Ik zit met een, voor mij, enorm dilemma. Ik zal het kort proberen te schetsen.
Ik woon in een van de vier grootste steden van het land, daar hebben wederhelft en ik 8 jaar geleden een huis gekocht waar we niet geheel ontevreden mee zijn. Helaas heeft dit huis ook wat minpunten, zoals een voortuin en geen achtertuin. Die voortuin mag niet afgeschermd zijn vanwege de regels van de gemeente. Kortom: altijd buren in je koker. Daar hadden we destijds niet bij stilgestaan.
Al jaren zijn we op zoek naar een nieuwe woning en hebben een paar opties gehad. Helaas waren er altijd wat minpunten die voor ons best belangrijk zijn en waardoor we de stap niet gewaagd hebben. Uiteindelijk zijn we daar niet rouwig om, als we die huizen nu zien, dan hebben we geen spijt.
Op dit moment hebben we een optie op een mooie twee-onder-een-kap, energieneutraal, tuin op het zuiden, een stuk ruimer en in een rustiger buurt. Een van mijn wensen is niet meer in een tussenwoning en niet meer in de grote stad. Dat nieuwe huis is 20 minuten rijden vanuit de grote stad en is een nieuwbouwwijk. Het ziet er op zich netjes uit, en het lijkt er sereen. We hebben er gisteren weer even gewandeld.
En toch zijn er een paar twijfels: waar we nu een station op loopafstand hebben is dat straks niet meer het geval. Waar ik nu op de fiets naar mijn werk kan (8 minuten fietsen), zit ik straks 22 minuten in de auto en met files kan dat zomaar 35 minuten worden. En dat 3 a 4 keer in de week. Verder vinden we het moeilijk in te schatten hoe de wijk er precies uit komt te zien en dat zorgt voor de nodige twijfels. Misschien romantiseren we het wel teveel?
Waarom willen we weg? De drukte in de stad begint me steeds meer tegen te staan. Ik merk bij mijzelf dat ik toe ben aan een rustiger omgeving. Daarnaast hebben we nieuwe buren en daar horen we geschuif met stoelen en gegooi met de voordeur. Al een paar keer aangegeven, maar veranderd niet. Overprikkeling speelt hierbij een rol.
Last but not least: de huisarts heeft een paar weken geleden aangegeven dat ik depressieve klachten heb, gelukkig is dat snel opgepakt en kon ik bij een psycholoog terecht. Dat balletje is nu gaan rollen. Ik heb het op tijd kunnen signaleren en ik ben blij dat ik zo snel al geholpen wordt.
Maar het piekeren over al dan niet verhuizen helpt er niet bij. Aan de ene kant kan dat nieuwe huis frisse moed geven. Aan de andere kant is dit misschien het moment niet. Gelukkig is mijn wederhelft er, maar die kan mijn twijfels niet wegnemen. Ik ben heel bang dat we dit laten schieten en straks spijt krijgen. Ik besef me dat het misschien beter is om nog even geen grote stap te maken, maar ik besef me ook dat ik hier niet gelukkig wordt, maar mijn klachten helpen daar nu ook even niet bij.
Lang verhaal kort lukte dus niet, hopelijk was het prima te lezen. Het is niet gemakkelijk om bovenstaand te delen, maar misschien is er iemand met een zelfde ervaring (of in de kennissen- of familiekring). Dank voor jullie tijd!
Ik woon in een van de vier grootste steden van het land, daar hebben wederhelft en ik 8 jaar geleden een huis gekocht waar we niet geheel ontevreden mee zijn. Helaas heeft dit huis ook wat minpunten, zoals een voortuin en geen achtertuin. Die voortuin mag niet afgeschermd zijn vanwege de regels van de gemeente. Kortom: altijd buren in je koker. Daar hadden we destijds niet bij stilgestaan.
Al jaren zijn we op zoek naar een nieuwe woning en hebben een paar opties gehad. Helaas waren er altijd wat minpunten die voor ons best belangrijk zijn en waardoor we de stap niet gewaagd hebben. Uiteindelijk zijn we daar niet rouwig om, als we die huizen nu zien, dan hebben we geen spijt.
Op dit moment hebben we een optie op een mooie twee-onder-een-kap, energieneutraal, tuin op het zuiden, een stuk ruimer en in een rustiger buurt. Een van mijn wensen is niet meer in een tussenwoning en niet meer in de grote stad. Dat nieuwe huis is 20 minuten rijden vanuit de grote stad en is een nieuwbouwwijk. Het ziet er op zich netjes uit, en het lijkt er sereen. We hebben er gisteren weer even gewandeld.
En toch zijn er een paar twijfels: waar we nu een station op loopafstand hebben is dat straks niet meer het geval. Waar ik nu op de fiets naar mijn werk kan (8 minuten fietsen), zit ik straks 22 minuten in de auto en met files kan dat zomaar 35 minuten worden. En dat 3 a 4 keer in de week. Verder vinden we het moeilijk in te schatten hoe de wijk er precies uit komt te zien en dat zorgt voor de nodige twijfels. Misschien romantiseren we het wel teveel?
Waarom willen we weg? De drukte in de stad begint me steeds meer tegen te staan. Ik merk bij mijzelf dat ik toe ben aan een rustiger omgeving. Daarnaast hebben we nieuwe buren en daar horen we geschuif met stoelen en gegooi met de voordeur. Al een paar keer aangegeven, maar veranderd niet. Overprikkeling speelt hierbij een rol.
Last but not least: de huisarts heeft een paar weken geleden aangegeven dat ik depressieve klachten heb, gelukkig is dat snel opgepakt en kon ik bij een psycholoog terecht. Dat balletje is nu gaan rollen. Ik heb het op tijd kunnen signaleren en ik ben blij dat ik zo snel al geholpen wordt.
Maar het piekeren over al dan niet verhuizen helpt er niet bij. Aan de ene kant kan dat nieuwe huis frisse moed geven. Aan de andere kant is dit misschien het moment niet. Gelukkig is mijn wederhelft er, maar die kan mijn twijfels niet wegnemen. Ik ben heel bang dat we dit laten schieten en straks spijt krijgen. Ik besef me dat het misschien beter is om nog even geen grote stap te maken, maar ik besef me ook dat ik hier niet gelukkig wordt, maar mijn klachten helpen daar nu ook even niet bij.
Lang verhaal kort lukte dus niet, hopelijk was het prima te lezen. Het is niet gemakkelijk om bovenstaand te delen, maar misschien is er iemand met een zelfde ervaring (of in de kennissen- of familiekring). Dank voor jullie tijd!
iPhone 16 Pro iPad mini 6 MacBook Air M2 iMac M4 Watch Series 10 TV 4K HDR AirPods Max & Pro 2 HomeKit CarPlay MagSafe AirTags