Het is goed om de getallen erbij te halen.
Je hebt het over ongeveer 25.000 nieuwe statushouders per jaar (2014 t/m 2018: 129.000 in 5 jaar).
Ik moet een paar grove schattingen maken omdat niet alle gegevens direct onder Google te vinden zijn. Als je aanneemt dat de gemiddelde nieuwkomer nog vrij jong is, heeft hij nog een jaar of 25 a 30 tot aan de AOW.
Statushouders doen het notoir slecht op de arbeidsmarkt. Niet bedoeld om iemand te beschuldigen van een gebrek aan motivatie, of anderzins de schuld te geven. De arbeidsmarktkansen van een groep hebben alles te maken met de achtergrond en selectie van deze groep. In het geval van statushouders komt de achterstand deels doordat ze niet door dezelfde filters van het immigratiebeleid zijn gehaald zoals kennismigranten en deels omdat ze uit een slechte situatie komen, denk aan burgeroorlogen etc. Gevolg van de slechts "thuissituatie" is dat zaken als opleiding, werkervaring willen nog wel wat deukjes hebben opgelopen. Ook komen ze bovengemiddeld vaak uit landen die technologisch achterlopen op Europa, dat helpt ook niet voor je arbeidsmarktperspectief.
Het gebruik van de bijstand varieert aardig binnen de groep, maar is
best hoog.
Laten we rekenen met 50%. In een steady state met constante instroom van 25.000 mensen per jaar em gemiddeld 25 jaar voor de AOW, dan heb je het uiteindelijk over 300.000 bijstandsuitkeringen (niet meegeteld: inkomensaanvulling na de AOW leeftijd).
Is dat veel? Het CBS vertelt me dat we in totaal in de maand maart
413.000 bijstandsuitkeringen verstrekten. Op dat getal is 300.000 dus best fors, driekwart van het huidige totaal.
Ja er zijn problemen met de sociale woningmarkt, maar die komen niet door de paar statushouders, die komen van een decenia-lang afbreek-beleid vanuit o.a. de VVD; De sociale woningmarkt is bewust kapot gemaakt.
Het is natuurlijk een politiek vraag stuk van ruimtelijke ordening: hoeveel woningen willen we in Nederland?
In tijden van grote instroom ontstaat de situatie dat nieuwe statushouders vanwege hun urgentie een zeer groot percentage van de vrijkomende huurwoningen gebruiken. Heel veel mensen stoten zich daaraan, omdat ze dien dat niet-urgente woningzoekenden in hun omgeving nauwelijks aan eenwoning komen. Starters met te weinig inkomen om te kopen zitten momenteel ernstig in de knel en dat geeft scheve gezichten.
Interessanter dan de tijdelijke situatie is het evenwichtsgetal. Bij de huidige woningvoorraad van 8 miljoen woningen waarvan 40% sociale sector, zijn er pakweg 3.2 miljoen huurwoningen beschikbaar. Laat statushouders een gemiddelde gezinsgrootte van 2.5 hebben en 40 jaar te leven na aankomst. Dan is het gebruik van die woningen 400.000, dus 1/8e deel van het totaal. Dat valt nog te overzien.
Anyway, los van dat het geen probleem is, het is toch niet meer dan normaal dat mensen, als ze asielzoeker zijn en wij dat erkend hebben de kans krijgen om weer wat op te bouwen?
Daar zijn verschillende visies op.
Asielzoeker is als het goed is een tijdelijke situatie. Idealiter gaat een asielzoeker na een tijd te schuilen voor het geweld terug naar het land van herkomst om daar een nieuw leven op te bouwen. De praktijk is natuurlijk vaak weerbarstig, want wat doe je als de tijdelijke situatie 15 jaar duurt en iemand inmiddels twee kinderen in NL op school heeft zitten?
Een asielstatus kan dus worden omgezet naar een verblijfsstatus. Dat gebeurt in de praktijk heel vaak en dat proces lijkt geen jaarlijks quotum te kennen en bovendien de eisen voor economisch perspectief (die we aan andere migrantenstromen wel stellen) te passeren. Ik kan me voorstellen dat daar het gevoel zit dat we niet in control zijn.
De asiel-route lijkt gebruikt te worden als een bypass van de aangescherpte migratiewetgeving. Niet perse met succes, maar het systeem wordt er wel door belast.
[
Voor 3% gewijzigd door
t_captain op 24-09-2020 11:32
]