Het is natuurlijk heel lastig te zeggen wat voor soort bewijzen iemand zoekt. Eén voorwaarde is in ieder geval makkelijk te stellen: het moet controleerbaar zijn.
Dan de post waar je naar refereert:
Verwijderd schreef op 08 november 2004 @ 13:12:
Tja, volgens mij is het een keuze. Je gelooft God, en accepteert zijn bestaan, of je gelooft het tegendeel.
Het is inderdaad moeilijk discussieren. Wetenschappelijke argumenten helpen geen zier, want ten eerste:
- kan wetenschap de goddelijke werkelijkheid beschrijven? Uiteraard niet, want de wetenschap heeft te maken met:
a) de beperkingen van het menselijke brein
b) natuurwetten
c) mogelijk foutieve aannames
Daarom is het logisch dat de wetenschap en de Bijbel elkaar soms tegenspreken, want ze praten beide over een andere werkelijkheid.
Interessante punten. Echter:
a) De beperkingen van het menselijke brein zijn ook van toepassing op de mensen die geloven; waarom zou je dit dan toch als waarheid accepteren?
b) Is een god slechts een god als hij dingen doet die niet aan natuurwetten voldoen? Is er een reden dat de goddelijke wereld per definitie (want zo breng je het) niet aan de natuurwetten kan voldoen?
c) Ook dit geldt natuurlijk weer voor het geloof: een gelovige kan ook foutieve aannames doen, waardoor het geloof zelf in principe op wankele poten komt te staan.
Wat ik vervolgens als een probleem zie in religie is het volgende:
1) Er is geen vorm van toetsbaarheid van de stellingen die gedaan worden over een bepaalde god en zijn/haar wereld
2) De mogelijkheid tot correctie is zeer beperkt: er zijn heel weinig religies die zichzelf corrigeren bij voortschrijdend inzicht (ze doen het wel, maar als grappig voorbeeld: de Paus erkende in 1992 officieel dat de aarde rond was - correctief, zeker, maar misschien wat traagjes?)
3) Het gebruik van universele, per definitie niet toetsbare stellingen als verklaringen
Om punt 3 te illustreren, een paar vragen en antwoorden:
V: Als god de wereld heeft gemaakt, wie heeft god dan gemaakt?
A: God is niet gemaakt, god heeft altijd bestaan.
Dit is in geen enkele vorm van logica toegestaan. Dat wil niet zeggen dat het niet waar is, maar dan de volgende vragen:
V: De mens is van nature onderzoekend, en stelt vragen. Hoe kan een mens dan tevreden zijn met een antwoord wat nooit bewezen kan worden, en eigenlijk direct een volgende vraag opwerpt?
A: Het geloof in god is de ultieme waarheid en beantwoordt al je vragen.
Tsja, hier kan ik dus niets mee. De kans is natuurlijk aanwezig dat het aan mij ligt, maar dit soort antwoorden zijn zo onacceptabel voor mij, dat ik alleen maar meer vragen wil gaan stellen. De antwoorden worden er over het algemeen echter niet beter op.
Ten tweede krijg ik vaker dan lief een gevoel van bevooroordeeldheid bij sommige reacties. Mensen zijn over het algemeen graag autonoom, en dulden geen macht boven zich.
Dat is zeker niet waar. Mensen dulden wel macht boven zich, zolang er maar aangetoond kan worden dat de macht die ze uit handen geven, aan de juiste persoon uit handen gegeven wordt, en ook voor de juiste redenen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar over het algemeen klopt dit aardig.
M.a.w. hoe kunnen we ooit een antwoord op deze vraag vinden?
Je gelooft het één, òf het ander. [period]
Natuurlijk is het mogelijk beide te geloven, maar waar ze elkaar tegenspreken komt het aan op een keuze.
Hier ben ik het op zich wel mee eens. Wetenschap is ook een geloof, naar mijn mening, maar het verschilt op de punten die ik eerder noemde: toetsbaarheid, (zelf-)correctief vermogen, en het niet toestaan van conclusies trekken uit niet toetsbare stellingen.
Ik las ergens dat iemand zei dat we ergens in de toekomst wel zullen weten hoe de mens echt is ontstaan, maar dan denk ik: is dat zo? Kan wetenschap alles verklaren? En ook al kan wetenschap dat, gelooft iedereen dat dan ook? Moeilijk te zeggen. Maar religie doet iets wat in mijn ogen niet kan: verklaringen accepteren zonder kritisch te zijn. En dat werkt in ieder geval niet voor mij. Dan maar wetenschap.