Probeer voordat het optreden begint al in het pand te zijn, en kijk hoe het floorplan eruit ziet. Vaak kan je vantevoren al de leuke hoekjes uitproberen met je camera door te kijken en te gaan staan waar je denkt te gaan staan tijdens het optreden.
Verder schiet ik bijna nooit tijdens het eerste nummer, ik ben dan vaak gewoon aan het kijken hoe de band erbij staat, of ze specifieke trekjes/bewegingen/poses hebben die ze steeds herhalen, en hoe het licht zich gedraagt.
Voor de rest ontkom je er niet aan om de puntjes op de i te zetten in de nabewerking, maar het streven is _altijd_ om het meteen in een keer goed te doen. Hoe minder je achteraf hoeft te sleutelen hoe beter, lukraak bursten levert alleen maar volle geheugenkaarten op en kost je ook nogeens veel tijd in het uitzoeken.
Dat gezegd, observeer, observeer en observeer. Kies van daaruit je momentjes waarop er echt daadwerkelijk wat gebeurt. Het kunnen zien van die momenten, en de tegenwoordigheid van geest te hebben om direct af te drukken is ook iets wat de meesten moeten leren. Anticipeer, probeer 'vooruit te denken' in wat de mensen op het podium gaan doen (vaak kan je dan vantevoren al een compositie bepalen), en aarzel dus niet

Een tof moment kan voorbij zijn voordat je met je ogen knippert.
Zelf heb ik nooit echt een afgebakend plan of een volgorde vantevoren, maar ik probeer in ieder geval van elk bandlid een portret te schieten, en wat overzichtjes. Daarnaast ga ik op zoek naar de momentjes, interactie tussen de bandleden onderling, of met het publiek. Uiteindelijk sta ik meestal in dienst van het betreffende (pop)podium of de artiest/band, en is een van de doelen puur een registratie van het optreden en de sfeer.
Ga dus ook niet het hele optreden op dezelfde plek staan, pontificaal voor het publiek, maar verplaats je elke 'scene'. Wees zo onzichtbaar mogelijk, ook voor de band. Dus; donkere kleding aan, donkere longsleeve en als je echt hard-core wil gaan het cameralogo en andere opvallende witte letters op je camera afplakken met zwarte gaffertape. Dat ninja'en is wat persoonlijks denk ik, maar ik heb al meer dan eens meegemaakt dat de band doorhad dat ik stond te schieten, en overduidelijk ging 'poseren' voor de camera. Weg spontaniteit. Zelf vind ik het vele malen leuker om gewoon te kunnen registreren dat de mensen lol hebben en 'in' de muziek zitten. Het is eigenlijk vergelijkbaar met safari'en
Regelmatig op dezelfde locatie schieten helpt ook om te weten wat de beste plekken zijn om te staan, al was het in dit geval weer een uitdaging vanwege de hekken en de vuurpotten (normaliter schiet ik mijn concerten vanaf de plek waar nu de vuurpotten stonden)

Mijn motto: hoe dichterbij, hoe persoonlijker. Dit heeft tevens zn voordelen in lichtsterkte, als je bijvoorbeeld in groothoek 1/80 kan kiezen, terwijl je met een 200mm telelens op afstand minimaal 1/200 (of 1/300 op APS-C) zonder stabilisatie nodig hebt om het er scherp op te krijgen.
Behalve wat er zich op het podium afspeelt moet je daarnaast ook je omgeving in de gaten houden. Vaak ben je niet de enige fotograaf, en dan is het lekkerder werken als je elkaar gewoon uit de weg gaat (sommige eikels gaan expres duwen, of jouw 'shots' nadoen of zelfs proberen te saboteren). Verder kan het gebeuren dat je een glas bier in je nek krijgt, of een voet van een crowdsurfer (of de hele crowdsurfer

). Ook is het een onaangename ontdekking als je met je camera ineens in een moshpit staat. Dat zijn handige dingen om wel alert op te zijn.
Ik weet verder niet met wat voor apparatuur je fotografeert, maar wat het technische verhaal betreft; concertfotografie is een van de weinige takken van fotografie waar beter (duurder) materiaal als het echt donker wordt helaas wel telt. Op sommige locaties (de kleinere poppodia meestal) is het vaak zo donker dat je het met een APS-C body en een 2.8 lens ook al niet meer redt, hoewel de laatste generatie (D7000 bijvoorbeeld) aardig in de buurt komt. Als je een 'instapper' body hebt is het een zaak van goed lichtsterk glas erop te zetten (bijv. 35/1.8, 50/1.8) en dan kun je mooiere dingen schieten dan iemand met een pro-body en een niet-lichtsterke standaard kitlens/telelens. Goed glas is heel belangrijk.
Deze set van Vannstein is geschoten met mijn Nikon D700 en onder andere een 50mm/F1.4, een combinatie die redelijk richting 'nachtkijker' gaat en zelfs dan kom ik nog tekort. Alhoewel ik ook jarenlang met een D50 geschoten heb (die op iso1600 ruimschoots dramatisch is vergeleken met de D700), en onlangs (zie mijn eerdere posts) ontdekte dat ik nog redelijk uit de voeten kan met een APS-C Sony A700
Ik probeer al deze dingen trouwens een beetje op een rijtje te zetten momenteel, over 2 weken moet ik een workshop concertfotografie gaan geven aan de vrijwilligers van een van de podia waar ik regelmatig te vinden ben. Dus wat dat betreft zijn tips van anderen ook welkom
"Light thinks it travels faster than anything. It doesn't. For wherever light travels it finds darkness has got there first and is waiting for it."