Samenwonen en de kosten verdelen

[Meekoh]

XanderDrake schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 13:46:
[...]
Kijk, je kan altijd je eigen mening over dit soort dingen hebben. Maar dit is niet waar, dit is niet hoe het gaat bij de mensen die het goed geregeld hebben.
[...]
Veruit het grootste deel van ons inkomen gaat ook direct naar ons (huishouden). Maar dat wil niet zeggen dat we alles maar op de grote hoop gooien en bidden dat het goed komt. Das het enige mentaliteitsverschil tussen gemeenschap van goederen en koude uitsluiting.

Volgens mij begrijp je niet helemaal niet wat ik bedoelde of kom ik verkeerd over.
Wij gooien echt niet alles op een grote hoop en bidden dat het goed komt. Echter wij zien alles als iets gezamelijks. Tuurlijk wordt er gepland en gecommuniceerd over wat er uitgegeven wordt, alleen wij maken geen onderscheid naar elkaar. Het is niet zo dat mijn vrouw even veel moet inbrengen in de hypotheeklasten bijvoorbeeld.

Maargoed het hangt er ook gewoon een beetje vanaf hoe een persoon erin zit. Vanuit onze geloofsovertuiging, is scheiden ook gewoon geen optie. Ik ken zoveel mensen die bij het minste geringste meningsverschil het bijltje er maar bij neergooien en gaan scheiden. Dat is wat ik vind de "easy way out". Nee, wij hebben bij ons trouwen een belofte gedaan dat we bij elkaar blijven in voorspoed en tegenspoed. Ik denk dat rekening houden met een scheiding een soort van self-fulfilling prophecy is.
Men kan hierover van mening verschillen, maar dit is wel de manier hoe ik en een heleboel anderen met mij hiernaar kijken. En dat gaat ook prima. Als iemand het anders wilt doen, moet diegene dat zelf weten.

[PhilipsFan]

m-vw schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 14:20:
[...]

Koopt ze zichzelf niet in? Ik zou nooit in een huis van een ander willen wonen.


[...]


Als je hier serieus over nadenkt, over het compenseren, dan moet je niet samen gaan wonen. Dat je nadenkt over de gevolgen is logisch, maar compenseren van wegvallende subsidiepotjes?

Verder kiest zij voor een leven samen met jou en de kids. Als ouder/opvoeder betaal je gewoon voor de kids.

Ik blijf mijzelf af en toe toch echt verbazen over dingen die ik hier op Tweakers lees.

Je kunt je verbazen, maar het is gewoon rationeel nadenken. Als je het 'subsidiepotje' hard nodig hebt moet je nadenken hoe je het gaat regelen. Als ik alles naar rato verdeel (kinderen reken ik als 1 persoon) dan ga ik er gewoon flink op achteruit, terwijl zij best een prima inkomen heeft. Als we dat compenseren, dan betekent dat inderdaad dat zij indirect toch voor mijn huis betaalt en dat geeft misschien later weer problemen.

En alles is altijd genuanceerder dan het lijkt. Zij heeft nog geen kinderen maar wil die wel ooit. Ik heb meer dan genoeg aan die van mij. Deze relatie heeft daarom nog een veel grotere kans dan gemiddeld om ooit verbroken te worden. Moet je dan maar meteen 'niet gaan samenwonen'? Met andere woorden, is het 'vertrouwen' waar iedereen hier zo druk mee is, gebaseerd op het wederzijds vertrouwen in elkaar op dat moment, of is het gebaseerd op het misplaatste vertrouwen dat alles de komende 100 jaar hetzelfde zal blijven? Daar lijkt iedereen blindelings vanuit te gaan, maar ik weet dat dat in mijn geval waarschijnlijk niet zo is...

[retakenroots]

Paul schreef op woensdag 29 oktober 2014 @ 17:04:
Oplossing 4:

Alle inkomen gaat naar één rekening, daar worden alle gezamenlijke dingen van betaald (huur, internet, boodschappen, benzine, onderhoud auto, GSM, zorgverzekering), en zowel meneer de Boer als mevrouw Jansen krijgen iedere maand X euro voor kleding / hobby's / etc.

Hoe hoog X ligt en of dat naar verhouding van het brutoloon of nettoloon (al is dat als fiscaal partner vaak lastiger te berekenen) gaat of beiden gelijk kun je ook nog bespreken. Opties, opties...

Deze oplossing hebben wij als getrouwd stel ook maar dan is X wel gelijk voor beide. Het komt er dan op neer dat alle kosten na ratio word verrekend en het deel wat overblijft wordt dan 50-50 verdeeld. We hebben wel in huwelijkse voorwaarden vastgelegd wat ieder heeft ingebracht en die krijgt dat dus ook terug. Als de relatie dan toch zou stranden dan is alles volgens de wet rechtmatig verdeeld.

Er zijn mensen die de 50-50 sleutel niet eerlijk vinden maar normaliter doet 1 persoon meer in het huishouden dan de andere of brengt de kinderen naar school. De 50-50 verdeling zorgt er dan voor dat die persoon 'betaald' wordt voor de geleverde diensten.

[PhilipsFan]

Meekoh schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 14:34:
[...]
Maargoed het hangt er ook gewoon een beetje vanaf hoe een persoon erin zit. Vanuit onze geloofsovertuiging, is scheiden ook gewoon geen optie. Ik ken zoveel mensen die bij het minste geringste meningsverschil het bijltje er maar bij neergooien en gaan scheiden. Dat is wat ik vind de "easy way out". Nee, wij hebben bij ons trouwen een belofte gedaan dat we bij elkaar blijven in voorspoed en tegenspoed. Ik denk dat rekening houden met een scheiding een soort van self-fulfilling prophecy is.
Men kan hierover van mening verschillen, maar dit is wel de manier hoe ik en een heleboel anderen met mij hiernaar kijken. En dat gaat ook prima. Als iemand het anders wilt doen, moet diegene dat zelf weten.

Het is wat offtopic, maar ik wil toch ff reageren. Ik denk niet dat er veel stellen bij het 'minste of geringste' uit elkaar gaan. Dat is namelijk best nog wel een gedoe, zelfs als je niet getrouwd bent.

Maar stel je nu eens voor. Je bent een jaartje of 35, 40 en hebt een aantal gelukkige jaren huwelijk gehad. Maar je houdt niet meer van de ander. Dat is niet ondenkbaar, die dingen gebeuren gewoon. Het hoeft niet iemands schuld te zijn, mensen veranderen in de loop van hun leven en als jouw partner (of jijzelf) zodanig veranderd is dat je elkaar niet meer leuk vindt, hou je je dan nog steeds aan je principe? Want dat zou betekenen dat je de rest van jullie leven eigenlijk 'uitzit', terwijl je zoveel gelukkiger en beter af had kunnen zijn met een ander (of alleen). Goede vraag om even bij stil te staan, niet?

[ph4ge]

PhilipsFan schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 13:48:
Dan moet je dus eigenlijk 'toestemming' vragen en dat gaat vroeg of laat verkeerd. Een vriend van mij is ontzettend liefhebber van fotograferen en wilde graag een digitale spiegelreflex (situatie speelde een paar jaar geleden, toen dit nog een behoorlijke investering was). Ze hadden plenty spaargeld en allebei een goede baan, maar zijn vrouw vond het maar onzin, want ze hadden al een goede camera (met rolletjes).

Zeg het maar, hoe ga je dit oplossen? Als je alle financien gezamenlijk hebt dan krijg je deze situatie vroeg of laat voor je kiezen...

Je kiest natuurlijk wel een partner uit waar je een beetje mee op een lijn zit. We waren 9 jaar samen toen we in gemeenschap (met een paar voorwaarden) traden. En mijn partner wist heel goed dat ik af en toe een gadget koop en ik weet heel goed dat zij af en toe haar dingetjes heeft. We weten ook van elkaar dat we meer dan genoeg verdiencapaciteit hebben om het ons te veroorloven.

Op het moment dat ik iets wil kopen dan praat je daar gewoon over. Mijn vriendin weet dat ik hopeloos ongelukkig wordt als ik niet af en toe leuk speelgoed kan kopen en vertrouwt er op dat ik zelf weloverwogen beslissingen neem. Ze weet dat ik niet zomaar een impuls aankoop doe maar er een hele studie aan wijdt en ze weet dat ik altijd mijn spullen weer doorverkoop die ik niet meer gebruik. Ik weet dat ik geen lol van mijn speelgoed heb als mijn vriendin vervolgens slapeloze nachten heeft vanwege de financiële situatie en ik weet dat de rollen ook weleens omgedraaid zijn en dat ze zelf een uitgave doet waar ik het nut niet van in zie.

Zo gun je elkaar wat en vind je vanzelf een goede balans. Dat is natuurlijk anders als je allebei totaal verschillend in het leven staat of als het budget er voor zorgt dat elke uitgave lastig is. Voor ons is het leven nu zoveel makkelijker dan toen we nog allebei een gescheiden boekhouding hadden. Dan was het vrijwel elke week discussie wie er nu aan de beurt was om de bios te betalen en kreeg ik wel commentaar als ik een nieuwe telefoon had maar niet uit eten wilde.

Het helpt ook dat ik nu af en toe eens lekker een klusje in het buitenland kan doen dat ze gelijk het resultaat op de rekening ziet en niet alleen maar klaagt dat ze me dan een poosje moet missen.

Overigens, als wij toch ooit uit elkaar gingen zou ik het veel eerlijker vinden dat we allebei de helft krijgen ipv dat blijkt dat een van de twee zich heeft verrijkt.

[ Voor 7% gewijzigd door ph4ge op 30-10-2014 15:01 ]

[Meekoh]

PhilipsFan schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 14:48:
[...]

Het is wat offtopic, maar ik wil toch ff reageren. Ik denk niet dat er veel stellen bij het 'minste of geringste' uit elkaar gaan. Dat is namelijk best nog wel een gedoe, zelfs als je niet getrouwd bent.

Maar stel je nu eens voor. Je bent een jaartje of 35, 40 en hebt een aantal gelukkige jaren huwelijk gehad. Maar je houdt niet meer van de ander. Dat is niet ondenkbaar, die dingen gebeuren gewoon. Het hoeft niet iemands schuld te zijn, mensen veranderen in de loop van hun leven en als jouw partner (of jijzelf) zodanig veranderd is dat je elkaar niet meer leuk vindt, hou je je dan nog steeds aan je principe? Want dat zou betekenen dat je de rest van jullie leven eigenlijk 'uitzit', terwijl je zoveel gelukkiger en beter af had kunnen zijn met een ander (of alleen). Goede vraag om even bij stil te staan, niet?

way off topic idd, maar ik zou dan nog vasthouden aan dat principe ja. Zoals ik al zei is een scheiding gewoon geen optie voor ons en wij zijn ons volledig bewust van wat voor consequenties dat kan hebben.
Toch hebben veel mensen blijkbaar al dat gedoe ervoor over om van iemand af tekomen en de regering maakt het alleen maar makkelijker voor je...
Hier laat ik het dan voor nu wel even bij.

[m-vw]

@philipsFan:

Okk als de naam van je vriendin op geen enkel dokument mbt tot het huis staat moet je er niet raar van opkijken als zij, mocht het ooit fout gaan, toch aanspraak kan maken op een deel.

Zij heeft namelijk een wezenlijke bijdrage geleverd aan het huishouden. Ben de bron kwijt, maar een collega (pas gescheiden) heeft dit pas aan mij uitgelegd.

[Anoniem: 483276]

Meekoh schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 14:58:
[...]

way off topic idd, maar ik zou dan nog vasthouden aan dat principe ja. Zoals ik al zei is een scheiding gewoon geen optie voor ons en wij zijn ons volledig bewust van wat voor consequenties dat kan hebben.
Toch hebben veel mensen blijkbaar al dat gedoe ervoor over om van iemand af tekomen en de regering maakt het alleen maar makkelijker voor je...
Hier laat ik het dan voor nu wel even bij.

Ik las dat je het vanuit je geloofsovertuiging doet. Vind het wel goed dat je je er dan ook aan zal houden. Een vriendin van mijn ouders heeft diezelfde geloofsovertuiging, maar is wel gescheiden, zij is opnieuw gedoopt en dan mag het ineens wel weer? Dat vind ik dan weer vreemd, je geloof zo vormen hoe het je uit komt, je gelooft daar in of je gelooft daar niet in dat halfbakken gedoe vind ik altijd maar vreemd. (ben zelf niet gelovig) (no offence Overigens, iedereen heeft recht op zijn eigen geloof)

Over het eigenlijke topic ga ik maar niks roepen als 18 jarig broekie die überhaupt nog nooit een relatie heeft gehad.

[neographikal]

Blik1984 schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 13:55:
Aangezien je nogal de pessimistische kant bekijkt, precies hetzelfde kan gewoon voorkomen bij een verdeling dat iedereen zijn eigen vermogen heeft. Wat nou als je partner zich in de schulden steekt ergens voor, en niet meer uit die schulden-situatie komt. Wat ga je dan doen? Ga je dan het geld bijleggen of doe je dan niks totdat het niet meer te overzien is?

Tenzij de schulden voor iets in het algemeen belang zou zijn en het ook nog eens een keer absoluut noodzakelijk zou zijn (lees wasmachines, stofzuiger, een bed dat in elkaar ploft, dat werk) zou ik uberhaupt iets hebben om over te praten met m'n partner. Schulden maken voor consumptiegoederen/vakanties/etc gaat gewoon niet gebeuren en ik wens dan ook niet de backstop te zijn voor schulden van die categorie. Dit zou uberhaupt hier een behoorlijke hobbel betekenen in de relatie, omdat het de gelijkwaardigheid aantast. Schulden zijn voor mij absoluut not done (behoudens hypotheek en broodnodige zaken). Het is dan ook wel zo prettig als je een beetje hetzelfde in het leven staat, ook m.b.t. financiën.

Verder heb ik het destijds met m'n ex-vriendin gewoon 50/50 gehouden plus allebei een deel inleggen voor onverwachte kosten en vakanties op een algemene spaarrekening. Maar als ik weer een vriendin vind moeten we het dan maar weer eens bekijken. Als er sprake is van forse inkomensverschillen is een naar rato regeling wel zo fair (uitgaande van fulltime werk, behoudens regelingen tbv huishouden en kinderen), maar ik hou de financiën verder het liefst gescheiden: als zij schoenen wil kopen van 300 euro doe je ding, zolang er maar genoeg geld is om problemen op te vangen. Omgekeerd hetzelfde, ik heb geen gezeur aan m'n hoofd als ik - ik noem maar wat - spullen voor m'n auto of computer zou halen.

Daarnaast heb ik iets teveel opgebouwd om alles op één hoop te gooien: ik wil ook zeker weten dat ze voor mij kiest en bij mij blijft om mij en niet om de centen (of weggaat om de centen). Ik heb beide zien gebeuren in mijn omgeving, nein danke.

[keanu_]

Op dit moment gaan bij ons de kosten van wonen op 1 pot, maar de persoonlijke uitgaves (mobiel, zorg, fitness, kapper etc) komen vanaf de eigen rekening. Wij storten beiden een X bedrag per maand op onze gezamelijke rekening waar alle vaste lasten vanaf gaan (huur, elektra, boodschappen etc). Wat hiervan overblijft zetten wij op een gezamelijke spaarrekening.

Misschien is de keuze nu nog bepaald door onze situatie. Wij zijn eind 20, beiden een goede baan, maar beiden geen vast contract, niet getrouwd, maar wonen al wel enkele jaren samen in een huurhuis.
Uiteraard wel het volle vertrouwen in de toekomst, maar ik ben nog niet in de positie dat ik vind dat ik haar persoonlijke uitgaven moet bekostigen en vice versa.
Ik heb zelf bijvoorbeeld nog een redelijke studieschuld van de DUO en zij niet. Ik vind dan ook echt niet dat zij hieraan moet meebetalen.

Ik streef er nu naar om ook met mijn eigen inkomsten te sparen die hopelijk straks bij een koophuis en trouwerij van pas zullen komen.
Hoe de situatie straks zal zijn met eventuele wijziging van inkomsten moeten wij nog bekijken, maar ik verwacht dat diegene die meer gaat verdienen, in ieder geval meer ''opzij zet voor samen'' dat dus uiteindelijk in het gezamelijke spaarpotje zal terechtkomen.

het blijft een interessante discussie, want er zijn zoveel variabelen van invloed op keuzes die mensen maken met hun geld. Ik kan goed begrijpen als mensen roepen: ''nou alles op 1 hoop, we hebben ervoor gekozen om samen te zijn, dus delen dan ook alles'', maar aan de andere kant is het voor mij ook meer dan logisch dat in andere gevallen de prive aankopen ook gescheiden kunnen en mogen zijn. Dit is ook afhankelijk van hoe mensen in het leven staan.

Er zal geen duidelijk antwoord komen op de vraag van de TS, maar erg interessant om ieders overwegingen te lezen in dit topic en zo maakt ieder weer zijn eigen, weloverwogen, keuzes.

[ Voor 28% gewijzigd door keanu_ op 30-10-2014 15:56 ]

[Typhone]

Zelden zoveen naïviteit in één topic gezien. Nu goede vrienden, getrouwd of whatsoever maakt helemaal niks uit. Wanneer er een kink in de kabel komt dan komen de problemen vanzelf. En wanneer het over geld gaat is helemaal NIEMAND een lieverdje. Uitzonderingen daargelaten.

Vanuit eigen perspectief bezien:
Vriendin en ik zetten elke maand een bepaald bedrag op een gezamenlijke rekening wat ruim voldoende is voor alle vaste lasten die we hebben. Daar wordt alles van gedaan.
Mijn verdiensten zijn de mijne, hare zijn de hare. Daar zit overigens vrijwel geen verschil tussen dus dat is erg prettig. Problemen vangen we samen op en voor de rest is heel veel vastgelegd. Vanuit haar kant in het begin een shock na wat 'praktijkvoorbeelden' te hebben laten zien was ze wel akkoord.

Vergeet vooral van de 'zwakke' kant in een relatie (financieel dus) de invloed van familie niet.

[Anoniem: 221425]

.

[ Voor 105% gewijzigd door Anoniem: 221425 op 19-06-2024 22:21 ]

[Typhone]

Anoniem: 221425 schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 16:17:
Ik (wij ) sta er hetzelfde in als Meekoh.


Toch ben ik blij dat wij dezelfde drive hebben. We gáán ervoor. We vertrouwen op God, we bidden Hem dagelijks of we zo blij met elkaar mogen blijven als dat we nu zijn.
Ik merk dat de situatie me rust geeft. Helemaal als ik deze discussie zo een beetje lees.

Prima en nobel streven maar blijf werelds denken in sommige gevallen. Degene die dat het eerste doet wanneer het mis gaat, gaat er met de volle buit vandoor. Hoeveel van dit soort gevallen ik niet ken (ken toevallig een notaris en een vriend van mij is advocaat in dit soort zaken) en dit soort teksten komen keer op keer terug. Daar zitten heel wat rottige dingen tussen.

Aan de andere kant is het wel goed te lezen dat de wereld niet vol met list & bedrog zit want ik ben een stuk wantrouwender en realistischer (nuchterder?) ingesteld dan de meesten in een relatie cq. huwelijk.

[Deveon]

Lethalis schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 08:56:
[...]

Dat klinkt leuk, maar kan in de praktijk al snel tot een situatie leiden waarin 1 persoon praktisch alles betaalt.

Wat is er mis mee als praktisch 1 persoon alles betaald? 50-50 verdelen in een huwelijk vind ik niet echt de gedachte van een huwelijk. Daarnaast is het vaak zo dat de ene persoon zoveel kan verdienen doordat de andere persoon die het huishouden doet of voor de kinderen zorgt.

Als je gaat samenwonen worden de kosten van verwarming mogelijk ook lager, want een lichaam geeft warmte af. Misschien dat ook maar compenseren?

Ik blijf bij voor niet getrouwde stellen betalen naar draagkracht en voor getrouwde stellen een fixed en gelijk "persoonlijk budget" vanuit de grote pot. Het verschil tussen wel wel of niet getrouwd is mede omdat je naar mijn mening maar 1x trouwd. En ja dit kan mis gaan, maar als je een exit strategie gaat bedenken sta je al met een voet buiten de deur...

[ Voor 11% gewijzigd door Deveon op 30-10-2014 16:33 ]

[Typhone]

Deveon schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 16:28:
[...]

