Naar aanleiding van de discussie van de afgelopen paginas zat ik eens te denken. Wat vinden jullie van de gedachtegang?
Het is voor AI heel lastig met echt realistische beelden te komen. Niet alleen vanwege de complexiteit van het echte leven maar ook vanwege de bronplaatjes die overal 'geleend' worden om AI mee te voeden. Het overgrote deel van populaire foto's is immers van zichzelf al geen echt realistische weergave meer.
Kijk je naar wat het grote publiek vaak mooi vind dan is dat al snel veel verzadiging, storende elementen verwijderd, en verder zware nabewerking die lang niet altijd even subtiel is. En in lijn met die voorkeur van het grote publiek ontwikkelen foto apps op telefoons zich al dat die het vanzelf doen. Dat is de bron voor AI-tools en wat zowel publiek als AI-plaatjesmakers vaak zelf ook mooi vinden en voor kiezen.
Praat je over personen dan is het vaak al snel veel te glad en smetteloos, met een twijfelachtige lichaamsbouw. Dit begint bij een foto natuurlijk al bij de visagie, met waarschijnlijk een zware nabewerking om het echt af te maken.
Het internet stond voor AI al vol met plaatjes waarvan de realistische kijker zich met regelmaat afvroeg in hoeverre het nog echt was. Je had zelfs topics waar lol gemaakt werd om de fouten in het 'fotoshoppen' en je duidelijk kon zien dat de breedte in de taille was ingeruild voor volume in de boezem. Of een smetteloze huid en een gezicht waar de verhoudingen wel erg richting een 'ideaal' gingen.
Wat dat betreft heb ik bij platen tegenwoordig vaak dat ik twijfel tussen zwaar nabewerkt en AI. Ik vind het al heel knap dat die techniek zover gekomen is.
Zo ben ik wel benieuwd naar jullie doelen.
Echt realistisch? Of niet direct als AI herkenbaar? En waarom eigenlijk, is het maken van een mooie plaat niet gewoon het doel? Of zit de uitdaging meer in het naar de hand zetten van de algoritmen en is de plaat niet meer van een validatie van je kunde?
Is dan het maken van de platen nog een doel, of is het verbeteren van jezelf in het proces het doel geworden?