Ik houd aan deze plaat een beetje een vreemd gevoel over, en dan druk ik me nog uit in eufemistische bewoordingen.
Met deze compositie vertel je de kijker een ding: ik als fotograaf ga ervoor om doormiddel van de spiegeling in het water een mooie symmetrische compositie toe te passen. Goed zo, mooi gezien en daar kan niemand wat op aan te merken hebben.
Kijk ik vervolgens naar de implementatie, dan weet ik niet meer wat ik hier nu van moet denken. Het water is niet stil genoeg om het genoemde effect te bereiken, en daarnaast verzuipt de spiegeling letterlijk in iets wat op mij overkomt als absurde vignettering.
Naar mijn mening word nu de mooie bovenste helft van de foto om zeep geholpen door effectbejag. Ik weet uit ervaring wat mogelijk is met de RAW files van de D700, en had er hier persoonlijk voor gekozen om op zijn minst de onderste helft qua verloop van belichting en mate van vignettering gelijk te trekken met de bovenste helft. Dat had dan ondanks de rimpelige spiegeling een mooi sferisch effect opgeleverd.
Zoals altijd: mijn mening is geen feit