Lethalis schreef op woensdag 21 november 2018 @ 09:14:
[...]
Okee, met het gevaar dat ik ook word afgezeken

Ga ik je een stuk historie vertellen over mijzelf.
Toen ik op de middelbare school terechtkwam in de eerste brugklas, deed onze school mee aan een landelijk intelligentieonderzoek. Long story short, had ik van 180 leerlingen de hoogste score (136). We kregen daarnaast ook een soort EQ onderzoek, met allemaal lachende en huilende getekende poppetjes die dan jouzelf en anderen voor moesten stellen.
Ik moest speciaal bij de mentor op gesprek komen, omdat ik die laatste "als een robot" heb ingevuld (steevast de anderen happy en ik niet, ik had geen idee wat ze nou van mij verwachtten met die toets).
Ook had ik weinig keus om niet op te vallen, want bepaalde exacte vakken zoals Wiskunde B en Natuurkunde gingen mij veel te makkelijk af. Dermate dat ik ook eens in de zoveel tijd de docent op het verkeerde been zette voor de klas.
Dan berekende ik iets wat we eigenlijk moesten opmeten, of ik verzon een snellere formule om iets op te lossen dan wat we leerden. Dat soort dingetjes.
En wat @
unezra schrijft over zijn cijfers, was bij mij veel extremer... ik had ooit een Wiskunde B docent die dacht de klas te motiveren door te gaan trakteren als iemand een 10 haalde. De laatste vraag was natuurlijk altijd een strikvraag.
Ik heb toen het hele jaar door bijna alleen maar tienen gehaald en veel te veel chips gegeten. Ook als de rest een 4 had.
Dit doet me denken aan mijn (helaas te korte) VWO periode.
Begin van het jaar hadden we een biologieleraar die ik me altijd herrinner als een soort Midas Dekkers. Die man vertelde een uur lang een verhaal zonder het boek ook maar open te slaan en soms was het aan het eind "volgende week proefwerk". Een week later kreeg je een proefwerk met 5 open vragen die niets te maken hadden met het boek en waarbij je werkelijk een uur lang vol aan het pennen was. Vragen als "wat is pollution" en waarbij het gewenste antwoord niet domweg "luchtvervuiling" was, maar een alinea over wat het is, hoe het ontstaat, welke vormen er zijn, etc.
Bij deze meneer haalde ik zonder problemen 8en, 9's en 10en en samen met mij een deel van de klas. Een ander deel van de klas (in mijn beleving minimaal de helft), haalde met moeite 5en en 6en, maar ook lager dan dat.
Er viel niet te leren voor dergelijke proefwerken en het was "gewoon" een kwestie van goed opletten, logisch redeneren en jezelf fatsoenlijk kunnen uitdrukken.
Halverwege het jaar werd de leraar vervangen door een dame die net klaar was met haar lerarenopleiding en die letterlijk volgens het boekje ging werken. De proefwerken veranderden ook. Opeens moest je er voor leren en waren het vragen 100% gebaseerd op de lesstof uit het boek.
De klasgenoten die eerder met moeite 5en en 6en haalden, haalden opeens op hun sloffen 8en, 9's en 10en. De klasgenoten (waaronder ik) die eerder zonder problemen hoog in de cijfers zaten, zagen hun cijfers kelderen en haalden met moeite een 6.
Zelfde klas, grofweg zelfde intelligentieniveau (that is, IQ score), allemaal VWO (Athenaeum) leerlingen, andere leraar, andere manier van les geven.
De eerste leraar zat ik ademloos te luisteren, de tweede heb ik zitten klieren en ben ik meerdere malen uit de klas gestuurd omdat ik weer eens met mijn horloge de zon in haar ogen aan het reflecteren was.
Zó extreem kan het zijn en dit is toevallig 1 voorbeeld dat ik zelf uit de praktijk ken en voor mij tekenend van hoe intelligentie kan verschillen tussen leerlingen terwijl de score op papier vergelijkbaar is. Had je een van beide groepen bij de verkeerde leraar puur op basis van die lessen beoordeeld, had je je afgevraagd wat ze op het VWO deden en waarom ze in vredesnaam ooit VWO advies hadden gekregen...
Dus tot op zekere hoogte herken ik mij in jullie verhalen. Alleen als er 1 ding is wat mij echt onderscheidde van de rest, dan was het wel mijn eigenwijsheid. Ik was (en ben) stront- maar dan ook echt stronteigenwijs.
Ook als ik het verhaal van @
President lees, dan denk ik "ïk deed inderdaad nooit mijn huiswerk, want ik ging echt niet allemaal dingen herhalen die ik toch al wist". Gevolg daarvan was dat ik stamgast was in het vrijdagmiddag-nablijf-uurtje.
Het had geen consequenties voor mijn resultaten en je kon mij verder toch niet straffen. Ik speelde het spelletje (want zo zag ik het) met de docent zo mee, zó erg dat zelfs op 2 verschillende momenten vrouwelijke docentes huilend de klas uitliepen (en ik hele gesprekken bij de rector had, omdat ik een "stoorzender" in de klas was).
Ik zei niets negatiefs tegen ze verder, maar ik deed soms gewoon alsof ze er niet waren. Mijn Economie 2 docente stond voor de klas tegen mij te schreeuwen, terwijl ik gewoon rustig ging zitten alsof er niks gebeurd was
Kortom, ik trok altijd mijn eigen plan op school en deed alles op mijn eigen manier.
Ik begrijp de situatie maar ik hoop wel dat je dáár achteraf spijt van hebt.

