CodeCaster schreef op woensdag 16 mei 2012 @ 12:59:
[...]
We weten allemaal wel dat de wereld een stuk beter af zou zijn zonder de mensheid, maar nu we er met z'n allen toch zijn, moeten we er maar het beste van maken.
Je lijkt maar voorbij te blijven gaan aan het feit dat niet iedereen, sterker nog, haast niemand naast (het hoofdkantoor van) zijn werk kan wonen. In de steden is hier geen (betaalbare) plek voor, en op (fietsafstand van) een industrieterrein wil of kun je niet wonen.
Dat is simpelweg niet waar. Binnen 15 km. van een industrieterrein kun je best wonen. Binnen 15 km. van Den Haag kun je bijv. al in Leiden wonen.
Daarnaast kán lang niet iedereen verhuizen: de reistijd van de partner wordt mogelijk vergroot, het sociale leven (en dat van eventuele kinderen) wordt overhoop gegooid,
Als je als partners beiden werkt neem ik aan dat je de reistijd iig kan minimaliseren door "in het midden" van de twee werkplekken te gaan wonen. Mensen verhuizen nu ook en slagen er toch in er een sociaal leven op na te houden. Van een keertje verhuizen wordt je echt niet meteen een nomade. Het argument van een sociaal leven vind ik dus niet sterk.
De meeste (grove) kosten-batenanalyses van verhuizen versus kilometerheffingbelasting betalen komen in het nadeel van verhuizen uit: rest niets dan de belasting toch maar te slikken. Dat maakt het nog niet tot een goede oplossing. Er wordt zomaar van de ene op de andere dag besloten dat half Nederland een half netto maandsalaris mag inleveren.
Dat is veel. Dat zie ik ook wel in. Het probleem met dit soort subsidies en bijv. hypotheekrente-afrek is dat het achteraf gezien eigenlijk beter nooit ingevoerd had kunnen worden, maarja... achteraf praten is natuurlijk makkelijk.
Het is nu zaak de afschaffing te managen, want voor mij staat voorop dat het beter ware als dit soort regelingen er niet zouden zijn.
Hierbij denk ik, zoals ik een aantal dagen geleden in reactie op Senor Sjon postte, dat de lasten wel heel gemakkelijk louter op de werknemer afgewenteld worden en dat er meer op de werkgevers afgewenteld zou kunnen/moeten worden. Voor werknemers die in een gewilde professie werken valt daar misschien individueel iets uit te onderhandelen, echter, ik zou liever zien dat of de staat, of de vakbonden zorgen dat de klap voor alle werknemers wat verzacht wordt door ook de werkgevers bij te laten dragen.
Ik snap ook niet hoe de helft betalen dit probleem kleiner maakt, het blijft een relatief grote lastenverzwaring.
Het is toch een minder grote lastenverzwaring. Zoals ik al eerder postte, ik zie ook wel in dat er voor uitzondelijke gevallen regelingen bedacht moeten worden. Dat is voor mij echter niet voldoende reden om ook voor de niet-uitzonderingsgevallen, voor mensen die gewoon iedere dag met de auto van Alphen aan de Rijn naar Rotterdam of weetikveel rijden, de status quo te handhaven.
Verder lijk ik uit je posts te lezen dat je denkt dat er enkel in grote steden werk is, en dat de mensen die daar werken allemaal op "het platteland" wonen, en dat dat platteland dan ook nog eens op uren reizen van "de grote stad" ligt. De realiteit ligt
iets genuanceerder.
Dat is niet wat ik bedoel. In principe ondersteunt het kaartje uit je link imo mijn betoog zelfs. Het is duidelijk dat het in veel gebieden best mogelijk is werk te vinden zonder "gedwongen" naar de grote stad te verhuizen. Tenslotte kun je, als je op het platteland woont en werkt ook redelijk dichtbij je werk wonen.
Waar ik tegen ageer is mensen die uren reizen omdat ze op het platteland willen wonen terwijl ze ver weg in de stad werken. Als je die keuze wil maken vind ik dat prima. Echter, voor die keuze zou je niet gesubsidieerd moeten worden.
Waar moet iemand als een koerier, schilder of uit een van de andere door Janoz genoemde beroepsgroepen dan gaan wonen? Naast de loods waar de bussen dan 's nachts geparkeerd worden?
