Ben me wat aan het verdiepen in het slavernijverleden en vind het maar lastige materie om 'iets van te vinden'.
Enerzijds denk ik "jeetje wat een gedoe, hoezo heb je daar nu nog last van" en "mijn voorouders hebben vast ook wel ergens last van gehad dus kijk niet met de hier en nu bril naar het verleden" totdat ik dan bijv dit artikel lees in NRC:
https://www.nrc.nl/nieuws...n-een-witte-kant-a4152526
Totdat ik verderop in het artikel lees:
En "intergenerationeel trauma"? Ik begrijp dat ouders die een oorlog hebben meegemaakt misschien niet de beste opvoeders zijn en dus "iets van de oorlog" doorgeven aan hun kinderen maar in het geval van slavernij praten we over generaties verder en dat gaat er bij mij niet in.
Plus, bij zowel dieet als opvoeding is er altijd nog een heel stuk eigen verantwoordelijkheid.
Ofwel, het beeld wat bij mij blijft hangen is toch van mensen die zichzelf graag in een slachtofferrol plaatsen ook al krijgen ze (zeker in NL) heel veel kansen en is er al heel veel gladgestreken (m.i.) dmv ontwikkelingshulp en kwijtschelden van schulden aan bijv. Suriname.
Wat mij betreft zijn de excuses (op staatsniveau) terecht en moeten we meer investeren in bestrijding van racisme in welke vorm dan ook maar daarmee houdt het wel op.
Ik voel me (als witte Nederlander) eerlijk gezegd gewoon niet aangesproken als het gaat over "schuld" aan slavernij.
Enerzijds denk ik "jeetje wat een gedoe, hoezo heb je daar nu nog last van" en "mijn voorouders hebben vast ook wel ergens last van gehad dus kijk niet met de hier en nu bril naar het verleden" totdat ik dan bijv dit artikel lees in NRC:
https://www.nrc.nl/nieuws...n-een-witte-kant-a4152526
Dan denk ik, ok goed punt en daar moeten we zeker wat mee.Hoe valt die ongelijkheid en achterstelling terug te voeren op de slavernij, die bijna honderdzestig jaar geleden werd afgeschaft? Daarvoor moeten we naar wat Van Stipriaan de ‘witte kant’ van de doorwerking noemt. Er loopt volgens hem een duidelijke lijn van de slavernij naar wat, in activistische kring ‘anti-zwart racisme’ heet. Kort gezegd: „Het beeld van de zwarte mens als primitieve, inferieure spierbundel zonder hersens.”
Dat beeld, zegt Van Stipriaan, verdween niet na de afschaffing van de slavernij in 1863. Het bleef bestaan, en werd zelfs versterkt door de opkomst van wetenschappelijk racisme aan het eind van de negentiende eeuw, gekoppeld aan nationalisme. „In de raciale hiërarchie stond de zwarte mens onderaan. Je zou kunnen zeggen dat de fysieke onderwerping van Afro-Surinamers en Afro-Antillianen werd vervangen door psychische onderwerping.”
Deze beelden en stereotypes overleefden in het collectieve bewustzijn van Nederland, zegt Van Stipriaan. Tot op de dag van vandaag – zij het in subtielere vorm dan eind negentiende eeuw. Dat kon, zegt hij, omdat ze werden overgebracht door de instituties: de kerk, het onderwijs, de wetenschap. „In schoolboekjes glorieerde de witte man. In de kerk overheerste het idee van de zending: de witte mens die de zwarte mens met het christendom uit zijn ketenen van onwetendheid bevrijdt. Er werd gesproken over ‘ontwikkelingshulp’. Dat had natuurlijk iets superieurs en neerbuigends. En daar zijn vele generaties mee opgevoed.”
Totdat ik verderop in het artikel lees:
Daar wordt ik toch wel een beetje moedeloos van. "Levenswijze die wordt doorgegeven", sorry maar wat heeft dat te maken met slavernij? Niemand houdt je tegen om je diabetesbevorderende dieet de deur uit te doen en gezonder te gaan eten.Allen noemt nog een aspect waarin de doorwerking van de slavernij zichtbaar is: gezondheid. „Er is hier een hoog percentage aan erfelijke ziektes: hoge bloeddruk, diabetes. Als gevolg van een levenswijze, indertijd, die is doorgegeven aan volgende generaties. Dat is allemaal wel omschreven in onderzoeken, maar het is hoog tijd dat er wetenschappelijk, multidisciplinair wordt gezocht naar de oorzaken. Dat het wordt vastgelegd, evidence based met data, zodat iedereen weet waar het over gaat.”
Een ander onderzoeksgebied dat open ligt: het intergenerationeel trauma. Slavernij heeft gezorgd voor een collectieve wond die generaties na de afschaffing nog steeds doorwerkt, betoogt onder andere de bekende psychiater Glenn Helberg – geboren op Curaçao. Dit uit zich volgens hem in een laag zelfbeeld en een gevoel van minderwaardigheid bij mensen met wortels in de voormalige koloniën.
En "intergenerationeel trauma"? Ik begrijp dat ouders die een oorlog hebben meegemaakt misschien niet de beste opvoeders zijn en dus "iets van de oorlog" doorgeven aan hun kinderen maar in het geval van slavernij praten we over generaties verder en dat gaat er bij mij niet in.
Plus, bij zowel dieet als opvoeding is er altijd nog een heel stuk eigen verantwoordelijkheid.
Ofwel, het beeld wat bij mij blijft hangen is toch van mensen die zichzelf graag in een slachtofferrol plaatsen ook al krijgen ze (zeker in NL) heel veel kansen en is er al heel veel gladgestreken (m.i.) dmv ontwikkelingshulp en kwijtschelden van schulden aan bijv. Suriname.
Wat mij betreft zijn de excuses (op staatsniveau) terecht en moeten we meer investeren in bestrijding van racisme in welke vorm dan ook maar daarmee houdt het wel op.
Ik voel me (als witte Nederlander) eerlijk gezegd gewoon niet aangesproken als het gaat over "schuld" aan slavernij.