Na een kleine twee weken spelen, ingame zo een 12 uur, heb ik de single player story mode uitgespeeld. Als fan zijnde van deel 1 en 2, ben ik nogal verdeeld in hoe ik voel over dit derde deel.
Laat ik om te beginnen even het verhaal en de gameplay buiten de beschouwing laten. Als PC-gamer heb ik natuurlijk gekozen voor de PC versie. Grafisch gezien is het spel dus ook zo mooi als dat je PC aankan, en op mijn 2 jaar oude PC zag het er prachtig uit. Hoewel ik aardig hoge settings selecteerde, bleef het spel continue soepel draaien. Daarnaast waren de laadtijden relatief kort, en waren deze altijd korter dan de cutscenes die het laden onmerkbaar moesten maken. De overgang tussen de chapters was dus eveneens soepel en stoorde allerminst. Gezien het een console port betreft is dit erg netjes.
Minder fijn geport is de besturing, waar de keymap aardig wat restricties heeft in de keus van toetsen, en waar console functies nodig zijn zoals een aim-knop. Bovendien lijkt er weinig aandacht gegeven te zijn aan muisgebruik, aangezien de acceleratie daarvan vertraagt wordt alsof je met een gamepad speelt.
De gameplay is een mix van die van de vorige twee delen waaraan moderne features zijn toegevoegd. De bullettime en shootdodge werken grotendeels hetzelfde, al gaat de eerste wel heel erg snel op en stop de tweede vanzelf zodra je een object raakt. Erg vervelend.
Nieuw is een simpel coversysteem, welke imo maar half werkt. Veel te vaak pakt hij de cover niet of steekt hij net er buiten. Daarnaast sta je automatisch op zodra je het uitschakelt, waardoor je een leuk schietschijf bent tot de animatie afgelopen is. Het werd je ook moeilijk gemaakt om ze niet te gebruiken aangezien je steeds in een kamer vol met door-muren-heen-kijkende baddies werd gedropt met enkel je pistool in je handen.
Ook nieuw zijn enkele quick-time events, waarbij je een hoeveelheid baddies moet neerknallen voor de tijd om is. Dit vond ik zelf best een leuke toevoeging, vooral omdat het niet te vaak voorkomt. Minder was dat weer dat ze allemaal bijna hetzelfde waren, en dat het niet halen bij sommige tot je dood leidde.
Opvallend was ook de aanwezigheid van enkele railing-shooterelementen, zoals het moeten schieten vanaf een rijdende bus of varende boot. Zelf vond ik deze wat te lang duren, maar aangezien ook deze niet te vaak voorkwamen was het een leuke afwisseling.
Naast de bovenstaande gameplay elementen krijg je nu ook cutscenes na iedere partij baddies die je afgeslacht hebt. Hierdoor mis je regelmatig de kans om ammo of wapens op te rapen, items of clues te zoeken, en om leuk de omgeving te bekijken. Daarnaast laat de cutscene je achter in de meest onvriendelijke omgevingen met je simpelste wapen. Dit werd snel één van mijn grootste ergernissen.
Wanneer ik het Max Payne gehalte van dit deel met die van de vorige twee delen vergelijk vind ik het best teleurstellend. Waar Max in de vorige twee delen een cynische, bittere, en doelgerichte anti-hero was, heeft Rockstar hem hier tot een doelloze zeikerd gemaakt die verslaafd is aan alcohol en pijnstillers. De cryptische en sterke monologen zijn mee veranderd, waardoor we nu telkens one-liners voorgeschoteld krijgen die mij eerder doen denken aan Die Hard gemixt met een geforceerde dosis poëzie.
Het verhaal zelf vind ik redelijk goed voor een hedendaags spel, al vind ik het nog onder het niveau van de vorige delen. Waar Max in die delen een persoonlijke ontwikkeling doormaakte, doorloop je in deel 3 een standaard Hollywoodverhaal zonder enige motivatie. In ieder geval krijg je wel met de verplichte Rockstar stripclub, dansende kontjes, 'gangstahs' met AK47's en mondkapje, en over-the-top geweld. Jammer genoeg zijn ze wel vergeten om enig noemenswaardig personage erin te verwerken. De muziek past ook goed in het straatje, met tracks die elke emotie missen en simpelweg dienen als achtergrondmuziek. Daarnaast voelde de overgang naar kale Max 'Die Hard' Payne niet echt geloofwaardig, maar eveneens als een geforceerde duw naar de 'New and Improved!'.
Kort samengevat is eigenlijk de hele sfeer van de vorige delen verdwenen. Van een donkere en cynische film noire-achtige sfeer, zit je nu in een standaard Hollywoodverhaal met een Rockstarstempel. Zelfs de iconische stripboekdelen zijn vervangen door standaard cutscenes met een 'kunstzinnig' filter, en zijn alle leuke details in de omgeving verruild voor een handvol geforceerde verwijzingen.
Nu klink ik vast aardig negatief, maar eigenlijk was het best een leuk spel op de vervelende cutscenes na. Het is echter een teleurstellend vervolg in de MP reeks en zal door zijn standaard muziek en oppervlakkige personages niet snel door mij weer gespeeld worden.
