Ik wil nog wel even wat nuances aanbrengen ter aanvulling op mijn vorige post.
Ten eerste respecteer ik een ieder die tenminste de moeite neemt om over iets
moeilijks als geloof te discussieren. Niet dat geloven zo moeilijk is, maar de
discussies zijn meestal verre van makkelijk. En ik zou graag willen dat iedereen
zich aanvaard voelt in zijn eigen denkbeelden.
Om even iets duidelijk te maken over mijn achtergrond; Ik heb mijzelf altijd
gelovig genoemd en gevoeld. Ik kom uit een gelovig gezin en ben opgegroeid met
een vader die voorganger/dominee was van een evangelische gemeente. Ik heb ben
dus altijd met mijn neus in de boter gevallen wat de discussies betreft.
Tegenwoordig bestaat mijn "geloof" uit "het niet uit willen sluiten van een god"
en dat is essentieel anders voor mijn gevoel en levenswijze.
Ik weet dat aannames in het het leven niet te vermijden zijn. Dus ook wetenschap
is gebaseerd op aannames. Maar wel andere aannames, namelijk aannames die gebaseerd
zijn op proefondervindelijk "bewijs" of bewijs dat in een richting wijst. In ieder
geval iets tastbaars, iets wat resultaat geeft.
Nu ben ik 24, ik heb een gezond stel hersens die netzoveel vragen te verwerken
krijgen als jullie. Maar hoe ouder ik wordt, des te meer vragen de basis gaan
benaderen. Hiermee doel ik bijvoorbeeld op de geloofs questie.
Als ik geloof reduceer tot de basis, dan zeg ik tegen mijzelf; begin bij jezelf.
Als ik de vraag terug breng op mijzelf, dan kan ik stellen:
- Ik ben wat mijn lichaam (fysiek) is, plus een geest (non-fysiek).
of
- Ik ben wat mijn lichaam (fysiek) is.
Als ik een geest zou hebben, dan zou het voor mij duidelijk zijn dat deze geest
een non-fysieke realiteit is. Dus een god zou in dat geval dus ook kunnen bestaan
zoals ik mij me mijn geest voor zou stellen, alleen dan anders en wellicht "hoger".
Maar als ik geen geest zou hebben, dan is het logisch dat er ook geen non-fysieke
realiteit is en dat dat dus een god zou uitsluiten...
Ik ben mij dus gaan afvragen, wat is mijn bewustzijn precies!? Is dat een manifes-
tatie van een non-fysieke geest? Of kan mijn stel hersens (fysiek) zich zonder
deze geest ook van zichzelf bewust worden?
Op dit moment wil ik even overschakelen naar de wetenschap.
Einstein wordt vaak gezien als een wijs man, die eigenlijk zichzelf even te boven
is gestegen toen hij zijn theorieen opstelde. Ik kijk anders tegen deze man aan
maar heb wel een heel belangrijke les geleerd van zijn werk. Waarom kon deze man
verder "kijken" dan de toen geldende theorieen?
After graduating from high school, Albert Einstein entered the Swiss Federal
Institute of Technology (ETH) in Zurich. He found that his true strength was
in physics, but he also realized that he could never be an outstanding student
as he preferred to work in laboratory. Fortunately, his good friend, Marcel
Grossmann, was willing to share notes with him before exams. Einstein really
appreciated Grossmann's generosity. In 1898, Einstein fell in love with Mileva
Maric, a Hungarian classmate at ETH. In 1900, he graduated from ETH.
Einstein heeft in zijn eigen tijd, naast zijn werk als patent beoordeler, een aantal
vraagstukken voor zichzelf opgelost. Tamelijk vrij van de natuurkundige literatuur
en geldende theorieen omdat hij in feite niet de theoretische achtergrond had die
van een top-wetenschapper kan worden verwacht. Zijn voorkeur lag bij "zelf doen",
"zelf zien", "zelf beredeneren". Iedere wetenschapper zal deze eigenschappen
herkennen in zichzelf, maar ik denk dat de sterkte van deze eigenschappen bij
Einstein er toe leidden dat hij werd wie hij was.
Omdat hij niet "ge-indoctrineerd" was door de natuurkundige literatuur van dat
moment, kon hij makkelijker tot een eigen conclusie komen. Zijn theorieen over
relativiteit zijn nog steeds niet de waarheid natuurlijk, maar ze zijn in ieder
geval een stapje verder dan de ervoor geldende theorieen.
Waar ik op doel met deze anecdote is dat de "zelf-instelling" een groter potentieel
tot waarheids vinding bevat. Ongebonden denken is naar mijn idee essentieel om
verder te komen in discussies die totaal vastgeroest zijn.
