L.A. Noire. Waarschijnlijk de meest interessante game die ik ooit gespeeld heb. Ik weet niet waarmee ik het moet vergelijken.
Het belangrijkste aan L.A. Noire is denk ik het oog voor detail. Niet alleen is Los Angeles prachtig nagebouwd, ook andere dingetjes zoals clues kloppen. Neem bijvoorbeeld het dossier van een bepaalde patient in een bepaald ziekenhuis. Niet alleen staat er iets op wat te maken heeft met de zaak die je aan het oplossen bent, ook staan er dingen op die feitelijk niets met de game zelf te maken hebben. Overbodig, kan je zeggen, maar het geeft je wel het gevoel dat de wereld in het spel 'leeft'.
Dit geldt ook voor de bewegingen. Probeer eens over een lijk te lopen. Cole zet er dan netjes een (realistische) stap overheen. De mogelijkheid bestaat dat iemand zegt dat je moet oppassen waar je loopt. Probeer eens over de afzetting van een crime scene te stappen. Jup, Cole zet er weer netjes een stap overheen. Deuren? Ook die maakt Cole open zoals een echt persoon dat zou doen, niet door er tegenaan te lopen. Is dit oog voor detail een verassing? Niet echt. Rockstar staat daar sowieso al bekend om. Maar dit keer is er wel erg veel werk in gestopt.
Het feit dat bewegingen er zo mooi uit zien en zo goed werken, maakt het spel wel wat lineair. Als je bijvoorbeeld een trap afloopt kan je niet naar links op naar rechts bewegen. Als je een brandtrap opklimt is het enige wat je hoeft te doen omhoog lopen. Cole loopt zelf naar de volgende trap. Is dit erg? Nee, maar wel wennen. Het is indrukwekkend om te zien hoe Cole een paar treden overslaat als hij een trap op rent.
Het spel is dus lineair, en ook niet overdreven moeilijk. Ik ben pas net bij de Homicide desk beland, dus misschien kan ik daar niet zoveel over zeggen. Als voorbeeld (alleen lezen als je "A Marriage Made in Heaven" van de Traffic desk al gedaan hebt):
spoiler:In de jaszak van het lijk vind je een brief over een levensverzekering, die daar 'toevallig' zat. Dan weet je al waar de zaak heen gaat. Aan de andere kant heeft het verhaal wel plotwendingen. Even later belt de 'investigator' (ben zijn naam kwijt) dat je snel naar het lijkenhuis moet komen. Als ik daar heen rij, ben ik toch wel erg benieuwd wat er precies is.
Ondanks dat het spel niet moeilijk is, is het handig wel je aandacht er bij te houden, of in ieder geval zelf een paar dingen op te schrijven. Zeker als je stopt middenin een zaak, en de volgende dag weer verder gaat spelen, is het lastig te herinneren wie wie is, en wat ze met elkaar te maken hebben. Toch raad ik iedereen aan alle hints uit te zetten, en de clue music altijd aan te laten. Zo voorkom je dat je gewoon random gaat rondlopen, wachtend op het trillen van je controller. En het is echt wel te doen zonder hints. De meeste crime scenes hebben toch bordjes met 'A', 'B', 'C', enz.
Wat zeker wel waard is om even te proberen, is de zwart/wit optie in het menu. Ik weet dat de meeste mensen liever in kleur spelen, maar zwart/wit heeft een aantal voordelen:
- Alles ziet er foto-realistischer uit. Dit heeft niks te maken met dat het doet lijken alsof je echt in de jaren 40 bent. Vooral gezichten zien er gewoon beter uit in zwart/wit.
- Het doet denken alsof je er echt bij bent, daar in de jaren 40. Zelf vind ik dit een onzin argument, maar sommige mensen vinden van niet.
- Het ziet er net allemaal wat 'geheimzinniger/grittier' uit. Eigenlijk hetzelfde probleem als het eerste punt. Kleuren namaken is gewoon erg moeilijk.
Toch switch ik soms terug naar kleur. Alhoewel in kleur spelen gewoon 'verkeerd' lijkt, lijkt het ook alsof ik wat mis in zwart/wit. Ik heb vaak dat ik erg benieuwd ben hoe de omgeving er nou in kleur uit zet. Dan switch ik snel naar kleur, ben ik toch teleurgesteld omdat het er beter uitzag in zwart/wit, en switch ik weer terug.
Al met al een geweldig spel, zoals je nog nooit gespeeld hebt. Een aanrader, maar zeker niet voor iedereen! Maar dat is al genoeg duidelijk gemaakt op internet denk ik zo.