Wat is er mis mee als praktisch 1 persoon alles betaald? 50-50 verdelen in een huwelijk vind ik niet echt de gedachte van een huwelijk. Daarnaast is het vaak zo dat de ene persoon zoveel kan verdienen doordat de andere persoon die het huishouden doet of voor de kinderen zorgt.

Als je gaat samenwonen worden de kosten van verwarming mogelijk ook lager, want een lichaam geeft warmte af. Misschien dat ook maar compenseren?

Uhu, wanneer het mis gaat wordt een 1-gezinshuishouden een 2-gezinshuishouden. Dat betekent voor veel zaken dubbele lasten, weg financiële zorgeloosheid en dan moet het geld toch ergens vandaan komen.
Ja maar ik heb ALTIJD op de kinderen gelet, dus blijf dat nu ook doen. En dat fabeltje is direct de wereld uit. Want kinderen naar de oppas of dagverblijfbrengen kost VEEL meer geld dan in de oude financiële situatie beschikbaar was. Ergo appels met peren vergelijken.

[Mektheb]

Ach we zijn van 1 ding zeker en dat is Death and Taxes.

Je kan 100 en 1 dingen bedenken wat kan werken en wat fout kan gaan en wat het beste is, maar voor elk stel en elke persoonlijkheid zou iets anders beter werken of fijner aanvoelen.

Gelukkig heten we niet allemaal jantje !

[Typhone]

Precies, achteraf zou iedereen het anders hebben gedaan als het misgaat en hetzelfde wanneer het goed gaat. Je kunt wel alles indekken maar dat is toch zinloos.

[PhilipsFan]

Anoniem: 221425 schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 16:17:
Ik (wij ) sta er hetzelfde in als Meekoh.
We zijn getrouwd, en zijn vást van plan dat te blijven.
Ik begrijp de reactie(s) zoals: 'Ja maar, de kans is groot dat het fout gaat, en dan ben je ongelukkig met elkaar'.

Toch ben ik blij dat wij dezelfde drive hebben. We gáán ervoor. We vertrouwen op God, we bidden Hem dagelijks of we zo blij met elkaar mogen blijven als dat we nu zijn.
Ik merk dat de situatie me rust geeft. Helemaal als ik deze discussie zo een beetje lees.

Het geeft rust omdat je je niet druk maakt. Je hoofd in het zand steken en hopen (of bidden) dat alles goed blijft gaan. Wat nu als je erachter komt dat je vrouw al 10 jaar vreemd gaat? Wil je dan nog bij haar blijven? Scheiden was immers geen optie . Je kunt blijven volhouden dat dit jou niet overkomt (en ik hoop voor je dat dat ook niet het geval is) maar deze dingen gebeuren wel. En als je dan nooit goede afspraken hebt gemaakt dan voelt 1 van de 2 zich genaaid, in de steek gelaten of erger. En als er dan kinderen zijn, krijg je vechtscheidingen

[ninjazx9r98]

Wat nu als je vrouw er achter komt dat jij al tien jaar vreemd gaat en al dat extra geld wat je had dankzij de verdeling naar rato hebt uitgegeven aan die ander(en) ?
Dan is er geen vechtscheiding en niemand die zich genaaid voelt?

Er is gewoon geen one size fits all oplossing en voor iedere oplossing is het heel eenvoudig om argumenten aan te dragen waarom een ander het niet eerlijk zou kunnen vinden.
De enige goede oplossing is de oplossing waar beide zich in kunnen vinden en die voor hun werkt.

[Blik1984]

Anoniem: 221425 schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 16:17:
Ik (wij ) sta er hetzelfde in als Meekoh.
We zijn getrouwd, en zijn vást van plan dat te blijven.
Ik begrijp de reactie(s) zoals: 'Ja maar, de kans is groot dat het fout gaat, en dan ben je ongelukkig met elkaar'.

Toch ben ik blij dat wij dezelfde drive hebben. We gáán ervoor. We vertrouwen op God, we bidden Hem dagelijks of we zo blij met elkaar mogen blijven als dat we nu zijn.
Ik merk dat de situatie me rust geeft. Helemaal als ik deze discussie zo een beetje lees.

Het is voor ieder persoonlijk hoe hij de kosten verdeelt, maar ik ben blij dat wij het samen doen. We verdienen samen en geven samen uit wat we nodig en fijn vinden.
En ja, ik verdien (ivm minder werken van mijn vrouw) ondertussen bijna dubbel zoveel als zij. Maar whatever?! Zij kookt vijf keer per week (ik twee keer), doet de was (ik nooit ), zorgt voor onze dochter (probeer ik ook zoveel mogelijk te doen, 's avonds en ik het weekend), ....

Kortom: Samen zijn wij een eenheid, samen houden wij ons gezin draaiend, samen...(vul maar in)...


Om ontopic te blijven:
Ik betaal alle vaste lasten. Echt alle. Mijn vrouw betaalt de boodschappen die zij doet en de kleding die zij koopt. Als ik boodschappen doe, betaal ik die ook. Spullen zijn gewoon van ons samen. Geld ook.
De enige reden dat ik alle vaste lasten betaal is omdat op mijn rekening maandelijks het meest binnenkomt.

Mooi voorbeeld: Laatst een nieuwe auto gekocht. Toch al snel een paar K. Dan kijken we even wie dat het snelst 'op de rekening kan krijgen' (spaarrekening is elders geparkeerd) en diegene heeft de auto dus betaald.

@ hierboven: Naïef? Mwah... Ik sta er anders in. Naïef is een heel sterk negatief woord. Vertrouwen en liefde zijn heel sterke positieve woorden. Het is wat mij betreft juist heel mooi om zo in een relatie te kunnen staan.

Los van het geloof in God sta ik er dus precies hetzelfde in. We geven allebei te weinig echt om geld om er moeilijk over te doen.

[overhyped]

wij hebben het zo geregeld dat we allebei even veel overhouden voor ons zelf. dat is voor gadgets, cadeautjes etc. We sparen er ook allebei wat van en echt grote uitgaven (meer dan een paar honderd euro) overleggen we, ongeacht of dat nu van onze eigen, of van de gezamenlijke spaarrekening komt.

Ik verdien ongeveer 4 keer zo veel als m'n vrouw, (werk meer, en verdien significant meer) maar doe weer weinig in het huishouden. Aan de andere kant vindt ik het ook onzin dat ik alle luxe zou hebben en m'n vrouw niets. Het is ook mede dankzij haar dat ik in staat ben om mijn baan te doen op 't niveau dat ik doe.

dit hebben we vanaf 't begin zo gedaan, toen was 't inkomens verschil relatief nog groter omdat zij toen nog studeerde.

Grote vermogenscomponenten zijn natuurlijk iets om daar buiten te laten, zeker als je voor 't net gaat samenwonen. Maar om nu als je je leven gaat delen het verschil in inkomen in stand te houden? Ik vindt dat niet zo nuttig. Dit werkt natuurlijk alleen wanneer je allebei vrede hebt met de manier hoe je je leven indeelt, als de ene hard werkt en de andere niets doet, niet in het huis, en ook niet zoekt naar werk is het wat anders, maarja dan is er meer aan de hand in de relatie

[ Voor 10% gewijzigd door overhyped op 30-10-2014 21:05 ]

[Ardana]

koentje115 schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 04:31:
Het is logisch dat je (na aftrek van vaste lasten) minder overhoudt dan de andere persoon als je minder verdient.
Stel dat mijn vrouw 2 maal zo veel verdient als mij, omdat zij een carriere nastreeft en ik niet.
En stel dat zij na aftrek van vaste lasten meer overhoudt dan mijn salaris.
Moet zij mij dan geld toestoppen zodat we beiden evenveel overhouden na de betaling van de vaste lasten? Mij lijkt dat niet het geval omdat ik ervoor heb gekozen om geen carriere na te streven.

Dat is alleen logisch als jullie (individueel en binnen de relatie) het ene werk hoger waarderen dan het andere werk. Als je vind dat, omdat de een baan in een goed betalende sector heeft en de ander in een slechtbetalende sector, het logisch is dat de een ook vaker op vakantie kan, en meer geld heeft te besteden dan de ander. Persoonlijk ga ik liever samen op vakantie, en waardeer ik de tijd die beiden besteden (waaraan dan ook) even hoog.

Lethalis schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 08:41:
Bijdrage partner 1 = 1300 * 3000 / 4700 = 830 euro
Bijdrage partner 2 = 1300 * 1700 / 4700 = 470 euro

Prima verdeling lijkt me.

Niet helemaal (of beter gezegd, helemaal niet). Partner 1 houdt (€ 3000 - € 830 =) € 2170 per maand zakgeld over, partner 2 houdt (€ 1700 - € 470 =) € 1.230 zakgeld over. Bijna de helft van wat partner 1 overhoudt. Wat wil je met dat geld gaan doen als je samen blijft? Jezelf verwennen? Zonder je partner op vakantie gaan?

Deveon schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 08:49:
Zelf vind ik het belangrijk dat je ondanks wanneer je samenwoont of getrouwd ben je eigen geld hebt. Hierdoor voorkom je ergernis van "Waarom heb je dat nou weer gekocht?".

Zo'n zin komt niet voort uit eigen geld of gezamenlijk geld, maar uit een gebrek aan begrip of respect voor elkaar.

Een stel dat ik ken heeft ondanks huwelijk in gemeenschap van goederen ook een gescheiden financiële huishouden. Dan kun je dus hele rare situaties krijgen: zij kan niet mee met 'n etentje, of doet niet mee met het kado omdat ze geen geld heeft (maar ze wil wel meedoen!), en hij wel. Sorry, maar als je zo wil leven, dan moet je m.i. uit elkaar gaan.

Als je in gemeenschap van goederen getrouwd bent, vind ik sowieso dat 'n gescheiden financieel huishouden onzin is. Ik kan me nog wel voorstellen dat je onderling afspraken maakt over "zakgeld", maar over verdeling van de vaste lasten? Die komen toch uit het gezamenlijk vermogen. En als een van beiden zich niet aan de afspraken over zakgeld kan of wil houden, heb je sowieso 'n probleem.

PhilipsFan schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 13:12:
Maar dan blijkt na 20 jaar huwelijk dan ze al 10 jaar vreemd gaat. Vind je het dan nog zo redelijk dat ze er alsnog met de helft van jullie 'gezamenlijk' opgebouwde vermogen vandoor gaat?

Als ik daar in eerste instantie voor gekozen heb: ja (en ik spreek uit ervaring). Je weet nl. vooraf dat dat risico bestaat. Als dat een risico is wat je wil afdekken, moet je dat vooraf doen, net als bij een brandverzekering. Je kunt een brandend huis niet verzekeren, net zo min als je na het vreemdgaan ineens de spelregels kan veranderen.

Nogmaals, hou er alsjeblieft rekening mee dat relaties stuk gaan, want de kans daarop is enorm. En als je na je relatie nog samen kinderen hebt om voor te zorgen, dan wil je geen ruzie over geld...

Dat laatste klopt, er is mi dan ook niets op tegen om vóóraf af te spreken hoe je het wil verdelen bij een eventuele scheiding. In zulke voorwaarden kun je zelfs opnemen dat de verdeling anders is ingeval van vreemdgaan (be my guest). Maar tijdens een relatie is het niet nuttig om de financiën te scheiden: praktisch gezien heb je dan gewoon 2 mogelijkheden:
1) het komt toch op een grote hoop en jullie doen de verdeling naar hoe jullie prettig vinden
2) de een heeft meer dan de ander en kan dus een gulle gever spelen (en de ander afhankelijk maken van liefdadigheid) of een egoïst zijn en alles voor zichzelf houden.

PhilipsFan schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 13:40:
In mijn ogen is dat altijd een heel oneerlijke situatie geweest: man werkt fulltime en betaalt alles, vrouw werkt in eerste instantie fulltime aan kleine kinderen en huishouden (dat is nog eerlijk) maar als de kinderen naar school gaan heeft ze ineens 6 uur per dag niks te doen. Die vrouwen hebben de hele dag voor zichzelf, dat is niet eerlijk want dat zou ik als man ook wel willen, maar dat schijnt op de een of andere manier niet zo te werken...

Niemand die je tegenhoudt om huisman te worden hoor... ow, wil je dat niet? Tsja, dan ook niet klagen.

PhilipsFan schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 13:48:
Dan moet je dus eigenlijk 'toestemming' vragen en dat gaat vroeg of laat verkeerd. Een vriend van mij is ontzettend liefhebber van fotograferen en wilde graag een digitale spiegelreflex (situatie speelde een paar jaar geleden, toen dit nog een behoorlijke investering was). Ze hadden plenty spaargeld en allebei een goede baan, maar zijn vrouw vond het maar onzin, want ze hadden al een goede camera (met rolletjes).

Zeg het maar, hoe ga je dit oplossen? Als je alle financien gezamenlijk hebt dan krijg je deze situatie vroeg of laat voor je kiezen...

Net als dat ieder huwelijk in een scheiding eindigt? Dacht 't niet. Zo'n situatie kán foutlopen, maar dat hoeft echt niet. Bij ons gaat het iig al 6 jaar goed, en ik zie 't nog niet gebeuren dat het een keer verkeerd gaat: m'n vriend wil (ooit) graag een paludarium bouwen, daar gaat rustig € 6.000 in zitten. Moet 'ie lekker doen, ook al heb ik er niks mee. Zolang we niets te kort komen, gun ik hem de wereld.

Ik denk dat dat het keyword is in deze: tekort komen. Als je te weinig inkomsten hebt om in de behoeften van beiden te voorzien, maakt het feitelijk niet uit hoe je de uitgaven en financiën regelt. Pas als er te kort is, moet je gaan kijken hoe je het geld dat er is gaat verdelen tussen jou en je partner. En de ervaring leert me dat er dan wel jaloezie en misgunnen komt kijken, en "maar dat is toch totaal onnodig?".

keanu_ schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 15:45:
Ik heb zelf bijvoorbeeld nog een redelijke studieschuld van de DUO en zij niet. Ik vind dan ook echt niet dat zij hieraan moet meebetalen.

Indirect betaalt ze hier toch aan mee. Als jij maandelijks € 250 aflost aan de DUO, heb jij dus € 250 minder om gezamenlijke dingen te doen. Als jullie dan toch die gezamenlijke dingen willen doen, zal zij dus meer moeten betalen. Ergo, ze betaalt mee. Zeker met wat je erna schreef:

Hoe de situatie straks zal zijn met eventuele wijziging van inkomsten moeten wij nog bekijken, maar ik verwacht dat diegene die meer gaat verdienen, in ieder geval meer ''opzij zet voor samen'' dat dus uiteindelijk in het gezamelijke spaarpotje zal terechtkomen.

Jij kan minder sparen, dús er komt minder in 't gezamenlijke spaarpotje terecht, dús ze betaalt indirect mee aan jouw aflossing aan de DUO.


Vanuit mijn werk (schuldhulpverlener) ben ik ook de nodige nare verhalen tegengekomen. Toch leidt logisch redeneren ertoe dat een verdeling tijdens de relatie alleen nut heeft als een van beiden koopziek is (maar dan heb je sowieso een probleem). Enkel goede afspraken maken voor bij een eventuele scheiding kán nuttig zijn, mits beiden dan nog bereid zijn om zich aan die afspraken te houden. Gooit een van beiden de kont tegen de krib, dan kun je nog zulke goede afspraken gemaakt hebben, maar daar helpt dan geen moedertje lief meer aan.


TLDR: financieel moet je bij elkaar passen, anders werkt het niet. Hoe je dat invult, maakt dan niet veel uit. Pas bij inkomstentekort (om alle leuke dingen te doen) wordt een verdeling en afspraken echt belangrijk.
Praktisch gezien komt in een langdurige relatie toch alles op 1 grote hoop, tenzij je na afloop de een met meer geld wil laten weglopen dan de ander.


Overigens snap ik het wel als je in het begin nog niet alles op een hoop gooit: je moet dan eerst aankijken of jouw financiële gedrag past bij het financiële gedrag van je partner. Hoewel we het vaak willen ontkennen, is financieel gedrag wel van grote invloed op de relatie: als de ander op een manier met geld omgaat die voor ons totaal onacceptabel is, is dat toch vaak een dealbreaker.
Zeker als er weinig geld is, waardoor er harde keuzes gemaakt moeten worden, kan dat snel voor irritaties zorgen.

sorry voor de mega-post, maar zowel beroepsmatig, als privé vind ik het gewoon een heel interessante discussie en zie ik af en toe interessante gedachtegangen voorbij komen

[Firefly III]

-

[ Voor 110% gewijzigd door Firefly III op 26-06-2016 18:39 . Reden: Leeg vanwege privacy. ]

[koentje115]

Ardana schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 21:54:
[...]

Dat is alleen logisch als jullie (individueel en binnen de relatie) het ene werk hoger waarderen dan het andere werk. Als je vind dat, omdat de een baan in een goed betalende sector heeft en de ander in een slechtbetalende sector, het logisch is dat de een ook vaker op vakantie kan, en meer geld heeft te besteden dan de ander. Persoonlijk ga ik liever samen op vakantie, en waardeer ik de tijd die beiden besteden (waaraan dan ook) even hoog.

Dit gaat enkel op als
- de vaste lasten eigenlijk te hoog zijn voor de minstverdienende partner
- of beiden een significant verschillende levensstandaard wensen
waardoor de minst verdienende partner niet zijn/haar wensen kan vervullen.
Dit wil niet zeggen dat je een baan meer waardeert dan een andere.

Ik vermoed dat de meeste mensen leven naar het inkomen van de meest verdienende partner waarbij je bovenstaande situatie kunt krijgen.

In ons geval, ligt dat anders. De minst verdienende houdt na aftrek van alle uitgaven (inclusief persoonlijke en reizen e.d.) nog steeds de helft over van zijn/haar inkomsten (wat dus eindigt op een spaarrekening/geinvesteerd wordt in aandelen e.d.). De door jou beschreven situatie is voor ons een ver-van-ons-bed-show: we doen wat we willen en houden elk nog minstens de helft over. Waarom dan geld overschrijven van diegene die het meest verdiend naar diegene die het minst verdient?

tl;dr; elke situatie is uniek.

[SerealKiller]

Wat een leuke discussie!

Ik dank de situatie per stel ook uniek is. In mijn huidige situatie doen wij alle vaste lasten 50/50 (lonen liggen dicht bij elkaar) en daarbuiten hebben wij onze eigen bankrekening. Ik persoonlijk vind dat gewoon een fijn gevoel.
(heel simpel voorbeeld)
Stel we stoppen bij een tankstation, dan wil ik een koffie en broodje, terwijl mijn vriendin uit haar tas een boterham en flesje water pakt. Betaal ik dat van de gezamenlijke rekening vind ik dat persoonlijk een beetje scheef, aangezien zij dus zich heeft voorbereid EN geld wilt besparen, dus ik betaal dat gewoon zelf. Andersom, zij wil graag Spaanse les volgen, dan betaald zij dat zelf, dat geeft haar een gevoel van zelfstandigheid en ik vind het fijn dat ze zonder omkijken haar eigen ding kan doen.

Grote aankopen, geschikt voor beiden; kast, bed, keuken betalen we 50/50 van eigen geld/gezamenlijke rekening. Persoonlijke aankopen, game PC voor mij, laptop voor haar is wederom voor eigen rekening.

Ik denk dat ik mijn geval het belangrijkste punt wel is dat ons inkomen nagenoeg gelijk is, waardoor de verhoudingen niet ver uit elkaar liggen. Het is dus niet dat de een 2 keer op vakantie kan gaan, en de ander amper een keertje uit eten kan.

Daarentegen, mocht de man of vrouw veel meer verdienen, dat is het net hoe men er tegen aan kijkt.

Echter in mijn geval, vind ik dit heerlijk werken. Ik betaal wat ik wil, en zij wat zij wilt, gezamenlijke dingen gewoon overleggen en dan is er weinig aan de hand.

edit: Kapitaal opbouwen gebeurd dus ook apart, het begint meer op een wedstrijdje te lijken hahaha. En stel dat er een gezamenlijke aankoop gedaan moet worden waarbij de ander het niet geheel aankan of op dat moment de liquide middelen niet heeft, dan "leent" deze het bij de partner. Dit klinkt misschien allemaal heel zakelijk, maar het een verdomd goed inzicht van wat er uit gaat en het verschil in koopgedrag .