Zo iemand moet wonen waar hij/zij wil. Als men minder reiskosten wil maken dan kan men ervoor kiezen dichterbij die loods te gaan wonen ja.
Zo'n bedrijf haalt juist efficiëntie door zijn medewerkers verspreid te hebben wonen: aan het eind van de werkdag neemt de werknemer de auto met de lading voor de volgende dag mee naar huis, en krijgt een aantal adressen die daar in de buurt liggen. Hetzelfde gebeurt aan het eind van de werkdag: de laatste adressen liggen idealiter in de buurt van de woonplaats van de bestuurder.
Maar dan zijn de gemaakte kilometers werkkilometers, die dus voor rekening van de baas moeten komen. Dat moet voor de meeste beroepen niet al te moeilijk vast te stellen zijn en voor dit soort gevallen is dan de afschaffing van reiskostenvergoeding geen probleem.
Het alternatief is dus op eigen kosten (of: belast) naar het werk te rijden (verhuizen is immers geen optie, zie boven), en dan dezelfde route terug met de bus van de zaak te rijden. Verder voeg je door deze werkwijze makkelijk uren reistijd per dag toe aan groepen werknemers die toch al regelmatig werkdagen van meer dan tien uur per dag maken. Wat zullen ze doen: verhuizen, een maandloon per jaar aan belasting betalen, of de WW in gaan omdat ze door deze maatregel geestelijk en lichamelijk gesloopt worden?
Wat is er in godesnaam mis met het door mij aangedragen alternatief: met vehicle tracking prive en werkkilometers scheiden en de werkkilometers voor kosten van de werkgever laten komen?
Dan heb je die extra reistijd en het efficientieverlies helemaal niet en kunnen we dus die hele alinea als niet geschreven beschouwen toch?
Dat er een stukje bewustwording nodig is, ben ik helemaal met je eens, maar de belasting hiervoor voor een deel bij een groep leggen die dat in de eerste plaats niet kan dragen en er in de tweede plaats weinig aan kan veranderen (want laagopgeleid, moeilijk vergelijkbaar werk dichterbij te vinden en lastig te verhuizen) lijkt me niet helemaal de oplossing.
Ik betwijfel dus of daar de lasten liggen. Ik vind namelijk dat werkkilometers niet voor kosten van de werknemer moeten komen. Hoe je dat in het specifieke geval van de schilder of de thuiszorgwerker regelt is een tweede, maar volgens mij zeker niet onmogelijk. Datzelfde geldt voor mensen die gedetacheerd werken. Een detacheringsbureau weet dat werknemers geen rekening kunnen houden met de locatie van hun opdrachtgever en dus kun je die mensen niet voor de kosten van hun reis laten opdraaien.
Ik maak me echter sterk dat de meerderheid van de forensen een specifieke plek heeft waar ze dag in dag uit naar toe reizen. Dat vervoer zou ik willen minimaliseren. Dat er beroepen zijn waar mobiliteit deel van de taak is, soit, maar dat is onvoldoende reden om dan forenzenverkeer maar helemaal niet aan te pakken.
Maar goed, jouw stokpaardje lijkt het totaal verbannen van alles wat rijdt te zijn, dus ik laat het hierbij: ik vind dit een volstrekt onhandige maatregel, die het probleem waarvoor 'ie in het leven is geroepen (mensen dichter bij hun werk laten wonen) niet gaat oplossen.
Niet alles, wel zou ik het graag minimaliseren ja. Dat betekent niet dat ik auto's wil verbieden, alleen dat ik ze niet wil subsidieren. Ook denk ik dat, als bijv. rekeningrijden ingevoerd wordt (waar ik voor ben), dat je de accijnzen zou kunnen verlagen. Ik zou alleen, zoals ik al postte in antwoord op een post van Senor Sjon geen ontmoedigende maatregelen af willen schaffen zonder dat daar een andere ontmoedigende maatregel met hetzelfde effect voor in de plaats komt.
offtopic:
Vanuit het doel om gereden kilometers te maximaliseren denk ik dat misschien accijnzen effectiever zijn dan rekeningrijden, want dat laatste spreidt eerder het verkeer dan dat het het ontmoedigd.
La majestueuse égalité des lois, qui interdit au riche comme au pauvre de coucher sous les ponts, de mendier dans les rues et de voler du pain. - Anatole France