Hallo allemaal,
Misschien niet geheel relevant aan het topic, maar ik wil graag even mijn verhaal kwijt en ben benieuwd naar ervaringen betreffende hoogbegaafdheid & Mensa.
Op mijn 9e werd de "diagnose" hoogbegaafdheid bij mij gesteld door een psycholoog. Ik was altijd een drama in de klas omdat ik zo snel mogelijk mijn werk afmaakte en daarna andere klasgenootjes/leraren lastig vallen. Was een redelijk strebertje in de t/m groep 5 en zorgde dat ik bovenaan stond met mijn resultaten. Sociaal was ik verder prima, veel vriendjes etc, niets opvallends en voelde me ook niet echt anders naar ik me kan herinneren, was gewoon vrij slim. Na aanleiding van mijn resultaten hebben mijn ouders me naar de psycholoog gesleept, conclusie hoogbegaafdheid over de gehele breedte met wat extra uitschieters en een voorsprong van ongeveer 2 jaar op mijn leeftijdsgenoten. Moeders was er in ieder geval wel duidelijke trots op en sleepte me geregeld mee naar een "hoogbegaafdheid" verenigingen waar ik dan gezellig spelletjes kon doen met lotgenootjes. Was er zelf nooit zon fan van doordat het steeds een bevestiging was dat ik anders was. Al was ik me dat ook wel bewust, ik wilde juist niet opvallen.
Het advies was om groep 6 over te slaan om zo meer aansluiting te krijgen met kinderen op hetzelfde. Dit wilde ik absoluut niet, wilde niet opvallen en niet naar een andere. Uiteindelijk na veel trammelant soort van akkoord gegaan gezien we gingen toch verhuizen, dus een andere school was sowieso een must.
Ik begon dus op een andere school in groep 7, iedereen was hier duidelijk sociaal al een stuk "ouder". Begonnen met een hele slechte eerste indruk (een hakenkruis getekend onwetend op een schrift van de populaire jongen

, mezelf in de picture spelen door op te vallen ofzo, geen idee wat ik denkende was), maar uiteindelijk wel aansluiting gevonden bij een groepje. Klas was duidelijk verdeeld in populair en mijn "niet" populaire groepje. Kan me nog herinneren dat de populaire groep me zelfs een keer heeft uitgenodigd van ditch die kneuzen vriendjes van je en kom met ons hangen, maar bleef wel trouw aan mijn vrienden.
In groep 7 en 8 ging het qua resultaten verder allemaal nog steeds goed, hoefde nog steeds geen reet te doen. Sociaal gezien dus ook niet bijzonder slecht ofzo, maar toch was ik in die tijd diep ongelukkig tot punten dat ik bij spoorwegen heb gestaan en me afvroeg of het niet beter was om een stapje extra te zetten als de trein eraan kwam.
Enfin, alles overleefd en met een voor mijn doen onverwacht "lage" cito score van 542 gymnasium gaan doen op het voortgezet onderwijs. Eerste 3 jaar gingen qua resultaten redelijk, niets uitmuntends. Deed nog steeds geen kont en verder 6-jes mentaliteit. Wel een hele bende extra vakken erbij genomen, leken me wel interessant. De 3 jaar daarna ging slechter met op de eerste rapporten bergen onvoldoendes waarna ik het allemaal net voldoende op het eind van het jaar weg hard gewerkt of als bespreekgeval door mocht. Ik moest mijn extra vakken ook laten vallen. Examen uiteindelijk gehaald met een herexamen. Leren was over het algemeen de ochtend voor toetsen rond een uur of 4-5 opstaan en dan alles snel erin stampen. Sociaal gezien ging het ook weer een stuk beter, zat in verschillende vriendengroepen waarmee ik dingen deed, al hoorde ik niet echt bij de harde kernen van die groepen. Was verder wel nog steeds vrij onzeker over mezelf.
Uiteindelijk ben ik Biologie gaan studeren aan een Universiteit, was 17 toen ik eraan begon. Hier ben ik via een studentenvereniging in een sneltrein vaart de sociale ladder opgeduwd, woon in het populairste huis, speel in een band en heb een diversiteit aan commissies gedaan. "Zuipen" was orde van de dag en was er meerdere malen per week goed beschonken te vinden, dit was ook een beetje de levensstijl van mijn studentenhuis. Ondanks dat, heb ik juist het gevoel dat ik niet aan de sociale verwachtingen kan voldoen die men van mij verwacht. Ik heb nog steeds een vrij laag zelfbeeld, ben moeilijk snel jaloers op het geluk van anderen en erger me dood aan bepaalde sociale eigenschappen van mensen waar ik door heen prik.
De studie ging niet heel vlot en na 3 jaar was het ook wel duidelijk voor mij dat Biologie niet mijn toekomst zou zijn, interessante onderwerpen wel, maar geen passie om er ook iets mee te doen. Inmiddels wel over de helft van mijn studiepunten, dus toch maar afmaken.