[ Voor 12% gewijzigd door SerealKiller op 30-10-2014 23:50 ]

[Anoniem: 27535]

Hoewel begrijpelijk - we zijn een volk dat graag dingen regelt - is het misschien niet wat de eerste stap zou moeten zijn

Stap 1
Jullie zijn bij elkaar, en nu wil je testen of samenwonen werkt. Laat dan alles zoals het is, maar laat één deur gesloten. Misschien werkt het beter met twee woningen en kan het toch een relatie zijn. Misschien werkt samenwonen perfect. Maar alles daarvoor officieel klaarzetten in niet direct nodig.

Stap 2
De partner wordt 'huurder' bij degene bij wie wordt ingetrokken. Bijvoorbeeld bij koop wordt wel de rente gedeeld, maar niet de opbouw van aflossing. Reparaties zijn voor eigenaar. Dus eigenlijk deel je dan kosten die verder geen impact hebben op eigendom. Nog steeds is dan discussie niet mogelijk bij een eventueel opbreken. Zorg wel dat je daar beiden volledig duidelijk over bent vooraf.

Stap 3
Samenwonen!
Nu je twee tests gedaan hebt, zal je moeten overwegen wie welk recht waarop heeft en hoe je dat wil verdelen. Dit is waar je topic lijkt te beginnen. Dat kan ook: misschien zijn jullie de andere fasen al door.
Toch wilde ik even aangeven dat - mocht het niet zo gegaan zijn - je prima dingen eerst in stappen dingen kan proberen waarbij wel lasten gedeeld worden maar geen rechten.

[Ardana]

Goed punt Floppus! Moet eerlijk zeggen dat wij dat ook zo gedaan hebben: eerst een 3/4e jaar samenwonen zonder dat ik m'n eigen woning leeggehaald had, daarna samenwonen in een huurhuis, dus zonder opbouw van (gezamenlijk) vermogen. Daarna pas samen een huis gekocht en gekeken naar verdeling en opbouw van eigendom.

Groot leeftijdsverschil kan trouwens ook nog meespelen in de vaststelling van de spelregels: wij verschillen meer dan 10 jaar, dat betekent ook dat mijn carriere-technisch hoogtepunt net wel, net niet voorbij is, en hij het nog moet bereiken. Tevens betekent dat dat hij 10 jaar meer tijd heeft om iets op te bouwen als het over gaat. Berooid achterblijven als je 25 bent, is een stuk minder erg dan berooid achterblijven als je 50 bent: je kunt dan veeeeel minder nog opbouwen.

[ Voor 43% gewijzigd door Ardana op 31-10-2014 01:54 ]

[Accountant]

Hangt mijn inziens deels af van de situatie hoe ik het zou doen. Factoren die ik zou betrekken zijn: samengesteld gezin, verschillen in inkomen, verschillen in arbeidstijd, bijdrage huishoudelijk werk, drang om individueel geld te kunnen uitgeven en hoe ga je om met het uiteindelijk bestedingsverschil tussen partners.

Nadat wij een half jaar of een jaar samen waren hebben we gezamelijke rekening geopend waarop we maandelijks geld storten voor de gezamelijke uitjes ( we woonden dus nog niet eens samen) . Zij was toen student en ik werkte al maar we storten beide hetzelfde bedrag erop. Tegelijk hebben we een geblokkeerde spaarrekening geopend om te sparen voor de uitzet en de inrichting (beide toestemming geven om er geld vanaf te halen). Ik was al vrij snel het verrekenen en het de ene keer ik betalen andere keer jij betalen beu. Mijn visie was toen en is nu in een relatie ben je gelijkwaardig aan elkaar dus laten we gewoon onze uitgaven en inkomsten eerlijk delen (andere situatie natuurlijk als je al 2 tot X relaties verder bent).

2 jaar later zijn we gaan samenwonen in een huurhuis (direct in een koophuis samenwonen vergt wellicht andere planning). Het systeem is toen iets veranderd, voorheen hadden we dus ons eigen loon maar dat hebben we veranderd door alles op 1 rekening te laten storten. We spreken nu dus over ons loon en gelukkig verdienen we ruim voldoende om ons alles te kunnen permitteren wat we willen. We bespreken onze iets hogere of ongewone uitgaven wel maar over het algemeen doet en laat een ieder wat ze willen.

Nu wonen we in een koophuis en zijn we inmiddels getrouwd en hanteren nog steeds dat systeem.
Voor ons werkt het doordat:
- we beide goed met geld om kunnen gaan
- ons uitgaven patroon relatief dicht bijelkaar ligt en anders even bespreken
- we in het begin (en nu ook nog) van deze opstelling gelijkwaardig waren qua inkomen en spaargeld
- ik onze financiën beheer en haar kan aantonen dat we het voor onze leeftijd bovengemiddeld goed doen

Risico's
Zijn er natuurlijk ook maar daarvoor zit ik zo kort op de financiën dat ik de schade zou moeten weten te beperken.

Je ziet in dit topic wel goed de individualisering van de samenleving terug. Ik ben er niet uit of dat goed of slecht is. Ik denk ook dat er geen goede of slechte manier is, het feit dat je erover nadenkt en ermee bezig bent en een bewuste keuze maakt is al een hele grote stap.

Overigens zou ik als ik TS zijn verhaal hoor kiezen voor een 50-50 verdeling van de kosten. En bij succesvol samenleven zou ik dit bedrag aanpassen naar een meer gelijkwaardig bestedingspatroon. Wellicht dat de vrouw nog iets meer kosten mag dragen vanwege het feit dat je in haar (Huur??)huis gaat wonen. Bij een koophuis vind ik dit weer lastig, want jij bouwt geen vermogen op en zij weer wel mits wordt afgelost dan zou ik niet kijken naar de aflossingscomponent maar alleen naar de rente component.

[FFW]

Ik woon ook samen, en ik zou momenteel niet alle inkomsten op een hoop willen gooien.Ik hou per maand over en zij komt elke maand te kort, daar help ik haar dan weer bij. We hebben een overzicht van de vaste lasten die we gezamenlijk betalen. Er zijn spullen die we samen kopen (na flink wat overwegingen) en die we prive kopen.

[XanderDrake]

Ardana schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 21:54:
Indirect betaalt ze hier toch aan mee. Als jij maandelijks € 250 aflost aan de DUO, heb jij dus € 250 minder om gezamenlijke dingen te doen. Als jullie dan toch die gezamenlijke dingen willen doen, zal zij dus meer moeten betalen. Ergo, ze betaalt mee. Zeker met wat je erna schreef:


[...]

Jij kan minder sparen, dús er komt minder in 't gezamenlijke spaarpotje terecht, dús ze betaalt indirect mee aan jouw aflossing aan de DUO.

Bij een rato verdeling en koude uitsluiting is je studieschuld (en andere schulden die je bent aangegaan op je eigen naam) alleen van jou. Die moet je dus uit je eigen geld betalen, en dat gaat bij ons bijvoorbeeld niet ten koste van het huishouden budget én ook niet ten kosten van het sparen.

Praktisch gezien komt in een langdurige relatie toch alles op 1 grote hoop, tenzij je na afloop de een met meer geld wil laten weglopen dan de ander.

Dit betwijfel ik dus, gezien mijn situatie. Bij een naar rato verdeling en koude uitsluiting kán je wel je volledige inkomen op de hoop gooien, maar effectief gebeurt dat niet: bijvoorbeeld een hypotheek is 50/50 want dat is vermogens opbouw. Daar zal als eerste loon naar toe gaan, vervolgens gaat een (zeer) groot deel gaan naar het naar-rato huishoudbudget en de deel naar een 50/50 spaarrekening (want vermogens opbouw). In dit geval is er zeker geen sprake van een grote hoop (immers dingen zijn duidelijk en helder verdeeld) én toch houden beide partners "aan het einde" een gelijkwaardig bedrag over, zowel spaargeld als woningwaarde.

[Deveon]

Ardana schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 21:54:
[...]

Zo'n zin komt niet voort uit eigen geld of gezamenlijk geld, maar uit een gebrek aan begrip of respect voor elkaar.

Een stel dat ik ken heeft ondanks huwelijk in gemeenschap van goederen ook een gescheiden financiële huishouden. Dan kun je dus hele rare situaties krijgen: zij kan niet mee met 'n etentje, of doet niet mee met het kado omdat ze geen geld heeft (maar ze wil wel meedoen!), en hij wel. Sorry, maar als je zo wil leven, dan moet je m.i. uit elkaar gaan.

Als je in gemeenschap van goederen getrouwd bent, vind ik sowieso dat 'n gescheiden financieel huishouden onzin is. Ik kan me nog wel voorstellen dat je onderling afspraken maakt over "zakgeld", maar over verdeling van de vaste lasten? Die komen toch uit het gezamenlijk vermogen. En als een van beiden zich niet aan de afspraken over zakgeld kan of wil houden, heb je sowieso 'n probleem.
[...]

De zin komt voort uit een voorbeeld, niet een letterlijke quote. Wanneer een van de partners een dure hobby heeft, een roker is of wat impulsier koopt als de ander is het een goede oplossing. Ik zie het dan ook meer als budgetteren als echt het verdelen van het geld. Daarnaast kan je op deze manier ook je partner nog is écht een cadeau geven i.p.v. dat het een cadeau uit eigen zak is.

De laatste alinea ben ik dan ook helemaal met je eens, al vind ik dat wel een oplossing voor niet getrouwde stellen.

[ninjazx9r98]

Deveon schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 08:54:
[...]

De zin komt voort uit een voorbeeld, niet een letterlijke quote. Wanneer een van de partners een dure hobby heeft, een roker is of wat impulsier koopt als de ander is het een goede oplossing. Ik zie het dan ook meer als budgetteren als echt het verdelen van het geld. Daarnaast kan je op deze manier ook je partner nog is écht een cadeau geven i.p.v. dat het een cadeau uit eigen zak is.

Gescheiden houden van financiële zaken met in het achterhoofd de afwikkeling als de relatie ergens in de toekomst op de klippen loopt kan ik me nog iets bij voorstellen ondanks dat ik er zelf geen voorstander van ben en wij alles op één "grote" hoop gooien.
Gescheiden houden om de redenen die je noemt (niet het cadeau maar de andere zaken) kan ik me echter weinig tot niets bij voorstellen en dan ben ik het toch echt volledig met Ardana eens.
Sterker nog, iemand die er kennelijk zo makkelijk geld doorheen jaagt zonder ook maar even na te denken waar dat geld vandaan komt kan en wil ik niet eens een relatie mee hebben.

Beetje overdreven misschien maar hoe ver moet/wil je gaan als je geen vertrouwen kunt hebben dat de ander alles wat binnenkomt er doorheen jaagt?
Dan kan ik dus ook niet thuis komen en m'n portemonnee neerleggen waar ik dat altijd doe maar moet dat ding achter slot en grendel om te voorkomen dat m'n geld geroofd wordt of m'n creditcard misbruikt wordt?

Wat ik me wel altijd afvraag in dit soort discussies (alhoewel ik het antwoord al denk te weten) is of het gros van de voorstanders van een verdeling naar rato of andere verdeelsleutels (veel) meer verdienen dan hun partner.
Wat dat betreft begint de minst verdienende met een 1-0 achterstand in discussies over dit onderwerp omdat er voor hem/haar wat te "verdienen" valt en er puur cijfermatig gezien niet zo veel valt in te brengen tegen een verdeling naar rato.

[keanu_]

XanderDrake schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 08:29:
[...]
Bij een rato verdeling en koude uitsluiting is je studieschuld (en andere schulden die je bent aangegaan op je eigen naam) alleen van jou. Die moet je dus uit je eigen geld betalen, en dat gaat bij ons bijvoorbeeld niet ten koste van het huishouden budget én ook niet ten kosten van het sparen.

[...]

Dat klopt, ik zie het ook echt iets wat ik vanuit mijn eigen pot betaal en niet uit het gezamelijk huishouden budget, omdat wij hier geen consessies voor hoeven te doen.
Zoals ik had aangegeven, wij sparen ook deels ons eigen geld, en dat ik dus nu wat minder kan sparen betekent niet indirect dat zij hieraan meebetaalt. Het is natuurlijk wel zo dat ik ''later'' door de maandelijkse bijdrage aan DUO mogelijk minder kan inbrengen. Maar dat blijft dan alsnog vanuit mijn perspectief en dan zullen wij heus wel proberen de beste financiele opties te bekijken om alles te bekostigen (al dan niet met ons eigen of gedeelde spaargeld).

[Metro2002]

Wij hebben het zo geregeld dat we beide ongeveer hetzelfde overhouden na aftrek van alle vaste lasten. dat komt er in de praktijk op neer dat ik 90% van de vaste lasten betaal maar dat komt omdat ik meer verdien. Onder de streep houden we hetzelfde over om te sparen of uit te geven. Hoeveel we sparen is niet echt afgesproken maar we hebben wel afgesproken een redelijke buffer aan te houden voor als er dingen kapot gaan in of aan het huis.
Jaarlijkse teruggaves of kosten worden gewoon door 2 gedeeld. (dus de gemeentelijke belastingen ed gaan door de helft maar ook de teruggave HRA )

Dit systeem werkt voor ons goed en voelt ook niet oneerlijk.
Ik denk maar zo: Ik hou nu meer over dan wanneer ik alles alleen moet betalen en zij houdt ook gewoon geld genoeg over.

Voordeel IMHO van deze verdeling is dat je geen scheve gezichten krijgt als 1 vd 2 wat duurs koopt. Dat is immers gedaan van geld dat over was. Je zou zelfs het spaarbedrag nog vast kunnen leggen maar we zijn allebei wel van het sparen dus dat gaat wel goed.

[ Voor 14% gewijzigd door Metro2002 op 31-10-2014 12:37 ]

[ninjazx9r98]

Metro2002 schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 12:35:
Voordeel IMHO van deze verdeling is dat je geen scheve gezichten krijgt als 1 vd 2 wat duurs koopt. Dat is immers gedaan van geld dat over was. Je zou zelfs het spaarbedrag nog vast kunnen leggen maar we zijn allebei wel van het sparen dus dat gaat wel goed.

De hele discussie draait ook om dat IMHO.
Wij hebben geen verdeling, er worden wel eens dure aankopen gedaan voor één van de twee en toch zijn er geen scheve gezichten.
Geld voor die dure aankopen is net als bij jou ook over, enige verschil is dat het bij ons van een en/of (spaar)rekening komt en niet van een persoonlijke rekening.

[Deveon]

ninjazx9r98 schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 12:03:
[...]

Gescheiden houden van financiële zaken met in het achterhoofd de afwikkeling als de relatie ergens in de toekomst op de klippen loopt kan ik me nog iets bij voorstellen ondanks dat ik er zelf geen voorstander van ben en wij alles op één "grote" hoop gooien.
Gescheiden houden om de redenen die je noemt (niet het cadeau maar de andere zaken) kan ik me echter weinig tot niets bij voorstellen en dan ben ik het toch echt volledig met Ardana eens.
Sterker nog, iemand die er kennelijk zo makkelijk geld doorheen jaagt zonder ook maar even na te denken waar dat geld vandaan komt kan en wil ik niet eens een relatie mee hebben.

Omdat iemand een beetje impulsief is wil jij geen relatie met die persoon? En ik denk dat wanneer je een exit strategie gaat plannen voor je huwelijk dat de kans groot is dat je deze ook moet gaan gebruiken.

Beetje overdreven misschien maar hoe ver moet/wil je gaan als je geen vertrouwen kunt hebben dat de ander alles wat binnenkomt er doorheen jaagt?
Dan kan ik dus ook niet thuis komen en m'n portemonnee neerleggen waar ik dat altijd doe maar moet dat ding achter slot en grendel om te voorkomen dat m'n geld geroofd wordt of m'n creditcard misbruikt wordt?

Hoezo is er geen vertrouwen wanneer je allebei een persoonlijk budget hebt? Dat je een eigen potje met geld hebt betekend toch niet gelijk dat de andere persoon hier niet ook gewoon bij kan? Daarnaast staat het grote geld op de gezamenlijke (spaar)rekening.

[Paul]

Deveon schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 14:59:
En ik denk dat wanneer je een exit strategie gaat plannen voor je huwelijk dat de kans groot is dat je deze ook moet gaan gebruiken.

Ja, want het verleden heeft ons geleerd dat mensen amper tot niet scheiden, en dat die paar mensen die dat dan toch doen elkaar alles gunnen en de boel binnen 10 seconden geregeld is...

Vertel eens, doe jij je gordel om als je in de auto stapt? Als je je gordel omdoet is de kans groot dat je deze ook moet gaan gebruiken...

[Blik1984]

ninjazx9r98 schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 14:32:
[...]

De hele discussie draait ook om dat IMHO.
Wij hebben geen verdeling, er worden wel eens dure aankopen gedaan voor één van de twee en toch zijn er geen scheve gezichten.
Geld voor die dure aankopen is net als bij jou ook over, enige verschil is dat het bij ons van een en/of (spaar)rekening komt en niet van een persoonlijke rekening.

Juist, zo zie ik dat ook.

Overigens zit iedereen in een andere levensfase. Ik woon nu al ruim 8 jaar samen met mijn vriendin en tot een klein jaar geleden hadden we ook nog eigen rekeningen waarop maandelijks hetzelfde bedrag werd gestort. Dus ik begrijp de gedachtes van aparte rekeningen ook echt wel. Maar na 8 jaar samen wonen en een kind op de wereld gezet te hebben en eigenlijk nog nooit financieel gedoe te hebben gehad hebben we besloten alles op de grote hoop te gooien. Dus daar is ook echt wel wat tijd overheen gegaan voordat het zover was.

Wat ik alleen niet begrijp, en dat zie ik ook nog wel eens voorbij komen, zijn gezinnen die echt per uitgave vaststellen wie dat gaat betalen. Vrienden van ons doen het bijvoorbeeld als volgt:

hypotheek: gezamenlijk
boodschappen: vriend
kinderdagverblijf vriendin
vakanties: gezamenlijk
kleding voor kind: vriendin
kleding voor ouders: beiden apart
UItjes: vriend
etc.

Dat zijn echt gedachtegangen die ik niet kan begrijpen als je al weet ik veel hoe lang samenwoont en kinderen hebt. Je weet namelijk nooit of het helemaal eerlijk is en in de praktijk is het ook zo dat 1 van de 2 altijd het einde van de maand weinig geld heeft en daar stress over is. Maar toch is dit hun ideale systeem...

[ninjazx9r98]

Deveon schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 14:59:
[...]

Omdat iemand een beetje impulsief is wil jij geen relatie met die persoon? En ik denk dat wanneer je een exit strategie gaat plannen voor je huwelijk dat de kans groot is dat je deze ook moet gaan gebruiken.

Jij voert onder andere impulsieve aankopen aan als goede reden om geld gescheiden te houden, ik wil geen relatie met een persoon die in een impulsieve bui ons geld er doorheen jaagt zonder er verder bij na te denken.
Als het voor jou geen probleem is en opgelost is met gescheiden eigen geld is dat uiteraard prima maar ik wil niet op die manier leven.
Voor wat betreft de exit strategie, mijn keuze is het niet om er rekening mee te houden maar als je de hele discussie hier leest is dat kennelijk naïef en moet daar vooral rekening mee gehouden worden omdat zoveel relaties stuk lopen.

[...]

Hoezo is er geen vertrouwen wanneer je allebei een persoonlijk budget hebt? Dat je een eigen potje met geld hebt betekend toch niet gelijk dat de andere persoon hier niet ook gewoon bij kan? Daarnaast staat het grote geld op de gezamenlijke (spaar)rekening.

Het waren jouw goede redenen om een en ander gescheiden te houden, niet de mijne.
Wat mij betreft zijn het namelijk helemaal geen goede redenen aangezien ze allemaal net zo goed mogelijk zijn zonder de boel gescheiden te houden en dan is mijn interpretatie dat het uiteindelijk om vertrouwen gaat of om het niet gunnen van bepaalde zaken.
Als m'n vrouw en ik allebei een eigen budget hebben van 1000 euro dan is dat geen euro meer of minder dan dat we samen een budget hebben van 2000 euro.
Waar het echter soms om lijkt te draaien is het gebrek aan vertrouwen in elkaar en dat de een misschien 1001 opmaakt waardoor de ander nog maar 999 euro heeft.
Of misschien wel 2000 om 0.

PS
Voor de volledigheid, ik ben van mening dat er eigenlijk geen foute opties zijn als het om kosten verdelen gaat in een relatie zolang beide personen maar tevreden zijn met de gekozen oplossing en op die manier willen leven.
Uiteraard heb ik wel mijn persoonlijke voorkeur en dat is alles op één hoop met één betaal en één spaarrekening.

