Ik zeg dat ik de bewering "Ik geef om mensen" (en daarin staat 'mensen' natuurlijk voor de anonieme medemens, die waarschijnlijk je organen zou krijgen) niet geloof (wat zoveel betekent als: hij zal het menen en denken dat het waar is, maar ik denk niet dat het waar is), als iemand geen orgaandonor is. Dat is een algemene uitspraak over de menselijke psychologie: mensen houden er inconsistente opvattingen op na en ik haal hier een gevolg van een opvatting aan om dat te illustreren. Dat kan confronterend zijn, maar ik ben slechts de boodschapper.
Jij vindt dat ik harteloos ben als ik mijn organen niet ter beschikking stel. Ergo, je vind dat ik dat HOOR te doen. Dat is blijkbaar jouw (verknipte) moraliteit.
Er van uitgaande dat dat waar is: op welke manier beperk ik jou daarmee in je keuzevrijheid? Er zijn genoeg mensen die mijn handelswijze des duivels vinden. Dat voel ik niet als een beperking van mijn vrijheid.
Ben je nou zo thick dat je niet inziet dat jouw mening respectloos overkomt?
Ben jij nou zo thick dat je niet inziet dat je organen niet afstaan harteloos overkomt? Ik begon deze discussie naar aanleiding van de uiting van politici "Wat moeten de andere patientjes wel niet denken". Mag ik dat gevoel dat zij, en andere op organen wachtenden, hebben niet uitspreken? Als een nierpatient jouw recht in je ogen zou kijken en je zou vragen: "waarom mag ik je nier niet als je morgen wordt aangereden en overlijdt?", welke antwoorden denk je dan dat hij accepteert?
Jij bent degene die de big guns meeneemt door mensen die iets anders denken dan jij te beschuldigen van dergelijke dingen.
Ik denk dat je de bewering dat je bijdraagt aan collectieve gedragingen met bepaalde gevolgen niet zo zwaar op moet nemen. En als ze echt zo shockerend zijn, dan denk ik dat je de boodschapper niet de schuld moet geven, maar onder ogen moet zien dat het gewoon zo
is.
Je brengt op deze manier je (in principe best bespreekbare) punt verschrikkelijk slecht ter tafel.
Omdat ik het beestje gewoon bij zijn naam noem en er niet politiek correct omheen draai? Klopt. De andere aanpak wordt al ellenlang betracht en werkt niet, gezien het voortbestaande gebrek aan donoren.
Afgezien daarvan zijn er duizend redenen te bedenken waarom dit ontzettend hypocriet is.
Ik beweer nergens dat ik niet op gelijksoortige wijze medeschuldig ben. Hypocriet zou het zijn als ik mezelf een beter mens zou vinden omdat ik me niet aan zoiets schuldig zou maken. Maar dat doe ik niet, want op andere vlakken doe ik dat ongetwijfeld, hoewel, zoals ik in een andere post met een voorbeeld illustreer, het in veel gevallen bijna niet te bepalen is welk gedrag het beste resultaat oplevert.
[qoute]Maar jij doet dat af omdat dit zogenaamd een 'makkelijke' manier is om te helpen.[/quote]
Tjah, ik begrijp niet wat er moeilijk is aan het invullen van een donorcodicil. Dit is een van die gevallen, waarin het volgens mij bijzonder makkelijk is een ander te helpen. En ik weet dat anderen daar anders over denken en ik weet dat die anderen alle feiten kennen, dus rationele argumenten helpen niet en misschien moeten er dan maar wat meer emotionele argumenten over tafel om de wereld beter te maken. Want laten we wel wezen: van meer orgaandonoren wordt de wereld toch zeker niet slechter?
Mensen houden toch de keuze, ook als ze geconfronteerd worden met de feitelijke gevolgen van het collectieve gedrag waar ze onderdeel van zijn? Je kan geen rechtzaak tegen "de Nederlandse bevolking" aanspannen, maar als dat kon, is de karakterisering 'dood door schuld' dan niet terecht? Niemand houdt van weegschalen en confrontaties met lastige kwesties. Maar als de levens van mensen op de weegschaal liggen, wil ik ze best collectief vertegenwoordigen.
Ik vind degene die in dat geval aan principes vasthoudt onrealistisch en destructief bezig.
Ah, maar daar hebben we weer het mooie van bureaucratische wet- en regelgeving: niemand draagt genoeg verantwoordelijkheid om te mogen beslissen dat dit door mag gaan, dus neemt niemand die beslissing en is uiteindelijk 'het systeem' onrealistisch en destructief. Tjah: no shit. Dat wisten we al. Je kan het systeem alleen verslaan door collectief het gedrag aan te passen.
Dit rijmt niet met de buitensporige hoeveelheid ingezameld geld tijdens de actie volgende op de tsunami.
Waarom niet? Volgens mij rijmt dat prima: je weet het niet, dus als je er toe gepushed wordt door sociale druk, dan geef je in zo'n geval wel 100 Euro (waarom geen 50 of 200) en vervolgens weer niets aan de WNF en Greenpeace collectanten.
In dit geval beschouw je het menselijk lichaam zuiver als een zak met organen.
Als het dood is: inderdaad. Wat anders?
[
Voor 18% gewijzigd door
Confusion op 27-05-2007 22:49
]