Sissors schreef op vrijdag 05 april 2013 @ 18:14:
[...]
Over het algemeen vind ik het een goed idee niet teveel eisen voor de onderhandelingen beginnen te stellen. Maar dat beide partijen aanwezig zijn lijkt me redelijk essentieel. Zuid-Korea is degene die aangevallen was, niet de VS. Uiteraard heeft de VS daar ook belangen, maar die van ZK zijn heel erg veel groter.
NK is degene die weigert te onderhandelen met ZK, dus ik begrijp niet echt waarom je de VS de schuld geeft.
ik geef juist niemand de schuld, zeker ook de VS niet, enkel ga ik geen lofzang voeren op een VS-beleid dat kennelijk in zestig jaar geen daadwerkelijk 'oplossing' voor het Korea-conflict aanstreefde en net zoals vrijwel alle partijen het zich gemakkelijk nam te kiezen voor een status-quo.
(en nee, de VS is niet de enige partij hierin, de status-quo was een resultaat van heel veel belangen, ook de chinsese en russische en die van de noord- en zuidkoreanen... maar vooral was het een resultaat van politici die geen durf en politieke moed tonen iets te willen veranderen)
Ik geef aan dat er, naar mijn mening, gewoon onderhandeld moet worden, gestereefd _moet_ worden nar een oplossing, naar een vrede om iig de koreaanse oorlog, die al sinds 1950 bestaat en nooit beeindigt is, nu eindelijk te eindigen ... En dat er _als_ een vrede moet komen tussen de beide Korea´s en dat zal énkel gaan via onderhandelingen.
Wat ik stel dat juist het streven naar onderhandelingen méér moed vergt, dan doorgaan met provocaties en escalatie .
Dan kun je met duizenden redenen aankomen om te onderbouwen waarom er vooral niet onderhandeld mag worden;
Er kunnen de foute eisen gesteld zijn, bepaalde partijen willen niet met elkaar praten en onderling heerst enorm veel 'slechte stemming' en 'wantrouwen'.
Allemaar ware vaststellingen en en prima excuus om vervolgens niks te doen...
en vervolgens gebeurt er nog altijd niks en gaat dit hele theater verder door, vol provocaties, escalaties, aanvallen over en weer.
Er is slechts één reden waarom de partijen wél om de tafel _moeten_ gaan zitten en de bereidheid tonen te onderhandelen en vooral ook aan elkaar toe te geven, hoezeer natuurlijk zijzelf in hun gelijk staan en de ander futzit...
En die éne reden is gewoon dat het de enige 'oplossing' is...
er bestaat geen anderen, tenzij je een escalatie en een oorlog zo zou zien, of het prima vind als er nogmaal zestig jaar een situatie van orog blijft bestaan tussen de beide korea´s.
Een goed opoinierend stuk de ook die weergave geeft is volgens mij een recente column van een voormalige ambassadeur van de VS in zuidkorea, en expert op inlichtingengebied (30 jaar in de CIA) en amrikaanse buitenland-politiek:
Donald Gregg
http://www.therecord.com/...-reach-out-to-north-koreaDonald Gregg Wed Apr 03 2013 00:01:00
U.S. should reach out to North Korea
U.S. President Barack Obama’s recent Middle East trip showed what good things can result from thoughtful, direct presidential involvement.
The president addressed young Israelis, reassured allies in the region and brokered an Israeli apology to Turkey for a deadly raid on a flotilla attempting to take supplies to Gaza.
The president should employ that same sort of diplomacy toward North Korea.
An increasingly dangerous confrontation is building between the United States and North Korea. The outrageous rhetoric pouring out of Pyongyang makes it difficult to do anything more than dismiss North Korea’s leader, Kim Jong Un. But abandoning diplomacy would be extremely dangerous. The North Koreans are convinced that nuclear weapons are the only thing keeping them safe from a U.S. attack, and recent flights of nuclear-capable U.S. warplanes over the Korean Peninsula only hardened that conviction.
As distasteful as it may seem, we need to talk directly with the North Koreans. They will not give up their nuclear weapons at this juncture, and for the United States to demand that they do so as a precondition for talks will only lead to greater tension, including the possibility of a military explosion. Would it not be better to negotiate a peace treaty?
een oudere column, geschreven in 2010, direkt na de aanval op een zuid-koreaans schip en artillertiebeschieting dor noord-koreaanse troepen op een zuidkoreans eiland... waarbij ruim 70 doden vielen
http://www.politico.com/a...DA-ABA9-F610E984C95B.htmlDonald Gregg
Former U.S. ambassador to South Korea :
What do Ho Chi Minh, Saddam Hussein and Kim Jong-Il have in common?
They are all foreign leaders we demonized. With two of them, Ho and Saddam, we fought wars that should not have been fought. Many of your conservative contributors suggest that we go after Kim Jong-Il militarily, ignoring -- or not knowing or caring -- that Seoul is blanketed by North Korean artillery, and that although North Korea would lose any war that started today, hundreds of thousand of innocent Seoul citizens would die in the first few days of fighting.
Ho Chi Minh’s life was saved by the Office of Strategic Services at the end of World War II. In gratitude, he reached out to us repeatedly, asking for help and recognition. He modeled his constitution on our founding documents, but we misread 1,000 years of Chinese-Vietnamese enmity and saw him as China’s cat’s paw, instead of one of its toughest enemies, and slid into the abyss of war.
Saddam Hussein, who largely deserved demonization, was not guilty of the two things we accused him of: Ties with Al Qaeda and possession of nuclear weapons. Our war of choice in Iraq is a continuing tragedy, and many Iraqis ruefully admit that perhaps only a complete SOB like Saddam can run their country.
Kim’s conduct is often hard to stomach and even harder to understand, but it has its inner logic. We demonize him as a “nut case” but I have talked to Russians, Chinese, South Koreans and Americans who have met with him at length, and all say he is extremely intelligent. What Kim wants is sustained, serious talks with the U.S., leading to a comprehensive peace treaty.
Our problem is that every time we elect a new president, we seem to feel that we have to start from scratch with North Korea. For example, just over 10 years ago, then-Vice President Al Gore hosted a lavish luncheon for North Korean Marshal Jo Myong Rok at the State Department. Jo had invited President Clinton to visit Pyongyang, and Clinton had agreed to send Secretary of State Madeleine Albright to North Korea to do the advance work for a possible visit.
Albright went, had good meetings with Kim, but time ran out, and Clinton was not able to go. The North Koreans were hopeful that Bush 43 would take up where Clinton left off, but that was not to be. In January 2002, Pyongyang heard itself named as part of the “axis of evil,” with Iran and Iraq by our recently-elected president.
Talks are often needed most when they seem hardest to start. Today is such a moment.
Dat zijn opinie-stukken van een amerikaanse diplomaat en inlichtingenexpert die heel veel weet over de omgang met azie en de verschrillende belangen en de culturele achtergronden ... en vooral ook wat er succes heeft en wat helemaal geen resultaat boekt.
Natuurlijk is het begrijpelijk Noord-Korea of Kim Jong-Un te willen 'straffen'... enkel dàt gebeurt nu juist ook helemaal niet... eigenlijk gebeurt er gewoon niks aan een oplossing, het blijft bij het voortduren van een status-quo die evengoed een onevenwichtig balanceren op een steeds meer wankelende slap touwtje is... met zwaardere wapens en steeds grotere risico's.
[
Voor 18% gewijzigd door
RM-rf op 06-04-2013 00:42
]
Intelligente mensen zoeken in tijden van crisis naar oplossingen, Idioten zoeken dan schuldigen