Blik1984 schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 15:44:
[...]


Wat ik alleen niet begrijp, en dat zie ik ook nog wel eens voorbij komen, zijn gezinnen die echt per uitgave vaststellen wie dat gaat betalen.

In mijn vroegere stamkroeg kwam altijd een samenwonend stel die dat ook deden.
Dan was hij op koopavond aan het biljarten en als zij dan later binnen kwam had ze onderweg wat boodschappen gedaan bij de Albert Heijn en werd dat aan de bar verrekend met elkaar.
Ook bij het kopen van een appartement had hij z'n eigen gedachtes over de toekomst en een ORV, zij mocht absoluut niet verzorgd achterblijven want meneer had geen zin om sponsor te zijn van de nieuwe partner die ze mogelijk zou ontmoeten als hij er niet meer was.
Ik zou zo niet willen leven maar voor zover ik weet zijn ze ondertussen al een jaar of vijftien bij elkaar.

[ Voor 16% gewijzigd door ninjazx9r98 op 31-10-2014 16:35 ]

[Paul]

ninjazx9r98 schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 16:20:
Voor wat betreft de exit strategie, mijn keuze is het niet om er rekening mee te houden maar als je de hele discussie hier leest is dat kennelijk naïef en moet daar vooral rekening mee gehouden worden omdat zoveel relaties stuk lopen.

De keuze om er geen rekening mee te houden is niet naïef, als dat een weloverwogen keuze is dan is daar niks mis mee Waar ik me zelf vooral aan stoor is de gedachte van Deveon dat de mensen die er voor kiezen er wel rekening mee te houden al bijna per definitie geen relatie kunnen houden

[Ardana]

Wat voorbeelden waaruit blijkt dat het eigenlijk (tijdens de relatie!) altijd grote hoop is of egoïsme (nee, geen waarde oordeel):
Man verdient € 2.000, moet € 250 DUO aflossen.
Vrouw verdient € 2.000, geen DUO-schuld. Gezamenlijke lasten: € 2.000. Man houdt € 750 pm over, vrouw houdt € 1.000 over. Na 5 jaar gaan ze samenwonen, trouwen en ze blijven lekker voor altijd samen. Vrouw heeft dan € 60.000 ingebracht, man "slecht" € 45.000. Spreken jullie dan af dat vrouwlief die € 15.000 verschil mag besteden aan schoenen, of een vakantie met vriendinnen? Of verdwijnt die € 15.000 dan toch in de gezamenlijke pot? In dat geval heeft vrouwlief toch meebetaald aan de DUO-schuld: als die schuld er niet was geweest, had zij ook geprofiteerd van meer spaargeld.

Nu wordt de man na nog eens 5 jaar arbeidsongeschikt en gaat alles bij elkaar 50% in inkomen erop achteruit. Wel kan hij nog het huishouden doen. Volgens 50/50 verdeling houdt hij nu niets over, maar vrouwlief kan nog steeds lekker ieder jaar op vakantie. Of gaat zij dat dan toch maar betalen? Tuurlijk kunnen ze overgaan naar "naar rato betaling", maar dan houdt hij € 333 pm over, en zij het dubbele. Punt blijft: gaat zij dan alleen op vakantie?

Mijn punt blijft: zolang je gezamenlijk leeft, is er in de praktijk enkel maar 1 gezamenlijke pot: iedere uitgave (van "eigen" geld of niet) maakt dat er gewoon minder overblijft. Wel kun je afspraken maken over wie waaraan hoeveel mag uitgeven. En juist die afspraken zijn heel erg van belang op het moment dat je het een ander om welke reden dan ook niet gunt. Die reden kan liggen in een geldgebrek (er is niet voldoende geld aanwezig om in beider behoeften te voorzien en er zullen dus keuzes gemaakt moeten worden), in een (al dan niet vermeend) gat in de hand, in totaal onbegrip voor de wens van de ander, in wat voor reden dan ook, maar feitelijk komt het erop neer dat de een een wens heeft die de ander niet (voldoende) steunt.

Zolang je de ruimte (financieel én emotioneel) hebt om elkaars wensen volledig te steunen, heb je verdelingen en afspraken niet nodig

Afspraken maken over verdeling ingebracht en opgebouwd vermogen bij een eventuele scheiding zie ik daar totaal los van: die zijn wel handig. Een andere verdeling van opgebouwd vermogen dan 50/50 vind ik in vrijwel elke situatie onzinnig* : beiden zetten 100% van hun tijd in voor de relatie, of dat nou is door het huishouden te doen, een goedbetaalde baan te hebben, een slechtbetaalde baan te hebben, of werken aan genezing maakt daarbij niet uit. En veel zaken zijn niet te kwantificeren in geld (1 argument zou bijv. kunnen zijn "als ik jou niet had gehad, had wil wellicht iemand gevonden die mij wel financieel kan bijstaan, dus daarvoor wil ik gecompenseerd worden - je kan het een kulargument vinden, maar het is net zo waar als die rechter die ervan uitgaat dat een allochtoons meisje op haar 27e kinderen krijgt en daarom minder schadevergoeding hoeft te krijgen). Als je er geen vertrouwen in hebt dat beiden zich 100% inzetten, is er iets mis met je relatie en kun je beter eerder dan later uit elkaar.
En als beiden zich even hard inzetten, hebben beiden dus evenveel recht op het opgebouwde vermogen.

(*Enige keer dat een afwijking van die 50% regel mij gerechtvaardigd lijkt, is als er vermogen was van voor de relatie, dat extra vermogen genereert dat niet in de relatie ingebracht wordt.)

[ Voor 23% gewijzigd door Ardana op 31-10-2014 23:45 ]

[oohh]

Ardana schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 23:37:
Wat voorbeelden waaruit blijkt dat het eigenlijk (tijdens de relatie!) altijd grote hoop is of egoïsme (nee, geen waarde oordeel):
(...)

De situatie die jij schetst lijkt heel veel op mijn (lees:onze) toekomstige situatie. Misschien ben ik dan ook wat egoïstisch (ja!). Mijn vriendin en ik studeren allebei nog en wonen op dit moment nog thuis. Wij hebben nu ongeveer vijf jaar een relatie en we willen nu wel samen wonen. Nu op zoek naar een huurhuis.

Ik heb echter ongeveer 30k bij elkaar gespaard. Terwijl zij maximaal rond de 1000 euro zit. Ik probeer haar ook een beetje aan te moedigen om te sparen en dat lukt steeds beter. Zij wordt steeds meer bewust van haar uitgaven. Het verschil tussen onze inkomens is maximaal 2000 euro per jaar. En zoveel verdienen wij als student niet. Overigens betalen wij allebei onze studie nu zelf (ik deed dat eerst niet...) en ontvang ik geen studiefinanciering en zij wel.

Als wij zouden gaan samenwonen dan zou ik graag de financiën gescheiden zien, aangezien ik die 30k bij elkaar heb gespaard. Aangezien ons huidige inkomen niet zo heel veel van elkaar verschilt, zouden we de vaste lasten 50/50 kunnen delen, maar pro rato. Vind ik zelf eerlijker, dan betaal ik maar gewoon iets meer. In verhouding is het dan echter gewoon hetzelfde.

Maar hoe moeten we nu de inboedel aanschaffen? Ik heb wel spaargeld en wil dat er ook zeer zeker aan uitgeven. Dat moet zelfs, als we huurtoeslag aan willen vragen. Die 9k die ik teveel heb gaan dan toch wel op. Alleen mocht onze relatie ooit stuk lopen dan zijn alle meubels wel van mij en laat ik in feite een leeg huis voor haar achter.

Ardana schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 23:37:
Mijn punt blijft: zolang je gezamenlijk leeft, is er in de praktijk enkel maar 1 gezamenlijke pot: iedere uitgave (van "eigen" geld of niet) maakt dat er gewoon minder overblijft. Wel kun je afspraken maken over wie waaraan hoeveel mag uitgeven. En juist die afspraken zijn heel erg van belang op het moment dat je het een ander om welke reden dan ook niet gunt. Die reden kan liggen in een geldgebrek (er is niet voldoende geld aanwezig om in beider behoeften te voorzien en er zullen dus keuzes gemaakt moeten worden), in een (al dan niet vermeend) gat in de hand, in totaal onbegrip voor de wens van de ander, in wat voor reden dan ook, maar feitelijk komt het erop neer dat de een een wens heeft die de ander niet (voldoende) steunt.

Zou je dat in mijn situatie ook doen? Ik gun mijn vriendin veel en ik weet zeker dat ik in onze relatie relatief iets meer heb betaald aan haar dan zij aan mij. Dat vind ik ook niet echt een probleem. In mijn ideale situatie zou ik voor gezamenlijke activiteiten wel graag de kosten 50/50 delen of pro rato delen, alleen ik ben wel bang dat wanneer ik dit met mijn vriendin bespreek, dat zij mijn idee niks gaat vinden. Zij denkt heel erg gevoelsmatig en ik ben erg rationeel. We vullen elkaar zeer zeker aan, maar het gaat niet altijd goed. Het is niet dat ik haar mijn spaargeld niet gun, maar ik vind wel dat het enigszins eerlijk mag gebeuren. Zeker omdat wij nog nooit hebben samengewoond en dat ook een test voor onze relatie is.

Maargoed, misschien moet ik het maar eens bespreken, dat is misschien beter dan hier alleen de afweging maken.

[Ardana]

Ik zou dat in jouw situatie ook doen, maar alleen met betrekking tot de lopende inkomsten en uitgaven. Die 30k die jij wel, en zij niet heeft, zou ik inderdaad lekker gescheiden houden: vastleggen dat jij, bij een eventuele breakup, die 30k ook weer mee krijgt (tenzij er gezamenlijk verlies gemaakt is) (al dan niet in de vorm van meubels etc.).

Wij hadden het "geluk" dat we beiden al een volledige inboedel hadden, van ongeveer gelijke waarde (€ 500 op marktplaats & Ikea zeg maar - vervoer en bij elkaar sprokkelen zijn de grootste kosten) én dat we beiden geen behoefte hebben aan dure spullen. We hebben wel gezamenlijk een bank van € 2.000 gekocht, en that's it. Het vermogen van m'n vriend is in het huis gestopt en komt er vermoedelijk bij een eventuele breakup weer uit. Zo niet: dan zullen we er alletwee evenveel op achteruit gaan. Dus als we € 20.000 verlies maken op het huis, dan hebben we ieder € 10.000 minder dan toen we aan de relatie begonnen. Het kan dus zo maar zijn dat ik dan 'n schuld aan hem heb

Maar wat er nieuw binnenkomt gaat wel op 1 hoop en als het vermogen groeit, hebben we daar evenveel recht op, ongeacht wat ieder verdient.

[kemphaas]

Gezien de leeftijd had een nieuw topic ook gekund, maar ik heropen deze gewoon.

Mijn huidige situatie:

Anderhalf jaar een relatie, ik heb al die tijd een huurappartement gehad in Brabant.
Wonen nu samen in mijn appartement sinds 1-8-2015, zij is verhuisd vanuit Limburg.
In de periode direct na de verhuizing werkte ze nog 2 dagen in Limburg, om iets geld te verdienen, maar doel was een baan in Brabant.
Sinds half oktober 2015 heeft ze een baan, 0 uren in de kinderopvang.

In 2015 betaalden we samen ieder 200 euro op een rekening voor boodschappen, voor de rest betaalde ik alles aan lasten, met het idee dit in 2016 te veranderen als ze werk in Brabant had.

Los van de 400 euro boodschappen zijn er ongeveer 700 euro aan vaste lasten in de maand (die ik dus allemaal draag tot nu).

Dat werk is er nu, ze nu een maand met netto 500 gehad en een maand met netto 1200 en er is niet echt te zeggen welke van die 2 gebruikelijk gaat worden.

Ik zit op netto 2100 (met leaseauto en privékilometers vergoed).

Nu wilden we dit jaar samen gaan betalen, en kwam zij met het voorstel 150 per maand bij te dragen. Ik ben liever voor een flexibele regeling, inkomensafhankelijk percentage. Nu is de verhouding 500<->2100 wel zo krom dat ik daar dan uiteindelijk ook nauwelijks iets aan over houd, net genoeg om de extra kosten (G/W/L + enkele belastingen) te betalen die zij extra kost. Met 1200<->2100 kan ik er nog wel mee leven.

Ik adviseer haar echt meer uren te gaan krijgen (desnoods via andere baan(en), want dan wordt die procentuele regeling gewoon eerlijk en handig wat mij betreft.

Nu is er iets waar ik nogal over twijfel. Thuis hebben ze het erg goed, en ze heeft dan ook al een aantal jaren op rij het maximale schenkingsbedrag van haar ouders gekregen (iets van 5200 euro). Aan de ene kant vind ik dat als je iets krijgt dat dat van jou is (als ik met mijn verjaardag 100 euro krijg wil ik die ook niet delen), maar vind dit toch net iets anders. Als ze 5200 krijgt en ze wil mij (150 x 12 = 1800) op jaarbasis meebetalen "omdat ze weinig verdient" vind ik dat een beetje krom klinken. Nu was mijn voorlopige idee om bij haar inkomsten iedere maand (5200 / 12 maanden == ) 435 euro op te tellen, en dan de procentuele verdeling te doen, maar wil ook niet het idee geven dat ik "haar spaargeld" afpak.

De op-één-hoop methode gaat het sowieso nooit worden, dus dat hoeft niet voorgesteld te worden.
Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden.

[FreeShooter]

kemphaas schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 12:14:
Gezien de leeftijd had een nieuw topic ook gekund, maar ik heropen deze gewoon.

Mijn huidige situatie:

Anderhalf jaar een relatie, ik heb al die tijd een huurappartement gehad in Brabant.
Wonen nu samen in mijn appartement sinds 1-8-2015, zij is verhuisd vanuit Limburg.
In de periode direct na de verhuizing werkte ze nog 2 dagen in Limburg, om iets geld te verdienen, maar doel was een baan in Brabant.
Sinds half oktober 2015 heeft ze een baan, 0 uren in de kinderopvang.

In 2015 betaalden we samen ieder 200 euro op een rekening voor boodschappen, voor de rest betaalde ik alles aan lasten, met het idee dit in 2016 te veranderen als ze werk in Brabant had.

Los van de 400 euro boodschappen zijn er ongeveer 700 euro aan vaste lasten in de maand (die ik dus allemaal draag tot nu).

Dat werk is er nu, ze nu een maand met netto 500 gehad en een maand met netto 1200 en er is niet echt te zeggen welke van die 2 gebruikelijk gaat worden.

Ik zit op netto 2100 (met leaseauto en privékilometers vergoed).

Nu wilden we dit jaar samen gaan betalen, en kwam zij met het voorstel 150 per maand bij te dragen. Ik ben liever voor een flexibele regeling, inkomensafhankelijk percentage. Nu is de verhouding 500<->2100 wel zo krom dat ik daar dan uiteindelijk ook nauwelijks iets aan over houd, net genoeg om de extra kosten (G/W/L + enkele belastingen) te betalen die zij extra kost. Met 1200<->2100 kan ik er nog wel mee leven.

Ik adviseer haar echt meer uren te gaan krijgen (desnoods via andere baan(en), want dan wordt die procentuele regeling gewoon eerlijk en handig wat mij betreft.

Nu is er iets waar ik nogal over twijfel. Thuis hebben ze het erg goed, en ze heeft dan ook al een aantal jaren op rij het maximale schenkingsbedrag van haar ouders gekregen (iets van 5200 euro). Aan de ene kant vind ik dat als je iets krijgt dat dat van jou is (als ik met mijn verjaardag 100 euro krijg wil ik die ook niet delen), maar vind dit toch net iets anders. Als ze 5200 krijgt en ze wil mij (150 x 12 = 1800) op jaarbasis meebetalen "omdat ze weinig verdient" vind ik dat een beetje krom klinken. Nu was mijn voorlopige idee om bij haar inkomsten iedere maand (5200 / 12 maanden == ) 435 euro op te tellen, en dan de procentuele verdeling te doen, maar wil ook niet het idee geven dat ik "haar spaargeld" afpak.

De op-één-hoop methode gaat het sowieso nooit worden, dus dat hoeft niet voorgesteld te worden.
Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden.

Lastig. Misschien kun je een systeem voorstellen dat jullie beide evenveel per jaar kunnen sparen? Dus dan alle inkomsten (inclusief schenking) en dan het zo verdelen dat jullie uiteindelijk evenveel kunnen sparen/uitgeven?

Daarnaast kun je misschien ook de verdeling in huishoudelijke werkzaamheden meetellen? Als zij minder werkt, maar (veel) meer doet thuis, is dat ook wat waard. Daarentegen, Als zij simpelweg veel meer vrije tijd heeft en vooral dingen voor haarzelf doet, kun je hier ook rekening mee houden. Dan laat je de keuze ook bij haar. Dan kan ze de uren die ze bij haar baan niet heeft, 'aanvullen' met uren thuis en heb jij het ook makkelijker

[ Voor 3% gewijzigd door FreeShooter op 04-02-2016 12:50 ]

[MuddyMagical]

kemphaas schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 12:14:
Gezien de leeftijd had een nieuw topic ook gekund, maar ik heropen deze gewoon.

Mijn huidige situatie:

Anderhalf jaar een relatie, ik heb al die tijd een huurappartement gehad in Brabant.
Wonen nu samen in mijn appartement sinds 1-8-2015, zij is verhuisd vanuit Limburg.
In de periode direct na de verhuizing werkte ze nog 2 dagen in Limburg, om iets geld te verdienen, maar doel was een baan in Brabant.
Sinds half oktober 2015 heeft ze een baan, 0 uren in de kinderopvang.

In 2015 betaalden we samen ieder 200 euro op een rekening voor boodschappen, voor de rest betaalde ik alles aan lasten, met het idee dit in 2016 te veranderen als ze werk in Brabant had.

Los van de 400 euro boodschappen zijn er ongeveer 700 euro aan vaste lasten in de maand (die ik dus allemaal draag tot nu).

Dat werk is er nu, ze nu een maand met netto 500 gehad en een maand met netto 1200 en er is niet echt te zeggen welke van die 2 gebruikelijk gaat worden.

Ik zit op netto 2100 (met leaseauto en privékilometers vergoed).

Nu wilden we dit jaar samen gaan betalen, en kwam zij met het voorstel 150 per maand bij te dragen. Ik ben liever voor een flexibele regeling, inkomensafhankelijk percentage. Nu is de verhouding 500<->2100 wel zo krom dat ik daar dan uiteindelijk ook nauwelijks iets aan over houd, net genoeg om de extra kosten (G/W/L + enkele belastingen) te betalen die zij extra kost. Met 1200<->2100 kan ik er nog wel mee leven.

Ik adviseer haar echt meer uren te gaan krijgen (desnoods via andere baan(en), want dan wordt die procentuele regeling gewoon eerlijk en handig wat mij betreft.

Nu is er iets waar ik nogal over twijfel. Thuis hebben ze het erg goed, en ze heeft dan ook al een aantal jaren op rij het maximale schenkingsbedrag van haar ouders gekregen (iets van 5200 euro). Aan de ene kant vind ik dat als je iets krijgt dat dat van jou is (als ik met mijn verjaardag 100 euro krijg wil ik die ook niet delen), maar vind dit toch net iets anders. Als ze 5200 krijgt en ze wil mij (150 x 12 = 1800) op jaarbasis meebetalen "omdat ze weinig verdient" vind ik dat een beetje krom klinken. Nu was mijn voorlopige idee om bij haar inkomsten iedere maand (5200 / 12 maanden == ) 435 euro op te tellen, en dan de procentuele verdeling te doen, maar wil ook niet het idee geven dat ik "haar spaargeld" afpak.

De op-één-hoop methode gaat het sowieso nooit worden, dus dat hoeft niet voorgesteld te worden.
Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden.

Wat vind zij ervan als je dit verhaal uitlegd? Kan me voorstellen dat ze zelf toch ook wel een knagend stemmetje in haar achterhoofd heeft die zegt dat ze misschien een deel van die schenking moet inbrengen.

Mocht ze dat niet vinden dan zou ik duidelijk maken dat dit geen lange termijn oplossing is.

[kemphaas]

FreeShooter schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 12:47:
[...]


Lastig. Misschien kun je een systeem voorstellen dat jullie beide evenveel per jaar kunnen sparen? Dus dan alle inkomsten (inclusief schenking) en dan het zo verdelen dat jullie uiteindelijk evenveel kunnen sparen/uitgeven?

