Voor nu:
- De discussie in dit debat is bijna onmogelijk doordat het zo'n onderwerp is dat ongelooflijk polariseert, participanten lijken maar bij 1 van 2 mogelijke groepen te kúnnen behoren: Of je bent linksprogressief quasi hippie 'voor', óf je bent rechtsconservatief quasi fascist 'tegen'.
Ik hààt die polarisatie in dit soort maatschappelijke en cultureel belangrijke debatten maar het lijkt wel of je kan er simpelweg niet aan ontsnappen om in een hok geduwd te worden, het maakt de conversatie vaak onmogelijk en bijgevolg maakt het het onmogelijk om een consensus te vinden en om elkààr terug te vinden, ondanks divergente meningen.
En die consensus *zou moeten* zijn:
Iemand die ongelukkig is moet de tijd krijgen om te vinden wat hem/haar gelukkig maakt, en moet -na alles overwogen te hebben- de kans krijgen om te doen waarvan hij/zij gelukkig wordt, ZO LANG dit niet betekent dat anderen hierdoor benadeeld worden. Impliceert dat dat die persoon na voldoende overweging en bezinning van geslacht wil veranderen: go for it.
Annex: Jongeren moeten beschermd worden tegen hun eigen inherente onzekerheid (inherent aan het jonger zijn) en impulsiviteit, ze moeten uiteraard ook de kans krijgen om verkeerde keuzes te maken en daaruit te leren, maar die keuzes zouden dus terug te draaien moeten zijn zolang ze niet meerderjarig zijn, waarom: jongeren hun brein verandert nog, en dat gaat niet alleen over naïviteit op die leeftijd en keuzes maken op basis van onvolledige informatie en summiere kennis: dat gaat letterlijk over fysiologische veranderingen aan de vorm en structuur van het brein, dit zorgt ervoor dat hun gedrag, maar ook hun redenering, denkpatronen, meningen ook mee kunnen en zullen veranderen. (genoeg onderwerpen die ik als voorbeeld zou kunnen geven van hoe verschillend ik nu op m'n 40'ste over bepaalde zaken denk dan vroeger als puber)
Ideologische en zelfs fanatieke meningen en gevoelens zijn typerend voor jongeren, meestal gaan daar de scherpe hoekjes af door ouder te worden, in sommige gevallen verandert hun mening zelfs dràstisch door volwassen te worden... nogal klote als je er op je 21 toch achter komt dat je eigenlijk liever jezelf was gebleven maar je nu met dat ander lijf zit en terug ongelukkig bent.
Ik heb zelf een tiener in huis en ik vind het een beangstigende gedachte dat -mezelf kennende toen ik jong was- ze nu ergens ontzettend fanatiek over denkt, hiervoor/hierdoor een drastische en blijvende lichamelijke beslissing maakt als jongere, om dan na het opgroeien te ontdekken dat ze de verkeerde beslissing gemaakt heeft want ze staat ondertussen geheel anders in het leven dan toen ze nog jonger was maar jammer; te laat...
Het is de reden waarom dingen als tattoos pas toegelaten zijn bij meerderjarigheid.
Dog zij dank dat ik geen tattooshop binnen mocht op m'n 15'de want daar zou ik nu dus
ontzettend spijt van hebben, ik heb geen tattoos en ik moet er geen, maar had ik toen mijn zinnetje mogen doen, mijn lijf stond vol Black-Metal, Grunge en Punk bands.
Over die pronouns ben ik heel pragmatisch en dat zorgt er dus ook voor dat men mij in één van die 2 bovengenoemde hokjes wil duwen, nochtans is mijn pramatiek neutraal t.o.v. het onderwerp.
- als mensen zich gelukkiger voelen om zich als dit of dat te identificeren, moeten ze dat doen
- als mensen willen dat ànderen hen 'dit of dat' noemen mogen ze dat altijd
vragen
- als mensen
eisen dat anderen hen 'dit of dat' gaan noemen begint het schoentje te wringen...
