Het is niet dat er een gevaar in zit, het is een gevaar. Hier ligt een subtiel maar kritiek verschil.
Libertarisme is ontworpen om het aanwezige bestel onderuit te halen, ten gunste van zij die reeds in een positie van macht zitten.
Dat draaiboek zou ons best bekend voor mogen komen

Ter zake: De huidige Nederlandse politiek (NIET de wet!) doet juist precies dat wat jij verfoeid aan Libertarisme, het in stand houden van (grote) verschillen. De onvrijheid van het individu om zich hier tegen te kunnen verdedigen middels onafhankelijkheid, vrijheid van onderwijs vrijheid van vestiging is juist datgene wat in dit opzicht het Libertarisme als tegengas biedt aan de huidige Neder en EU oligarchie.
En ja, je moet blijven opletten maar de huidige status quo gaat zeker niet tot verbetering leiden.
Zo vreemd als deze reactie misschien mag klinken, maar inderdaad, dat klopt.
De crux hierbij is iets wat bijzonder zuur is. Libertarisme is niet de enige hefboom - er is een hele toolbox aanwezig en actief. En alles in die gereedschapskoffer komt uit exact dezelfde hoeken.
Neoliberalisme is ook zo'n stuk gereedschap. Dit vanuit de neo-klassieke politieke economie lobby met helden als Hayek en Buchanan.
Enfin, dit is al heel snel een ontzettend lang verhaal, niet zo complex maar wel lang, waar een flinke drempel bij ligt in acceptatie van het idee dat we als modern zelfredzaam en bouwend individu zo cumulatief kwetsbaar blijken te zijn - voor wat eigenlijk ordinaire toegepaste wetenschap is (culture engineering is the name).
We leven in een tijdperk waarin de geschapen ontwikkelingslijnen in hun effecten bij elkaar komen, daarmee condities en patronen scheppende zoals bij elk van die stukken gereedschap in ontwerp als doel gesteld. Mechanismen, hefbomen, om de spreekwoordelijke meerderheid niet enkel toestemming te laten willen geven, maar zelf herordening tegen eigen belangen in te zoeken.
Ken je de uitdrukking "austerity begets authoritarianism"? Moderne neo-klassieke variant van een oudere, van Caesar syndroom.
Al die scheven lijnen, al die tekenen van emotie, zorg, onzekerheid, gulzigheid, individualisme - we zitten gewoon weer op een punt in een iteratieve cyclus waar we kiezen voor status quo - wat escalatie schept - of correctie en leercurve.
Als je eens wat in wil lezen, een van de meest hapklare verkenningen voor een van de meest ingrijpende maar eenvoudige hefbomen dan is de verkenning naar een Buchanan de moeite waard: Democracy in Chains: The Deep History of the Radical Right's Stealth Plan for America, MacLean N, 2017.
Het gros van het Nederlandse neoliberalisme rust op effectmodellen ontworpen door Buchanan, voor politieke trends, voor rol van uitbreiding externe consultatie - stuk voor stuk, stap voor stap. Zelfs het omvormen van onderwijs naar planeconomisch model.
Ik besef dat dit uitermate zuur is. Mensen zoeken met zeer begrijpelijke redenen naar wegen om scheve lijnen te corrigeren. Het probleem is dat dit niet iets van "de politiek" is, maar van gebruik van politiek door personen en organisatie die gewoon verder kijken dan verkiezingscycli. In zijn essentie is dit een ordinair syndroom van lobby. Het is enkel vanuit schaal van belang en vermogen tot agenda dat het zo'n enorme invloed op heeft weten te bouwen.
De burger zoekt wegen, maar die lobby heeft al het huiswerk gedaan al allerlei wegen aangelegd om die energie af te leiden. Zelfs om er gebruik van te maken. Een PVV is bijvoorbeeld iets van oud convenant van pseudo-schisma uit een "geen externe actor meer" reactie (vertaling, we kunnen geen nieuwe Fortuyn riskeren dus laten we zelf die onderbuik maar kanaliseren). Binnen conservatieve segmenten is dit geen afwijkend maar regulier gedrag. Machtspolitiek. Realpolitik.
De burger zal zich echt beter moeten gaan informeren, en zich realiseren dat heel andere wegen zelf gebouwd zullen moeten worden. Maar dat, tja, dat is een heel topic op zich zelf.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.