Ik kan me vinden in zowel de algemene observaties als in de uitgevoerde onderzoeken, ik merk wel op dat in dat laatste er vooral ingezet is op metingen en observaties van patroonvorming. Er is niet gekeken naar de aard of verloop daarvan - het is bijvoorbeeld van wezenlijk belang of er sprake is van een geconsolideerd patroon of ontwikkelingen / gebeurtenissen vanuit effecten.
Die vraag is van cruciaal belang. Het is immers nogal wat, een dergelijk verschil. Laat ik het zo stellen, het zit heel dicht in de buurt van aannames. Worden bijvoorbeeld vragen gesteld vanuit geïnternaliseerd gedrag / organisatorisch draagvlak, of gaat het om effecten met eigen variabelen en afhankelijkheden. Punt van aandacht hierbij is de traditionele rol van media als spreekwoordelijk "fourth establishment". Ik merk hierbij op dat juist de kwestie van dit topic een uitermate interessante verkenning is daarvoor, aangezien het een atypisch en uitzonderlijk verloop is geweest juist binnen media. Simpel gesteld, de volharding van Nieuwsuur is een uitzondering op de gegroeide regel.
Dit terzijde, ik merk op in de gedane onderzoeken dat er niet gekeken is naar vereiste investeringen ten behoeve van nuttig gedrag aan de voet van ontwikkelingen. Simpel gesteld, het zit heel dicht bij een aantal gevaarlijke aannames, in het bijzonder die van de vanzelfsprekendheid van specialistische expertise met functie, misschien nog meer zelfs de vanzelfsprekendheid van participatie in toetsingsmechanismen losstaand van - bijvoorbeeld - de genoemde ambivalente posities van een middenstand naar demos cratos. Als opmerking terzijde, het was bij deze nuttig geweest om de extrapolaties van ontwikkeling middenstand te volgen en te wegen. Over twintig jaar zal er geen traditionele middenstand meer zijn, louter verdelingen binnen platformeconomie vanuit afhankelijkheden.
Even heel bot gesteld, het is verklaarbaar waarom de uitnodiging juist van deze stichting kwam. Er zit een bepaalde smaak van verwachtingen aan vast. Veel ervan is ook daadwerkelijk toetsbaar èn meetbaar - navolgbaar dus. Probleem is wel - zoals bij elke dergelijke verkenning - dat uitgegaan wordt van historisch gedrag, waarbij meting van verschuivingen daarin per definitie niet enkel beperkt is tot momentopnames (waarbij extrapolaties van ontwikkelingen scenario's uitgesloten zijn) echter tevens als primaire variabele gewogen worden. Niet als afgeleide. Dit verschil is subtiel, echter wel significant. Zie media, zie publiek. Maar ook zie economie en onderwijs. Wat vanzelfsprekend was in vorming van vorige generaties is dat al lang niet meer, ik gruw te vaak als ik zie wat de jeugd van tegenwoordig überhaupt geleerd krijgt inzake vereisten maatschappelijke afhankelijkheden. Dit heeft effecten. En laten we eerlijk zijn, het patroon van sociaal-economische verschuivingen mag ook inmiddels duidelijk zijn, hoeveel ruimte blijft er over om vingers aan polsen te houden bij tweeverdieners (die in toenemende al een minderheid zijn aan het worden) met vier tot 6 banen dan wel een twintigtal opdrachtgevers over 18 maanden.
Zoals ik al zei, ik kan me vinden in de concepten en algemene observaties. Zelfs in de methodologie van onderzoek - echter tot bepaalde hoogte. Ik kan me niet vinden in de extrapolaties, aangezien er geen erkenning is van potentieel voor verschuivingen van, binnen en tussen gestelde basisvariabelen.
defiant schreef op dinsdag 22 december 2015 @ 13:14:
Mijn standpunt blijft dat geen enkel systeem goed kan blijven functioneren als controle, evaluatie en correctie niet expliciet gewaarborgd zijn. Veel van onze systemen, waaronder democratie, voldoen nauwelijks aan die norm. Hierin zit ook een stuk menselijk gedrag in verwerkt, want je ziet dat mensen met macht en verantwoordelijk vaak een zekere allergie tegen controle en correctie ontwikkelingen, macht veranderd mensen nu eenmaal.
