Nee, inderdaad, je leidt specifiek van de focus van #MeToo af. Vanuit een mening en optiek, maar dat doet wel het gegeven signaal ondermijnen. Eigenlijk is dit best erg, in plaats van zaken uit te splitsen doe je op deze wijze een ingang geven voor marginaliseren en normaliseren van de gesignaleerde problematiek.
En ik zeg ook niet "we moeten het toetsen aan het rechtssysteem". Maar misschien is dat wél een goede oplossing: concluderen dat naming en shaming in dit geval té ver gaat en mensen beschadigt zonder dat er sprake is geweest van een eerlijke verdediging.
Opnieuw, je stapt dus bewust weg van de focus van #MeToo, grijpt specifiek naar het gegeven "naming & shaming". Om dat af te dekken vind je het dus een goed idee om dat in het kader van wetmatige toetsing te stoppen.
Wat dus opnieuw ruimte geeft aan marginaliseren en normaliseren. Het is hetzelfde als het argument wat van iemand anders voorbij kwam, "hou het achter de voordeur en deel je smart daar, de rechtsstaat doet de rest".
Maar dat doet de rechtsstaat dus niet. Om te beginnen omdat het zo eenvoudig niet is, voorts omdat het niet enkel een onderwerp van juridische aard is, en om af te sluiten omdat geen enkel menselijk systeem perfect is in relatie tot menselijk gedrag en onze omgang daarmee.
En verkenning en uitwisseling is inherent aan beïnvloeding, elke kennisuitwisseling gaat gepaard met bepaalde percepties binnen paradigma's en door deze uitwisseling wordt het paradigma waarbinnen onze wetgeving wordt bepaald veranderd. Neemt niet weg dat onze invloed heel klein is, maar toch gebeurt het.
Ja, dat is heel leuk. Rechtstreeks uit de koker van Andropov

Spitsvondige toepassing van gedragspsychologie om fundamenten van toetsend gedrag te ondermijnen. Dat is iets wat in de jaren '90 vorige eeuw zijn intrede begon te doen in onze verwerking van informatiestromen, inmiddels heeft het een eigen leven als actor van fellow travellers gekregen.
Nu voert dat wat ver door, maar het simpele gegeven dat kennisuitwisseling een effect kan hebben op perceptie is geen argument om het af te doen als onderhevig aan beïnvloeding. Dit is immers menselijk gedrag en dus volgt opnieuw die uitdaging van omgang met en verwerking van.
Dit gezegd zijnde, dat is een proces van interactie wat integraal onderdeel is van bewustzijnsprocessen van groepsdynamiek. En - inderdaad - dus van invloed op ontwikkeling én aanpassing van kaders afgesproken door en voor die groepsdynamiek. Kaders van bijvoorbeeld juridische aard, maar ook gewoon van geïnternaliseerd algemeen gedrag als normen en waarden. Of die kaders productief, effectief of zelfs maar constructief zijn is afhankelijk van de insteek genomen bij verkenning van het onderwerp.
Daarom is de keuze zoals eerder geduid zo extreem relevant. Gaan we in op focus van het gekozen onderwerp annex signaal, of stappen we opzij om buiten die scope in te gaan op meningen. Dit is al heel snel een beetje als reverse social engineering. Je neemt de focus weg van het signaal en legt dat op iets waar mensen makkelijker associaties mee hebben op basis van evolutionaire psychologie.
En wat het dikgedrukte betreft, daar heb je gelijk in, maar het doel van deze discussie is voor mij dan ook oa. om orde te scheppen in de chaos van de #MeToo-hashtag: wat is wel gewenst en wat gaat te ver binnen het gebruik van deze hashtag.
Als dat zo is, dan had je het moeten uitsplitsen. Zonder het door anderen opgemerkte wegnemen van focus en verleggen daarvan op prikkels.
Prima als je wil gaan wijzen op excessief gedrag bij omgang met een signaal. Dat is nuttig, zelfs noodzakelijk, maar het is een heel ander plaatje afhankelijk van de genomen insteek. En op dat punt heb je op deze wijze een voedingsbodem geschapen voor interactie die enkel afbreuk kan doen aan het signaal van de campagne.
Het maakt in essentie niets uit of dat intentie was of niet. Het is gewoon een effect. Of dat productief is, nu ja, dat is afhankelijk van perspectief. Voor de uitdaging van omgang met en verwerking van het signaal is het in ieder geval niet productief, het leidt immers daar van af.
Dan kom je hoe dan ook de volledige scope van het topic aan te passen. Dan komt het volledig los te staan van #MeToo.
In essentie is dat best ironisch. #MeToo heeft een aandeel van oorsprong in een kwestie van commotie, waar naming & shaming één component van was. De campagne koos bewust voor een heel andere focus, voor goede redenen. Het signaal is immers te belangrijk om te laten verzanden in arena's waar de gesignaleerde problematiek genormaliseerd of gemarginaliseerd kan worden.
Aan de mods:
@Mx. Alba is het misschien mogelijk om de titel van dit topic te wijzigen? Het gaat eigenlijk veel verder dan de #MeToo, het gaat om de mogelijkheid om binnen een rechtsstaat (waar bewijs benodigd is om iemand schuldig te verklaren) iemand zónder bewijs publiekelijk te veroordelen, en met het bijzonder bij seksueel misbruik is dit een heikel punt. #MeToo is slechts de actuele relevantie van de aard van deze discussie.
Maar het gaat niet "verder dan", het is een heel eigen signaal van ervaren problematiek. Immers, dit gedragsfenomeen komt voor bij meer dan enkel de context van seksueel geweld. Maar ook bij die context ga je hoe dan ook voorbij aan het gegeven dat het bestel van een open samenleving integraal ruimte biedt aan dat soort gedrag. Omdat het alternatief nooit productief is, omdat de prijs van afwezigheid van die ruimte altijd een glijdende schaal is.
Actuele relevantie is het niet. Consistente aanwezigheid van problematiek is er wel. Als je dus echt je enkel wil richten op het fenomeen van naming & shaming, nou, dan ben ik benieuwd naar welke vorm je dat gaat geven. Al was het maar omdat met de genomen insteek en gekozen scope het patroon reeds geschapen is.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.