Daarnaast kun je misschien ook de verdeling in huishoudelijke werkzaamheden meetellen? Als zij minder werkt, maar (veel) meer doet thuis, is dat ook wat waard. Daarentegen, Als zij simpelweg veel meer vrije tijd heeft en vooral dingen voor haarzelf doet, kun je hier ook rekening mee houden. Dan laat je de keuze ook bij haar. Dan kan ze de uren die ze bij haar baan niet heeft, 'aanvullen' met uren thuis en heb jij het ook makkelijker

Met het verschil in inkomsten en het feit dat ik nu eigenlijk alles betaal (zonder boodschappen die 50/50 gaan) is dit eigenlijk geen optie. Dan moet ik haar bijna nog geld gaan geven (als we uitgaan van het feit dat de 1200 euro in de maand veel is en ze meer richting 700-800 zal zitten gemiddeld). Aan de andere kant heb ik afgelopen jaar in totaal ongeveer 5000 euro overgehouden (naar spaarrekening) dus dat is ongeveer evenveel als zij heeft gekregen.

Nu zat daar naast mijn loon ook wel een hoop extra bij (1200 euro aan werken op festivals, 600 euro aan verkopen/handelen marktplaats, betaalde uren voor extra studentbegeleiding werk ook 300 dus ik werk dan ook extra hard voor dat extra geld). Denk dus dat dit niet echt een optie is, of in ieder geval nu het geval is, wat zou betekenen dat ik haar spaargeld iig niet me zou moeten tellen.

Dat huishouden is zeker waar. Nu ben ik met reizen erbij zo'n 50 uur van huis, zij alles bij elkaar 24 gemiddeld, en het huishouden is in een dag ook wel gedaan. (zij houd niet van koken, ik wel dus dat doe ik alsnog meestal, boodschappen vaak uit mn werk omdat ik langs een supermarkt kom)

MuddyMagical schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 12:58:
[...]

Wat vind zij ervan als je dit verhaal uitlegd? Kan me voorstellen dat ze zelf toch ook wel een knagend stemmetje in haar achterhoofd heeft die zegt dat ze misschien een deel van die schenking moet inbrengen.

Mocht ze dat niet vinden dan zou ik duidelijk maken dat dit geen lange termijn oplossing is.

Ik wilde eerst wat andere meningen weten over het spaargeld. Heb wel aangegeven dat ik 150 wel erg magertjes vond klinken, en ze wilde dan wel 250 doen maar ik vind dat vaste bedrag niet zo'n goed idee, juist ook voor haar als er wat mindere maanden tussen zitten. En als ze wel een keer een maand van alle weken 32 uur heeft vind ik ook dat ze gewoon meer mag betalen.

[Kurkentrekker]

Als je echt samen een huis koopt en samen abonnementen aangaat enzo, dan snap ik dat je beiden deelt in de lasten. Echter, zij komt nu bij jou inwonen, en heeft die afweging (als het goed is) gemaakt op basis van wat ze van jou vindt. Of jij nu een student met een studio of een bankier met een vrijstaande villa was geweest, zij wil graag bij je wonen, en samen hebben jullie de keuze gemaakt dat dat OK is. Dan zou ik niet meteen voorstellen om 50% bij te dragen aan de gezamenlijke woonlasten, maar eerder dat zij het deel betaalt waardoor jij nu méér kosten hebt dan toen zij nog ergens anders woonde. Je zou dus kunnen stellen dat je energierekening met 20% is gestegen, je gemeentelijke belastingen zijn wat omhoog gegaan, etc, etc, en dat ze daarmee voor die extra kosten verantwoordelijk is. Dat heeft voor haar het voordeel dat ze niet meteen al haar inkomen / spaargeld kwijt is omdat jij een bepaald duur huis hebt. Maakt het voor haar namelijk ook minder leuk, ze betaalt wel de helft van het bedrag, maar bouwt geen rechten op als bewoner, heeft niet voor de locatie / inrichting etc gekozen, en meer van dat soort dingen. Om te voorkomen dat ze daardoor een soort afkeer van dat huis opbouwt, zou ik altijd voorstellen dat ze niet de helft van de kosten gaat dragen, maar slechts het deel waardoor jij meer kwijt bent.

Het voordeel daarvan voor jou, is dat als de relatie ooit stuk zou lopen, je uitgavenpatroon nog steeds matcht met je woonsituatie. Vanaf de dag dat zij haar spullen pakt, gaat namelijk je energierekening weer omlaag, je boodschappen worden minder, etc. Dan kun je dus financieel in ieder geval gewoon verder met je leven. Als het anders was geweest, dus als zij voor 50% was gaan bijdragen in alle kosten, dan betekent het dus dat als je uit elkaar gaat, voor jou de kosten voor je huur, internetabonnement, en alle andere vaste lasten die je nu deelt, ineens verdubbelen. De vraag is of je dat dan wel wil.

Als je op een zeker moment besluit dat je samen verder wil en gezamenlijk iets wil huren / kopen, dan lijkt me vanaf dat moment een bijdrage van 50/50 in de kosten absoluut redelijk. Dan zijn het namelijk ook allemaal zaken waar je beiden voor hebt gekozen en beiden van profiteert.

[mannowlahn]

Hoe was haar situatie in Limburg? Eigen woning, wel vast inkomen? Maw heeft zij veel moeten opgeven om bij jou te komen wonen of is die situatie hetzelfde.

We praten dus over 350 euro vaste lasten. Je vriendin verdient minimaal 500-1200. Hoelang zal deze situtaie zou blijven? Studeert ze nog? Is een administratieve baan waar ze wel die 1200 verdient dan niet wat handiger? Was zij geschonken krijgt is ook een inkomen, als zij blijkbaar steeds te kort komt zou het niet raar zijn daar wat van te gebruiken. Laat ik het zo zeggen, als er maar 500 netto binnen komt en er kan meer verdient worden met een stabielere baan, dan is de lage inkomsten wel een keuze.

[Uncle Mel]

In tegenstelling tot wat ik veel in dit topic lees (inkomsten komen binnen op privé rekening daarna vast bedrag naar gezamelijk) doen wij het omgekeerd. alle inkomsten zoals loon, toeslagen, etc. komen binnen op de gezamelijke rekening, daarna gaat er per maand een klein bedrag (€75,-) naar de privérekening. In principe gaan zo'n beetje alle kosten dus van de gezamelijke rekening, kinderopvang, huur, boodschappen, etc. andere zaken zoals een nieuwe TV, meubels, kleding, vakantie, uit eten ook. alleen dingen zoals een rondje bier na werktijd en een game op steam koop ik van mijn bescheiden eigen rekening (die vaak op 0 staat overigens). Ditzelfde principe zou ik overigens toepassen wanneer zij 1/4 zou verdienen van wat ze nu krijgt. Je woont toch samen met iemand omdat je dat met haar wil doen, niet omdat je de kosten wil halveren? Wat Ardana een jaar geleden ook al zei, uiteindelijk is het toch meerendeel gemeengoed. Dat betekent in jou geval dat haar €5k schenkingen ook op de grote hoop moeten.

[FreeShooter]

Uncle Mel schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 13:27:
In tegenstelling tot wat ik veel in dit topic lees (inkomsten komen binnen op privé rekening daarna vast bedrag naar gezamelijk) doen wij het omgekeerd. alle inkomsten zoals loon, toeslagen, etc. komen binnen op de gezamelijke rekening, daarna gaat er per maand een klein bedrag (€75,-) naar de privérekening. In principe gaan zo'n beetje alle kosten dus van de gezamelijke rekening, kinderopvang, huur, boodschappen, etc. andere zaken zoals een nieuwe TV, meubels, kleding, vakantie, uit eten ook. alleen dingen zoals een rondje bier na werktijd en een game op steam koop ik van mijn bescheiden eigen rekening (die vaak op 0 staat overigens). Ditzelfde principe zou ik overigens toepassen wanneer zij 1/4 zou verdienen van wat ze nu krijgt. Je woont toch samen met iemand omdat je dat met haar wil doen, niet omdat je de kosten wil halveren? Wat Ardana een jaar geleden ook al zei, uiteindelijk is het toch meerendeel gemeengoed. Dat betekent in jou geval dat haar €5k schenkingen ook op de grote hoop moeten.

Dat werkt beter voor koppels die al langer samen zijn, zelfde interesses hebben en beide stabiele banen waarbij je evenveel verdient, dan bij situaties waar dit niet zo is.

Waarom is het merendeel gemeengoed?

[JaMaaT]

Uncle Mel schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 13:27:
In tegenstelling tot wat ik veel in dit topic lees (inkomsten komen binnen op privé rekening daarna vast bedrag naar gezamelijk) doen wij het omgekeerd. alle inkomsten zoals loon, toeslagen, etc. komen binnen op de gezamelijke rekening, daarna gaat er per maand een klein bedrag (€75,-) naar de privérekening. In principe gaan zo'n beetje alle kosten dus van de gezamelijke rekening, kinderopvang, huur, boodschappen, etc. andere zaken zoals een nieuwe TV, meubels, kleding, vakantie, uit eten ook. alleen dingen zoals een rondje bier na werktijd en een game op steam koop ik van mijn bescheiden eigen rekening (die vaak op 0 staat overigens). Ditzelfde principe zou ik overigens toepassen wanneer zij 1/4 zou verdienen van wat ze nu krijgt. Je woont toch samen met iemand omdat je dat met haar wil doen, niet omdat je de kosten wil halveren? Wat Ardana een jaar geleden ook al zei, uiteindelijk is het toch meerendeel gemeengoed. Dat betekent in jou geval dat haar €5k schenkingen ook op de grote hoop moeten.

Zo doen wij het ook, alles komt op de gezamenlijke rekening binnen en van daaruit krijg ik mijn PGB (zo heet het ook als ik het gestort krijg ). Zo hecht mijn (nu vrouw) meer waarde aan kleding etc. en ik aan m'n maten. Mijn vrouw vind het belachelijk hoeveel geld ik altijd uitgeef met weekendjes weg (paar keer per jaar). Daar heb ik nu mijn PGB voor dus geen scheve gezichten. Dit jaar verwachten we een kleine dus zal het stappen wel wat minder worden

[Uncle Mel]

FreeShooter schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 13:34:
[...]


Dat werkt beter voor koppels die al langer samen zijn, zelfde interesses hebben en beide stabiele banen waarbij je evenveel verdient, dan bij situaties waar dit niet zo is.

Waarom is het merendeel gemeengoed?

Omdat als persoon1 x verdiend en persoon2 x/2 verdiend, persoon 1 toch dingen zal moeten betalen "voor" persoon 2. Ik zet het tussen aanhalingstekens omdat het zo niet zou moeten voelen, ik zou bijvoorbeeld niet denken, verdomd haar halve biefstukje zou eigenlijk van mij moeten zijn want ik betaal meer (zowel absoluut als relatief gezien). Mijn persoonlijke mening is dat er bijna geen uitgaven zijn die strict persoonlijk zijn. zelfs als zij kleren koopt (uiteraard in eenzelfde prijscategorie van de rest van het gezin) dan kijk ik daar toch ook naar? Of moet zij in C&A kleren lopen en ik en de kinderen in Diesel?

Ik snap dat dit niet echt intuïtief overkomt op mensen die net gaan samenwonene en ook nog eens in een verschillende financiële situatie zitten, maar wij doen dit al sinds wij "spontaan" gingen samenwonen 11 jaar geleden. wij gingen studeren en besloten ipv twee crappy studentenkamers, één crappy benedenverdieping te huren. Duurder maar wel groter en met eigen keuken en badkamer. Toen besloten we de inkomsten zoals bijbaan, toeslag en stufi bij elkaar te gooien.

[cypher21]

Mijn (bijna ex-)vriendin en ik gooiden ook alles op 1 hoop.
We gingen samenwonen toen ik nog studeerde en zij werkte, zij verdiende toen net iets meer dan ik, toen ik mijn studie afgerond had verdienden we beiden evenveel en toen de kinderen kwamen verdiende ik alles en zij niets.
Laatste 2 jaar verdiende zij ongeveer 30% van mijn inkomen.

Maar goed, gezin met kinderen en alles samen. Wel kreeg een ieder +/- 100 per maand naar een eigen rekening gestort als er geld overbleef die maand

Dat is de afgelopen 13 jaar zo geweest. Nooit problemen oid.

We zijn alleen nu bezig alles te regelen om uit elkaar te gaan, maar ik weet nu al dat mocht ik ooit weer in een relatie terecht komen ik dit absoluut niet meer zo zal doen.

De nieuwe situatie is namelijk compleet anders, waar we ooit van niets samen alles hebben opgebouwd (en dus betaald) is het nu zo dat ik een koopwoning op mijn naam heb staan straks, daar is al een hoop op afgelost. Prima als er iemand bij in wilt komen wonen (mocht dat ooit gaan gebeuren) maar dan mag zij een X bedrag per maand naar mij (of naar een gezamenlijke rekening) overmaken en de rest blijft gescheiden.

[Ardbeg10]

kemphaas schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 12:14:
De op-één-hoop methode gaat het sowieso nooit worden, dus dat hoeft niet voorgesteld te worden.
Ik ben benieuwd wat jullie hiervan vinden.

Wij gooien ook alles op een gemeenschappelijke rekening, sterker nog: we hebben zelfs laatst onze eigen rekeningen afgeschaft. Als je elkaar vrij laat in je doen en laten, dan gaat dat prima. Grote aanschaffen gaan dan in goed overleg met elkaar.
Ik neem aan het einde van de maand overigens iets meer geld mee naar huis dan m'n vriendin, maar tegelijk (wat hierboven ook al werd genoemd) heeft zij wel haar baan destijds opgezegd en is hier part time gaan werken. Offeringen die ze heeft gemaakt om samen te wonen, welke je zeker mee moet nemen in je overweging.

Dit werkt overigens alleen als je beide grosso modo evenveel verdient, grosso modo evenveel vermogen inbrengt en beide geen noemenswaardig schulden hebt. Dus ik kan me best voorstellen dat je hier vooralsnog niet naar toe wilt.

Wel een kleine tip: Probeer verder te kijken dan enkel de situatie zoals die nu is. Ik begrijp best dat je in jou situatie niet alles op eén hoop wilt gooien, maar ik ben wel van mening dat je elkaar in een relatie moet steunen, bijvoorbeeld emotioneel, maar ook financieel. Uiteindelijk, als de relatie stabiel is, dan komt het er toch vroeg of laat op neer dat je alle centen met elkaar deelt.
Om eerlijk te zijn verbaasd het me enigszins hoeveel stellen wel hun leven met elkaar willen delen, maar niet hun poen.

Volgens mij somt dit het aardig op:

Ardana schreef op donderdag 30 oktober 2014 @ 21:54:

TLDR: financieel moet je bij elkaar passen, anders werkt het niet. Hoe je dat invult, maakt dan niet veel uit. Pas bij inkomstentekort (om alle leuke dingen te doen) wordt een verdeling en afspraken echt belangrijk.
Praktisch gezien komt in een langdurige relatie toch alles op 1 grote hoop, tenzij je na afloop de een met meer geld wil laten weglopen dan de ander.


Overigens snap ik het wel als je in het begin nog niet alles op een hoop gooit: je moet dan eerst aankijken of jouw financiële gedrag past bij het financiële gedrag van je partner. Hoewel we het vaak willen ontkennen, is financieel gedrag wel van grote invloed op de relatie: als de ander op een manier met geld omgaat die voor ons totaal onacceptabel is, is dat toch vaak een dealbreaker.
Zeker als er weinig geld is, waardoor er harde keuzes gemaakt moeten worden, kan dat snel voor irritaties zorgen.

[ Voor 26% gewijzigd door Ardbeg10 op 04-02-2016 16:26 ]

[Tehh]

JaMaaT schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 13:41:
[...]

Zo doen wij het ook, alles komt op de gezamenlijke rekening binnen en van daaruit krijg ik mijn PGB (zo heet het ook als ik het gestort krijg ). Zo hecht mijn (nu vrouw) meer waarde aan kleding etc. en ik aan m'n maten. Mijn vrouw vind het belachelijk hoeveel geld ik altijd uitgeef met weekendjes weg (paar keer per jaar). Daar heb ik nu mijn PGB voor dus geen scheve gezichten. Dit jaar verwachten we een kleine dus zal het stappen wel wat minder worden

Mooie manier, ik krijg af en toe zakgeld van mijn vrouw
Ik verdien een stuk meer maar loop nooit met contanten op zak, vandaar zakgeld. Verder hebben we beide geen "dure" hobby's en dus ook nog geen behoefte aan PGB. Mochten die hobby's nog groeien dan vind ik het wel een mooie manier. Als ik nu af en toe iets nieuws wil voor de pc of toe ben aan whisky dan overleg ik dat nog wel even, maar dat is ook omdat ik haar mening ook waardeer in die dingen (ze drinkt ook rustig een glaasje mee en kijkt ook op mijn pc wel eens een filmpje).
Nu weet ik niet wat bij jullie de financiële verhouding is, maar krijgt zij ook meer/minder PGB omdat ze meer/minder verdiend?

[sbmuc]

ninjazx9r98 schreef op vrijdag 31 oktober 2014 @ 16:20:
[...]
PS
Voor de volledigheid, ik ben van mening dat er eigenlijk geen foute opties zijn als het om kosten verdelen gaat in een relatie zolang beide personen maar tevreden zijn met de gekozen oplossing en op die manier willen leven.

Dit! Op dit moment krijg ik veel meer salaris dan mijn vriendin maar die is nog aan het studeren. Maar ook daarna verwacht ik dat ze vrijwel nooit meer zal verdienen dan ik maar dat maakt ook totaal niet uit. Ik verwacht dat wanneer we kinderen hebben we alles op 1 hoop gaan gooien maar tot die tijd heeft ieder een eigen spaar / bank en 1 gezamelijke voor de vaste lasten waar we elke maand een x bedrag storten.

[JaMaaT]

Tehh schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 16:34:
[...]


Mooie manier, ik krijg af en toe zakgeld van mijn vrouw
Ik verdien een stuk meer maar loop nooit met contanten op zak, vandaar zakgeld. Verder hebben we beide geen "dure" hobby's en dus ook nog geen behoefte aan PGB. Mochten die hobby's nog groeien dan vind ik het wel een mooie manier. Als ik nu af en toe iets nieuws wil voor de pc of toe ben aan whisky dan overleg ik dat nog wel even, maar dat is ook omdat ik haar mening ook waardeer in die dingen (ze drinkt ook rustig een glaasje mee en kijkt ook op mijn pc wel eens een filmpje).
Nu weet ik niet wat bij jullie de financiële verhouding is, maar krijgt zij ook meer/minder PGB omdat ze meer/minder verdiend?

Nu liggen de lonen aardig gelijk, alleen als de kleine er is dan gaat zij 2 dagen minder werken. De PGB's zijn gewoon gelijk en blijven gelijk. Denk dat er met de komst van de kleine wel wat gaat veranderen, dure hobby's heb ik ook niet echt op het motorrijden na . Nu ga ik gemiddeld nog wel per kwartaal een weekendje met m'n maten (2 groepen). Ik ben de laatste die dit jaar 30 word dus dat zal langzaamaan ook wel minder worden (ben de 2e die een kleine krijgt, de 3e is op komst in groep 1).

Waar ik zelf wel trots op ben is dat we beiden "behoorlijk" zuinig zijn (ik doe alle dingen die ik leuk vind op mijn PGB) en dat we daarbuiten volle bak sparen. Over een paar maand gaan ze weer nieuwe kavels uitgeven bij ons in de gemeente waar we graag naartoe willen...

[kemphaas]

Kurkentrekker schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 13:23:

Zeker een goed punt inderdaad, iets om rekening mee te houden.

muffstuff schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 13:26:
Hoe was haar situatie in Limburg? Eigen woning, wel vast inkomen? Maw heeft zij veel moeten opgeven om bij jou te komen wonen of is die situatie hetzelfde.

We praten dus over 350 euro vaste lasten. Je vriendin verdient minimaal 500-1200. Hoelang zal deze situtaie zou blijven? Studeert ze nog? Is een administratieve baan waar ze wel die 1200 verdient dan niet wat handiger? Was zij geschonken krijgt is ook een inkomen, als zij blijkbaar steeds te kort komt zou het niet raar zijn daar wat van te gebruiken. Laat ik het zo zeggen, als er maar 500 netto binnen komt en er kan meer verdient worden met een stabielere baan, dan is de lage inkomsten wel een keuze.