Niets mis met je eigen gang gaan, wel met het mensen hun werk onmogelijk maken of erger. (Het zijn dit soort dingen waardoor mensen overspannen kunnen raken.)
Los van dat, natuurlijk hadden ze je wel kunnen straffen. Ze hadden je van school kunnen sturen. "Niet te handhaven, probeer het maar ergens anders."
Ik kan mij dan ook erg slecht voorstellen dat iemand bewust dingen fout gaat doen om erbij te horen. Want als je écht anders bent dan de "rest" dan is "erbij horen" sowieso geen optie. Op sociaal vlak viel ik dan ook overal buiten.
Jij kunt het je misschien niet voorstellen maar het is een volkomen normaal en veelvoorkomend coping mechanisme. (Ik zeg het even heel stellig omdat dit is wat ik veel om me heen hoor en ik er zelf ervaring mee heb. Ik ben geen specialist op dit gebied, hooguit ervaringsdeskundige.)
Maar...
Dit heeft nooit echt een negatieve impact op mijn werk en kansen op werk gehad. Ik heb altijd het idee gehad dat het mij juist hielp, omdat ik heel enthousiast over mijn vakgebied kan praten en dolgraag nieuwe dingen erover leer en ook deel.
In tegenstelling tot de TS ben ik helemaal niet bezig met wat anderen (niet) kunnen en / of doen, maar trek ik - zoals altijd - mijn eigen plan en probeer ik zoveel mogelijk alle neuzen dezelfde kant op te krijgen.
Dus als ik vind dat het handig is dat wij op kantoor voortaan iets op een bepaalde manier gaan doen, dan ga ik echt mijn best doen om het aan ze te verkopen, zoek ik alles ervoor uit in mijn eigen tijd en kom ik meestal ook meteen met testprojecten op de proppen om te laten zien hoe het werkt.
Ik vind dat gewoon leuk en zolang ik dingen op een constructieve manier breng, levert dat ook helemaal geen problemen op mijn werk op. Ik zit er juist om problemen op te lossen

Daar zit het verschil tussen wat jij zegt te doen en wat TS zegt te doen. TS lijkt (gebaseerd op zijn openingspost) niet bezig te zijn met het politieke spel, met het mee krijgen van mensen in zijn verhaal. "Dit is mijn oordeel en daar moeten jullie het mee doen." Helaas, zo werkt het niet. Zoals jij beschrijft werkt het wél.

Prima als je een mooie oplossing weet te verzinnen maar in the end heb je niets aan die oplossing als je niet mensen mee krijgt in je verhaal en dáár komt het sociale en politiek aspect kijken.
Persoonlijk vind ik dat zelf steeds leuker worden. Ik heb altijd al geroepen dat ik wil werken op de scheidslijn tussen techniek en mens, ICT als een middel zie, niet als een doel. De mooiste technische oplossing is compleet waardeloos als hij niet aan sluit bij de functionele wensen van een organisatie. Soms moet je aan 2 kanten buigen, de functionele wensen aanpassen aan wat technisch (en financieel!) mogelijk is én de technische oplossing aanpassen aan de functionele (en ook heir weer financiële) wensen en eisen, soms niet.
Blijkbaar heb je dat vroeg begrepen en heb je nu niets te klagen over je werk.

