lanerios schreef op dinsdag 05 juni 2012 @ 14:16:
[...]
Hier kan ik niks op toevoegen, compleet mee eens. Het is ook bizar dat een groepje mensen, die letterlijk niks te maken hebben met NL (buiten hun self claimed importance om) besluiten dat wij aan die norm moeten voldoen.
Ja we hebben er voor gekozen oid (ik zeker niet maar dat buiten beschouwing), maar ik blijf het erg vreemd vinden.
We hebben er als land niet alleen voor gekozen, maar als land hebben wij samen met andere landen uit wat schertsend het triple-A-team genoemd wordt aangedrongen op precies die 3%-regel. En terecht ook!
Het Keynesiaanse investeren als het economisch slecht gaat kan niet zonder het sparen als het goed gaat. Als het goed gaat, zijn partijen vooral bezig met het uitdelen van cadeautjes en extraatjes – wat overigens voor zowel links als rechts geldt, de VVD deelt ook graag een extraatje uit aan de achterban. Ze moeten ook wel. Als ze het niet doen, staat er vast iemand op de bühne te schreeuwen dat het belachelijk is dat we zoveel procent economische groei hebben, maar daar niets van terugzien.
Verder komt 3% alsnog neer op een immens bedrag en het is echt niet 'een grens', het is een uiterste. Het doel is om stelselmatig begrotingsevenwicht te hebben met een maximaal tekort van 0.5%. De 3% geldt als grens voor als het tegenzit. Als het heel erg tegenzit mag je boven die 3% uitkomen, maar dat is echt niet standaard. Spanje krijgt nu bijvoorbeeld een extra jaar om de begroting op orde te brengen, maar Spanje kampt met een ingestorte huizenmarkt (die van ons zit volledig vast, dat is waar …), enorme werkloosheid en een verborgen bankencrisis.
Het vijfpartijen/Kunduz/wandelgangen/lente-akkoord is echt geen hosanna-akkoord. Elke partij heeft het lastig om dat akkoord te verdedigen. Er zitten veel lastenverzwaringen in, maar dat kon ook niet anders. Een aantal partijen wilde een aantal bezuinigingen terugdraaien en inzetten op vergroening; de HRA is nauwelijks aangepakt doordat VVD en in mindere mate CDA daar tegen zijn. Snijden in het overheidsapparaat levert pas op langere termijn geld op en zelfs dan pleegt het tegen te vallen. Er moest gewoon voor 2013 ineens een klap geld komen, met verkiezingen voor september in het vooruitzicht.
In die zin is het dapper dat de partijen zich hieraan gewaagd hebben. GroenLinks krijgt te horen dat ze te weinig bereikt hebben, dat ze hun linkse ziel verkocht hebben. VVD krijgt om de oren omdat er te weinig gesneden wordt in de overheid en er wel fikse lastenverzwaringen aankomen, zeker voor de leaserijder en de ondernemer met bedrijfsauto. Partijen als D66 en CU en in mindere mate CDA komen er dan nog het beste vanaf, omdat zij zich sowieso meer centraal bevinden. Het CDA kan daarnaasrt de cognitieve-dissonantiekaart spelen: dit was nog een uitvloeisel van het Catshuisakkoord en het rechtsere CDA, maar voor de verkiezingen kiezen we het Radicale/Nieuwe Midden. Dat Buma zowel bij het Catshuis als bij dat Nieuwe Midden betrokken is laten we dan maar even buiten beschouwing.
Waarmee ik trouwens niet de SP of de PvdA van lafheid wil beschuldigen overigens.
De SP heeft precies gedaan wat het moest doen: niet meedoen. Vanuit electoraal perspectief is dat gewoonweg het enige juiste, omdat de SP hoog in de peilingen stond en een compromisakkoord zou enkel schadelijk zijn. Daarnaast zou een compromis met de SP wel lastiger worden, omdat die aanzienlijk linkser van het midden ligt dan de deelnemende partijen.
Een interessant bijverschijnsel hiervan is dat de PvdA hierdoor in een enorm lastige positie gedwongen werd. Eigenlijk is de PvdA al lange tijd een partij die bereid is tot compromissen (denk o.a. Paars, maar ook regeren met CDA) en die toch dichter bij het centrum ligt dan de SP. Niet meedoen aan het akkoord kan tot zware kritiek leiden vanuit de centrumvleugel – op een bijeenkomst hoorde je ook "Ik vind het schandalig dat we nu in hetzelfde rijtje staan als de SP en PVV". Wel meedoen is een enorm wapen aan de SP geven. Roemer zal geen moeite hebben om de vinger op de zere plek te leggen en zo de linkervleugel van de PvdA leeg te eten. Voor Samsom was het, los van zijn eigen overtuigingen, kiezen tussen twee kwaden. Uiteindelijk heeft hij de electoraal slimme keuze gemaakt om niet mee te doen.