Je bedoelt de Nederlands gezongen versie van "Ne me quitte pas"? Ik koos deze omdat ik 'm zelf ook apart vind in het Nederlands maar dat het wel een originele versie is door de zanger/schrijver zèlf. Hopende dat het iets dichterbij komt dan het Frans wat slechts weinigen verstaan.Verwijderd schreef op zondag 09 december 2012 @ 03:08:
Grappig dat je deze kiest. Ik voel hier he-le-maal niets bij. De opnamekwaliteit valt mij eerlijk gezegd ook niet positief op, maar dat staat er nog een beetje los van.
Waarom ik dit koos is omdat het een nummer is wat zó ontzettend vaak gecoverd is en in zóveel talen dat het een goed voorbeeld is voor mijn punt dat als een schrijver ook een beetje goed kan zingen dit echt een meerwaarde geeft boven iemand die alleen andermans liedjes kan vertolken. Dit komt recht uit het hart.
Als je hier helemaal niets bij voelt is dat misschien een goed punt om eens bij stil te staan waar dat dan door zou kunnen komen. Ik zeg dit niet als kritiek maar als retorische vraag. Is het de ouderdom, zijn het de zwart-wit beelden, de taal, het thema, gebrek aan deze levenservaring, het accent, de duur, de tekst/poezie, de instrumenten/arrangement, gebrek aan beats, wat?
Dat het nummer zo vaak gecoverd is geeft aan dat heel veel muzikanten dit (h)erkennen als meesterlijk. Tijdloze emotie in muziek in zijn puurste vorm. Net als het nummer (ik zat er al op te wachten ^^) Halleluja van Leonard Cohen. In dit geval van Jeff Buckley. Naast k. d. lang bij uitzondering beter dan het origineel.
Als ik dit nummer bij The Voice of ... (of welke andere 'talenten-'jacht dan ook) hoor krijg ik al kromme tenen.
Tja, dat is waar. Muziek is nu eenmaal de meest directe ingang tot je emotie, dan valt dat moeilijk te scheiden.Niet dat dat niet logisch is, maar ik krijg toch sterk het gevoel dat mensen ook gewoon veel muziek neergooien die ze zelf erg fijn vinden.
Ik heb trouwens gisteren voor het eerst de EP van Lana del Rey opgezet maar ik vond de geluidskwaliteit toch tegenvallen. Alsof het gewoon van CD is geperst.