Thuis woonde ze in een zelfstandig appartement, IN de boerderij van haar ouders. Dus 0 aan woningkosten, eten deed ze vaak bij de ouders mee, en anders iig mee de boodschappen (die dan werden betaald). Ze werkte daar max twee dagen (want meer had ze toch niet nodig met haar kosten).

Laat ik zeggen dat ze redelijk lui/makkelijk/verwend is. Ze neemt dus nogal gauw genoegen met de baan die ze nu heeft, en qua uitgaven was/is het heel erg wennen (ik heb het zeker niet slecht, goeie baan maar normaal uitgavenpatroon). Het kostte me een paar maanden om te voorkomen dat ze in een supermarkt allen maar A-merken in de kar gooide, want dat was thuis ook zo. Van geld heeft ze echt weinig verstand (ze maakte net na het samenwonen een grapje toen ik op tv iets van 150 euro zag dat dat voor mij maar 2 uur werken was, en dat meende ze toen echt).

Maar ik weet niet hoe lang dit inkomen zo blijft. Als ik haar een beetje ken, dan blijft dit zo zolang ze "genoeg" verdient. Dus als ik hier die 150 laat betalen, verdient ze "genoeg" en werkt ze hier iig 2 jaarcontracten uit ben ik bang. En ze wil wel graag een huis kopen samen, duuuuure bruiloft over een paar jaar..

Uncle Mel schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 13:27:
In tegenstelling tot wat ik veel in dit topic lees (inkomsten komen binnen op privé rekening daarna vast bedrag naar gezamelijk) doen wij het omgekeerd. alle inkomsten zoals loon, toeslagen, etc. komen binnen op de gezamelijke rekening, daarna gaat er per maand een klein bedrag (€75,-) naar de privérekening. In principe gaan zo'n beetje alle kosten dus van de gezamelijke rekening, kinderopvang, huur, boodschappen, etc. andere zaken zoals een nieuwe TV, meubels, kleding, vakantie, uit eten ook. alleen dingen zoals een rondje bier na werktijd en een game op steam koop ik van mijn bescheiden eigen rekening (die vaak op 0 staat overigens). Ditzelfde principe zou ik overigens toepassen wanneer zij 1/4 zou verdienen van wat ze nu krijgt. Je woont toch samen met iemand omdat je dat met haar wil doen, niet omdat je de kosten wil halveren? Wat Ardana een jaar geleden ook al zei, uiteindelijk is het toch meerendeel gemeengoed. Dat betekent in jou geval dat haar €5k schenkingen ook op de grote hoop moeten.

Dit lijkt mij uiteindelijk ideaal, maar daarvoor liggen nu onze inkomsten/bestedingen maar vooral "volwassenheid" en "weten hoe met geld om te gaan" te ver uit elkaar.

Ik probeer dat omgaan met geld ook wel bij te brengen door haar actief te betrekken bij dingen als een nieuwe energieleverancier, voorschotten, afrekeningen en dat soort dingen. Als dat beter wordt en haar inkomen iets hoger/stabieler worden dingen makkelijker.

Maar voor nu zal een HBO baan (ze heeft opleiding HBO social work) er voorlopig niet komen. In haar sector zegt ze dat je pas echt een baan op niveau krijgt als je kinderen hebt of iig ouder bent. (ze kan bijvoorbeeld werken bij jeugdzorg, gezinsbegeleiding dat soort dingen, en daar nemen ze je pas serieus als je ouder bent/kinderen hebt).

[ Voor 116% gewijzigd door kemphaas op 05-02-2016 08:19 ]

[kemphaas]

JaMaaT schreef op donderdag 04 februari 2016 @ 17:03:
[...]
Waar ik zelf wel trots op ben is dat we beiden "behoorlijk" zuinig zijn (ik doe alle dingen die ik leuk vind op mijn PGB) en dat we daarbuiten volle bak sparen. Over een paar maand gaan ze weer nieuwe kavels uitgeven bij ons in de gemeente waar we graag naartoe willen...

Ik ben dat zelf ook, ik koop echte leuke dingen (afgelopen jaar nieuwe camera met wat accessoires) eigenlijk alleen van het extra werk wat ik doe op festivals en van betaalde overuren. Van mijn "gewone" salaris doe ik vooral nuttige dingen, een keer op vakantie en standaard uitgaven, maar probeer voor nieuwe laptop, telefoon, camera en dat soort dingen alleen geld te gebruiken dat extra/bonus is.

Maar zij kocht van die 5200 euro dit jaar twee dagen later een nieuwe fiets van 800 euro, en die staat nu al twee weken ongebruikt in de schuur.. (ze werkt op vijf kinderdagverblijflocaties, waarvan de verste 15 minuten fietsen is). Zal met mooi weer wel anders worden maar toch..

[mannowlahn]

kemphaas schreef op vrijdag 05 februari 2016 @ 07:52:
[...]

Zeker een goed punt inderdaad, iets om rekening mee te houden.


[...]

Thuis woonde ze in een zelfstandig appartement, IN de boerderij van haar ouders. Dus 0 aan woningkosten, eten deed ze vaak bij de ouders mee, en anders iig mee de boodschappen (die dan werden betaald). Ze werkte daar max twee dagen (want meer had ze toch niet nodig met haar kosten).

Laat ik zeggen dat ze redelijk lui/makkelijk/verwend is. Ze neemt dus nogal gauw genoegen met de baan die ze nu heeft, en qua uitgaven was/is het heel erg wennen (ik heb het zeker niet slecht, goeie baan maar normaal uitgavenpatroon). Het kostte me een paar maanden om te voorkomen dat ze in een supermarkt allen maar A-merken in de kar gooide, want dat was thuis ook zo. Van geld heeft ze echt weinig verstand (ze maakte net na het samenwonen een grapje toen ik op tv iets van 150 euro zag dat dat voor mij maar 2 uur werken was, en dat meende ze toen echt).

Maar ik weet niet hoe lang dit inkomen zo blijft. Als ik haar een beetje ken, dan blijft dit zo zolang ze "genoeg" verdient. Dus als ik hier die 150 laat betalen, verdient ze "genoeg" en werkt ze hier iig 2 jaarcontracten uit ben ik bang. En ze wil wel graag een huis kopen samen, duuuuure bruiloft over een paar jaar..


[...]

Dit lijkt mij uiteindelijk ideaal, maar daarvoor liggen nu onze inkomsten/bestedingen maar vooral "volwassenheid" en "weten hoe met geld om te gaan" te ver uit elkaar.

Ik probeer dat omgaan met geld ook wel bij te brengen door haar actief te betrekken bij dingen als een nieuwe energieleverancier, voorschotten, afrekeningen en dat soort dingen. Als dat beter wordt en haar inkomen iets hoger/stabieler worden dingen makkelijker.

Maar voor nu zal een HBO baan (ze heeft opleiding HBO social work) er voorlopig niet komen. In haar sector zegt ze dat je pas echt een baan op niveau krijgt als je kinderen hebt of iig ouder bent. (ze kan bijvoorbeeld werken bij jeugdzorg, gezinsbegeleiding dat soort dingen, en daar nemen ze je pas serieus als je ouder bent/kinderen hebt).

Als ik dit zo hoor moet je dus de urgentie voor haar inkomen vergroten. Maar als je zelf als stelt dat ze lui is en blijkbaar nooit de noodzaak heeft gehad om geld te verdienen dan wordt het moeilijk.

ALs ik jou zo hoor, dan trek ik haar argument dat ze geen werk krijgt omdat ze geen kinderen heeft ook een beetje in twijfel. Ik ken namenlijk meerdere mensen die in die sector werken en die hebben geen kinderen hoor.

[Melniek]

Zou toch proberen bespreekbaar te maken om de inkomsten naar rato te verdelen, inclusief schenking. Wellicht combineren met het opstellen van spaardoelen (huis/bruiloft) waar jullie gezamenlijk naar toe kunnen werken, zodat zij het nut van meer inkomsten beter inziet.

Wat houdt haar tegen om werk (buiten haar sector) te zoeken? Het komt nu over alsof zij excuses aanvoert om niet te solliciteren en jij wat gefrustreerd raakt aan het gebrek aan inkomsten/geldbesef: ik klus bij om iets voor mijzelf te kopen, zij geeft geld, wat ze niet verdient heeft, uit aan onnodige zaken.

[mannowlahn]

Als ze een HBO diploma op zak heeft moet het geen probleem zijn een baan te vinden die 2000 bruto betaald. Zal niet haar droombaan zijn, maar ja, je zal toch je geld moeten verdienen.

[Axente]

muffstuff schreef op vrijdag 05 februari 2016 @ 10:04:
[...]

Als ik dit zo hoor moet je dus de urgentie voor haar inkomen vergroten. Maar als je zelf als stelt dat ze lui is en blijkbaar nooit de noodzaak heeft gehad om geld te verdienen dan wordt het moeilijk.

ALs ik jou zo hoor, dan trek ik haar argument dat ze geen werk krijgt omdat ze geen kinderen heeft ook een beetje in twijfel. Ik ken namenlijk meerdere mensen die in die sector werken en die hebben geen kinderen hoor.

Eens mijn vriendin (22) werkt al 3 jaar in een jeugd kliniek, waar ook leeftijdsgenoten zitten. Ik vindt die redenering ook niet kloppen van geen kinderen/leeftijd.

[Kurkentrekker]

muffstuff schreef op vrijdag 05 februari 2016 @ 10:23:
Als ze een HBO diploma op zak heeft moet het geen probleem zijn een baan te vinden die 2000 bruto betaald. Zal niet haar droombaan zijn, maar ja, je zal toch je geld moeten verdienen.

Kun je mij die site even doorsturen? Ik heb in mijn vriendengroep nog een paar WO'ers en HBO'ers met een alfastudie die al een tijdje flink zonder werk zitten, en nu maar met onbetaalde stages en uitkeringen hun dagen moeten vullen...

Een fulltime baan vinden die 2k per maand betaalt is echt niet zo makkelijk als jij denkt, als je niet de juiste opleiding hebt.

[Axente]

Kurkentrekker schreef op vrijdag 05 februari 2016 @ 16:08:
[...]


Kun je mij die site even doorsturen? Ik heb in mijn vriendengroep nog een paar WO'ers en HBO'ers met een alfastudie die al een tijdje flink zonder werk zitten, en nu maar met onbetaalde stages en uitkeringen hun dagen moeten vullen...

Een fulltime baan vinden die 2k per maand betaalt is echt niet zo makkelijk als jij denkt, als je niet de juiste opleiding hebt.

Je hebt gelijk maar ik denk dat muff meer bedoeld op de houding van zelfs niet kijken/zoeken naar een baan vanwege opgegeven redenen. Als je niet zoekt is er ook niks te vinden.

[mannowlahn]

Kurkentrekker schreef op vrijdag 05 februari 2016 @ 16:08:
[...]


Kun je mij die site even doorsturen? Ik heb in mijn vriendengroep nog een paar WO'ers en HBO'ers met een alfastudie die al een tijdje flink zonder werk zitten, en nu maar met onbetaalde stages en uitkeringen hun dagen moeten vullen...

Een fulltime baan vinden die 2k per maand betaalt is echt niet zo makkelijk als jij denkt, als je niet de juiste opleiding hebt.

Office manager, recruiter , ect. Er zijn echt wel mogelijkheden hoor, ligt ook aan je eisen en wensen. Traineeships in de it zijn er ook. bieden ook redelijke salarissen.

[ Voor 5% gewijzigd door mannowlahn op 05-02-2016 16:56 ]

[sNielz123]

@TopicBump:

700 euro vaste lasten en je verdiend 2100 euro? Ik zou mijn vriendin dan bij laten leggen wat ze zelf redelijk vindt.

Geld is maar geld, als het de liefde van je leven is maakt die ? euro per maand niet uit als je verder goed kan leven.

[Anoniem: 654400]

kemphaas schreef op vrijdag 05 februari 2016 @ 08:22:
[...]


Ik ben dat zelf ook, ik koop echte leuke dingen (afgelopen jaar nieuwe camera met wat accessoires) eigenlijk alleen van het extra werk wat ik doe op festivals en van betaalde overuren. Van mijn "gewone" salaris doe ik vooral nuttige dingen, een keer op vakantie en standaard uitgaven, maar probeer voor nieuwe laptop, telefoon, camera en dat soort dingen alleen geld te gebruiken dat extra/bonus is.

Maar zij kocht van die 5200 euro dit jaar twee dagen later een nieuwe fiets van 800 euro, en die staat nu al twee weken ongebruikt in de schuur.. (ze werkt op vijf kinderdagverblijflocaties, waarvan de verste 15 minuten fietsen is). Zal met mooi weer wel anders worden maar toch..

Vast bedrag van 150 euro, de rest inkomensafhankelijk: 20 of 25% van wat ze verdient bijvoorbeeld.

[Ibbel]

kemphaas schreef op vrijdag 05 februari 2016 @ 07:52:
Maar voor nu zal een HBO baan (ze heeft opleiding HBO social work) er voorlopig niet komen. In haar sector zegt ze dat je pas echt een baan op niveau krijgt als je kinderen hebt of iig ouder bent. (ze kan bijvoorbeeld werken bij jeugdzorg, gezinsbegeleiding dat soort dingen, en daar nemen ze je pas serieus als je ouder bent/kinderen hebt).

Dat is echt een lachertje en niet waar, ik heb ook social work gedaan, dus ik kan het weten.
Ik denk eerder dat het probleem is, dat ze erg jong is (In haar denken en gedrag), althans, zo komt het over.

Daarnaast zou ik haar echt gewoon minimaal om 300 euro vragen als ik jou was. Ja soms verdient ze maar 500, maar andere maanden 1200. Dan leert ze dus om in maanden dat ze meer verdient, wat geld apart te zetten, zodat ze dat kan aanvullen in maanden dat ze minder verdient.
Ik vind het echt onrealistisch om minder te vragen, zo leert ze nooit dat leven geld kost. Ze gebruikt toch ook gewoon de woning, energie, water, boodschappen, internet etc!

[Dongel]

Mijn vriendin is vorig jaar bij mij ingetrokken.
Wij hebben afgesproken dat zij alle boodschappen doet en levensmiddelen betaald, hier komt ook nog eens rookwaar voor ons beide bij.
Ik betaal de vaste lasten.
Ik verdien wel meer dan haar dus wij doen het een beetje op gevoel en betalen eigenlijk naar draagkracht

[fast-server]

Wat mijn vrouw en ik gedaan hebben:

Tel alle lasten bij elkaar op inclusief een eventueel maandelijks spaarbedrag, hier haal je het verschil in inkomen vanaf rest bedrag deel je door 2.

Op die manier heb je beide evenveel per maand te besteden en kan je dit bedrag ook naar eigen inzicht besteden.

Fictief voorbeeld:
Inkomen:
1: 2500 euro
2: 2000 euro

Vaste lasten (op aparte vaste lasten rekening):
3300 euro

1: betaald 1900 euro
2: betaald 1400 euro

Zo hebben zowel persoon 1 en 2 nog 600 euro welke ze naar eigen inzicht kunnen besteden.

Is eerlijk en overzichtelijk

[Rukapul]

Melniek schreef op vrijdag 05 februari 2016 @ 10:16:
Zou toch proberen bespreekbaar te maken om de inkomsten naar rato te verdelen, inclusief schenking. Wellicht combineren met het opstellen van spaardoelen (huis/bruiloft) waar jullie gezamenlijk naar toe kunnen werken, zodat zij het nut van meer inkomsten beter inziet.

Wat houdt haar tegen om werk (buiten haar sector) te zoeken? Het komt nu over alsof zij excuses aanvoert om niet te solliciteren en jij wat gefrustreerd raakt aan het gebrek aan inkomsten/geldbesef: ik klus bij om iets voor mijzelf te kopen, zij geeft geld, wat ze niet verdient heeft, uit aan onnodige zaken.

Dit zou ik normaal gesproken ook voorstellen (wat fast-server hierboven ook al zegt), maar helaas adresseert dat hier het onderliggende probleem niet wat ik maar even bestempel als prinsessengedrag.

Met schenking erbij zit ze op 1000-1700 in de maand (vanaf nu 1350,= geschat) tegen 2100 voor topicstarter. Vaste laten+boodschappen zijn 1100 per maand. Bij de genoemde methode zouden beide 1175 overhouden en dus respectievelijk 175 en 925 bijdragen.

Het probleem is meervoudig:
• het niet uitnutten van de verdiencapaciteit
• boven haar stand leven (uitgaven niet in lijn met inkomsten)
• asymmetrische houding m.b.t. schenking

Dat laatste punt kan trouwens ook op een andere manier opgelost worden: niet als inkomen inbrengen, maar ook niet uitgeven. Kortom: op een spaarrekening en niet aankomen

Ze moet leren niet van anderen afhankelijk te zijn ongeacht of dat ouders of de vriend is. Dat begint bij een (32-40u) baan, (persoonlijke) uitgaven die bij de inkomsten passen, en gezond spaargedrag.

Uiteindelijk kan dat alleen door te praten. Een relatie die veel financiele wrijvel oproept is gedoemd te mislukken.

Om haar met de neus op de feiten te drukken zou je ook als uitgangspunt kunnen nemen dat de vaste uitgaven 50/50 gaan. Bij deze methode zou zij 800 en hij 1550 overhouden en beide dus 550 bijdragen. Een tussenweg kan ook.

Hij zou mee kunnen geven dat de reden niet puur financieel is, maar dat ze onafhankelijk moet worden/zijn. Een andere argumentatie kan zijn dat jullie als stel op deze manier financieel nooit verder komen (huis, bruiloft, gezin).

[fast-server]

Je kunt ook kijken wat je echt nodig hebt, mijn vrouw en ik hebben ieder 200 euro persoonlijk geld per maand en komen hier prima mee uit. (mobiel abonnement, kleding, tandartsrekening enz)

De rest gaat allemaal naar de spaarrekening en het studiefonds voor de kleine, mocht er iets kapot gaan of er onderhoud aan het huis nodig is dan kan dit gewoon meteen vervangen of gerepareerd worden.

Op die manier kun je financiële tegenslagen veel makkelijker opvangen waardoor je ook niet zo snel in lastige situaties terecht kan komen.

Keuzes keuzes

[Anoniem: 224360]

Wat ik van TS lees gaat niet zozeer over financiële verdeling, maar meer over volwassenheid en algemene instelling. Ik zou het verschrikkelijk vinden als ik zo over m'n vrouw zou praten, bepaalde zaken moeten wel op orde zijn in een relatie. Prima als je een sugar daddy bent en daar vrede mee hebt, iedere verhouding kan werken mits beide partijen daar vrede mee hebben. Als je echter in een rol komt te zitten die je niet bevalt zul je een goed gesprek moeten hebben.

[ZieglerNichols]

Hier de ouderwetse situatie. Ik ben alleenverdiener, vrouwlief doet huishouden en koopt wat er nodig is voor het huishouden en wat zij zelf nodig heeft. Nooit gezeik over financiën :-)

[koentje115]

Getrouwd; volledige scheiding van goederen - we brachten elk een significant vermogen in.
We dragen bij naar rato. Werkt lekker.

[donleone83]

Sinds we samen zijn gaan wonen vaste lasten verdeeld naar rato van inkomsten. Werkte prima, alleen omdat ik veel meer verdien hield ik na de vaste lasten ook veel meer geld over voor leuke dingen. Ik betaalde dus automatisch wat meer aan uitstapjes enzo voor ons.

Na ons trouwen alles gezamenlijk gaan doen. We sparen ook niet meer apart en bespreken grote uitgaven. Ook schulden (allebei IBG, ik de helft van zij) doen we samen en ook persoonlijke inkomsten behandelen we als gezamenlijk vermogen.

Sinds we een kind hebben en mijn vrouw daardoor minder is gaan werken vind ik dit helemaal de perfecte oplossing.

Mochten we ooit uit elkaar gaan, dan gaat alles wat we opgebouwd hebben door 2. We hebben in onze huwelijkse voorwaarden alleen de schulden die we hadden voordat we trouwden en eventuele erfenissen uit laten sluiten.

Wij willen samen verder en bouwen samen ons leven op. Ik heb er echt nog geen moment wakker van gelegen dat ik naar verhouding veel meer betaal en dat oneerlijk zou zijn. Wat voor mij slecht zou voelen is zien hoe mijn vrouw met een minder inkomen maar die ook gewoon hard werkt en haar best doet na aftrek van de lasten weinig geld over zou houden voor leuke dingen terwijl ik alles zou kunnen doen en laten wat ik wil. Dat betekent ook dat als zij voor een paar honderd euro kleding wil kopen, ze dat lekker moet doen. Daar staat tegenover dat als ik iets wil aanschaffen dat ook nooit een probleem is. Het enige waar we scherp op zijn naar elkaar toe, zijn grote uitgaven die onnodig zijn. Nu scheelt het dat we daar allebei niet zo veel last van hebben.

