Verwijderd schreef op zondag 21 november 2004 @ 18:13:Beste Kryz waar ik wel eens van af zou willen zijn is dat gelovigen zwevers zonder houvast zouden zijn. Dat zij het leven zouden benaderen vanaf een basis die vergeleken met een wetenschappelijke basis drijfzand zou zijn.
Haha, ja, daar zouden wel meer mensen van af willen zijn! Echter, dat is inherent aan het concept "geloven" he, daar doe je weinig aan. Vandaar ook het woord geloven: je kan het niet bewijzen, maar je accepteert het toch.
Daarbij zeg ik absoluut niet dat gelovigen zwevers zonder houvast zijn. Ze geloven vaak juist heel hard, met een overdosis aan overtuiging en stelligheid. Dat is overigens een van de mankementen eraan, maar dat is weer een ander verhaal.
In eerdere posts heb ik al aangetoond dat wetenschap ook het (wetenschappelijk) fundament ontbeert om te kunnen stellen dat de benadering op zich beter of verstandiger zou zijn.
Niet aangetoond, je hebt naar jouw mening genoeg argumenten gegeven dat dat zo is, maar aantonen is iets wetenschappelijks; binnen dat kader lukt je dat niet.
Verder verlangen gelovigen (en zeker ik ook) een onderbouwing van hun geloof. Wij verwachten die onderbouwing echter niet van onze medemensen maar graag wel van God zelf. Doet ie ook.
Makkelijk gezegd. Show me.
Ik stel het volgende experiment voor aan degen die geloven dat God verzonnen is door de mens. Stel je eens serieus open voor de mogelijkheid dat de mens door God verzonnen is en vraag eens heel respectvol of Hij dit ook aan jou duidelijk zou willen maken. Je krijgt zeker reactie.
Onzin. Kijk, de wetenschap is niet perfect, maar gaat uit van een paar zaken: waarnemen, redeneren en conclusies trekken. Deze werken slechts tot aan de beperkingen van het menselijk brein, tegenwoordig iets sterker door de ondersteuning van apparatuur en het collectief.
Religie gaat uit van een "spirituele" ervaring, die niet toetsbaar, noch reproduceerbaar, noch "deelbaar" is; oftewel, je kan hem ook niet aan anderen laten zien, je kan er alleen (wederom binnen je menselijke beperkingen) over vertellen.
Aangezien je waarnemingen binnen spirituele ervaringen niet getoetst kunnen worden (zoals iemand anders mij al heeft laten zien, waarvoor dank), is de enige grond voor acceptatie binnen een wetenschappelijk kader al weg. Dat er mensen zijn die dit voor zichzelf wel accepteren is voor mij schaapjesgedrag en kortzichtigheid, maar zij ervaren dat anders. Waarom? Omdat ze oogkleppen opzetten op het moment dat aantoonbare barsten in het geloof zichtbaar gemaakt worden. Of, en da's nog mooier: daar verzint het geloof per direct wel weer een verklaring voor. Mooi voorbeeld is dit:
http://www.creationism.org/heinze/SciEvidGodLife.htm
Deze ietwat koddige man denkt dat hij door middel van wetenschappelijke "bewijzen" (hij beschouwt het gebrek aan bewijs dat het spontaan ontstaan van eiwitten mogelijk is, als bewijs dat het niet kan; een fundamentele redeneringsfout) de wetenschap kan tegenspreken. Dat werkt per definitie niet. Waarom niet? Wetenschap zal tegenbewijzen analyseren, en eventueel vorige conclusies, die blijkbaar fout geweest zijn, herstellen. Dat is het hele idee van wetenschap.
God is de grap van de homonculus: mensen hebben de bijbel geschreven. Deze mensen zullen geen andere spirituele ervaringen gehad hebben dan wij, anders zou dat betekenen dat god veranderd is, terwijl hij juist eeuwig is. Dus, we kunnen huidige spirituele ervaringen direct doortrekken naar hoe de mensen die de bijbel geschreven hebben, ze ervaren hebben. Waaom geloofde men in een god? Omdat men in de tijd van het ontstaan van dit geloof, niet slim genoeg was om zaken als bijvoorbeeld bliksem te verklaren. Dat moest Donar gedaan hebben; of god, in het christendom. Maar, dat betekent simpelweg dat als je iets zelf niet kan, dan schrijf je het maar toe aan iets wat je niet kan zien of niet kan toetsen (en het is dan handig om die entiteit zo te definieren zodat hij inderdaad niet-toetsbaar wordt, dna kan daar ook geen discussie over ontstaan); dus de mens werd geschapen door god. Dat god dan weer door iets anders geschapen moest zijn, wordt door die definitie op simpele wijze onderuit gehaald: nee, hij bestond altijd, en is eeuwig, almachtig en alwetend.
Daar kan ik niet tegenop, en daar wil ik ook niet tegenin gaan. Ik vind het leuk om mijn eigen redeneringskunsten op de proef te stellen, en daarom dit soort discussies aan te gaan, maar uiteindelijk blijft het loos: je kan iets wat zichzelf verklaart, niet wetenschappelijk toetsen, en dus niet aantonen dat het er niet is, noch aantonen dat het er wel is. Dat mensen goedgelovig zijn, of de drang hebben om niet te accepteren dat er niets meer is dan wat we zien, of een makkelijke verklaring zoeken voor de dingen die ze niet begrijpen, of steun zoeken in zichzelf door een entiteit te verzinnen die ze gelukkig maakt (god can also be YOUR imaginary friend!), dat snap ik wel.
Wat ik niet snap, is dat mensen ophouden met kritisch zijn, en iets wat zo belangrijk kan zijn, zomaar, klakkeloos accepteren. En ik blijf klakkeloos zeggen, want hoeveel je er over nadenkt, en hoe goed je het ook onderbouwt, het blijft een
geloof, en het is niet toetsbaar, niet verifieerbaar. Als je dat drijfzand wilt noemen, dan kan dat, maar dat hoeft niet. Je kan prima leven zonder te begrijpen hoe je leeft, kijk maar naar ieder levend wezen dat geen zelfbewustzijn heeft. Het is naar mijn mening echter een beetje "onder je stand" leven, en dat terwijl god mensen juist als de uitverkorenen heeft bestempeld.
Maar, ik ratel weer, ik moet nuttige dingen gaan doen, zoals koken. Kan je niet aan god vragen of hij dat overbodig wil maken? Dat zou mij een hoop tijd schelen.