Laat ik om te beginnen even het verhaal en de gameplay buiten de beschouwing laten. Als PC-gamer heb ik natuurlijk gekozen voor de PC versie. Grafisch gezien is het spel dus ook zo mooi als dat je PC aankan, en op mijn 2 jaar oude PC zag het er prachtig uit. Hoewel ik aardig hoge settings selecteerde, bleef het spel continue soepel draaien. Daarnaast waren de laadtijden relatief kort, en waren deze altijd korter dan de cutscenes die het laden onmerkbaar moesten maken. De overgang tussen de chapters was dus eveneens soepel en stoorde allerminst. Gezien het een console port betreft is dit erg netjes.
Minder fijn geport is de besturing, waar de keymap aardig wat restricties heeft in de keus van toetsen, en waar console functies nodig zijn zoals een aim-knop. Bovendien lijkt er weinig aandacht gegeven te zijn aan muisgebruik, aangezien de acceleratie daarvan vertraagt wordt alsof je met een gamepad speelt.
De gameplay is een mix van die van de vorige twee delen waaraan moderne features zijn toegevoegd. De bullettime en shootdodge werken grotendeels hetzelfde, al gaat de eerste wel heel erg snel op en stop de tweede vanzelf zodra je een object raakt. Erg vervelend.
Nieuw is een simpel coversysteem, welke imo maar half werkt. Veel te vaak pakt hij de cover niet of steekt hij net er buiten. Daarnaast sta je automatisch op zodra je het uitschakelt, waardoor je een leuk schietschijf bent tot de animatie afgelopen is. Het werd je ook moeilijk gemaakt om ze niet te gebruiken aangezien je steeds in een kamer vol met door-muren-heen-kijkende baddies werd gedropt met enkel je pistool in je handen.
Ook nieuw zijn enkele quick-time events, waarbij je een hoeveelheid baddies moet neerknallen voor de tijd om is. Dit vond ik zelf best een leuke toevoeging, vooral omdat het niet te vaak voorkomt. Minder was dat weer dat ze allemaal bijna hetzelfde waren, en dat het niet halen bij sommige tot je dood leidde.
Opvallend was ook de aanwezigheid van enkele railing-shooterelementen, zoals het moeten schieten vanaf een rijdende bus of varende boot. Zelf vond ik deze wat te lang duren, maar aangezien ook deze niet te vaak voorkwamen was het een leuke afwisseling.
Naast de bovenstaande gameplay elementen krijg je nu ook cutscenes na iedere partij baddies die je afgeslacht hebt. Hierdoor mis je regelmatig de kans om ammo of wapens op te rapen, items of clues te zoeken, en om leuk de omgeving te bekijken. Daarnaast laat de cutscene je achter in de meest onvriendelijke omgevingen met je simpelste wapen. Dit werd snel één van mijn grootste ergernissen.
Wanneer ik het Max Payne gehalte van dit deel met die van de vorige twee delen vergelijk vind ik het best teleurstellend. Waar Max in de vorige twee delen een cynische, bittere, en doelgerichte anti-hero was, heeft Rockstar hem hier tot een doelloze zeikerd gemaakt die verslaafd is aan alcohol en pijnstillers. De cryptische en sterke monologen zijn mee veranderd, waardoor we nu telkens one-liners voorgeschoteld krijgen die mij eerder doen denken aan Die Hard gemixt met een geforceerde dosis poëzie.
Het verhaal zelf vind ik redelijk goed voor een hedendaags spel, al vind ik het nog onder het niveau van de vorige delen. Waar Max in die delen een persoonlijke ontwikkeling doormaakte, doorloop je in deel 3 een standaard Hollywoodverhaal zonder enige motivatie. In ieder geval krijg je wel met de verplichte Rockstar stripclub, dansende kontjes, 'gangstahs' met AK47's en mondkapje, en over-the-top geweld. Jammer genoeg zijn ze wel vergeten om enig noemenswaardig personage erin te verwerken. De muziek past ook goed in het straatje, met tracks die elke emotie missen en simpelweg dienen als achtergrondmuziek. Daarnaast voelde de overgang naar kale Max 'Die Hard' Payne niet echt geloofwaardig, maar eveneens als een geforceerde duw naar de 'New and Improved!'.
Kort samengevat is eigenlijk de hele sfeer van de vorige delen verdwenen. Van een donkere en cynische film noire-achtige sfeer, zit je nu in een standaard Hollywoodverhaal met een Rockstarstempel. Zelfs de iconische stripboekdelen zijn vervangen door standaard cutscenes met een 'kunstzinnig' filter, en zijn alle leuke details in de omgeving verruild voor een handvol geforceerde verwijzingen.
Nu klink ik vast aardig negatief, maar eigenlijk was het best een leuk spel op de vervelende cutscenes na. Het is echter een teleurstellend vervolg in de MP reeks en zal door zijn standaard muziek en oppervlakkige personages niet snel door mij weer gespeeld worden.