[reteppd]

De verdeling van kosten kan zo ingewikkeld gemaakt worden als iedereen zelf wil. De meeste voorstellen hier gaan uit van 50/50 verdeling van de kosten, naar rato van inkomen of (meestal pas als het stel getrouwd is) alles op 1 hoop. De optie "naar vermogen" is nauwelijks besproken.
Zeker als 1 van beide partners een flink vermogen heeft, is het niet onredelijk als de ander daar van profiteert. Aan de andere kant, als een van beiden een forse studieschuld heeft (bijvoorbeeld vanwege lagere bijdrage van ouders of zware studie waarbij een bijbaan voor vertraging zou hebben gezorgd), is het dan niet redelijk als hij/zij de kosten van de aflossing bijvoorbeeld van het inkomen afhaalt? Bovendien leidt een hoger of lager vermogen waarschijnlijk tot een andere (gewenste) levensstijl. Door vermogen mee te nemen in de "naar rato" berekening, kan je voorkomen dat je partner niets overhoud of juist niets betaald.
Daarnaast is elke situatie uniek. Als zij haar huur opzegt en haar bijstandsuitkering kwijt raakt om bij jou te gaan wonen, dan kan je moeilijk verwachten dat ze de helft van de kosten gaat betalen.

Zelf ben ik in eerste instantie bij mijn vriendin in getrokken. De huur etc. stonden op haar naam en aangezien ik de eerste periode nog werkzoekend was, heb ik die periode alleen de helft van de boodschappen betaald. (Het gedeelte dat duidelijk duurder voor haar was.) Daarnaast kon ik veel meer in het huishouden doen, dus dat scheelde haar veel tijd s avonds en in het weekend.
Toen ik een baan kreeg, hebben we een gezamenlijke rekening geopend, waar zij nog steeds een vast bedrag voor boodschappen op stortte en ik naar rato van inkomen ook elke maand een bedrag. (Dat was dus meer dan genoeg voor de boodschappen en kon dus ook worden gebruikt voor vakantie en onderhoud van auto etc.) Nu we verhuisd zijn, schrijven we alle vaste lasten van de gezamenlijke rekening af. Naar die rekening maken we naar rato van inkomen elke maand een vast bedrag over.

Nu hadden we nog wel een puntje waar we over moesten nadenken bij het bepalen van de rato. Ik moet met de auto naar mijn werk en verbruik daarvoor ongeveer 300 euro benzine in de maand. Mijn reiskosten vergoeding is maar 150 euro. Dus wat is dan het netto inkomen, waar je de rato mee moet berekenen? Voor anderen geldt misschien ook zoiets voor werkkosten? Uiteindelijk hebben wij besloten dat ik een vast percentage +150 euro reiskosten overmaak en de benzine dan ook van de gezamenlijke rekening betaal.

Kortom: naar rato van inkomen is maar gedoe.

Financieel gezien is samenwonen over het algemeen voordeliger. Maar waarom ga je samenwonen, met name om het samen fijn te hebben toch? Vertrouw je je partner?
Aan het begin van een relatie ben je misschien naïef of wil je juist duidelijke afspraken maken. Ga dan voor naar rato of 50/50 (als de inkomens niet te veel verschillen). Als je een tijdje samen bent, ga je toch steeds meer naar alles op 1 hoop gooien. Je koopt nieuwe meubels, nieuwe tv en je moet gezamenlijk beslissingen nemen. Vertrouwen is belangrijk in een relatie en dat betekent dat ik verwacht dat zij normaal met ons geld omgaat en zij mag verwachten dat ik dat ook doe. En ja haar kledingbudget is onzin en mijn uitgaven aan games/gadgets ook. Maar zolang het je niet in financiële problemen brengt, moeten dat soort extraatjes kunnen.

[Ardana]

@kemphaas: ik heb een aantal keer samengewoond (geen liefdesrelatie) met mensen die een ongelooflijk gat in hun hand hadden. Aangezien ik de verhuurder was (conform mijn eigen huurcontract was het toegestaan om kamers te verhuren, dat krijg je met een huurcontract uit 1989), kon ik, in redelijkheid, de hoogte van de huur bepalen. Ik heb toen een redelijk commerciële huur gerekend.

Echter, van dat bedrag heb ik maandelijks mijn kosten afgetrokken, en de rest heb ik opzij gezet. Dit bedrag hebben ze meegekregen aan het einde van het samenwonen. Op die manier heb ik ze laten wennen aan het betalen van een normale huur en woonlasten én heb ik ze een spaarpotje meegegeven.

Nu snap ik dat je dat met een partner niet snel zult doen, toch wil ik je zoiets als optie meegeven. Jij en je vriendin hebben een groot probleem: jullie kennen geld niet dezelfde waarde toe. Het verdient volgens jullie niet dezelfde moeite en aandacht. Zij wenst er zo min mogelijk aandacht aan te schenken, jij ziet dat dat niet mogelijk is.

Praten, praten en praten. En maak alles concreet. Als zij blijft vasthouden aan haar "later zal ik wel eens een baan zoeken die een normaal inkomen oplevert" en jij kan daar niet tegen, is jullie relatie gedoemd te mislukken. Meldt haar dat ook! Meldt dat als jullie in financieel opzicht niet op 1 lijn komen, jij de relatie, hoeveel je ook van haar houdt, niet ziet lukken. Dat heeft niets te maken met dreigen, maar alles met eerlijk zijn naar elkaar toe.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte en succes.

[kemphaas]

Rukapul schreef op zaterdag 06 februari 2016 @ 16:53:
Dit zou ik normaal gesproken ook voorstellen (wat fast-server hierboven ook al zegt), maar helaas adresseert dat hier het onderliggende probleem niet wat ik maar even bestempel als prinsessengedrag.

Met schenking erbij zit ze op 1000-1700 in de maand (vanaf nu 1350,= geschat) tegen 2100 voor topicstarter. Vaste laten+boodschappen zijn 1100 per maand. Bij de genoemde methode zouden beide 1175 overhouden en dus respectievelijk 175 en 925 bijdragen.

Het probleem is meervoudig:
• het niet uitnutten van de verdiencapaciteit
• boven haar stand leven (uitgaven niet in lijn met inkomsten)
• asymmetrische houding m.b.t. schenking

Dat laatste punt kan trouwens ook op een andere manier opgelost worden: niet als inkomen inbrengen, maar ook niet uitgeven. Kortom: op een spaarrekening en niet aankomen

Ze moet leren niet van anderen afhankelijk te zijn ongeacht of dat ouders of de vriend is. Dat begint bij een (32-40u) baan, (persoonlijke) uitgaven die bij de inkomsten passen, en gezond spaargedrag.

Uiteindelijk kan dat alleen door te praten. Een relatie die veel financiele wrijvel oproept is gedoemd te mislukken.

Om haar met de neus op de feiten te drukken zou je ook als uitgangspunt kunnen nemen dat de vaste uitgaven 50/50 gaan. Bij deze methode zou zij 800 en hij 1550 overhouden en beide dus 550 bijdragen. Een tussenweg kan ook.

Hij zou mee kunnen geven dat de reden niet puur financieel is, maar dat ze onafhankelijk moet worden/zijn. Een andere argumentatie kan zijn dat jullie als stel op deze manier financieel nooit verder komen (huis, bruiloft, gezin).

Ik denk dat jij het heel goed samenvat. Het gaat me in principe echt niet om dat geld, ik betaal het nu ook zelf en zolang ik er niet op achteruit ga heb ik sowieso de niet-financiële voordelen van het samenwonen. Het gaat bij mij echt om "gedrag." Zolang zij maandelijks vraagt om uit eten te gaan (50/50 betalen) of wat vaker een weekendje weg te doen (50/50 of ik net wat meer, maar in ieder geval ook van haar geld) denk ik dat ze gewoon niet weet hoe geld werkt. Ik geeft uiteraard ook liever 500 euro uit aan een weekend weg dan aan huur, maar zo werkt het helaas niet.

Ik heb in ieder geval het probleem van haar uren besproken, en ze heeft dit weekend wel wat sollicitaties verstuurd, ik zie zelf ook wel dat hier nog een lange weg te gaan is, en dat zal zeker nog wat moeite kosten.

De verdeling van de kosten moet voor mij dan ook vooral iets zijn wat niet vrijblijvend is. Ik moet tenslotte ook gewoon de vaste lasten betalen als ik een dure maand heb, dus als zij een keer een "slechte"maand heeft met uren dan moet dat ook niet direct betekenen dat ze niets hoeft te betalen (al wil ik haar absoluut niet het "vel over de oren trekken").

Ik snap zeker ook van iedereen de opmerkingen, "je houdt van haar dus wat maken die kosten uit". Maar het is dus vooral als ik akkoord ga met 150 vast bedrag dat ik weet dat ze nog anderhalf jaar zo blijft doorwerken, en vooral voor de lange termijn (huis kopen, trouwen, kinderen) is dat gewoon niet handig.

[EJPostema]

Ik woon nu ruim een half jaar samen. Eerst deden we 50/50 aangezien we beide evenveel verdienden.
Vanaf deze maand een nieuwe baan, waar ik er goed op vooruit ben gegaan.
We moeten nog even kijken hoe we de verdeling gaan doen, aangezien we hebben besloten dat mijn vakantiegeld al voor ons beide is.

Uiteindelijk zullen we ons salaris wel op een gezamelijke rekening gaan storten en dan elke maand een x bedrag (wat gelijk is) overmaken voor persoonlijke bestedingen.

[Just_A_User]

Interessant topic. Ik woon sinds een jaar ook samen met mijn vriendin. Mijn vriendin is Duits, en werkt daar ook. Zij werkt echter als kapster, wat een van de slechtst betaalde banen is, en komt netto uit op 1000 euro per maand (wat in de toekomst wel meer zal worden). Toen ik haar leerde kennen woonde ze op zichzelf en was haar geld op aan het eind van de maand. Op het moment dat er iets mis/stuk ging had ze een probleem want dat geld had ze niet.

Wij woonden 100km uit elkaar, en zij heeft niet heel veel geluk gehad met haar thuis situatie. Laten we zeggen dat ze vooral heeft mee gekregen hoe je niét met geld om moet gaan, lening op lening stapelen, en als de ene lening is afgelost (voor bv een auto op krediet) direct een nieuwe auto scoren met wederom een lening. Verschrikkelijk om zo te moeten leven.

Toen we een jaar samen waren zijn we gaan praten over samenwonen, en wat daar dan de concrete invulling van gaat zijn, want mijn netto inkomen ligt veel hoger dan het hare, en ik heb een eigen huis etc (waar ik al jaren alleen woonde) en een hoop spaargeld.

Er waren een aantal zaken mogelijk, en ik had ook een reservering waar ik een oplossing voor wilde.

Goed, maar dan ga je samenwonen, met iemand die een laag inkomen heeft. Wat doe je dan? Alle vaste lasten (exclusief hypotheek) door 2 delen? Dan wordt het voor mij goedkoper, maar zij houdt niks over, en dat vind ik niet prettig. Dus ik heb gezegd dat ik ging kijken wat het per maand voor mij dúúrder werd doordat we ineens met 2 man op dat adres wonen, en dat betaald ze mij. Voorwaarde was wel dat ze dan minstens 400 euro per maand vast spaart en dat ze een baan had bij mij in de buurt vóór ze bij mij kwam wonen (om te voorkomen dat ze maandenlang bij mij zat en 'bezig was met solliciteren maar ondertussen niet echt zeg maar). De boodschappen betalen we samen.

Ik wilde haar namelijk uit die situatie hebben dat er paniek was als ze iets niet kon betalen, ik wilde dat ze direct door had dat het niet zo was dat het luilekkerland was bij mij en zij alles kon uitgeven wat ze nu meer te besteden had en als haar autootje stuk ging dat ik er dan voor op moet draaien (bv), want ook al woon je samen, er is zoiets als eigen verantwoordelijkheid.

Nou, dat hebben we allemaal zo ingeregeld. Daarnaast heb ik tegen haar gezegd dat ze al haar vaste lasten (incl een bedrag voor benzine) en wat ze aan mij betaald + 50% van boodschappen van 1 maand bij elkaar optelt, dat x 3 doet, en dat totaalbedrag dan apart zet als 'veiligheidsgeld' waarvan ze doet alsof het niet bestaat. Het is niet bedoeld om dingen te kopen of wat dan ook, maar puur voor als ze haar baan kwijt raakt (ze heeft nu 2x in 1 dag een nieuwe baan geregeld dus dat gaat best makkelijk) dat ze in ieder geval 3 maanden haar vaste lasten etc kan betalen.

tot nu toe, we wonen nu iets meer dan een jaar samen, gaat dat erg goed. Alle betalingen vinden automatisch plaats, dus ik hoef nergens voor te vragen. Zij heeft meer rust omdat ze geld achter de hand heeft. Ze krijgt ook nog 'drinkgeld', oftewel fooi, wat neer komt op rond de 50 euro per week waar ze dan geld van gebruikt als we eens gaan uit eten of wat dan ook, kleding koopt, dus het gaat prima zo.

Ik heb er geen moeite mee dat het mij meer kost, dat is nu eenmaal zo, ik vind het belangrijker dat zij kan sparen. Ik spaar zelf uiteraard ook. Ik maak het haar dus relatief makkelijk, maar heb daar wel als voorwaarde aan gesteld dat zij geen geld aan haar moeder geeft als die daar weer eens om komt vragen. Dat is een bodemloze put, en dat gaat het probleem niet oplossen. Daarnaast is die vrouw (ja, je moet de geschiedenis een beetje kennen, vind het niet nodig die hier helmeaal uiteen te zetten) verantwoordelijk voor zichzelf in plaats van die verantwoordelijkheid bij haar dochter te leggen.

[Rukapul]

Just_A_User schreef op maandag 08 februari 2016 @ 10:04:

Doe je mooi. Deels ook herkenbaar. Ik kende 15 jaar geleden ook een thuiswonende studente die maximaal leende en waar geld domweg 'weglekte'. Er was geen spaarrekening. Simpelweg niet zo opgegroeid.

Het heeft enige tijd gekost, maar de lening werd teruggebracht tot het noodzakelijke deel. Het weglekken van geld nam wel af maar heeft iets langer gestuurd en feitelijk pas gestuit toen er jaren later van 4 dagen naar een fulltime job werd geswitcht.

Een blijvend aandachtspunt is het (willen) betalen van rekeningen van anderen die het minder hebben, maar wat objectief gezien zwarte gaten zijn. Over het algemeen kun je dat goed benaderen met de vraag "waar is die persoon echt mee geholpen?" en het antwoord luidt zelden "geld".

Overigens was er bij de eerste baan uiteraard geen geld voor een auto om op het werk te komen. Die heb ik dus maar betaald. Vanaf dat moment werd het wel een beetje discutabel, want terugbetalen was in conflict met sparen (met dank aan Rabo bonussparen waar het laagste kwartaalsaldo geldt) dus een deel van m'n geld heb ik nooit terugbetaald gekregen ondanks dat mevrouw inmiddels goed was voor een 5-cijferig spaarsaldo

Moraal van het verhaal: mensen kunnen qua financiele insteek flink veranderen (soms met wat hulp)

[Divak]

Leuk topic, het verdelen van kosten bij het samenwonen. In het begin zat ik daar wel aan te denken. Ik zette alles op een rijtje: Wat verdien ik, wat verdient zij, wat zijn de lasten, hoe gaan we het verdelen, wat gaan we sparen, wat kunnen we allebei uitgeven. Het klinkt op papier wel leuk, maar in de praktijk ben ik daar heel snel van afgestapt. Ik vind deze gedachtegang helemaal niet passen als je samenwoont.

Inmiddels vraag ik mij af wat de relatie je waard is als er tot op de euro wordt verdeeld wie wat betaalt, en vervolgens met je vrouw/vriendin bepaalt hoeveel geld je per maand 'zelf' mag uitgeven. In mijn ogen ben je, al je samenwoont, gewoon één. Alles gaat op de grote hoop, zowel de uitgaven als het sparen. We hebben bepaalde doelen wat WE per maand willen sparen. Hoe we rest opmaken zoeken we zelf maar uit, waarbij we uiteraard nog wel zuinig doen waar mogelijk. Als mijn vriendin eens wat kleding koopt, prima, als ik eens een avond ga stappen of een nieuwe pc wil, prima. Zolang we de grote uitgaven maar met elkaar overleggen en ik niet opeens thuiskomt met een nieuwe televisie achterin de auto.

Dit is natuurlijk de andere extreme kant ten opzichte van het verdelen, maar we hebben het over je vrouw/vriendin, de persoon waar je je leven mee deelt. Ik vind het echt geen stijl om dan over het geld bepaalde eisen aan elkaar te stellen, je bent toch geen kamergenoot in een studentenhuis? Ik kreeg vroeger ook geen rekening van mijn ouders als ik weer eens een paar nieuwe schoenen nodig had, ging studeren of een pot duo penotti in 3 dagen had weggewerkt. En eerlijk gezegd zou ik het zelfs nog logischer vinden om als ouders wat geld aan je kinderen te vragen dan dat je met je vriendin/vrouw de zaken aan het verdelen bent.

Ik heb bijvoorbeeld een vriend die zelf een huis heeft gekocht, en expres zijn vriendin niet mee laat betalen. Op deze manier vraagt hij doodleuk HUUR aan zijn eigen vriendin om de lasten te verdelen. Aan het einde van de maand zullen ze ook wel bonnetjes naast elkaar leggen om te kijken wie wat heeft gegeten om zo alle kosten ook maandelijks af te rekenen.

[Just_A_User]

Rukapul schreef op maandag 08 februari 2016 @ 10:25:
[...]

Doe je mooi. Deels ook herkenbaar. Ik kende 15 jaar geleden ook een thuiswonende studente die maximaal leende en waar geld domweg 'weglekte'. Er was geen spaarrekening. Simpelweg niet zo opgegroeid.

Het heeft enige tijd gekost, maar de lening werd teruggebracht tot het noodzakelijke deel. Het weglekken van geld nam wel af maar heeft iets langer gestuurd en feitelijk pas gestuit toen er jaren later van 4 dagen naar een fulltime job werd geswitcht.

Een blijvend aandachtspunt is het (willen) betalen van rekeningen van anderen die het minder hebben, maar wat objectief gezien zwarte gaten zijn. Over het algemeen kun je dat goed benaderen met de vraag "waar is die persoon echt mee geholpen?" en het antwoord luidt zelden "geld".

Overigens was er bij de eerste baan uiteraard geen geld voor een auto om op het werk te komen. Die heb ik dus maar betaald. Vanaf dat moment werd het wel een beetje discutabel, want terugbetalen was in conflict met sparen (met dank aan Rabo bonussparen waar het laagste kwartaalsaldo geldt) dus een deel van m'n geld heb ik nooit terugbetaald gekregen ondanks dat mevrouw inmiddels goed was voor een 5-cijferig spaarsaldo

Moraal van het verhaal: mensen kunnen qua financiele insteek flink veranderen (soms met wat hulp)

Nou ja, maar dat is het he. Kijk. Wij gaan bv ook samen op vakantie. Waar ik een dure vakantie min of meer uit mn mouw schud (gechargeerd) betekent dat voor haar flink op geld letten (we praten dan over een vakantie van minimaal 1500 euro pp, waarbij er niet aan de spaarrekening gekomen wordt). Kijk, dan betaal ik meer. Je zou hier kunnen stellen 'dan moet je of een goedkopere vakantie doen, of als zij per se naar een duurdere locatie wil, dan moet ze ook maar zorgen dat ze daar het geld voor heeft' en dat klopt helemaal, ware het niet dat ik ook graag naar die duurdere locaties wil. Dus dan zeg ik, ik betaal gewoon een deel voor haar. Vind ik niet erg, ik hou van d'r, en als we een goedkopere vakantie zouden doen dan heeft ze daar 0,0 moeite mee, en dat betaald ze dan helemaal zelf. Dus ze kan dat wel.

