Op mijn zeventiende was ik enorm begaan met de klimaatcrisis. Ik stapte mee in alle marsen, ik leefde strikt veganistisch nadat ik Cowspiracy op Netflix had gezien en ik geloofde oprecht dat we de wereld konden fiksen. Maar die Gloria is ondertussen — helaas — wat weggedeemsterd. Misschien zit mijn drukke job er wel voor iets tussen? Ik ben amper thuis en als er eens ruimte is voor ontspanning, dan wil ik allesbehalve piekeren over de staat van de wereld.
Toen ik 17 was hadden we het vooral over het mystieke jaar 2000 en wat er dan nog allemaal moest komen. Het gat in de ozonlaag was nog een thema, en katalysators waren helemaal hip. Ik was volstrekt niet persoonlijk bezig met klimaat want verder was niemand dat, het optimisme zat er toen nog goed in. Ik heb ook nooit de illusie gehad dat "we" de wereld kunnen fiksen, in de zin dat als er maar een klein groepje mensen hard genoeg gelooft en voldoende herrie maakt dat er dan op magische wijze iets gaat veranderen.
Maar op een dag heb ik de staat opgemaakt van wat ik bijdraag aan de hele klimaatcrisis en wat veranderingen gemaakt. Waaronder ook stoppen met vlees (waarom vlees eten als je ook direct de planten kan eten waarmee we al dat vlees kweken?), en daarna zoveel mogelijk ook met eieren, zuivel en andere producten van de dierindustrie met een grote impact. Dit kostte mij persoonlijk weinig moeite, ik snap dat andere mensen het daarmee veel lastiger kunnen hebben (al is een hoop daarvan volgens mij ook aangepraat, alleen al het idee dat je geen vlees meer zou eten is blijkbaar een of andere angst bij sommigen

). Maak ik me daarmee de illusie dat ik de wereld aan het redden ben, volstrekt niet. Ga ik de barricades op om anderen te vertellen dat ze mee zouden moeten doen, ook niet -- wie nu
nog niet doorheeft wat er aan de hand is
wil het niet zien, en daar ga ik geen verandering in aan kunnen brengen. Als jij lekker demonstratief je biefstukje op wil peuzelen moet je dat vooral doen, mij heb je er niet mee.
Ik vind het wel slappe hap als iemand het allemaal als jeugdige bevlieging van idealisme ziet, en omdat je nu dan niet meer elke dag een protestmars loopt (bij wijze van) om dan maar te zeggen "tja ik doe maar helemaal niks meer, het zal wel aan mijn job liggen". Er zit een heel spectrum tussen Greta Thunberg zijn en in ieder geval zoveel mogelijk zorgen dat het aan jou niet gelegen heeft, als we elkaar allemaal aan zitten te kijken op onze vlotjes na de overstromingen. Ik vind dat toch ook gewoon een beetje basale individuele verantwoordelijkheid -- wat je daarmee doet moet je dan zelf weten, maar "tja ik heb het druk" is wel heel makkelijk. Ja, het is niet altijd makkelijk om uit te zoeken wat nou het beste is om te doen en het dan ook vervolgens te doen, maar dat is nou net wat idealisme onderscheidt van praktische actie.
Dat raakt kant noch wal. Niet "dat slaat kant noch wal". Wel "dat slaat als een tang op een varken".