Was je van school gestuurd omdat je niet te handhaven was, of had je minder oog gehad voor de sociale en politieke kant, had het heel anders af kunnen lopen.
Het enige dat je niet moet gaan doen, is mij micro managen. Je kunt mij prima vertellen wat ik moet doen, wanneer het af moet zijn, maar als je je teveel gaat bemoeien met hoe ik mijn code schrijf dan kan de boel wel escaleren.
Op mijn vorige werk ging het dan ook helemaal mis toen ik een nieuwe manager kreeg die onze performance ging meten aan de hand van het aantal regels code

Ik vind het juist leuk om hetzelfde te bereiken met minder code.
Ik heb die manager zo enorm geïrriteerd op den duur dat de aders op zijn voorhoofd er bijna uitsprongen

Als ik iemand dom ga vinden, kan de boel wel compleet uit elkaar klappen.
Lijkt me niet prettig als manager. Ik snap je hekel aan micromanagement, dat moet je bij mij ook niet doen. Ik vind dan ook wel mijn manieren om er omheen te werken, al dan niet opzichtig.
Alleen, mensen bewust irriteren doe ik niet. Zo zit ik niet in elkaar. Ik behandel mensen graag zoals ik zelf behandeld wil worden ondanks onze verschillen. Mensen "dom" noemen ben ik sowieso heel voorzichtig mee. Waarom zou ik een ander naar beneden halen? (Ok, zeg nooit nooit, er zijn zeker situaties waarin ik achter de schermen me ook minder positief uit laat over mensen, maar zelfs dan spreek ik me soms uit op een manier waarop ik twijfel of ik me zo wel uit moet spreken.)
Later in mijn leven heb ik anderen ontmoet (die overigens ook op Tweakers zitten / zaten... mocht hij het lezen, hoi Pim

) die hier ook trekjes van hadden. Ik zag dikwijls een correlatie tussen intelligentie en eigenwijsheid.
Die correlatie lijkt er inderdaad te zijn. Ik vind het in ieder geval wel opvallend. Wel heb je enkel wat aan die eigenwijsheid, als je ook leert wanneer je die eigenwijsheid even moet laten voor wat het is.
Vandaar mijn opmerkingen.
Voor de rest denk ik dat TS echt iets verkeerd doet in sociaal opzicht, omdat - juist in de ICT en ook de techniek - enorm veel speelruimte is voor maffe mensen zoals ik. Als je echt dingen kunt, dan hebben ze je toch wel nodig.
Als je dan voor de rest gewoon een beetje aardig overkomt dan ben je al praktisch aangenomen...
Ik weet het niet. Het hangt denk ik heel erg van de organisatie en het team af. Ik heb, zoals eerder beschreven, tijdens 2 sollicitatierondes juist vooral gelet op persoonlijkheid en minder op het technisch kunnen van een kandidaat. In dit specifieke geval had het me echt niet uitgemaakt hóe goed iemand technisch was geweest, als ik het gevoel had gehad dat diegene me continu op de zenuwen zou werken of we na een 24 uurs crisis ruzie zouden hebben, had ik een negatief advies uitgebracht. (Ofwel, was diegene niet aangenomen. Mijn stem in deze was doorslaggevend. Het ging om mijn directe collega in een team van 2 inclusief mezelf. Als de persoonlijke match niet 100% was geweest, hadden we bedankt voor het gesprek maar afscheid genomen.)
Met leveranciers heb ik precies datzelfde. Een leverancier kan nog zo goed zijn maar als het een partij is met wie ik niet samen kan werken, stel ik ze niet voor aan de directie. In veel gevallen zal de directie nooit te weten komen dat er ooit een gesprek is geweest. Daar hebben wel eens bedrijven zich in vergist.

Een bedrijf wist het zo bont te maken dat ze mij tijdens een gesprek met mij en het management de maat zaten te nemen (want hey, da's toch maar de systeembeheerder), tot het moment dat ze beseften dat ik toch wel enige invloed had op of ze voor ons mochten gaan werken of niet. Op dat moment gingen ze opeens poeslief doen. Needless to say, dat bedrijf hebben we geen zaken mee gedaan. (That is, niet dat ik weet want ik weet niet meer om welk bedrijf het gaat.)
Het gaat niet zelden om veel meer dan alleen technisch iets kunnen en een beetje aardig overkomen.
Ná Scaoll. - Don’t Panic.