Die men geschapen heeft, het is van essentieel belang dit kleine onderscheid op te merken. Het sleutelwoord is trendmanagement - mensen bezien de politieke arena nog steeds als een strikt politieke dynamiek. Dat is echter reeds sinds de jaren '80 vorige eeuw niet meer zo.
Mogelijkerwijze. Dit is echter afhankelijk van cohesie van belangen gedragen door de geïnstigeerde trends. Niet langer van traditionele sociaal-economische of zelfs politieke verschuivingen.
Ik krijg vaak de indruk dat zowel het algemene publiek als media (zowel reguliere als nieuwe) er niet in slagen om te zien hoe we verschoven zijn van de tijden van platform en dynamiek van onderhandeling naar kaders van invloed daarop. Er wordt vaak verwezen naar menige kloof, het afgelopen jaar zijn een aantal publicaties uit de koker van Clingendael gekomen die zelfs het woord "segregatie" op tafel leggen.
Laat ik het volgende opmerken: het lange termijn perspectief is er absoluut een van kwetsbaarheden, daarbij moet wel gesteld worden dat juist de partijpolitieke arena geen deel uitmaakt van die punten waar richting en tempo van ontwikkelingen bepaald worden. Om te verduidelijken, er zijn niveau's van macht, en er zijn niveau's van invloed. Heel basaal gesteld is macht geen bestendig medium, je staat blootgesteld aan afhankelijkheden, concurrentie, en invloed. Dat laatste kent die nadelen niet. En wanneer er niet langer consequenties verbonden zijn aan toepassing daarvan op niveau's van macht is het hek van de dam.
De politieke arena is er een van macht. Onderhevig aan invloed. Het zou zo kunnen zijn dat menig onderdeel van een maatschappij invloed uit doet oefenen. Dat is ook zo, ook tegenwoordig. Echter louter selectief. Het is een heel simpele toepassing van invloed met grootste gewicht. Heel makkelijk om te bewerkstelligen als je een van de weinigen bent die dit doet. De rest van de maatschappij zou dit ook kunnen doen, in theorie. Het is lang geleden dit nog gedaan is.
Krisp schreef op zondag 20 december 2015 @ 18:34:
[...]
Er ligt een gapend gat voor een partij is de liberaal-kapitalistische zienswijze loslaat en de maatschappij op een andere manier benadert. In die zin is de situatie gelijk aan Paars-II: de economie was op de rit, het kabinet was 'uitgeregeerd' en PvdA, VVD en D66 dachten dat niets hun hegemonie zou doorbreken. Dat superieure gevoel werd ruw verstoord door Pim Fortuyn, die op verschillende punten het toenmalige kabinet (m.i. meestal steekhoudend) aanviel. Dat superieure gevoel is er nu wederom en het is een kwestie van tijd dat iemand -wellicht een outsider, maar wellicht een insider zoals Marianne Thieme of Jesse Klaver- deze bal oppakt. Het gat tussen het kabinet en de samenleving is immers gapend.
Zeker. Althans, in theorie. De praktijk is anders. Vergeet niet dat het in de huidige kaders van beeldvorming extreem makkelijk is om dergelijke fenomenen te beïnvloeden. Er is geen ruimte meer voor externe variabelen die breuken op de curve kunnen veroorzaken. Interne variabelen met potentieel voor verstoring van de gewenste lijn zijn onderhevig aan afhankelijkheden van exact dezelfde aard als elk ander onderdeel van politieke verdeling. Voeg daar aan toe syndromen als kleine koninkrijkjes en ivoren torens (om er maar twee van de ettelijke dozijnen actief te noemen) en het zal snel duidelijk worden dat mogelijke stoorfactoren met voldoende gewicht om verschuivingen van de lijn van ontwikkelingen te forceren dat niet zullen kunnen doen omdat zijn in dezelfde loopgraven dezelfde afhankelijkheden delen.
Krisp schreef op zondag 20 december 2015 @ 18:34:
[...]
Dat komt door het gebrek aan ethisch bewustzijn (zie alle incidenten in het afgelopen jaar), aan democratisch bewustzijn (de kamer hoort het kabinet te controleren, niet de hand boven het hoofd te houden), en een gebrek aan gevoel voor checks en balances. Meest schrijnende voorbeeld is het Ministerie van Veiligheid en Justitie, dat niet alleen is samengevoegd, tevens volledig bestuurd wordt door VVD-ers. Het is alsof de VVD financiën en algemene zaken bezet, maar dan wat sneakier.

