zit nu 11 uur ver en heb net de tweede tempel uitgespeeld (met de baas uit de E3 demo

) en hoe langer ik het speel hoe beter het wordt, terwijl het toch al steengoed begint.
Eerst en vooral: Midna!

Midna is een fenomeen, een obsessie. Mijn gevoelens voor haar zijn zowel een intens verlangen als een intense haat. Enerzijds wil ik zo snel mogelijk van haar af, anderzijds mis ik haar voortdurend wanneer ze er niet is. Ze mishandelt me voortdurend en nooit kan ik iets goed doen, en toch doe ik er alles voor om ze tevreden te stellen. Ik maak mezelf wijs dat ik enkel haar eigenwijze willetje volg opdat ze mij kan helpen met mijn queeste, maar de waarheid is dat alles wat ik doe volledig in haar voordeel is. Ik besef dit maar al te goed en toch blijf ik haar tolereren. Ze spot met me, met mijn menselijkheid, maar toch zal ik proberen bewijzen dat ik haar waardig ben.
Navi uit Zelda: OOT= vervelend insect. Midna = beste zijpersonage ooit gemaakt, waanzinnig veel karakter, je leeft er helemaal mee mee en het creepy gegiechel dat uit je hand komt wanneer ze iets opmerkt is ronduit geniaal
De cutscenes zijn fenomenaal goed van kwaliteit en de choreografie van de gevechten is ook waanzinnig:
spoiler:Het stuk waar je die Orc te paard duelleert is, waarbij de orc 1 van de kinderen op een stok rondzwaait als trofee is FE-NO-ME-NAAL.
Mijn eerste ervaring op Hyrule field was bijzonder: Hyrule field is ongeveer even groot als in Zelda: OOT. Ik haal even mijn map boven en zoom uit....Hyrule field blijkt maar een klein onderdeel te zijn van de totale map! Ik begin wat rond te rijden en het wordt donker. Tegelijk steekt er een onweer op. De regen druist naar beneden en bliksemschichten lichten de gitzwarte hemel en de omgeving volledig op. Je kijkt in de verte naar de "dark" twilight wereld, en de kleur van de lucht toont het contrast tussen de twee werelden. Overdag bij helder weer ziet de twilight er donder en dreigend uit, maar bij dit nachtelijk onweer ziet de twilight er juist licht uit en mengt de grens tussen de twee werelden door elkaar met een fascinerend soort groen.
Eens je de donkere twilight wereld betreedt verander je in een wolf en komt Midna uit het niets tevoorschijn. Deze transitie is zo waanzinnig goed gedaan dat ik de twilight wereld eigenlijk liever speel dan de gewone wereld. Alles baadt in een dreigende donkergroene kleur, overal zie je zwarte partikeleffecten en het geluid vervormt op een creepy manier. Als wolf staan al je zintuigen op scherp en kan je allerlei dingen zien die als mens onmogelijk zijn, waaronder het zien van geesten en het ruiken van geursporen. Je leert het hele wolf-zijn pas echt apprecieren wanneer je leert huilen: Wanneer je voor de eerste keer aan de rand van een klif je klaagzang afsteekt en er een waanzinnige cutscene start kan je alleen maar met open mond naar je scherm zitten staren.
Zelda: OOT wordt door vele fans aanzien als het beste spel ooit gemaakt. Is Twilight Princess beter? Zeker en vast! Dit is een ervaring die je stevig vastgrijpt en je niet meer zal loslaten.
(en ja, ik ben een grote fan van Midna

)
'Multiple exclamation marks,' he went on, shaking his head, 'are a sure sign of a diseased mind.' - Pratchett.