In mijn voorbeeld was het personage een dief welke sterk op onder meer charisma had bezuinigd, dus als de speler zijn eigen verdediging in de hand had genomen had hij waarschijnlijk OF zijn personage niet gespeeld, OF hij was nog sneller aan de galg gekomen.Op zondag 21 juli 2002 00:38 schreef Lord Daemon het volgende:
[..]
Even een praktijkvoorbeeld dat nauw aansluit op jouw voorbeeld. Op een bepaald moment waren een PC en een NPC (door mij, als GM, gespeeld) voor een of andere rechtbank aangeklaagd voor een misdaad. Ik vroeg toen 1 van mijn andere spelers om de rechter te spelen, en die verzon dus ook de straffen. (Nadat er een lange rechtbank-scene was geweest waarin de NPC - die echt evil was - zichzelf heel goed neerzette als een redelijk onschuldig iemand, terwijl de PC - die gedwongen werd tot zijn misdaad - veel meer als een schurk overkwam... maar dat terzijde.) Vervolgens gebruikte ik deze straf als opstapje voor een plotwending: de lokale lord gaf hen de kans om in plaats van hun straf uit te zitten zijn geheime dienst te joinen. (Beide characters waren dieven/assassins, de lord stond bekend om zijn goede geheime dienst, en er waren de nodige safeguards om te zorgen dat ze niet wegliepen.) Natuurlijk kreeg de rest van de party bijna dezelfde opdracht (allemaal een ingewikkeld maar goed uitgewerkt plan van die lord trouwens), waardoor de characters weer bij elkaar kwamen. Nergens een dobbelsteen gerold en toch voelt niemand zich genaaid.
Krijg uit mijn verhaal niet de indruk dat ik nooit drama gebruik om een situatie uit te spelen, in tegendeel. Maar ik merk dat ik daar mee op moet passen, want veel spelers vinden dat niet altijd even eerlijk. Het probleem zit hem in het rollenspel aspect. Mensen zijn gewoon niet in staat zich zo ver van hun gespeelde personage los te maken dat ze in het uitvoeren van drama iemand kunnen spelen die meer kan dan zij zelf kunnen.
Een voorbeeld van een moment dat het niet kan: een speler speelt een vreselijk charismatisch en overtuigend personage. (Laten we hem vergelijken met een palladijn).
De speler komt in een situatie waarin hij een aantal boeren moet overtuigen hem te helpen. Het personage zou daar waarschijnlijk niet veel moeite mee hebben: charisma 18, ervaring en aanzien. De speler is echter een erg verlegen jongen die moeilijk uit zijn woorden komt. Als ik dan echt gedetailleerd uit ga spelen hoe die conversatie verloopt, hij kan praten tot hij er bij neervalt. Want het is dan de speler die het drama probeert te spelen, niet het personage. Je moet in dit geval als speler kunnen zeggen: pak de dobbelstenen, ik lul ze om. Dobbel maar. Aangezien de regels een afspraak tussen spelleider en spelers zijn moet de spelleider dit accepteren.
Een rollenspel zit ergens tussen toneelspel en bordspel in. Het gebruik van drama is het toneelspelelement, het gebruik van regels het bordspelelement. Waarom speel je een bepaald personage? Wat is er zo leuk aan? Meestal is het het gezamelijk beleven van een stuk fantasie, een stuk escapisme en een stuk doen wat je normaal nooit zou kunnen doen.
Als ik een super soepele snelle elf speel die met zijn adelaarsogen en super boog in het donker vijanden van 100 meter afstand afknalt speel ik ook iets wat ik met mijn 110 kg, bril en astma zelf absoluut niet kan. Binnen het kader van het spel kan ik afdwingen dat ik het wel kan.
Als ik een beeldschone verleidelijke tovenares in een groep met mannen probeer te spelen kan ik dat ook niet. Ik ben een man, zo overtuigend ben ik nu ook weer niet en als ik alles wat ik met dat personage doe in drama uit zou moeten spelen komen mijn medespelers niet meer bij van het lachen. Maar er zijn ook regels waarmee ik als speler af kan dwingen dat die domme krijger voor me springt als mijn tere personage door een ork met een strijdbijl aan wordt gevallen.
De regels scheppen een kader waarin ik eens wat anders kan spelen dan de level 6 tradesman/politician die ik in het dagelijks leven ben, met wat andere eigenschappen als Strength 13, Dexterity , Intelligence 16 enzovoorts. Ik ben geen goede acteur.
Een voorbeeld van een moment dat het misschien wel kon: een groep minder ervaren spelers ging eens vreselijk de fout in door de zoon en dochter van een plaatselijke nobele uit te leveren aan de aartsvijand van die nobele. Dat kan natuurlijk, maar ze waren zo stom om vervolgens rustig stil te blijven zitten tot de nobele eens kwam kijken waar haar zoon en dochter gebleven waren. Toen de nobele er achter kwam werden de personages gearresteerd. Ik heb de spelers toen de keus gegeven:
1) afhandelen volgens de spelregels.
2) We benoemen een jury van vijf andere spelers (ik zit op een spellenvereniging, er zijn altijd wel mensen te vinden die voor dit doel even mee willen spelen). Als spelleider accepteer ik de uitspraak van de jury.
Ik heb de spelers aangeboden dat ik zelf in dit scenario wel de rol van advocaat of aanklager zou willen spelen, met een ex-voorzitter van de vereniging als rechter.
Ze durfden niet.......
Waarschijnlijk vonden ze het niet leuk om hun falen voor het oog van de hele vereniging uitgesponnen te krijgen en schaamden ze zich voor hun blunder. De meerderheid wou uiteindelijk het toch maar via de spelregels doen.
Ik heb heel veel sessies zonder dobbelstenen en spelregels gespeeld en geleid. Maar in mijn ervaring zijn de regels een beschermend schild voor mensen die niet zo gewiekst, creatief of overtuigend zijn. Zij kunnen op die manier afdwingen dat ze toch een belangrijk personage spelen.