Bovendien heeft de VVD het over zaken die de samenleving in wezen niet boeit. Een economische groei van 0,2% is grofweg nul, en is totaal niet boeiend. Daar kun je dan blij over zijn, of je zorgen gaan maken over het feit dat er in Nederland steeds grotere klassenverschillen ontstaan, en dat de middenklasse langzaam maar zeker verdwijnt - net als in de Verenigde Staten overigens.
Ik weet het niet. Ik vraag me af of het niet meer met elementair "bewustzijn" te maken heeft. Ik merk op dat we de oorzaken en variabelen binnen de politieke en verbonden arena's blijven zoeken. Dit terwijl - als we heel eerlijk zijn - het op veel meer fundamenteel niveau en plaatsen kunnen vinden: het geheel van sociaal-economische onderdelen van wat in de volksmond "maatschappij" heet.
Hier merk ik bij op dat we zelfs onderscheid maken tussen segmenten als samenleving en economie, alsof het verschillende zaken zijn. Aan de ene kant van het spectrum is dat verklaarbaar vanuit het ingroeien van terminologie, aan de andere kant vanuit het geloof in ideologie - hoe het ook zij, zolang mensen niet eens in staat zijn de afhankelijkheden te erkennen van wat in ons hoofd "iets ergens anders èn anders is" zullen we niet in staat zijn om te kijken naar waar de vork verkeerd in de steel zit. Bij mens en bedrijf zelf.
Dit is waarom er nu juist directe verbanden van oorzaak, invloed en effect zijn tussen de huidige scheve en gesegregeerde politieke dominantie en functionaliteit op termijn van het geheel wat groter zou moeten zijn dan de som der delen. Simpel gezegd, ik maak me in deze minder zorgen om de partij, ik maak me structurele zorgen om het land. Al was het enkel maar omdat we vrijwel het volledige spectrum van beslissingen, verschuivingen en ontwikkelingen aan de andere kant van de oceaan de revue hebben zien passeren.
Krisp schreef op zondag 20 december 2015 @ 18:34:
[...]
Nee, de VVD loopt een groot gevaar om volgende verkiezingen gedecimeerd te worden. Dat risico is niet zo groot vanuit het Binnenhof (laten we wel wezen: Klaver en Thieme hebben geen partij staan die het kan), maar vooral van buitenaf. Ik hoop oprecht dat er naar oud-Grieks voorbeeld een tiran opstaat die (progressief) orde op zaken stelt, zodat de kiezers weer vertrouwen krijgen in het openbaar bestuur en zich wezenlijk gesteund voelen door de overheid.
Misschien. Ik heb echter gerede twijfel daarbij. Er spelen veel factoren, maar laat ik het zo stellen: voor de politieke arena is het convenant met Wilders leidend actief. Het zet elke overige factor terug naar bepaling reactief vermogen. Gedrag wat daaruit voortkomt is - helaas - per definitie niet in staat om selectief overwicht terug te dringen. Daarnaast, als ik louter naar de verslagen van zowel activiteiten als debatten Eerste en Tweede Kamer kijk, dan merk ik op dat voor alle partijen de PVV nut heeft. Te vaak hoor ik dat in de wandelgangen fluisteren.
Die andere optie, die kans was er. Inmiddels is dat gat gedicht. Ik besef dat het risico groot is dat dit weer allerlei mensen met gedachten van samenzweringen naar het topic kan roepen, dat is allemaal niet relevant. Wat gebeurd is komt neer op een volstrekt natuurlijke en menselijke dynamiek van effecten met gevolgen. Heel verklaarbaar, ongeacht nut, moraliteit of welk niet-politiek perspectief dan ook.
Ik zie op dit moment geen scenario's van hogere of zelfs maar redelijke waarschijnlijkheid waarbij er verschuivingen optreden met genoeg impact om überhaupt tempo van ontwikkelingen te beïnvloeden. Laat staan richting. In praktische zin werkt zich dat in de politieke arena uit tot consistentie van dominantie, mogelijkerwijze zelfs groei. Zeker gezien het patroon van beeldvorming en de opvallend lage drempels van beïnvloeding bij electoraat - aan elke kant van het spectrum.
Daarnaast, laten we eerlijk zijn, hoe moeilijk zou het zelfs bij een terugval zijn om overwicht uit te oefenen. Dezelfde zwarte kaarten en spoken staan er dan nog steeds. Hoeveel invloed heb je - bijvoorbeeld - nodig om Dijsselbloem zichzelf voor de wagen te laten spannen. Trends zijn bepalend voor ontwikkelingen, zelfs een volledige destabilisatie van de politieke arena's veranderen niets aan het omgaan met de effecten daarvan, men kan louter opereren op basis van informatie die men heeft en binnen de kaders van consequenties.
