BadRespawn schreef op donderdag 26 maart 2015 @ 15:44:
[...]
Dat op zijn beurt minimaliseert de verantwoordelijkheid van media en politiek - specifiek tav zaken die de hele samenleving betreffen (aangezien dat de rede is waarom we politiek en media hebben), en waarvan bekend is dat het zich grotendeels afspeelt buiten de directe ervaring van het dagelijks leven van de meeste mensen.
Als je een baan en/of gezin hebt dan heb je simpelweg de tijd niet om al die dingen uit te zoeken.
[...]
Ik ben er helemaal niet gerust op.
Ik weet het niet, ik ken genoeg mensen met een meer dan fulltime baan die toch vrij consistent de moeite nemen om verder te kijken dan wat men in media voor ogen krijgt. Ik moet daar wel bij opmerken, het gaat daar bij vaak om mensen die tegen de lamp van vertrouwen op aangeleverde informatie zijn aangelopen (ondernemers maar net zo goed werknemers met hypotheken). Misschien zit daar wel een grens bij, zolang mensen daar niet over heen gaan of vallen zal men minder snel genegen zijn om buiten het direct beeld (en dus de directe beeldvorming) te kijken. Ik ken echter ook genoeg mensen die op geen enkele wijze genegen zijn tot toetsing of controle, ongeacht hun verbonden belangen. Dat heeft opvallend genoeg (of misschien ook niet) weinig tot niets te maken met niveau's van opleiding, inkomsten of vermogen. Nou ja, misschien hoort vermogen niet zo snel bij die generalisatie. Tant pis tant mieux.
Politiek is in deze enkel een arena. Ik heb die discussie wel eens met mensen actief in de politiek (of instellingen daaraan verbonden) gehad, ik denk dat we best mogen stellen dat de hedendaagse politiek in zijn rol van instrumentatie niet langer sturend of algemeen vertegenwoordigend is, enkel behartigend. Dat levert een institutionele blindheid op vanuit een heel scala aan factoren, het is en blijft echter de druk die op politiek uitgeoefend wordt die bepalend is voor het functioneren ervan. Dit is een van de fundamentele redenen waarom de ontwikkelingen binnen de Nederlandse politiek een disproportioneel grote focus hebben op partijbelang - in tegenstelling tot bijvoorbeeld landsbelang of algemene balans van bestuur. Het is niet moeilijk om dat bijvoorbeeld te herleiden in de motivaties van keuzes gemaakt voor aanpak van de recente recessie en de meervoudige crises, net zoals het niet moeilijk is om de herkomst in deze te vinden van het instrumenteel gebruik van symboolpolitiek of het stringent gebruik van partij politieke beeldvorming om de neuzen dezelfde kant op te laten staan. Exact hetzelfde zie je ook in de rapportages aangaande politisering van instrumentatie Nederlandse overheidsinstellingen: partijbelang is dominant.
Politiek is geen zaak meer van regeren, politiek is een instrument, derhalve dat bij processen van behartiging partijen ook weinig andere keuze hebben dan beslissingen nemen die aan hun functionele continuïteit gekoppeld zijn.
Dat dit weinig productief is voor een economie als geheel van sectoren rustend op een samenleving, dat behoeft weinig uitleg. Moeilijker is het te erkennen dat de oorzakelijkheid van dit soort trends veel minder ligt bij de bronnen van selectieve druk uitgeoefend op tot instrumentatie verworden politiek dan bij zij die politiek hun mandaat geven. Of je nu stemt of niet, dat mandaat geef je, dat is immers het systeem. Erkennen dat er meer vereist is dan louter die stap, dat is moeilijk. Er iets mee doen, dat is nog veel moeilijker. Per definitie in een participatiemaatschappij gestimuleerd tot deeleconomie. Het grappige is dat dit geen kwestie is van overtuigingen of zelfs perceptie, maar dat het heel eenvoudig berekenbaar is. Maar ja, er is net zo min controle op politisering van ministeries in Nederland als toetsing van neutraliteit van de daar aan gekoppelde resterende instrumentatie van toetsing en berekening. Als je zie hoe veel functieconflicten er de laatste jaren zijn opgedoken op het CBS en bij een CPB, en dan ziet hoeveel akkoorden van vervroegde uit dienst treden van betrokken personen. Perverse effecten zijn niet enkel in strikt sociologische zin zelfversterkend.
In tegenstelling tot andere lidstaten zijn er in Nederland vrij geconsolideerde trends waarbij wel een mandaat gegeven wordt aan politiek, er echter weinig vermogen of wil tot controle op dat mandaat aanwezig is. Daar kunnen we hele discussies over voeren, zeker ten aanzien van de rol van media, toch komt dat telkens terug bij diegenen die hun mandaat geven - en daar vervolgens weinig tot niets mee doen. Frappant in deze discussie omtrent het verdrag is dan juist dat op essentiële punten dat mandaat afgebroken wordt in functionaliteit, en op andere punten verdrongen wordt middels mogelijkheden om op vrij procedurele wijze buiten de gevestigde regels van structuren en afspraken gekoppeld aan dat mandaat te treden. Dat is niet louter een kwestie van rechtsstaat, het is net zo goed een kwestie van de noodzakelijkheid van balans binnen en tussen onderdelen van zowel economie als samenleving. Het trieste in deze is dat juist ondernemers niet in staat blijken om de structurele gevaren voor hun activiteiten te herkennen. Maar goed, ondernemers zijn ook mensen. Het zijn gewoon niet hun belangen die in deze akkoorden ondersteund worden, ze voldoen gewoonweg niet aan de voorwaarden daarvoor. Het doet pijn om daar achter te komen. Het is echter ook ongewenst.
Dat legt de spiegel echter wel heel dichtbij, zeker voor onderwerpen als deze die in essentie ongeacht principes of vereisten van functionele samenleving ver van het bed liggen. In dat opzicht is in dit soort publieke discussies de rol van media extreem relevant. Maar goed, zoals ik eerder aangaf, de Nederlandse media hebben nu eenmaal grenzen.
Er is daar geen magische oplossing voor. Er bestaat nu eenmaal niet zoiets als magisch zelf herstellend, regulerend of innovatief vermogen van gevestigde systemen. Dat zijn leuke onderwerpen in geloof, hoop en ideologie, de realiteit van menselijke dynamiek is en blijft dat gevestigde systemen en hun breuklijnen net zo goed resultaat zijn van menselijke interactie als van het gebrek daar aan.
Een goed begin zou het echter zijn als media eens zouden doen wat je - opvallend - wel hier op Tweakers.net ziet: consistent uitzoeken welk belang middels welke functie en actie behartigd wordt. Het is toch eigenlijk van de zotte dat op een spreekwoordelijk computer forum mensen er binnen vijf minuutjes achter komen dat een minister gemanipuleerd wordt middels het positioneren van informatiestromen vol met WC Eend bootjes, en een NRC of Volkskrant redactioneel afziet van het even nalopen van de gebruikte rapportage om te kijken of de betrokkenen niet op meer dan een stoel zitten?
Dat brengt me terug bij het begin van het bericht. Misschien moet Nederland als economie en als samenleving eerst volledig door de breuklijnen zakken om meer bewust om te gaan met individuele en collectieve afhankelijkheden. Gezien de bubbels aanwezig en in opkomst, ik mag hopen dat men eerder wakker wordt dan dat men tegen die curves aanloopt.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.