Deze taalpurist heeft daar een beetje last mee, heeft niks met mijn politieke overtuiging te maken (4 the record, die is linksprogressief dat mag men hier gerust weten), maar met mijn moeite om een stukje opgedane kennis (waar ik veel belang aan hecht) te moeten wijzigen in functie van een relatief kleine bevolkingsgroep die zichzelf niet terugvindt in historisch vooraf gedefinieerde voornaamwoorden, wetende dat dat gevoel voor velen onder hen -o.a. jongeren- slechts tijdelijk kan zijn.
- ja, taal evolueert, maar waar trekken we de lijn?
- in essentie heb ik geen ideologisch probleem om "hen" te zeggen m.b.t. iemand die overduidelijk mannelijk of vrouwelijk is, het gaat mij vooral om 1) nieuwe gewoonte aanleren 2) het doel dat ik niet zie om die nieuwe gewoonte aan te leren 3) toch een beetje consternatie dat ik voel om een overduidelijke kat geen kat te mogen noemen maar iets anders omdat de kat """vindt""" dat ze iets anders is.
Misschien een beetje ideologisch toch maar op zich is daar niks mis mee.
En ja, ik heb een voorbeeld binnen mijn eigen vriendenkring; ex klasgenoot (mannelijk) die zich sinds een paar jaar met een vrouwennaam laat noemen én ook volledige geslachtsverandering, hormonen en operatie is ondergaan. en zonder er al te veel over uit te wijden ben ik al blij dat ze het niet erg vind als we ons nog vergissen want wij (de vriendenkring) kennen haar nog van vroeger, haar gezicht is nog steeds hetzelfde maar met wat make-up, en sommigen onder ons -ik inclusief- doen wel moeite, maar vallen nog steeds door de mand tijdens spontane conversaties... ook haar toenamlige jongensnaam gebruik ik nog steeds per abuis. (moest ik haar meer zien dan 1 à 2x per jaar zou dit wellicht beteren.)
...Maar zij is geswitcht van het ene naar het andere, dat vind ik dan nog ietwat duidelijk, iemand die zich niet vrouw, noch man voelt vind ik moeilijker.
Iedereen is het erover eens dat ze gelukkiger is dan haar vroegere "hij". dus waarom zou je daar tegen kunnen zijn?!
Maar dat is geheel anders dan iemand die impulsief en in een opwelling beslist "ik identificeer me nu als x of y, en ik
verwacht dat iedereen conformeert, inclusief scholen, andere publieke instellingen, overheden, etc...
Neen, dat vind ik niet ok.
Wat houdt mij tegen om te "vinden" dat ik een vrouw ben? niks... ik mag dat vinden... maar dat verandert niks aan de realiteit en dat mag/kan je kwetsend vinden maar verder dan
vràgen of anderen willen conformeren zou het niet moeten gaan -vind ik-.
...en als je er écht zéker over bent: ga dan voor de transitie zodat het voor iedereen duidelijk is i.p.v. iets te "vinden" en te eisen dat anderen dat met je mee "vinden".
Minder eenvoudig voor diegenen die zich geen van beide geslachten voelen natuurlijk, daar bestaat niet echt een transitie voor, maar het is dan ook -i.m.h.o.- en zonder te willen kwetsen, een vrij absurd denkbeeld.
Misschien komt dat omdat het iets is dat je niet kan begrijpen als je het niet zelf voélt, kan zo zijn, dus neem het me niet kwalijk.
Er is dus een belangrijk verschil tussen diegenen die tot een weloverwogen beslissing komen en diegenen -vaak onder één of andere sociale druk- die onoverwogen en ideologisch "iets" bedenken, en in dezelfde beweging onrealistische verwachtingen stellen aan buitenstaanders.
De eerste groep zoekt na voldoende overweging z'n geluk zelf op en zou
terecht moeten kunnen rekenen op begrip, steun én respect van de buitenwereld, de tweede groep bedenkt iets en verwàcht begrip, steun en respect én adaptatie van de buitenwereld.
...en zodat iemand anders me hier niet voor is: Ja, "respect" verdient iedereen, ook minderheden, ook impulsieve jongeren...
[
Voor 7% gewijzigd door
PinusRigida op 06-09-2023 15:44
]