Maar haar moeder, dat is een ander verhaal. Ik zie het een beetje zo, en misschien is dat wat te kort door de bocht, maar vooruit. Mijn vriendin kan sparen door de manier waarop we het nu ingeregeld hebben. Dat is ook de opzet geweest van me. Realistisch gezien zou ze eigenlijk meer moeten betalen, want immers als, nogmaals, gechargeerd, je gebruikt dan samen energie, dus als je een voorschot hebt van 100 euro betaal je beiden 50 euro', en dat met alles zo, behalve het huis, want dat is van mij en betaal ik dus.

Maar ik vind het dan een veel prettiger idee dat zij een spaarpotje opbouwt. Dat doet ze dan ook. Maar dan komt die moeder, en die wéét dat mijn vriendin nu kan sparen én dat ook doet, dus die weet dat daar geld zit. Ik heb begrepen dat ze dat al een keer gevraagd heeft, waarbij mijn vriendin dat geweigerd heeft. Ik weet ook, dat ze haar al een keer, jaren geleden, een bedrag heeft geleend, waar ze nu nog steeds 200 euro van terug moet krijgen, dat niet krijgt, maar die moeder financiert wel doodleuk een nieuwe auto voor 300 euro in de maand, en komt dan bij haar dochter bedelen.

Als zij nu dat geld uitleent aan haar moeder, dan denk ik bij mezelf, ja, wacht even, dat geld kun je sparen doordat ik zeg, ik vind het belangrijker dat je spaart en geld achter de hand hebt dan dat je mij meer betaald, maar als je het aan je moeder geeft dan komt het er in principe op neer dat ik die moeder dat geld ook had kunnen geven, want dat gebeurd nu in principe ook, en dáár heb ik geen zin in, omdat ik al lang heb gezien dat die moeder nooit gaat veranderen, en nooit met geld om zal kunnen gaan.

Nu kan ik natuurlijk niet beslissen wat mijn vriendin met haar geld doet, maar ik kan wel beslissen wat daar de gevolgen voor mij voor zijn, en dus heb ik haar hetzelfde uitgelegd als hierboven, en gezegd dat een zak geld geven aan haar moeder om de zoveel tijd die moeder niet gaat helpen, sterker nog, je bereikt het tegendeel, en ik wil niet tot het einde der tijden verantwoordelijk zijn voor geld dat naar haar moeder gaat terwijl die moeder de ene onhandige keuze na de andere blijft maken.

Dat staat er waarschijnlijk ontzettend bot en zakelijk, maar als we het niet zo doen dan is het straks zo dat mijn vriendin geld aan haar moeder geeft wat een bodemloze put is, en vervolgens kunnen wij bij wijze van niet op vakantie. Ik ben niet verantwoordelijk voor die moeder, en dus ga ik dat ook niet op me nemen. (overigens is dat niet alleen gebaseerd op die auto, maar op nog meer soortgelijke situaties)

Godzijdank ziet mijn vriendin ook in dat dat niet zinnig is en dat zij niet verantwoordelijk is voor de keuzes van haar moeder, en gaat dat tot nu toe dus meer dan prima.

[Just_A_User]

Ries schreef op maandag 08 februari 2016 @ 11:02:
Leuk topic, het verdelen van kosten bij het samenwonen. In het begin zat ik daar wel aan te denken. Ik zette alles op een rijtje: Wat verdien ik, wat verdient zij, wat zijn de lasten, hoe gaan we het verdelen, wat gaan we sparen, wat kunnen we allebei uitgeven. Het klinkt op papier wel leuk, maar in de praktijk ben ik daar heel snel van afgestapt. Ik vind deze gedachtegang helemaal niet passen als je samenwoont.

Inmiddels vraag ik mij af wat de relatie je waard is als er tot op de euro wordt verdeeld wie wat betaalt, en vervolgens met je vrouw/vriendin bepaalt hoeveel geld je per maand 'zelf' mag uitgeven. In mijn ogen ben je, al je samenwoont, gewoon één. Alles gaat op de grote hoop, zowel de uitgaven als het sparen. We hebben bepaalde doelen wat WE per maand willen sparen. Hoe we rest opmaken zoeken we zelf maar uit, waarbij we uiteraard nog wel zuinig doen waar mogelijk. Als mijn vriendin eens wat kleding koopt, prima, als ik eens een avond ga stappen of een nieuwe pc wil, prima. Zolang we de grote uitgaven maar met elkaar overleggen en ik niet opeens thuiskomt met een nieuwe televisie achterin de auto.

Dit is natuurlijk de andere extreme kant ten opzichte van het verdelen, maar we hebben het over je vrouw/vriendin, de persoon waar je je leven mee deelt. Ik vind het echt geen stijl om dan over het geld bepaalde eisen aan elkaar te stellen, je bent toch geen kamergenoot in een studentenhuis? Ik kreeg vroeger ook geen rekening van mijn ouders als ik weer eens een paar nieuwe schoenen nodig had, ging studeren of een pot duo penotti in 3 dagen had weggewerkt. En eerlijk gezegd zou ik het zelfs nog logischer vinden om als ouders wat geld aan je kinderen te vragen dan dat je met je vriendin/vrouw de zaken aan het verdelen bent.

Ik heb bijvoorbeeld een vriend die zelf een huis heeft gekocht, en expres zijn vriendin niet mee laat betalen. Op deze manier vraagt hij doodleuk HUUR aan zijn eigen vriendin om de lasten te verdelen. Aan het einde van de maand zullen ze ook wel bonnetjes naast elkaar leggen om te kijken wie wat heeft gegeten om zo alle kosten ook maandelijks af te rekenen.

Ja, zo kun je het ook zien, en als de situatie langer duurt dan gaan daar ook echt wel veranderingen plaats vinden, maar ik ben uit gegaan van wat ik wist op het moment dat ik mijn vriendin leerde kennen.

1. zij kwam altijd of precies uit met haar geld en ook niet meer dan dat, als er niks onverwachts gebeurde
2. zij heeft nooit geleerd om te sparen en kon dat dus ook niet.
3. haar moeder kan absoluut niet met geld om gaan.

Wat ik dan wéét is dat geld een gevoelig issue is. Dan kan ik haar natuurlijk bij mij laten wonen en lang leve de lol en hoppa alles is van ons samen, maar dan komt zij dus met niks (want daar komt het op neer) en wordt dan in een -voor haar- wereld van luxe gegooid. Ik wil dat zij leert met geld om te gaan, niet dat ze ineens in een situatie zit waarin ze ineens (meer) geld kan uitgeven (immers, alles is van 'ons samen') en niet de grenzen leert.

Jij zou dat wellicht direct vanaf het begin doen, maar ik zie daar nogal wat gevaarlijke kanten aan, en dus koos ik ervoor om het -in overleg met haar- op deze manier te doen.

[DizzyWeb]

Op het moment wonen mijn vriendin en ik nog in een flat die ik huur. Zij is bij mij in komen wonen. Nu betaal ik de huur en de vaste lasten, zij betaalt de boodschappen. Dit is deels zo ontstaan omdat zij nog geen inkomen had toen ze hierheen verhuisde. In het begin heb ik zo goed als alles moeten betalen, toen ze wat invalwerk kreeg kon ze langzaam aan de boodschappen gaan betalen.

Volgende week krijgen we de sleutels van ons nieuwe huis. Samen gekocht. Wij gaan nu ook aanlopen tegen het verdelen van de kosten.

We hebben er in ieder geval niet voor gekozen om alles op een gezamenlijke rekening te storten. Dat kan later altijd nog. We moeten nu wel gaan kijken hoeveel wij maandelijks op die gezamenlijke rekening gaan storten. Het wordt sowieso duurder en zij zal ook sowieso meer gaan betalen dan nu. Maar hoe precies? Geen idee, maar we gaan niet te moeilijk doen en met percentages werken. Ik kom sowieso met een studieschuld die ik haar probleem niet wil maken.

We gaan vandeweek gewoon eens kijken wie wat kan missen. En daar gaan we sowieso mee uit komen. Daarna zien we wel. Het is misschien niet "het eerlijkst", maar voelt gewoon goed. We betalen samen en we kunnen nog beide ons eigen ding doen.

[Uhmmie]

Ik denk dat het ook gewoon erg aan je relatie ligt. Met mijn ex had ik al een redelijk lang lopende relatie voordat we gingen samenwonen. Vanaf dat moment maakte we allebei een deel van ons loon (gelijke bedragen) over na een gezamelijke rekening, waaruit we alle vaste lasten en boodschappen betaalden.

Met mijn huidige vrouw woonde ik al na een jaar samen in een koophuis. Alles ging meteen op een grote hoop en dat voelde meteen goed (voor beide).

Anderzijds heb ik kennissen die getrouwd zijn onderhuwelijkse voorwaarden, tot de euro hebben uitgerekend wie wat moet betalen. En die voelen zich daar beide helemaal prima bij.

Dus ik denk dat het heel erg ligt aan:
1) Hoe de relatie tot stand is gekomen.
2) Hoe je erzelf op dat moment in zit.

Het allerbelangrijkste is dat alle betrokken partijen zich er maar goed bij voelen. Dan is het toch prima?

[ Voor 17% gewijzigd door Uhmmie op 08-02-2016 14:24 ]

[Anoniem: 699209]

Als ik het topic zo lees dan hebben de meeste er helemaal niets over te zeggen.

Vrouw met hoog inkomen is alles apart.
Vrouw met laag inkomen is alles delen.

Hebben ze toch goed bekeken...

[Kurkentrekker]

Anoniem: 699209 schreef op maandag 08 februari 2016 @ 15:24:
Als ik het topic zo lees dan hebben de meeste er helemaal niets over te zeggen.

Vrouw met hoog inkomen is alles apart.
Vrouw met laag inkomen is alles delen.

Hebben ze toch goed bekeken...

Ik heb in het topic nog niet echt een voorbeeld gelezen van een Tweaker zonder baan die bij een vrouw met baan, huis en geld is gaan wonen. Ben wel benieuwd of dat ook die kant op werkt, en hoe men tegen de inkomstenverdeling aan zou kijken in die situatie.

Stel je eens voor, je loopt de vrouw van je dromen tegen het lijf, maar zij heeft flink meer geld en een dito uitgavenpatroon. Wat doe je dan als zij weer eens uit eten wil bij haar vaste sterrentent en een champagne bestelt waarmee jij je huur voor drie maanden zou kunnen betalen?

[Anoniem: 699209]

Kurkentrekker schreef op maandag 08 februari 2016 @ 16:32:
[...]


Ik heb in het topic nog niet echt een voorbeeld gelezen van een Tweaker zonder baan die bij een vrouw met baan, huis en geld is gaan wonen. Ben wel benieuwd of dat ook die kant op werkt, en hoe men tegen de inkomstenverdeling aan zou kijken in die situatie.

Stel je eens voor, je loopt de vrouw van je dromen tegen het lijf, maar zij heeft flink meer geld en een dito uitgavenpatroon. Wat doe je dan als zij weer eens uit eten wil bij haar vaste sterrentent en een champagne bestelt waarmee jij je huur voor drie maanden zou kunnen betalen?

Ik ken in real-life twee voorbeelden van artsen met mannen met een minimumloon en dat verschil in inkomen geeft dus veel wrijving. Voor de vrouw is het lastig te accepteren dat hun vriend niet in staat is om bijvoorbeeld een leuk cadeautje te geven of mee te betalen aan die dure vakantie. Voor de man lastig te accepteren dat hij niet voor haar kan zorgen.

Je zou zeggen dat de feminisatie van de maatschappij deze verschillen ook zouden verdwijnen, maar ze zijn er nog steeds vanuit zowel de man als de vrouw.

[Ardana]

Tsja, ik (vrouw) ben in meerdere relaties degene geweest met het hoogste inkomen. Ik heb dat nooit als probleem gezien, we voeren een GEZAMENLIJKE huishouding, met eten, huur, kleding, uitjes, hobbies, vakanties etc. etc. Dat ik toevallig op dat moment meer geld binnenbracht, maakte me niet uit. Ja, er moest een reserve zijn, maar als de ander gelukkig werd van X, en dat was mogelijk dankzij mijn geld, prima toch? Ook nooit meegemaakt dat daar misbruik van gemaakt is trouwens.

Members only:

Alleen zichtbaar voor ingelogde gebruikers. Inloggen

Dus tsja, die vrouwen zijn er ook.

Ik denk overigens dat ik er meer problemen mee zou hebben als mijn partner meer zou verdienen. Ik ben ook degene geweest die deze huwelijkse voorwaarden belangrijk vond: ik vind het nl. echt onzin dat je de helft van je vermogen met 1 ja-woord kwijt raakt. Dat ze nu zó slecht voor me uitpakken, had ik niet kunnen voorzien.

[ Voor 7% gewijzigd door Ardana op 09-02-2016 01:30 ]

[Uhmmie]

Toen ik iets met mijn huidige vrouw kreeg, verdiende zij veel meer dan mij. Op dat moment ging alles al naar 1 gezamelijke pot. Ondertussen verdien ik veel meer en is zij minder gaan werken en blijft alles nog steeds naar 1 pot gaan.

Bij een zus van mij verdiende zij veel meer dan hem. Uit eindelijk is bij hun hij minder gaan werken om voor de kinderen te zorgen. Ook hun betalen gewoon alles uit 1 pot. Het enige is dat hij hetzelf soms vervelend vind dat hij niet de kostwinnaar is (voornamelijk als er grapjes over gemaakt worden).

Anderzijds ben ik er wel jalours op dat hij zoveel tijd met de kinderen door kan brengen. Ik zou dat zelf ook graag willen, maar dat zit er momenteel financieel gewoon niet in.

[lexvandoef]

Kurkentrekker schreef op maandag 08 februari 2016 @ 16:32:
[...]


Ik heb in het topic nog niet echt een voorbeeld gelezen van een Tweaker zonder baan die bij een vrouw met baan, huis en geld is gaan wonen. Ben wel benieuwd of dat ook die kant op werkt, en hoe men tegen de inkomstenverdeling aan zou kijken in die situatie.

Stel je eens voor, je loopt de vrouw van je dromen tegen het lijf, maar zij heeft flink meer geld en een dito uitgavenpatroon. Wat doe je dan als zij weer eens uit eten wil bij haar vaste sterrentent en een champagne bestelt waarmee jij je huur voor drie maanden zou kunnen betalen?

Ja hoor dat komt wel voor, in die situatie zit ik nu zelf ook (weliswaar iets minder gechargeerd ).

Maar mijn vriendin en ik zijn net gaan samenwonen, ik studeer nog en zij werkt al, dat zorgt voor een inkomensverschil van ongeveer 2000e tussen ons 2 (waarbij ik dus duidelijk minder verdien). Ik ben ook bij haar ingetrokken dus.

Geen enkel probleem voor ons, we weten beiden dat dit ook maar tijdelijk is (nog een jaar of 2/3) en we vinden het beide prettig om de lasten ook naar rato te verdelen. We storten beide x bedrag per maand naar de gezamelijke rekening en daar gaan alle gezamelijke lasten vanaf.

Mijn vriendin betaalt dus in verhouding meer terwijl ze ook meer overhoudt voor zichzelf per maand, geen punt. Ze werkt ervoor en dat mag dus, vind ik. Ik voel daar geen enkele vorm van afgunst over, duidelijke afspraken maken is het belangrijkste.

Ze gaat bijvoorbeeld graag uit eten, ze weet dat ik dat ook heel graag doe maar niet kan omdat ik dat niet kan betalen, nja dan betaalt ze weleens een etentje, ze doet dat liever dan dat ze helemaal niet uit eten meer gaat met mij vanwege mijn lagere inkomen.

[ReRichard]

Anoniem: 699209 schreef op maandag 08 februari 2016 @ 15:24:
Als ik het topic zo lees dan hebben de meeste er helemaal niets over te zeggen.

Vrouw met hoog inkomen is alles apart.
Vrouw met laag inkomen is alles delen.

Hebben ze toch goed bekeken...

Ontkracht ik dat bij deze even:

Ik verdien goed, maar mijn vriendin nog veel beter. In 9 jaar tijd is dat nog nooit een probleem geweest. Ik betaal 1000 per maand en mijn vriendin 1300,- hier doen we alle vaste lasten van. Bij gezamelijke spullen (TV, NAS, meubilair etc) betalen we ieder de helft , of , één partij die het product liever heeft betaald wat meer (bv: laatst nieuwe mediaspeler gekocht vanwege english sub die mijn vriendin nodig heeft wanneer ze het geluid zachter wil zetten, ik betaal 40% vriendin 60%)

[bouvrie]

Samen met mijn vriendin wonen we samen in een stad die niet direct haar keuze is, we zijn het eens over de gezamelijke kosten (huur, internet, boodschappen etc) waar we beide profijt van hebben. Deze delen we dan ook. Echter is er een discussiepunt: Reiskosten. Zij moet iedere maand 400 euro besteden aan reiskosten die slechts een gedeelte door de werkgever wordt vergoed. Mijn werk is in mijn woonplaats, dus de kosten zijn minimaal tot geen.

Hoe is hier eerlijk mee om te gaan? Zij heeft in principe niet gekozen om te wonen in de stad waar ze woont, echter heeft ze hetzelfde woongenot als ik (even los van het reizen). Ik zie echter zelf niets van haar reiskosten dus als het uit is heeft zij daar profijt van. Is dit dan wel eerlijk als we dit zouden delen?

[Bazziek]

bouvrie schreef op maandag 28 maart 2016 @ 17:26:
Hoe is hier eerlijk mee om te gaan? Zij heeft in principe niet gekozen om te wonen in de stad waar ze woont, echter heeft ze hetzelfde woongenot als ik (even los van het reizen). Ik zie echter zelf niets van haar reiskosten dus als het uit is heeft zij daar profijt van. Is dit dan wel eerlijk als we dit zouden delen?

Zouden jullie dichter bij haar werk kunnen gaan wonen en zou jij dat goed vinden of is het niet mogelijk om dichter bij te gaan wonen? Dan zou ik het niet delen. Is het mogelijk om dichter bij haar werk te gaan wonen maar wil jij dat niet, dan zou ik het wel delen. Dan vermoed ik dat het gedeelte "locatie" voor jou meer woongenot oplevert dan voor haar en is het niet zo heel gek de reiskosten te delen tijdens jullie relatie.

[bouvrie]

Bazziek schreef op maandag 28 maart 2016 @ 17:30:
[...]

Zouden jullie dichter bij haar werk kunnen gaan wonen en zou jij dat goed vinden of is het niet mogelijk om dichter bij te gaan wonen? Dan zou ik het niet delen. Is het mogelijk om dichter bij haar werk te gaan wonen maar wil jij dat niet, dan zou ik het wel delen. Dan vermoed ik dat het gedeelte "locatie" voor jou meer woongenot oplevert dan voor haar en is het niet zo heel gek de reiskosten te delen tijdens jullie relatie.

Het is in principe zo dat we wel dichterbij kunnen gaan wonen. Echter heeft ze een tijdelijk contract en is het zeer goed mogelijk dat ze per november ontslagen wordt. Bovendien vindt ze het op haar werk niet fijn vanwege de arbeidsvoorwaarden. Ze werkt op dit moment 3 dagen, dit worden er waarschijnlijk 4. Ze gaat dan dus meer werken, hoger salaris maar maakt dan meer reiskosten die op mijn bordje vallen. Mijn werk (zelfstandig en kantoor in woonplaats) is dan toch even wat anders en vaster.

Als je het in termen van gevoel zou doen is het qua reiskosten natuurlijk prima om beetje bij te leggen, maar ik vind het een lastig discussiepuntje om de eerlijkheid boven tafel te krijgen.

[Bazziek]

bouvrie schreef op maandag 28 maart 2016 @ 17:36:
[...]


Het is in principe zo dat we wel dichterbij kunnen gaan wonen. Echter heeft ze een tijdelijk contract en is het zeer goed mogelijk dat ze per november ontslagen wordt. Bovendien vindt ze het op haar werk niet fijn vanwege de arbeidsvoorwaarden. Ze werkt op dit moment 3 dagen, dit worden er waarschijnlijk 4. Ze gaat dan dus meer werken, hoger salaris maar maakt dan meer reiskosten die op mijn bordje vallen. Mijn werk (zelfstandig en kantoor in woonplaats) is dan toch even wat anders en vaster.

Als je het in termen van gevoel zou doen is het qua reiskosten natuurlijk prima om beetje bij te leggen, maar ik vind het een lastig discussiepuntje om de eerlijkheid boven tafel te krijgen.

Iets anders dan gevoel is denk ik ook niet relevant in dit geval. Juridisch gezien heeft ze natuurlijk nergens recht op. Het enige wat van belang is, is hoe jullie samen jullie financiën willen verdelen in deze fase van de relatie.