Deze draad is niet dood - een late reply op iets dat nog op de vorige pagina stond (het zal wel eerder aan bod zijn gekomen, maar goed... misschien valt er wel wat op te zeggen)
Maar de meeste normen en waarden die we tegenwoordig in onze opvoeding meekrijgen zijn ergens afkomstig van de normen en waarden van, in ons geval meestal, het christendom.
Nou, dat betwijfel ik.
Dat veel waarden en normen
overeenkomen met christelijke waarden en normen, is moeilijk te ontkennen (liefde, respect, niet stelen, e.d.). Het voert echter te ver te veronderstellen dat veel van de
huidige waarden en normen van het christendom zijn
afgeleid. Alsof waarden en normen vóór die tijd totaal anders waren.
In die zin is het beter te spreken over z.g. universele waarden en normen, min of meer gebaseerd op de alombekende, niet expliciet christelijke, stelling 'Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook een ander niet'.
Het grote verschil tussen de universele waarden en normen en de christelijke, is te vinden in de achterliggende 'grondwaarde' in de vorm van een Persoon, die mensen op moreel gebied persoonlijk 'onderdrukt'. Hieraan ligt de doelstelling ten grondslag de betreffende mensen 'op te voeden' tot volmaaktheid (denk aan de paradijselijke situatie aan het begin van Genesis, waarin de schepping voldoet aan het 'programma van eisen', waarmee God, de Schepper, e.e.a. geschapen heeft).
Het verschil tussen andere religies, zoals Jodendom en Islam, is gelegen in het gegeven dat mensen zichzelf bewust mogen zijn dat schuld door 'zonden' tegen God reeds vergeven
ZIJN.
Vanuit die gedachte, of beter gezegd: dat geloof, schept dit ruimte voor nieuwe perspectieven in het leven zonder te vervallen in allerlei keurslijven (je hoeft niet dit of dat te doen om de hemel te verdienen - de schuld IS al betaalt, dus GELOOF het en LEEF en je zult de hemel KRIJGEN).
Vanzelfsprekend betekent dit niet dat doorgaan met 'zondigen' aanvaardbaar is. Immers, zondigen is niet meer dan het missen van hét doel van God voor de mensheid. Namelijk: in vrijwillige overgave te leven naar de oorspronkelijke bedoeling van de Schepper.
Dit alles schept impliciet de verplichting te leven in het besef van Iemand die naar je omziet. Maar niet op de manier van: als ik maar elke zondag 2 x naar de kerk ga, kom ik er wel. Nee. juist andersom: OMDAT God me de kans geeft iets van m'n leven te maken, MAG ik onder Zijn leiding het beste leven lijden dat er bestaat.
Christenen dienen bij de invulling van hun leven hier terdege rekening mee te houden. Vergis je daarom als niet-christen niet door 'het geheim' van het christendom te verwarren met de uitwerking van een christelijk leven, dat vaak zo anders doet vóórkomen.
Het is belangrijk dat ALLE mensen NIETS zomaar aanemen of dat nou gaat over het bestaan van de grote roze olifant of de zogenaamde supereuriteit van hun land/godsdienst/andere onzin, dat is de enige manier waarop de mensheid ooit vooruit zal komen.
Laat dat nou nét de reden zijn geweest om eens écht te luisteren naar die God, die me anderhalf jaar geleden op de grond sloeg. En mag ik je vertellen dat dat hoogst pijnlijke moment niet te vergeefs is geweest?
Voor die tijd ging er bij mij ook niks in zonder bewijs. Van alles moest ik zeker zijn. Achteraf bekeken een erg bekrompen gedachte. Het leven op zich bestaat voor het overgrote deel uit het doen van aannames. Nu weet ik dat dit de enige en juiste methode is om écht vooruit te komen. Mensen zijn wat dat betreft zó enorm op zichzelf gericht. Want juist dát belemmert vooruitgang.
Ik vraag me af of je mijn post wel gelezen hebt. Mensen zoals jij ("Ik hebt heulemaal geun bewijs nodig") zijn o.a. de reden voor de kruistochten, de 2e wereld oorlog, de wtc aanslagen en het amerikaanse imperialisme.
Niet voor mij bedoeld, maar toch: het feit dát een bepaalde invloed van buitenaf (gekgenoeg absoluut géén zelf-suggestie) je leven veranderd, is voor mij al een bewijs voor het bestaan van een hoger Wezen. Temeer als het te rijmen valt met een nogal veel gelezen boek, waardoor de 'puzzelstukjes van het leven' langzaam maar zeker op z'n plaats vallen.
Maar wellicht dat jij dit niet als bewijs ziet. Het is in jouw ogen niet proefondervindelijk. Dat is buitengewoon jammer, want het is echt de moeite waard om je ermee in te laten en de zaken eens zélf te ondervinden.