Dit zie je in elke kwestie die men de afgelopen paar kabinetten over tafel heeft zien gaan. Politiek kan louter handelen op basis van de informatie die men heeft, instrumentatie is primair gevormd vanuit beeldvorming, de arena is beperkt tot interactie binnen die kaders van consequenties - niet de consequenties zelf. Dat zie je met dit verhaal ook weer opnieuw. Het is makkelijk om in deze naar politiek te wijzen, maar het is volstrekt verklaarbaar dat men aan de ene kant niet anders kan, en aan de andere kant eigenlijk ook niet meer anders wil. En voor de nieuwe generaties is het 't enige want men kent.
Oprecht, vraag eens rond, onderschat niet de kracht van geloof uit keuzes op basis van emotie. Let daarbij op welke emoties prioritair zijn juist vanuit beeldvorming in periodes van druk en beslissingen.
Verwijderd schreef op zondag 20 december 2015 @ 21:35:
Je gaat nu toch niet openlijk lopen prediken dat een uitgesproken racist als Wilders deze handschoen moet gaan oppakken? Ik mag hopen dat dit niet gaat gebeuren. Ik woon momenteel niet in .nl maar wel dicht genoeg erbij om dat niet mee te willen maken.
* Virtuozzo snapt nog steeds niet dat die gechloreerde gast niet al jaren achter de tralies zit wegens het overtreden van menige grondwet (onder het mom van het veel te overgewaardeerde recht op vrijheid van meningsuiting)
Ik kreeg niet de indruk dat dit zijn suggestie was. Ik zat persoonlijk bij het lezen van zijn reactie eerder in de richting van het klassieke concept van de verlichte despoot te denken - al dacht ik wel meteen aan de onmogelijkheid daarvan. Er bestaat namelijk geen dergelijk consistent genoeg fenomeen, Lucius Quinctius Cincinnatus ten spijt.
Dit gezegd zijnde, Wilders heeft nut. Let wel, dit is niet mijn optiek - ik kan enkel grote risico's zien in gedrag wat leidt tot dergelijke politieke optiek en instrumentele toepassing van gedrag. Als je wil weten waarom de Nederlandse politiek niet er mee afrekent, dan hoef je eigen enkel te kijken naar een aantal factoren:
- de tegenwoordige verhoudingen inzake factoren en punten van invloed op strategische politieke lijnvorming
- de structurele segregatie tussen de politieke arena en zowel bevolking als bedrijf
- de angst van politiek voor vertrouwen in en op bevolking en bedrijf
- de schok van Fortuyn gevoeld op elk politiek pad
Er zijn partijen die het nog steeds niet helemaal doorhebben, inclusief hun eigen perceptie en groepsgedrag in deze. Er zijn eigenlijk slechts twee partijen die het echt doorhebben, de een is dominant, de ander, tja, noem het een marginale uitspatting van de uitzondering op de regel (compleet met geitenwollen sok). De eerste gebruikt dit dus als onderdeel van instrumentatie, met groot succes. Die tweede wordt niet serieus genomen. Ook verklaarbaar.
Oprecht, onderschat niet hoe stabiel en consistent de verdeling van de politieke arena's was voor de breuklijn van Fortuyn. De schok was enorm. Velen zullen zich nog het beeld van Melkert op een bewuste avond op TV herinneren, zijn reactie was in heel veel opzichten ontzettend tam. Alle beeldvorming ten spijt, van politiek via bestuur tot bureaucratie borrelde het gif. Dat soort energie kun je niet breken, je moet zelfs niet proberen het te buigen, je laat het barsten. Vervolgens zet je het zelf op poten.
Dat is precies wat er gebeurd is. Er wordt vaak gezegd dat burgers politiek niet vertrouwen. Het is een punt van ironie, waar zowel burger en bedrijf vanuit principes en vereisten van inrichting een overheid niet mogen vertrouwen is ook zo dat overheid wantrouwen heeft ontwikkeld de andere kant uit. Het maakt weinig uit of je onderzoeken op de korrel neemt over schaalvergroting, ngo's, aanbestedingen, bestuurlijke organisatie overheidsinstellingen, politieke dynamiek of partijpolitieke belangenbehartiging - centraal staat de afgelopen twee decennia een structureel internaliseren van wantrouwen binnen de groepsdynamiek van politiek, bestuur & overheid als onbewust maar essentieel onderdeel van perceptie.
[
Voor 25% gewijzigd door
Virtuozzo op 20-12-2015 22:31
]
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.