RazorMaron schreef op woensdag 17 maart 2021 @ 15:03:
[...]
Ik juich juist toe dat er een versplintering plaats vindt, zelfs nu nog ken ik in mijn omgeving redelijk wat mensen die zich niet kunnen identificeren met een partij in de tweede kamer. Sommigen kiezen iets wat ''in de buurt'' van hun visie komt, sommigen stemmen daardoor zelfs helemaal niet. Als versplintering ervoor zorgt dat meer mensen zich kunnen vinden bij een partij of beter gezegd, een volksvertegenwoordiger, dan moeten wij dat met z'n allen gewoon toejuichen. Dat het voor een formatie het makkelijkst is om zo min mogelijk partijen te hebben is helaas een nadeel van dit systeem. Een bevolking is helaas niet te verdelen in vijf partijen. Wil je juist zoveel mogelijk terugdringen in de hoeveelheid partijen krijg je wederom geluiden dat de stem van de bevolking niet wordt gehoord.
Dat wij als bevolking geen zeggenschap meer hebben qua referenda speelt denk ik ook wel een rol waarom we iemand zoeken in de TK die exact onze visie deelt.
Maar waar ligt de baat van het fenomeen van versplintering?
Dat is een vraag of er sprake is van vernieuwing binnen het politieke spectrum, en waar de stemmen vandaan komen. En wie de grotere jongens blijven.
Vooralsnog lijkt het potentieel voor dat eerste heel erg beperkt, zeker gezien de nauwe focus op specialisatie bij “splinters” (segment sociale geografie, selectie onderwerp).
De stemmen lijken voornamelijk niet bij geconsolideerde / dominante machtspolitiek vandaan te komen.
De grotere jongens blijven dezelfden, voornamelijk ten gevolge van het kanaliseren van potentieel tegenwicht ten gunste van correctie/ vernieuwing door dezelfde grotere jongens.
In algemene zin is versplintering, zogezegd, binnen de functionaliteit van politieke structuren voor beleid en bestuur een non probleem. Echter in termen van electorale geografie voor machtsdynamiek ligt de baat bij aanwezige dominante politiek.
En die nemen het fenomeen niet als signaal dat de kiezer een signaal wenst te geven. Men gebruikt het fenomeen juist voor behoud van eigen positie.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.