Ardana schreef op donderdag 07 november 2013 @ 20:52:
Van jouw € 19.645 bruto, hou je dus netto € 16.233 over. Maandelijks wordt dat: € 1.637 bruto, maakt € 1.352 netto... niks geen 40% dus.
Als jouw belastbaar inkomen € 33.363 is, betaal je effecief nog steeds maar 29,05% belasting als je werkt. En tot € 30.939 heb je nog steeds recht op (een beetje) zorgtoeslag, dus dan wordt het zelfs nog wat lager.
In een samenleving waar het verkrijgen van een sociale huurwoning praktisch onmogelijk is door de enorme wachtrijen (in de randstad), is een inkomen van 19.645 euro bruto waardeloos (als alleenstaande). Je kunt er niks mee. Misschien ergens op een studentenkamer zitten, maar dat was het dan ook.
Eigenlijk moet je al 33000 per jaar verdienen om ueberhaupt een beetje normaal op jezelf te kunnen leven. Dan verdien je iets meer dan 2500 bruto en kom je in aanmerking voor een flatje van 600 euro per maand in de particuliere huursector (lees: stuk lucht in een enorme galerijflat). Maar goed, dan ben je in ieder geval in staat om een woning te huren.
Verdien je minder dan dat, dan moet je verplicht samenwonen of 1 of ander krot in een achterstandsbuurt kopen dat minder dan 100k kost waar je in een goede buurt met veel moeite een garagebox voor krijgt (geen geintje, ik woonde in Delfshaven in een flatje van 75k en toen ik eens keek naar woonruimte in Leiden zag ik dus serieus een garagebox die net zo duur was.. woonruimte kon je helemaal vergeten iig).
Kortom: tegen de tijd dat je eindelijk genoeg verdient om een beetje normaal te kunnen leven (> 2500 bruto) heb je al bijna nergens meer recht op qua toeslagen en betaal je al behoorlijk veel belasting.
En als je denkt dat het leven beter wordt als je bijvoorbeeld 3000 bruto verdient, dan kom je erachter dat het eigenlijk helemaal niet zoveel scheelt met jaren geleden toen je nog 2500 bruto verdiende. Even grofweg 2100 - 1800 = 300 euro extra netto. Dat lijkt veel, maar als je dan inmiddels in een flat van 800 euro per maand woont (en geloof me, dat is in de stad nog steeds niet heel bijzonder) en een klein auto'tje rijdt (mijn Twingo kost me zo 100 euro per maand) dan blijft van die 300 euro letterlijk 0 euro over die je echt meer te besteden hebt dan x jaar geleden toen je nog te voet naar je werk ging en in een shitbuurt tussen de oostblokkers en neppieten woonde.
Oftewel: behalve een iets duurdere woning en een auto'tje heb ik eigenlijk alleen maar minder te besteden dan jaren geleden. Want toen hield ik precies even veel over als nu netto, maar was de BTW nog lager en diverse zaken een stuk goedkoper (gemeentelijke lasten waren lager, energie was goedkoper, boodschappen waren goedkoper, enzovoorts).
Pas zodra je samenwoont met iemand die ook een prima inkomen heeft, of wanneer je zelf serieus geld gaat verdienen kun je eindelijk leuke dingen gaan doen of kopen en de economie een handje helpen. Zolang je uiteraard niet zo stom bent om kinderen te nemen ofzo, want dan loop je alsnog leeg.
Eerlijk gezegd voel ik me totaal niet gelukkiger dan toen. Ik moet echt tegen mezelf zeggen "kom op, je verdient best goed, je woont in een redelijk appartement, je hebt het echt niet slecht gedaan hoor", maar eigenlijk voel ik mezelf nog steeds een arme sloeber die probeert rond te komen en soms ben ik dat ook helemaal zat. Dan wil ik niet meer en ben ik geneigd minder te gaan werken en maar in die galerijflat te gaan zitten en vooral nergens meer mijn best voor te gaan doen, want zodra je meer verdient wordt het toch alleen maar afgestraft (hogere belasting, nergens meer recht op en eigen vermogen willen ze alleen maar van je afpakken) en krijg je er bovendien alleen maar meer stress bij (er wordt immers ook meer van je verwacht voor dat inkomen).
Voorlopig geef ik niet op, maar ik heb wel het idee dat ik veel dingen echt voor niks aan het doen ben. Overwerken, studeren, waarom eigenlijk nog? Ben ik er nou echt beter van geworden? Kan ik niet beter minder gaan werken, goedkoper wonen, een beetje op mijn gitaar pingelen en van de rust genieten die ik dan heb?
Ik vraag het me soms echt af. Misschien past het leven dat ik gekozen heb wel helemaal niet bij mij en kan ik er beter een wat alternatievere leefstijl op nahouden waarbij de nadruk op emotionele rust en vrienden / familie ligt, in plaats van een leven waar je bijna de hele tijd niets anders doet dan werken, nog iets meer werken en daarnaast studeren zodat je in de toekomst nog meer kunt werken

En ja, dat is een direct gevolg van de recessie dat ik persoonlijk voel, een hogere werk- en prestatiedruk alleen maar om hetzelfde inkomen te behouden.
Soms voel ik me echt zo'n mannetje dat in de matrix leeft, een werkmier van onze samenleving waar de stekker uit wordt getrokken als die op een dag niet meer nodig is (want dat pensioen kun je straks wel vergeten als het zo doorgaat). Daarvoor hoef je alleen maar even naar Duitsland te kijken, waar AOW'ers te weinig geld hebben om eten te kopen en tegen achterlijk lage tarieven nog wat klusjes doen om te kunnen overleven (er is geen minimumloon). Zo gaat het in Nederland straks ook en dan ben ik nog positief.
Op macroniveau begrijp ik wel dat de recessie en vergrijzing ons weinig keus laat om het anders op te lossen (double whammy), maar op persoonlijk niveau is het toch een deprimerend vooruitzicht.
Denk maar niet dat werkgevers nog heel lang middelloonregelingen zullen aanbieden. Beschikbaar premiestelsel here we come, tel daar een sterk stijgende AOW leeftijd bij op en dan weet je dat er een tijd zal komen dat je zonder werk niet meer kunt rondkomen. Of het nou is, omdat niemand meer jou aanneemt als je straks 60 bent of omdat je zoals je ouders en grootouders de laatste 10 jaar van je leven waarschijnlijk arbeidsongeschikt en ziek thuis zit, dat maakt niet uit. Er zal te weinig geld zijn.
Dan kun je beter nu van het leven proberen te genieten, want die toekomst.. tsja. Daar kun je toch niks aan veranderen.
[/rant]
Ask yourself if you are happy and then you cease to be.