Het probleem hierin is ook dat vaak goedkoper en makkelijker lijkt als we deze methodes achterwegen laten en mensen/systemen zichzelf laten reguleren, er heerst een bias tegenover zelfregulering. Bijvoorbeeld ironisch genoeg is in Nederland waar het gezegde 'De slager die zijn eigen vlees keurt' vandaan komt in het recente verleden de vleessector zelf (deels) verantwoordelijk gemaakt voor de keuring.
Daarom zie je corruptie ook altijd ontstaan als controle over de macht verdwijnt wat je nu al op een aantal vlakken ziet gebeuren. Bijvoorbeeld in de lokale politieke waar nauwelijks meer controle is door de lokale pers die geen middelen meer heeft. Of door privatisering van semi-publieke instituten zoals bijvoorbeeld het slotervaarziekenhuis.
Zeker, die waarborging kent echter zowel grenzen als eigen afhankelijkheden. We bezien dat vrij reflexief als een kwestie of kader van afspraken of instrumentatie - en dat is ook essentieel onderdeel daarvan. Dit staat en valt echter met consistentie van fundamenten daarvoor. Dit is een kwestie van draagvlak, meer specifiek het fundamentele draagvlak van de collectieve dynamiek. Er zitten dan ook vereisten van functionaliteit voor participatie in algemene zin. Voor elk onderdeel van organisatie.
Dit is het punt wat ik eerder maakte, mensen zien zichzelf en hun lokale / directe eenheden los daarvan. Het gaat hierbij om een verschuiving in zowel individueel als groepsgedrag - even heel simplistisch gesteld. Er is eigenlijk geen vanzelfsprekendheid van traditionele prikkels tot participatie, helemaal vanuit effecten van andere verschuivingen (bijvoorbeeld de sturende rol van beeldvorming, de beperking tot weging van waarde informatie middels beeldvorming e.d., zie eerder genoemde functionaliteit van zowel onderwijs als media).
Nederland zit heel dicht bij een omslagpunt waarbij wat jij in je bericht aanmerkt als "corruptie" vereist zal worden voor internaliseren in gedrag op brede niveau's van sociaal-economische inrichting. Nu heeft het land een zekere historische ervaring met elementen daarvan binnen sociaal-economische inrichting (van de goede oude tijden van de V.O.C. tot Regentisme, Staatsmijnen, ga zo door), toch vallen structurele verschuivingen op. Waar in vroegere tijden een Primosa of Mosaqua smeermiddelen als kostprijs had, vloeide dat via omwegen terug naar het bestel en werd er gelet op rol van zowel regionale als nationale niveau's van betrokkenheid middels journalistiek maar (!) ook vanuit publieke discussie. Ik merk op dat bij de huidige excessen het een uitzondering is wanneer dit gebeurd. De frequentie en schaal van excessen neemt ook toe inzake verstrengelingen en buffering ervan vanuit banken en ngo's. Trickle-down effecten doen de rest voor mentaliteitsverschuivingen. Simpel gesteld, de Maserati is een exces, maar een uitzondering. De regel is het vakantiehuis en extra fonds gewaarborgd middels externe financieringen - terwijl de partijen die daar niet aan mee wensen te doen geen financieringen kunnen vinden, wel hun afhankelijkheden hebben, en dus of uit de boot vallen - of mee moeten doen.
En als ik dan kijk naar de mentaliteiten zichtbaar bij bestuurders en managers, interim of niet. Het spijt me oprecht, maar er is geen enkel bewustzijn van afhankelijkheden lange termijn, noch voor organisatie noch voor eigen individu. Dat is logisch, men leert het al heel lang niet meer aan. En nu loont het zich ook steeds minder om niet mee te doen.
Als dan nieuwe afhankelijkheden op dergelijke wijzen gedeeld worden, en de daaraan verbonden selectieve belangen meer gewicht uit weten te oefenen dan algemene belangen, is het ook volstrekt logisch dat de zaken steeds schever komen te staan. Echter onder de oppervlakte, waar niemand meer kijkt, of veel over na doet denken. Deze kwestie van dit topic is in dit opzicht een schoolvoorbeeld van verschuivingen binnen groepsgedrag en belangenbehartiging vanuit overwicht selectief belang en afwezigheid van algemeen perspectief.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.