Op het moment nu 23 jaar en 6e jaars bachelor student. Heb wat tegenslagen gehad door onverwachte regelingen van bovenaf die mijn hele planning hebben omgegooid, maar het einde is in zicht, nog 2 vakken. Besloten om een sociale management master te doen, de overgang was mogelijk door minor vakken die ik al had. Het leren voor tentamens is nog steeds niet heel veel veranderd, anderhalve maand de vakken een beetje half volgen en dan 2-3 dagen als de stress hoog genoeg is zoveel mogelijk doen wat vaak resulteerden in net niet alle stof eenmaal te hebben kunnen doornemen waardoor ik vaak dan een 5 haalde en als ik mazzel had bij herkansingen daarna een keer een 6. Ik kan dan wel mezelf een week lang opsluiten op de m'n kamer of universiteit, ik kan me gewoon niet consequent met m'n werk bezighouden. Heel soms heb ik juist wel piekmomenten en dan raas ik zo door de stof heen, maar die zijn zelden en vaak te kort om alles op het laatste moment nog te behandelen.
Echter zelfs nu de druk gigantisch hoog ligt, wat normaal juist werkte, door het leenstelsel, vakken gaan vervallen en de aansluiting van mijn master missen, heb ik juist nog meer moeite ermee om me er toe aan te zetten.
Nu heb ik een keer de ADD pillen van een huisgenoot gejat en dit werkte vrij goed om wat extra van die piek concentratie momenten te creëren. Na aanleiding hiervan ben ik langs de huisarts gegaan voor een eventuele diagnose waarna ik doorgestuurd ben naar een psycholoog.
Deze pikte al vrij snel op dat er meer aan de hand was dan enkel misschien ADHD, en heb nu al een aantal weken wekelijkse gesprekken met hem. Dit is voor mij de eerste keer dat ik echt praat met iemand over wat me dwars zit en bezighoudt. Hij komt verder met conclusies die ik zelf ook al wel getrokken had, dus echt antwoorden levert hij niet. Heb denk ik een vrij goed beeld van mezelf waar het wringt, maar dat veranderen of juist rust mee vinden lukt me niet. Grootste punt wat hij aangeeft is dat ik me nooit echt aan iemand heb gehecht die mij echt begreep en daarbij de "verstoring" in mijn opgroeien door een veel gebeurtenissen in een korte periode (Hoogbegaafdheid diagnose, klas overslaan, verhuizen, broertje en zusje van 6-8 jaar jonger, overlijden opa & oma...)
TL;DR
Persoonlijk zit ik vooral met persoonlijke frustraties over mezelf. Wel de capaciteit hebben, maar er vrijwel niets mee kunnen wat resultaat op levert. Vooral kijkend naar andere studenten die 8 weken keihard blokken voor een vak en dan een 7 halen, waar ik met enkele dagen er een minimaal 6je uitsleep. Daar ben ik aan de ene kant jaloers op, willende dat ik die motivatie en concentratie had, en aan de andere kant het onderbuik gevoel van dat ik, arrogant gezegd, veel slimmer ben. Hetzelfde geldt inmiddels in sociale situaties, maar ik me echt kapot erger aan mensen binnen mijn eigen sociale kringen. Sociale truukjes die ze, om het zo maar even te noemen, doen waarmee ze alom waardering vergaren van anderen. Daar prik ik dan zelf doorheen en belicht, voor me zelf, bij deze mensen het negatieve dat ze juist daarmee verbloemen. Aan de andere kant wordt ik dan niet op de waarde, die ik denk dat ik heb, geschat, omdat ik die ook niet voldoende kan laten zien of claim. Zo vaak dat ik situaties of uitkomsten voorspel juist voorspel en dat ik denk "ik zei het toch", maar ik weet wel beter om dat ook daadwerkelijk te zeggen. Naar buiten functioneer ik gewoon sociaal gewenst, maar van binnen vreet ik me helemaal op.
In ieder geval, na aanleiding van de gesprekken die ik nu heb, ben ik ook weer op internet van alles gaan lezen betreffende deze onderwerpen, veelal een feest van herkenning. Hier kwam ik uiteindelijk ook bij Mensa uit, thuistest zegt dat ik boven het 98e percentiel val. Verwacht ook dat ik met een officiële IQ test wel aan de eisen voldoe. Ben er alleen niet over uit of het kan bieden, waar ik dus blijkbaar behoefte aan heb.
Het staat me tegen omdat het een soort van bevestiging is die ik tegelijkertijd wel en juist niet zoek. Hoe moet ik bijvoorbeeld bijeenkomsten voor me zien; allemaal een beetje aan tafeltjes keuvelen hoe zwaar we het wel niet hebben als hoogbegaafden? Vrienden zoeken die op een zelfde niveau zitten? Ik zit op een universiteit dus zou inmiddels toch wel iemand moeten hebben ontmoet waarmee ik juist ontzettend op een lijn zou moeten zitten?
Hmm, heel verhaal geworden, al staat er natuurlijk nog lang niet alles in. Ben benieuwd of jullie opmerkingen hebben of conclusies kunnen trekken. En verder of er natuurlijk Mensa leden zijn die iets meer kunnen uitweiden over hun ervaring betreffende de bijeenkomsten. Alle input is welkom