Na 5 jaar WoW heb ik maar besloten om definitief te stoppen.
In het begin van WoW was het gevoel in zo epic, een wereld die bijna oneindig groot leek (het was mijn eerste MMORPG), het gevoel van langzaam steeds sterker worden, nieuwe gebieden ontdekken die er fantastisch uitzagen, gewoon lekker naïef zijn, je ding doen en plezier hebben en het spel spelenderwijs leren.
Eindelijk op lvl 60 kwam het pvp rank systeem uit en begonnen de city raids, gigantische slagvelden met bijhorende serverlag en schokkerig beeld maar leuk was het zeker.
Daarna kwam de eerste battleground warsong gulch uit en pvp begon serieuzer te worden, je stelde een premade samen met de beste spelers die je kon vinden en begon wsg te farmen om iedere week weer een rank omhoog te gaan.
Na een tijdje begon ik pvp zat te worden en ben ik een van de betere raid guilds gejoined op mijn server, ook dat was weer geweldig, met 40 man Molten Core doen en als realm First Ragnaros neerhalen was een van de beste WoW momenten.
De realm had hoge verwachtingen van onze guild toen BWL uitkwam maar die verwachtingen kon de guild niet waarmaken, met veel bloed zweet en tranen zwoegen kregen we uiteindelijk Nefarian neer, 2 guilds waren ons voorbij gegaan in progress en dat wekte steeds meer ontevredenheid in de guild, met AQ40 wilde we weer terugkeren naar de top maar toen we niet meer voorbij de Twin Emperors kwamen was het voorbij met een guilddisband tot gevolg, een dieptepunt voor mij tijdens WoW.
Daarna heb ik in een andere guild nog t/m Naxx40 gecleared.
TBC had zijn plus en minpunten maar de setting sprak mij niet aan en het voelde gewoon niet meer zo epic als vanilla WoW, toch heb ik me er over het algemeen wel redelijk mee vermaakt.
Nu in wotlk lijkt het bijna onmogelijk om nog een leuke guild te vinden, ik heb het gevoel dat de hele mentaliteit veranderd is in WoW, mensen die gewoon nog relaxt zijn kom je weinig tegen. Vrienden maken is veel lastiger sinds de crossrealm instances, alles voelt steeds onpersoonlijker. Je doet bijvoorbeeld een heroic, meer dan hi of hello word er niet gezegd, speelt de heroic uit en iedereen leaved weer zonder wat te zeggen.
In raids lijkt alles alleen nog maar om gearscore en achievements te gaan, gems, enchants of skills kijkt niemand meer naar, een boss neerhalen is gewoon daily business, op hard mode is het wel lastig maar een epic gevoel geeft het niet meer omdat je de boss al een keer neer hebt zien gaan op normal mode. PVP begin ik niet eens maar aan met al die gefrustreerde scheldende pubers.
Iedere keer start ik WoW weer in de hoop dat fantastische gevoel te ervaren wat ik in het begin had maar het is er gewoon niet meer voor mij.
Ik denk ook niet dat ik dat gevoel ooit nog ga krijgen in WoW, bijna al mijn RL vrienden zijn er mee gestopt inmiddels en ik heb eigenlijk totaal geen plezier meer in het WoW van nu, tijd om te stoppen dus, helaas..
In het begin van WoW was het gevoel in zo epic, een wereld die bijna oneindig groot leek (het was mijn eerste MMORPG), het gevoel van langzaam steeds sterker worden, nieuwe gebieden ontdekken die er fantastisch uitzagen, gewoon lekker naïef zijn, je ding doen en plezier hebben en het spel spelenderwijs leren.
Eindelijk op lvl 60 kwam het pvp rank systeem uit en begonnen de city raids, gigantische slagvelden met bijhorende serverlag en schokkerig beeld maar leuk was het zeker.
Daarna kwam de eerste battleground warsong gulch uit en pvp begon serieuzer te worden, je stelde een premade samen met de beste spelers die je kon vinden en begon wsg te farmen om iedere week weer een rank omhoog te gaan.
Na een tijdje begon ik pvp zat te worden en ben ik een van de betere raid guilds gejoined op mijn server, ook dat was weer geweldig, met 40 man Molten Core doen en als realm First Ragnaros neerhalen was een van de beste WoW momenten.
De realm had hoge verwachtingen van onze guild toen BWL uitkwam maar die verwachtingen kon de guild niet waarmaken, met veel bloed zweet en tranen zwoegen kregen we uiteindelijk Nefarian neer, 2 guilds waren ons voorbij gegaan in progress en dat wekte steeds meer ontevredenheid in de guild, met AQ40 wilde we weer terugkeren naar de top maar toen we niet meer voorbij de Twin Emperors kwamen was het voorbij met een guilddisband tot gevolg, een dieptepunt voor mij tijdens WoW.
Daarna heb ik in een andere guild nog t/m Naxx40 gecleared.
TBC had zijn plus en minpunten maar de setting sprak mij niet aan en het voelde gewoon niet meer zo epic als vanilla WoW, toch heb ik me er over het algemeen wel redelijk mee vermaakt.
Nu in wotlk lijkt het bijna onmogelijk om nog een leuke guild te vinden, ik heb het gevoel dat de hele mentaliteit veranderd is in WoW, mensen die gewoon nog relaxt zijn kom je weinig tegen. Vrienden maken is veel lastiger sinds de crossrealm instances, alles voelt steeds onpersoonlijker. Je doet bijvoorbeeld een heroic, meer dan hi of hello word er niet gezegd, speelt de heroic uit en iedereen leaved weer zonder wat te zeggen.
In raids lijkt alles alleen nog maar om gearscore en achievements te gaan, gems, enchants of skills kijkt niemand meer naar, een boss neerhalen is gewoon daily business, op hard mode is het wel lastig maar een epic gevoel geeft het niet meer omdat je de boss al een keer neer hebt zien gaan op normal mode. PVP begin ik niet eens maar aan met al die gefrustreerde scheldende pubers.
Iedere keer start ik WoW weer in de hoop dat fantastische gevoel te ervaren wat ik in het begin had maar het is er gewoon niet meer voor mij.
Ik denk ook niet dat ik dat gevoel ooit nog ga krijgen in WoW, bijna al mijn RL vrienden zijn er mee gestopt inmiddels en ik heb eigenlijk totaal geen plezier meer in het WoW van nu, tijd om te stoppen dus, helaas..