R3M1 schreef op zondag 16 mei 2021 @ 19:01:
[...]
Het conflict moet van buiten naar binnen worden opgelost — zelf komen ze er niet uit.
De VS en EU moeten hun positie tav Israël aanpassen en de twee-staten oplossing mogelijk maken met Jeruzalem als gedeelde stad.
— dat betekent erkenning van Israël door buurlanden (is al gebeurd)
— Israël moet de bezette gebieden verlaten en herstelbetalingen doen aan Palestina voor de wederopbouw
— Hamas als terroristische organisatie moet de wapens neerleggen en kan alleen nog verder als politieke organisatie
— ordelijke democratie in Palestina naar westers model
— IDF erkent het ICC en verantwoord zich daar voor war-crimes
Niet naleven betekent strenge boycotts vanuit de rest van de wereld — er kan sprake zijn van een transitie macht van de VN/EU/US die de relocatie van de kolonisten terug naar Israël begeleiden en de garanties zowel aan Israëlische als Palestijnse kant bewaken.
Het westen heeft het probleem gecreëerd de oplossing ligt ook in het westen.
Extern conflictresolutie is slechts zeer uitzonderlijk mogelijk. Extern conflict daarentegen is veel eerder de driver voor resolutie van conflict.
Even heel cru, als we écht de volledige geschiedenis erbij halen is het conflict in de regio een burgeroorlog. Dat wordt slechts zelden meegenomen in observatie. Dat soort conflicten zijn altijd het meest verdelend, het meest kwetsbaar voor interne polarisatie én zowel interne als externe escalatie. Ook iets waar binnen IB wel eens stil over gesproken wordt, maar niet aan tafel.
De historische schadelast is zo complex, zo gecompliceerd, zo cumulatief dat er geen enkel realistisch scenario is voor een resolutie van externe bron zonder dat er sprake is van toegepast conflict. Dit is iets om heel serieus over na te denken, het zegt immers heel veel over aard en pad van het regionale conflict.
In zijn essentie is de oorsprong van het drama er een van bevolking die ooit in verdeel en heers via allerlei krachten en machten tegen elkaar opgezet is. Het omvat een tijdlijn van cumulatieve iteraties die inmiddels al zo lang zo diep zitten dat er geen weg meer terug is.
En dat is een kritiek punt. Elk initiatief van welke aard of oorsprong dan ook zoekt altijd een weg terug - naar een punt van mogelijke balans tussen kracht- én spanningsvelden die al heel lang niet meer beperkt zijn tot de geodemografische voetafdruk - wat er niet kan zijn vanwege al die historisch cumulatieve en iteratieve drama’s.
Er is een reden waarom extern aan het conflict die weg altijd gekozen wordt, en al ligt het gevoelig, misschien is het tijd om hem eens op tafel te leggen.
Ongeacht wie of waar, er is een algemene erkenning dat het spanningsveld a) een kruitvat is wat de facto niet opgelost kan worden en b) een hoog waarschijnlijkheidspotentieel vormt voor externe escalatie.
Anders gezegd: beter dat het zich daar binnen geodemografie concentreert dan dat het over de grenzen daarvan explodeert.
Zoals ik al zei, gevoelig. Maar, het is correct. Of we het nu hebben over Amerikaans-evangelische zucht naar apocalyps of transnationale georganiseerde misdaad & wapenindustrie, het spanningsveld van Islam interne spanningsvelden, de Russische overlap van oligarchie en hun equivalent van die eerstgenoemde zucht naar apocalyps in zero sum denken - er ligt een gigantische serie verstrengelingen en invloeden op potentieel van escalatie.
Kruitvat, met recht.
Niemand wil zich er aan wagen om in die soep te gaan roeren voor een nieuw recept, want raken aan het oude recept is al veel te groot risico. Dan volgt de keuze voor het lokaal continueren van dezelfde soep als gebrekkige poging tot voorkomen van conflagratie.
Gevoelig, maar dit is het.
Het enige scenario waar uitzicht is op interne resolutie is een scenario waar niemand nog bezit van grond heeft en iedereen met de ander kindjes gaat maken en niet langer met de eigen groep.
Het enige scenario waar (extreem risicovol) potentieel is voor extern gedreven resolutie is een scenario waarin ze allemaal in dezelfde loopgraaf terecht komen en op elkaar aangewezen zijn voor rauw overleven.
Ik besef dat dit hard is, ik had ook een paar pagina’s aan strategische studies kunnen samenvatten, maar het bovenstaande is waar het op neerkomt.
Er zijn Israëli’s die het beseffen, voornamelijk binnen kaders van groot-zakelijke economische activiteit, inlichtingen en diplomatieke diensten. Die mensen vertrekken dan ook langzaam aan. Er zijn ook Palestijnen die het beseffen, zowel in dergelijke sectoren als op de grond, maar die hebben de mogelijkheden dan wel ruimte niet om te vertrekken.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.