De invloed van de capaciteit op de klank kan ik niet toelichten (het bestaat, maar de precieze werking/oorzaak ken ik niet).
Van de contactgeluiden weet ik wel de bronnen. De eerste is natuurlijk de vaak belabberde kwaliteit van de jack's en sockets die bij gitaren gebruikt worden.
Niet heel ongebruikelijk is het bijv. dat een chassis-deel als hieronder in een gitaar of versterker zit:

Afscherming? Totaal niet aanwezig, in geen enkele vorm. Daarnaast ze de contacten meestal maar matig, waardoor de elektrische geleiding niet optimaal is en ze zeker bij de lage spanningen van een gitaar te hoge weerstand veroorzaken.
Vervolgens de stekkers die aan de kabel zitten. Het liefst zie je hier natuurlijk haakse Neutrik's, maar helaas kom je deze

toch ook erg vaak tegen (het plaatje komt nota bene van een gitaarshop

)
Hierover zal weinig discussie zijn dat deze 2 dingen grote bronnen van kraken, tikken en wegvallende signalen kunnen zijn.
Dan nu het glad ijs stukje

De kabel. Mijn voorkeur en advies ging vroeger altijd uit naar Prefer kabel. Een fabrikant die gewoon duidelijk is over z'n kabels, wat ze kunnen en waarom. Geen hocus pocus, maar keiharde getallen (inductie per meter, weerstand kern per kilometer, weerstand mantel per kilometer en weerstand isolator per kilometer) en een erg vriendelijke prijs per meter (een goede mono coaxiale (AV-14) wordt voor €1,90 /m verkocht).
Hier kan je de collectie van ongebalanceerde kabels van Prefer zien.
Wat heeft dit met gitaar- en microfoonkabels te maken? Het volgende, behalve dat microfoon gebalanceerd is, hebben ze beiden te maken met vergelijkbare fysieke condities, namelijk relatief lang (5 tot 10 meter is normaal) en worden veel mechanisch belast (artiesten lopen graag op het podium, trekken aan de kabel, gaan erop staan, komen knopen in, etc).
Maar wat heeft dit met het geluid te maken, een goede kabel mag hier toch niet door beïnvloed worden? Klopt helemaal! Maar... Om een kabel bewegelijk te maken, het laatste wat een artiest wil is een stugge kabel aan z'n microfoon of gitaar, zijn er allerlei trucs toegepast om mantel, kern én isolator zo soepel mogelijk te houden. Mantel en kern is op te lossen door veel dunne koperdraden te gebruiken, immers, hoe dunner het draadje, hoe makkelijker het buigt. Een draad van 0,5mm^2 die bestaat uit 20 geleiders is daardoor soepeler dan één die uit één massieve kern bestaat.
Dan de isolator. En hier zit hem de kneep. Deze moet een hoog genoeg isolatiewaarde hebben om demping en capacitieve werking zoveel mogelijk te onderdrukken, maar moet ook soepel zijn. Voor een audiokabel wordt vaak een teflon/nylon isolator gebruikt, eventueel in schuimvorm (lucht isoleert nog beter dan nylon of teflon en maakt de isolator soepeler) en is meestal zo'n 2 mm dik (buitendiameter van de isolator is vaak 4 tot 5 mm).
Maar wat gebeurt er als je een kabel buigt? Dan wordt aan de binnenzijde de isolator samengeperst, en aan de buitenzijde juist uitgerekt. Doe je extreem genoeg, dan beïnvloed je rechtstreeks de isolatiewaarde van de isolator op die plek, wat het signaal in de kabel negatief zal beïnvloeden. Ook wordt de buitenmantel aan de buitenzijde zover uitgerekt dat deze "lek" raakt. Iedereen kent dit eigenlijk wel van de coax van de TV, die ineens veel meer ruis geeft als je er een te scherpe hoek in hebt gedrukt.
En dan heb je nog het "zweepslag" effect, zoals wij dat in de winkel noemde. Neem een goedkope, lange kabel, sluit deze aan op een microfoon ingang (lekker gevoelig

), en sla de kabel op de grond. Je zal door de speakers een soort zweepslag geluid horen (of het geluid dat een strak gespannen staalkabel maakt als je erop slaat). Ook dit wordt veroorzaakt door een verandering in isolatiewaarde van de isolator. Bij het neerkomen op de grond zorgen g-krachten er namelijk voor dat de kern tijdelijk dichter bij de mantel kan komen en daardoor de inductie kortstondig veranderd. De kabel veranderd op die plek dan even in een mechanische microfoon. In minder extreme vorm, hoor je dit terug als gerommel in de speakers.
Ik hoef, neem ik aan, niet uit te leggen wat er gebeurd als je op een kabel gaat staan, na dit bovenstaande.
Om deze problemen op te lossen, is een stevige, maar soepele isolator nodig. Geen ander koper, geen speciale instraling, maar gewoon een goede, mechanisch stabiele kunststof isolator. Maar in huis, in een meubel waar de kabels stilliggen, is deze eis veel minder belangrijk en kan je het ook eigenlijk gewoon negeren.
Wat vervolgens wel interessant is om te weten (en je kan gelijk eraan zien hoe logische dingen compleet uit hun verband getrokken worden), deze mechanische problemen worden dus ook doorgetrokken op interlinks en speakerkabels en daaruit zijn de kabelsteuntjes en dempers ontstaan.
Dit is dus complete onzin!
Tenzij je in Japan woont en precies tijdens een aardbeving van 9.0 naar muziek zit te luisteren, zullen je internlinks en speakerkabels altijd stilliggen en dus 0,0 dynamische mechanische belasting ondervinden. De kern van je interlink beweegt dan echt niet ten opzichte van de mantel. Kan hij dat wel, zou ik maar heel snel nieuwe kabels gaan aanschaffen...
Waarschuwing, opperprutser aan het werk... en als je een opmerking van mij niet snapt, klik dan hier