Ik zie dat een aantal dagen afwezigheid op dit forum meteen tot achterstand leid, allerminst een vruchtbare discussie iig.
Ik zie ook dat de aard van discussie wat meer verschoven is naar globalere inhoud geven aan ethiek dan de aard van ethiek zelf. Toch zou ik nog wel Merlin33 willen bedsicussieren over hoe universeel ethiek is en zoals je vermeld in het religie topic dat jij vind dat ethiek altijd veranderend is. Ik meen echter zelf dat ethiek veranderlijk lijkt te zijn , echter niet is. De vervaging van het universele vind plaats in het overal opnieuw moeten toepassen van ethiek om de juiste handeling te vinden, maar de grondregel van ethiek lijkt zich hieronder echter niet te veranderen. Ethiek is imho universeel, maar we hebben de overkoepelende definitie niet gevonden.
zoals ik al eerder aanhaalde is Aristoteles' definitie redelijk vaak geldend, maar niet overlappend toepasbaar op alle situtaties, bestaande filosofie vult daar flink wat op aan, maar maakt de definitie niet nauwer, eerder uitgebreider. Zou je voorbeelden kunnen geven waaruit volgens jou blijkt dat ethiek per definitie altijd veranderlijk is?
Om even in te springen op spesnova's punt van "de mens in dit geval - complexe en ingrijpende eigenschappen ontwikkelt waar hij geen (persoonlijk?) voordeel bij heeft." Ik vind dat interresante stof en heeft bij mij veel bijgedragen naar de zoektocht van de oorsprong van ethiek in religie, (als religie niet waar zou zijn, waar komen al die waardes dan vandaan?)
Ik denk dat hij dat kan, of op z'n minst zijn er mensen in de geschiedenis beziggeweest die dit wel kunnen en voor andere mensen hebben voorgeschreven. een voorbeeld is trouwen;
Wat voor nut kun jij in de wereldlijke omgeving koppelen aan het huwelijk? Ik zie een aantal maatschappelijke voordelen, vnl, het instandhouden van een stabiele gezinssituatie en het bieden van goede ondergrond voor het opvoeden van een kind, kortom een gezondere maastschappij creeeren waarbij de gezinsvorming als basis uitgang in deze kweste dient.
Is dat echter de doelstelling die mensen hebben bij het trouwen, is dat de religieuze incentive om iemand te huwen? Nee voornamelijk niet, sterker nog soms lijkt het nuttige een "toevallig" gevolg te zijn van deze ceremonie en lijkt de relatie ermee behoorlijk ver weg te zijn.
dit is netzo het geval bij ethiek zelf, de relatie met het doel lijkt niet voor iedereen zichtbaar te zijn en over mezelf betrokken doe ik ook niet goed met de achterliggende gedachte dat het de maatschappij dient, het lijkt me redelijk automatisch te gebeuren met het idee dat ik handel, de meest goede optie is.
vreemd dus dat al ethiek ontstaat in een tijd waar voor jezelf graaien gunstiger lijkt uit te pakken en relatie met het nut ervan zeer ver weg lijkt te zijn en daaruit leid ik een aantal redeneerpunten;
1. God heeft het ons ingegeven (sorry gelovigen, maar vanuit mijn overtuiging schrijf ik die af)
2. een aantal zeer slimme mensen zag de relatie wel en hebben dit aan andere mensen voorgeschreven die de relatie tot het nut niet inzagen, maar volgden dit graag op.
3. Mogelijk heeft ethiek toch een biologische oorsprong en zit het in ons allemaal, hierin hoeft de slecht zichtbare relatie met het nut niet verklaard te worden, het zit gewoon diep in ons begraven.
Ik neig mezelf aan te trekken en af te stoten van het biologische punt, enigszins is het aan te nemen omdat ander sociaal gedrag, rol van man en vrouw, groeps/roedel gedrag ook (deels)hieruit voortkomt aan de andere kant lijkt me ethiek te complex om hieruit al een beginsel te hebben (ander uit biologisch voortgekomen gedrag bied een direct relatie tot het gevolg van je gedrag, bij ethiek is de relatie tot de directe beloning er vaak niet (waarom ik denk dat de religieuze incentive eraan gekoppeld word, "je hebt er nu misschien niks aan, maar bij petrus voor de poort of op de dag des oordeels..."))
punt 2 is plausibel, zolang er mensen zijn, zijn er ook filosofen, zij zullen de eersten geweest moeten zijn die deze relatie en het belang ervan inzagen. Ik zie verder ook een relatie met makers van wetten en normen en waarden.
zet ik m'n dualistische petje af en misschien is dan een combinatie van alle 3 mogelijk? realititeit lijkt met dit het meest eens te zijn. Ik laat dan even in het midden of god een menselijk verzinsel is of werkelijk bestaat. Ook sluit geen van alledrie een ander uit.
dit weer even koppelend aan Spesnova's alfabet voorbeeld, het feit dat een mens iets kan bedenken wat er niet is maakt het mogelijk uberhaupt hypothetisch na te denken en dat doen we dus ook, mbv onze fabuleuze gave: creativiteit.
de ene wetenschapper betheoriseert een verhaal over bergtoppen en de ander over hoeren vervolgens gaan diezelfde wetenschappers ook nameten of dat ook bewezen kan worden. Vaak word het niet bewezen en gaat men uit van het meest waarschijnlijke, dat is soms wel benanstigend, stel je voor dat dit geschrift bij een opgraving van een romeinse hoerenkast werd gevonden?
Het zou echter je angst moeten wegnemen dat de meeste mensen het onderscheid tussen hypothese en bewezen werkelijkheid gelukkig kunnen maken.
[
Voor 7% gewijzigd door
vlaaing peerd op 28-09-2010 14:38
]