Nog een klein verhaaltje, over hulp, opvoeding, en tech.
Heel heel lang geleden, toen Android net uit was, schepen van hout, en mannen van staal waren. De tijd van de cowboy's en indianen. Tunder had een echte T-mobile G1, die volgens de marktplaats verkoper "was gewonnen", maar volgens mij enigsinds van de vrachtwagen was afgevallen. Mams zag android, smart phones, en kokhalste ligt. "Wat moet je daar nou mee?". Tunder klapte het toetsenboard onder de telefoon vandaan, zocht zijn schoolrooster op, en stuurde een whats-app. "Dat dus", in de verte klonk het-is-stil, aan de overkant"
De overstap na de eerste nexus kwam zo snel het het kon. Wat een vooruitgang. Moeders wilde ook wel whats-appen, foto's kunnen maken, en op het in-ther-net. Het mocht niet te veel kosten, en moest in de broekzak passen. Eindconclusie: HTC-Hero. De telefoon die zo cool was dat hij een kin had. Voor de jongere lezers: 800 Mhz single core processor, klein scherm, maar: ANDROID! Touch screen. "is er echt niet iets met een fatsoenlijk toetsenboard? jij had dat toch?" NEE! Dat bestaat (helaas) niet meer, of het kost je 600 euro. Het geld argument had duidelijk gewonnen.
Ik zet het toestel aan, er verschijnt een hippe intro. Moeders keek alsof de duivel was opgestaan uit het kleine schermpje. Altijd eng, techniek.
"Mam, je moet een google account". JA MAAR DAT WIL IK NIET WANT NIET NODIG. Je moet, klaar. Kleine grijze wolkjes pakte samen, maar toch werd er achter een PC een account aangemaakt. "moet ik dicht wachtwoord onthouden?" "Nee, die moet je zo snel mogelijk vergeten en nooit meer iets mee doen, daarom vragen ze het ook". Hoewel sarcasme zeer duidelijk niet op prijs werd gesteld vond ik mijzelf hilarisch. Ondertussen zagen ze bij het KNMI een zeer lokale depressie ontstaan met kans op bliksem.
Via de PC alle contacten overgetikt (een stuk of 50, dat moest vroegah), telefoon syncrhoniseren met het account en, klaar! Whatsapp er op. Wat wilt een vrouw van middelbare leeftijd nog meer!
terwijl ze vanuit de stoel langzaam haar vinger op het scherm plaatst om de eerste keer te unlocken, verstuur ik haar eerste WhatsApp berichtje. Niet heel handig, want in haar schrikbeweging gooit ze vervolgens bijna de telefoon dwars door de ruit naar buiten."Maar dit wil ik toch helemaal niet?". Is goed, zetten we de meldingen geluiden uit. "Ja mar dan weet ik niet wanneer ik iets binnen krijg!". is goed, zetten we de melding geluiden om een door jouw gekozen geluid EN wat zachter. "Maar dan gooi ik hem zometeen nog eens, echt door de ruit!", is goed, dan bel ik alvast de glaszetter. De eerste bliksem inslag was een feit.
"Kan ik ook mijn achtergrond vervangen?" Ja, dat kan! ga zelf maar even half uurtje zoeken, kom ik je daarna helpen. "Ja maar jij weet precies waar het staat!", Klopt, maar als ik alles doe leer je het nooit, je moet nieuwschierig rondkijken. "Maar zometeen sloop ik het, je wilt me nooit helpen HELP ME!" .
Na een half uur waren er wat icoontjes versleept (AAAAA DE KNOPJES ZIJN STUK!), de telefoon had verder nog geen indentiteitscrisis. In een paar klikken de achtergrond vervangen, gevolgd door een twinkeling in moeders ogen "wauw, dankjewel! wat leuk!".
Ik ben erg van het aanleren, en niet constant te hoeven helpen. Dat was in deze setting niet handig. Nog minder tactisch was de controlle vraag "kan je het nu zelf?", waar positief op werd geantwoord. Maar het stomste was nog wel om de achtergrond.... weer terug te zetten. "Mag nu jij het doen!". Code geel, windstoten, hagel, en heel veel ellende.
De weken daarna heb ik dit stoicijns vogehouden. Eerst zelf prutsen, vertellen wat je hebt gedaan, daarna kom ik pas helpen. In deze weken ben in gevierendeeld, onterft, verwenst, en uitgeroepen tot slechtse-zoon-van-het-jaar. Gelukkig ken ik moeders, en weet ik dat ze zo fanatiek is dat ze niet stopt. En zo gingen er een flink aantal weken voorbij met her en der wat herrie. Maar met schot in de zaak
Nu kan ik een heel verhaal volschrijven over de Hero zelf, die met de maand trager werd, en dat dit heel moeilijk uit te leggen is aan iemand met verdacht weinig technisch inzicht. Hoe ik haar uiteindelijk maar een neiuwe voor de verjaardag heb gegeven "Oh, maar dit is wel heel veel sneller!" Ja mam, ik weet het. Dat is voor een volgende keer.
En nu? Ze heeft net een nieuwe Motorola, appt er vol op los. Foto's van de kleinkinderen, en ze prutst net zo lang totdat ze er uit komt. Heel af en toe help ik haar, en is ze mij eeuwig dankbaar voor deze aanpak. Tot zo ver de dagelijkse feelgood!