klaaas schreef op donderdag 16 april 2020 @ 23:47:
@
Virtuozzo : dat het IC-verhaal een beperkte houdbaarheid heeft realiseer ik me zeker. Niet voor niets sprak ik over 'enige tijd'. Die tijd was ws wat langer geweest als we pas later een piek hadden, maar de werkzaamheid van het verhaal neemt enerzijds af in de tijd (gewenning) en anderzijds door de afnemende urgentie.
Op zich lijkt het me ook positief dat er nu in ieder geval weer ruimte is voor meer politieke keuzes. Dat betekent dat we toch een fase (succesvol) hebben afgesloten. Ik heb wel het idee dat je een behoorlijk scherpe scheiding legt tussen politieke besluitvorming en besluitvorming op basis van expertise. Er ontstaat nu ruimte voor wat politieke kleuring maar die expertise kan nog lang niet losgelaten worden.
Het is me niet precies duidelijk wat de lakmoesproef die je noemt inhoudt. Is dat de keuze voor een politieke invulling vs koersen op expertise of is dat de kleur van de politieke invulling?
Ik begrijp wat je zegt, tot op zekere hoogte kan ik mij er ook in vinden. Er komt een punt waarop we niet enkel theoretische maar ook praktische en vervolgens sociale en politieke keuzes moeten maken. Op zijn best juist tijdens de crisis, want enkel dan kunnen bestendige aanpassingen gemaakt worden om vanuit zichtbare kwetsbaarheden sterker naar voren te kunnen werken.
Ik heb daar echter wel twijfel bij. De Nederlandse politieke traditie van de afgelopen veertig jaar is er een waar partijpolitiek dominant is, waar de meest effectieve electorale prikkels conservatief zijn en waar er meer focus is op politieke marketing dan effectiviteit in aangaan van uitdagingen.
En daar zit die lakmoesproef. We kunnen aan het keuzegedrag zien of er sprake is van een terugkeer naar politieke keuzes die geworteld zijn in partijpolitieke marketing, of een aanpassing naar politieke keuzes die zich richten op collectieve belangen. Dit is geen makkelijke proef om te doen, omdat we heel erg gewend zijn geraakt aan politieke marketing.
Blijven we op de huidige lijn, met de huidige verhaallijnen, met de huidige focus op "terugkeer", dan kunnen we dat misschien verwarren met behartiging en focus op herstel, het is echter een herstel van status quo van voor de crisis. Dus van machtspolitiek, marketing als focus, geen bestendige correcties, geen effectief herstel dus voor reeds veranderde omstandigheden. Dit is de keuze waarbij politieke marketing besluitvorming terug in handen neemt.
Corrigeren we de huidige lijn voor veranderende omstandigheden en vereiste verhaallijnen, komt er een focus op rustig beheerst en concreet met goede onderbouwing naar voren werken, dan blijft de besluitvorming bij expertise & adviespunten. Dat is waar ruimte dan blijft om aanpassingen door te zetten voor bestendig herstel.
Ik heb elders al gezegd, een crisis is eigenlijk nooit de oorzaak van een collaps van samenleving of economie of staat of land. Dat zit hem in het vraagstuk of er keuzes tot aanpassingen gemaakt worden tijdens een crisis, of dat er gekozen wordt voor een terugkeer naar hoe het voor de crisis was.
Een crisis legt kwetsbaarheden bloot, en versnelt reeds aanwezige verschuivingen van omstandigheden. Het legt dus ongeacht aard of oorzaak van crisis bloot welke hellende vlakken er al lagen.
Samenlevingen komen historisch gezien in problemen na crises bij een volgende lichte stoot vanuit de gedragsmatig begrijpelijke maar contraproductieve reflex om te proberen terug te keren naar wat er al niet meer is. Waar men zich tijdens crisis richt op aanpassingen, op correcties, op draagvlak, daar loopt men na de crisis niet tegen een muur aan bij de volgende stoot.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.