Zonder mr_obb te irriteren, het volgende;
De 50% W&L bezoekers, was weer een reactie op mijn stelling dat er 80% (uit de lucht gegrepen) hoogbegaafd zou zijn. Ik zie dan ook niet hoe mijn reactie in die lijn van redenatie irrelevant zou zijn. Voor 120+ gaat hetzelfde op, immers is daar - wegens de normale verdeling - ook nog maar een procent of 5 van de bevolking onder vertegenwoordigd. Dan zouden we met 50% hier nog steeds 10 maal boven de te verwachten waarde zitten.
Het argument dat we hier de (licht) verstandelijk gehandicapten (85 en lager) uitfilteren overtuigt weinig; immers is dat de andere kant van dezelfde normale verdeling; IQ's lager dan 85 worden dus ook niet bijzonder vaak 'uitgedeeld'; die paar procent heeft dus geenzins een effect als hier voorgestaan wordt.
Als laatste het argument dat het gemiddelde IQ stijgt. Dat is een meer semantische kwestie; wanneer we er vanuit gaan dat de definitie 'hoogbegaafd' impliceert dat je verstandelijke vermogens van dusdanige aard zijn dat, wanneer je dit zou kwantificeren naar een toepasselijke eenheid, deze vermogens een beperkt deel van de populatie gegunt is (immers is een van de redenaties die hier regelmatig terug komt, dat deze vermogens zo van het 'normale' afwijken dat de betreffende personen in het dagelijks leven lastigheden ondervinden; wanneer hoogbegaafdheid niet meer inhoudt dat iemand bijzonder afwijkt van het 'gemiddelde' zou deze problematiek niet moeten bestaan). Als dan de gekozen eenheid (IQ) niet langer een valide resultaat oplevert (en er via de daarvoor bestemde meetmethode dus een onevenredig hoog percentage hoogbegaafden zou ontstaan), neemt dat niet weg dat de werkelijke verdeling van verstandelijke vermogens onaangetast blijft. M.a.w: een kapot meetlint, maakt niet je meetobject langer, doch (hoogstens) je meting onbetrouwbaar.
Maar, en daar begon mijn originele post, dát was het punt niet helemaal. Immers lijkt het mij niet dat ik hier een betoog hoef te slijten dat hoogbegaafdheid een zekere beperkte oplage kent. Waar mijn originele post op zag, is een groot aantal reacties in dit topic - in lijn met eerdere topics over ditzelfde onderwerp - neerkomen op "ik heb het ook!". Met daarbij eigenlijk vrijwel nooit een bijzonder inspirerend verhaal over wat men dan bereikt heeft met al die prachtige capaciteiten. We hebben dan wel te maken met een hoop, zelfs met inachtneming van het verschijnsel onderpresteren, verspild talent (waar volgens mij niemand van zichzelf bijzonder gelukkig zou moeten zijn) dan wel een hoop misdiagnoses. Vooral de reacties met als kern dat de ergenissen van het dagelijks leven zo zwaar zijn als hoogbegaafde, roepen bij mij erg veel van het volgende op:
Resumerend; Ik ben niet van de diagnoses in het topic overtuigd. Dat mensen zichzelf (graag?) de eigenschap toekennen, lijkt mij ook een van de bestaansredenen van Mensa.
Om dan nu zo'n dagelijkse ergenis van mr. obb te verhelpen: back on topic
De 50% W&L bezoekers, was weer een reactie op mijn stelling dat er 80% (uit de lucht gegrepen) hoogbegaafd zou zijn. Ik zie dan ook niet hoe mijn reactie in die lijn van redenatie irrelevant zou zijn. Voor 120+ gaat hetzelfde op, immers is daar - wegens de normale verdeling - ook nog maar een procent of 5 van de bevolking onder vertegenwoordigd. Dan zouden we met 50% hier nog steeds 10 maal boven de te verwachten waarde zitten.
Het argument dat we hier de (licht) verstandelijk gehandicapten (85 en lager) uitfilteren overtuigt weinig; immers is dat de andere kant van dezelfde normale verdeling; IQ's lager dan 85 worden dus ook niet bijzonder vaak 'uitgedeeld'; die paar procent heeft dus geenzins een effect als hier voorgestaan wordt.
Als laatste het argument dat het gemiddelde IQ stijgt. Dat is een meer semantische kwestie; wanneer we er vanuit gaan dat de definitie 'hoogbegaafd' impliceert dat je verstandelijke vermogens van dusdanige aard zijn dat, wanneer je dit zou kwantificeren naar een toepasselijke eenheid, deze vermogens een beperkt deel van de populatie gegunt is (immers is een van de redenaties die hier regelmatig terug komt, dat deze vermogens zo van het 'normale' afwijken dat de betreffende personen in het dagelijks leven lastigheden ondervinden; wanneer hoogbegaafdheid niet meer inhoudt dat iemand bijzonder afwijkt van het 'gemiddelde' zou deze problematiek niet moeten bestaan). Als dan de gekozen eenheid (IQ) niet langer een valide resultaat oplevert (en er via de daarvoor bestemde meetmethode dus een onevenredig hoog percentage hoogbegaafden zou ontstaan), neemt dat niet weg dat de werkelijke verdeling van verstandelijke vermogens onaangetast blijft. M.a.w: een kapot meetlint, maakt niet je meetobject langer, doch (hoogstens) je meting onbetrouwbaar.
Maar, en daar begon mijn originele post, dát was het punt niet helemaal. Immers lijkt het mij niet dat ik hier een betoog hoef te slijten dat hoogbegaafdheid een zekere beperkte oplage kent. Waar mijn originele post op zag, is een groot aantal reacties in dit topic - in lijn met eerdere topics over ditzelfde onderwerp - neerkomen op "ik heb het ook!". Met daarbij eigenlijk vrijwel nooit een bijzonder inspirerend verhaal over wat men dan bereikt heeft met al die prachtige capaciteiten. We hebben dan wel te maken met een hoop, zelfs met inachtneming van het verschijnsel onderpresteren, verspild talent (waar volgens mij niemand van zichzelf bijzonder gelukkig zou moeten zijn) dan wel een hoop misdiagnoses. Vooral de reacties met als kern dat de ergenissen van het dagelijks leven zo zwaar zijn als hoogbegaafde, roepen bij mij erg veel van het volgende op:
Resumerend; Ik ben niet van de diagnoses in het topic overtuigd. Dat mensen zichzelf (graag?) de eigenschap toekennen, lijkt mij ook een van de bestaansredenen van Mensa.
Om dan nu zo'n dagelijkse ergenis van mr. obb te verhelpen: back on topic
:strip_exif()/u/11775/SoulTaker.gif?f=community)
Dit topic is gesloten.