The Zep Man schreef op donderdag 5 januari 2023 @ 12:12:
[...]
De ouders hebben gekozen om daar te gaan wonen en daar kinderen te hebben. De buren hadden daar geen keuze in. Als ouder heb je ook de mogelijkheid om de vloer te isoleren (mits nog niet gedaan) of om ergens te gaan wonen waar kinderen opvoeden geen probleem is. Er ligt dus zeker een rol bij de ouders, en een 'schuld' bij nalatigheid.
Nu klinkt het bovenstaande strenger dan dat ik bedoel, en het is ook situatieafhankelijk. In een flat hoor je altijd wel wat. Je lijkt het daarom goed te doen door je kind snel te corrigeren. Af en toe een bonk is niet het einde van de wereld. Dag in, dag uit is een ander probleem.
Ik vind je toch echt te kort door de bocht heen gaan met je eerste stelling.
(we wonen zelf in het buitengebied, dus geen van beide zijn van toepassing op ons)
Ja, je dient rekening te houden met je buren en je hebt als ouder ook die verantwoordelijkheid. En ja, verhuizen en de kiet ombouwen behoort tot de opties... maar ook weer niet voor menig mensen... vanwege, financien, werk, beschikbaarheid van een woning. Dus ik vind het label "nalatig" echt te snel getrokken.
Mijn realisatie is dat de "generatiekloof", of "leefstijlkloof" tussen ons volwassenen en kinderen echt
enorm is. En het verschil in behoeften (e.g. rust vs wild spelen) brengt een spanningsveld met zich mee. Wanneer ik op het kinderdagverblijf ons zoontje op ga halen dan denk ik ook wel eens: "word ik nou oud, of zijn kinderen gewoon enorm vervelend en vermoeiend?".
En dat spanningsveld is alleen maar groter geworden. Zowel door thuiswerken, maar ook door toegenomen werkdruk waardoor mensen meer behoefte hebben aan rust en stilte.
Ik heb geen oplossing, maar gezinnen met kinderen samenzetten, en mensen die rust willen bij elkaar zetten, zie ik niet als een realistische oplossing.
Persoonlijk ben ik van mening dat de kern van het probleem is dat over de hele breedte onze leefstijlen steeds verder uit elkaar aan het groeien zijn. In plaats van samenleven, willen we steeds meer op onze eigen manier leven: We zitten steeds meer in onze eigen silo. En waar onze levens dan kruisen, daar is dan een kans op frustratie.
Volgens mij vloeit dat ook voort uit een stukje Nederlandse cultuur: een stukje Calvinisme en focus op werken en efficientie. Dat wil zeggen dat we heel erg in ons eat-sleep-work-repeat-ritme zitten, waardoor onze beperkte vrije/rust tijd heel waardevol wordt en we die zo efficient mogelijk willen inzetten. En alles wat dan in de weg staat van die beperkte vrije/rust tijd veroorzaakt dan frustratie.
Om dan terug te voeren op het onderwerp van dit topic: kinderen zijn gewoon een stoorzender zijn in die behoefte aan rust... en de ouders zitten ook in eat-sleep-work-repeat-modus, en moeten hun kinderen daarbij nog bezig houden... en onze leefomgeving is ingericht op efficientie en niet op samenleven, we zitten hutje-mutje op elkaar en je kunt de kids ook niet even buiten zetten om uit te razen... en die kinderen kunnen hun energie ook niet op school kwijt want daar moeten ze netjes in hun bankje zitten (althans, wij vroeger wel)...
We hebben allemaal last van
elkaar, tot aan mentale problemen aan toe. En ik denk dat dat eerder een signaal is dat er iets krom zit in de manier waarop we met elkaar samenleven, dan dat we de schuld/verantwoordelijkheid/oplossing op 1 plek moeten zoeken.
Dat gezegd hebbende, ik ben nu ook aan het kijken naar die pantoffels van TS