Ardana schreef op donderdag 17 mei 2012 @ 00:01:
[...]
Dus iemand die geen arbeidsongeschiktheidsverzekering kan betalen, moet ook maar geen huis kopen? Als je hersteld bent van 'n ernstige ziekte, is je premie bijna niet op te brengen...
Het feit dat een verzekeraar z'n premie zo omhoog gooit, is niet gebaseerd op gebakken lucht. Nee blijkbaar blijkt uit de statistiek dat de kans nu eenmaal veel hoger is dat ze moeten uitkeren, waardoor die premie zo duur wordt. Het is bijvoorbeeld niet voor niets dat een 18-jarige bijvoorbeeld geen Golf GTI kan verzekeren, of dat wel kan maar er een enorme premie voor moet betalen.
Als zoiets rationeels, zo zakelijk, kil en berekenend als een verzekeringsmaatschappij gewoon vindt dat jou premie duurder moet zijn dan die van de buurvrouw, dan hebben ze daar vaak hele goede redenen voor. En niet omdat ze jou niet aardig vinden of wat dan ook.
Wat je kunt doen is dat negeren en alsnog een huis kopen, prima. Je bent immers niets verplicht (niet altijd althans) en het staat je vrij te doen met je geld wat je wil. Maar je neemt daarmee wel een risico. Het wordt natuurlijk pas een issue op het moment dat er iets gebeurt waardoor jij inderdaad niet meer je hyptoheek zou kunnen aflossen. Dan klop je natuurlijk aan bij NHG, of als het helemaal fucked-up gaat bij de schuldsanering en sociale dienst. Uiteindelijk is het dan 'jan met de pet' die moet mee betalen aan jouw foute beslissing. En waarom? Alleen omdat jij de luxe wilde van een eigen koopwoning, terwijl 'de computer' eigenlijk had berekend dat dat best tricky is.
Ik gun ieder zijn woongenot, en als het moet in een eigen woning. Ik ben zeker geen voorstander om dat verder in te knoppen of dergelijke verzekeringen verplicht te stellen. Maar ben bewust van de risico's (jij natuurlijk wel met jouw achtergrond, maar een random iemand is dat misschien niet) en weeg ze af. Ik heb het gevoel dat mensen vaak die stap maar graag overslaan, omdat ze liever nu willen hebben wat hun hartje begeerd. Uiteindelijk mag 'het collectief' de schulden van de ander dragen, zie Dexia, IceSave, DSB, enz. Zo komen we er wel heel makkelijk vanaf...
Persoonlijk zou ik dat risico nooit willen nemen, sterker nog, ik zou niet eens willen dat ik zo'n beroep zou moeten doen op het collectief. Maar goed, zo sta ik in dat soort dingen.
[...]
Ik kan je 'n paar voorbeelden vertellen, geen probleem. Zoals ik schreef, de werkelijkheid is altijd ongeloofwaardiger dan welke fantasie dan ook.
Ik geloof best dat het leven raar kan lopen. Maar ik geloof ook dat wanneer je je bewust bent van je financiële situatie, je je eigen schaapjes op het droge kan zetten (zou moeten kunnen zetten). Werk je niet? Tricky. Heb je kinderen? Tricky. Hoge hypotheek? Tricky. Persoonlijke leningen/doodlopende kredieten? Tricky.
Volgens mij moet er vaak al heel wat voorgevallen zijn (en al een veel langere periode terug) alvorens mensen echt dusdanig in de shit raken en bij jou aankloppen. Vaak zijn er genoeg momenten tussentijds geweest dat mensen een ommekeer hadden kunnen maken, maar misschien niet wisten hoe, en juist stappen hebben gezet de verkeerde richting op. Dat is natuurlijk heel erg spijtig, maar wel te voorkomen door bijvoorbeeld betere voorlichting. "Lenen kost geld" is leuk hoor, maar geeft totaal niet de impact weer van zo'n lening in iemands specifieke situatie.
[...]
M.i. ga je hier volledig de mist in: vroegah, toen werd je als vrouw direct handelingsonbekwaam zodra je getrouwd was - en dat was tegelijkertijd de reden dat je arbeidsovereenkomst stopte. Dus er waren juist helemaal geen tweeverdieners. Sterker nog, de man beschouwde het als schande als hij niet in z'n eentje kostwinner kon zijn voor z'n vrouw en kinderen. Later mocht 'n vrouw wel werken, maar dan moest het vooral 'n hobby zijn. Vroegah kon je als man alleenverdiener zijn en je hele gezin onderhouden, incl. die koopwoning. Nu kun je als man niet eens meer zelf 'n huis kopen als je pech hebt, laat staan je gezin onderhouden.
Nu heb je het misschien over de jaren 50, maar ik dacht meer aan de jaren 70. Ook toen kocht je niet zomaar een huis, want ook toen was er een flinke stijging in prijzen van het vastgoed, dus moest je dat eigenlijk met z'n 2-en doen. Mijn ouders vertelde wel eens dat ze toen een klein appartementje konden kopen, maar dat ze allebei gewoon full-time aan het werk waren om nog wat te kunnen sparen naast het betalen van de woonlasten. Dat spaargeld kwam later weer goed van pas, want met de stijgende rente in de jaren 80 gingen een hoop mensen op hun bek, terwijl m'n ouders wel wat spaargeld hadden om die klappen op te vangen.
Zo zie je maar weer dat dergelijke problemen van alle tijden zijn. Men zegt wel eens dat de rentestijging zoals in de jaren 80 nooit meer voor kunnen komen (want....). Ik geloof ze niet. De geschiedenis herhaalt zichzelf keer op keer, mensen leren toch niet van het verleden, dat blijkt wel uit zoveel dingen. Toen was het de rente, tegenwoordig is het de kredietverstrekking, morgen is het de falende Euro... Een hypotheek is imho een heel heftig ding wat je niet te lichtzinnig zou moeten nemen. Je kan het beter maar op een zo'n pessimistische manier door laten rekenen, dan kan het achteraf alleen maar meevallen