In dit geval dus niet wetenschap, maar geloof...
Ik leid hieruit af dat discussies met als uitgangs punt dat de mens een geest heeft
eigenlijk doctrine is. Dus waarom niet gaan denken met als uitgangspunt dat de mens
geen geest heeft. Als we ooit tot een sluitende theorie komen, dan volgt daar
uiteraard uit dat er wel of niet een geest is, en is dus de hele geloofs questie
ook geen vraag meer.
Ik wil vanaf hier dus verder gaan zonder "geest", en dus zonder een mogelijk
geestelijke of non-fysieke laag op de fysieke werkelijkheid te leggen. Deze laag
veroorzaakt namelijk meer vragen dan dat het vragen beantwoord. Ik wil een helder
beeld van mijn fysieke wereld, en laat dus al het non-fysieke buiten beschouwing.
Dat wil ik... maar nu kijk ik even om mij heen en zie dat grofweg 66% van de
mensen om mij heen wel deze laag bovenop de werkelijkheid legt.
De vraagt komt dus boven: "waarom de voorkeur voor die geestelijke laag?"
Even terug hakend op het roze olifanten verhaal, het is niet door mij bedacht
maar is wel kenmerkend voor de situatie. Twee ogenschijnlijk identieke situaties
maar twee compleet verschillende reacties. Waarom geven de mensen om mij heen er
de voorkeur aan om in het geval van een "god" precies een omgekeerde reactie te
geven ten aanzien van de roze olifanten?
Het roze olifanten verhaal stipuleerd dus geen "dom denkbeeld" maar een legitieme
vraag! Een vraag die je met de beste wil niet kan ontkrachten.
Vervolgens ben ik dus tot de conclusie gekomen dat er twee mogelijkheden kunnen zijn:
1. De geestelijke wereld is werkelijkheid en dus logisch dat de mensen om mij heen
deze laag aanvaarden in ieder aspect van hun leven.
2. De mens moet voordeel hebben van deze collectieve illusie en vandaar dat zovelen
deze laag aanvaarden in ieder aspect van hun leven.
Hiermee stel ik dus niet permanent dat geloof een "collectieve illusie" is. Nogmaals
benadruk ik dat ik een ieder die gelooft respecteer en in zijn waarde wil laten.
Omdat ik zelf een god niet uitsluit voel ik mijzelf in een andere mate gelovig, maar
ik stel mijzelf wel deze vraag. Ongebonden denken laat mij mijzelf deze vraag stellen.
Ik krijg geen antwoord, nee, daar ben ik juist naar op zoek !
Ik wilde stelling 2 overwegen:
Welk voordeel kan de mensheid nou hebben van een "collectieve illusie"?
Op dit moment kwam ik tot een mogelijke verklaring; het verhaal van de jonge piloot
in mijn vorige post.
Het klinkt voor mij en vele mensen waarmee ik discusieer logisch, maar het is nog steeds
geen werkelijkheid. Het is niks meer waard dan stelling 1.
Wat ik graag zou willen in onze discussie, is dat gelovigen eens redenen gaan bedenken
waarom stelling 2 een mogelijkheid zou kunnen zijn. En dat ongelovigen eens redenen
gaan bedenken waarom stelling 1 een mogelijkheid kan zijn.
Verplaats je eens "vrij" in een anders positie en probeer "eerlijk" te denken over
de wereld om je heen.
Om de discussie op gang te houden zal ik een punt omhoog brengen dat ogenschijnlijk
stelling 1 een mogelijke werkelijkheid maakt:
("ongelovigen" zoals ik mogen hier eens over nadenken)
Je kan stellen dat ons heelal bestaat bij de gratie van de wetmatigheden.
Wetmatigheden zijnde de natuurwetten, morele wetten, ethische wetten, enz...
Deze wetmatigheden beschrijven het begrip "orde". Zonder deze orde heeft ons
heelal geen bestaansrecht. Kun je nu stellen dat deze orde misschien een god is?
Wellicht geen god met identiteit, geen god die zich bemoeid met ons heelal,
geen god waar je een persoonlijke relatie mee kan hebben. Maar een god die het
ons in ieder geval mogelijk maakt om te bestaan?
PS. En nee, ik heb nog geen boeken over filosofie gelezen. Ik hoor vaak dat mijn
denkwijze de nihilistische visie benaderd, maar mijn stellingen zijn puur een
gevolg van eigen gedachten. Ik zal de komende jaren mijn ideeen gaan vergelijken
met dat van filosofen, maar niet andersom. Ik wil graag eerst zelf goed om mij
heen kijken voordat ik boeken over deze onderwerpen ga lezen.
Als er een ding groter is dan het heelal, dan is het de menselijke verbeelding...