Thuiswonende kinderen op latere leeftijd

[BadRespawn]

worldfastest schreef op zaterdag 17 augustus 2019 @ 08:48:
De afgelopen 5-8 jaar had je toch makkelijk 10k per jaar kunnen sparen doordat je geen vaste lasten hebt?

Hoe denk je dat zo zeker te weten?

"Er is geen budget om iets te kopen, ondanks dat ze allemaal een vaste baan hebben. Ik zag laatst een aanbod voor nieuwbouwwoningen, heel basic, met prijzen rond de 270.000 euro. Dan moet je een knap inkomen hebben als je dat wilt kopen.

en

De wachtlijsten voor een huurwoning zijn nu zo lang. Als je de instanties moet geloven is de wachtlijst bij ons in de regio negen jaar.

Overigens, hetzelfde probleem elders in de westerse wereld:

Young adults living with their parents hits a 75-year high
https://www.cbsnews.com/n...0-percent-a-75-year-high/
"wages are stagnant, so this will impact this generation of homebuyers"


Nearly a million more young adults now live with parents – study
Number has risen from 2.4 million to 3.4 million in 20 years, report says
https://www.theguardian.c...s-live-parents-uk-housing
"Home ownership has been in freefall for younger people and the number of new genuinely low-cost homes being built has fallen to near-record lows.”
“Uncapped rents and house prices force young people into a kind of ‘suspended animation’ where they are unable to take many of the steps associated with adulthood."

[ Voor 41% gewijzigd door BadRespawn op 24-08-2019 21:25 ]

[aicaramba]

Ik heb tot mijn 30ste bij mijn ouders gewoond. Ik was op 25 jarige leeftijd afgestudeerd en ging na zo'n jaar sparen kijken voor appartementen om te kopen (in niet zo'n dure gebieden). Helaas was het vaak toch nog net iets te duur.

Ik kon wel 10.000 per jaar sparen, zoals OP zegt. Maar na het tweede jaar kreeg ik een vriendin die wat verder weg woonde. Toen het serieus bleek toch het kopen van een woning maar even uitgesteld.

Uiteindelijk besloten om in de regio Amsterdam te willen wonen. Na een tijd zoeken naar huur bleek dat toch allemaal te duur. Na 5 jaar bij mijn ouders te kunnen sparen is het wel gelukt om een appartement te kopen.

Je zou kunnen zeggen dat ik wel erg lang bij mn ouders woonde, maar om heel eerlijk te zijn vind ik het ook geen heel raar traject dat ik heb gehad.

Dat gezegd hebbende vind ik het nogal een loze rant. Het is al een tijd een trend dat kinderen op latere leeftijd het huis uit gaan, niet alleen in Nederland.

[ Voor 9% gewijzigd door aicaramba op 24-08-2019 21:52 ]

[Don Quijote]

Lan Mandragoran schreef op woensdag 21 augustus 2019 @ 16:16:
Er is natuurlijk niets 'mis' met lang thuiswonen. Maar je merkt over het algemeen wel zeer grote verschillen in volwassenheid, flexibiliteit en het stevig in je schoenen staan. In sommige sectoren (waaronder de mijne) is dit een grote pré.

Ik doe veel sollicitatiegesprekken en kan meestal wel redelijk inschatten of iemand nog thuis woont of niet. Uiteraard is de woonsituatie van een sollicitant geen factor in het gesprek en de uiteindelijke beoordeling; maar als ik naar de laatste 40+ personen kijk die ik op gesprek heb gehad (Allen tussen 27-33 en Master of Phd) lijkt er een omgekeerde correlatie te bestaan tussen thuiswonen en de kans dat ik je een baan aanbied. Mogelijk inderdaad ingegeven door bepaalde eigenschappen die relatief minder ontwikkeld zijn door het thuiswonen, of wellicht ingegeven door het verschil in karakter van iemand die bewust kiest voor uit huis gaan op zijn of haar 18 en iemand die die stap pas op 33-jarige leeftijd zet.

Dan weer; N=40+ dus het kan ook toeval zij.

[defiant]

Het is misschien ook goed om op te merken dat onze visie op uit huis gaan en de bijhorende eigenschappen die we toedichten aan dit soort mensen die dat wel of niet deels ook cultuur bepaald zijn. In culturen buiten Europa wonen kinderen traditioneel al veel langer thuis en sommige hebben zelf een cultuur van generatie woningen, waarbij families levenslang bij elkaar blijven wonen. Het concept dat kinderen na de middelbare school z.s.m. geacht worden uit huis gaan is dan ook vooral een westerse fenomeen.

Het probleem hierbij is dat zelfstandig wonen na de middelbare school het risico loopt een indicator te worden voor sociaal maatschappelijke status. Gezien de woningnood en toenemende kosten en risico's van studeren kan het een rationele keuze zijn om langer thuis te blijven wonen. Echter lopen mensen hierbij wel weer het risico beoordeeld te worden qua status, omdat er nog steeds de impliciete verwachting is dat iedereen die studeert voldoet aan een bepaald verwachtingspatroon.

Uiteindelijk is dat weer een nieuwe vorm van indirecte ongelijkheid. Bijvoorbeeld mensen die het al niet te breed hebben zullen eerder geneigd zijn om niet uit huis te gaan, maar worden dus blijkbaar door werkgevers geselecteerd op vaardigheden die te maken hebben met hun sociaal maatschappelijke status.

[Koenoe]

Don Quijote schreef op zaterdag 24 augustus 2019 @ 23:59:
[...]


Ik doe veel sollicitatiegesprekken en kan meestal wel redelijk inschatten of iemand nog thuis woont of niet. Uiteraard is de woonsituatie van een sollicitant geen factor in het gesprek en de uiteindelijke beoordeling; maar als ik naar de laatste 40+ personen kijk die ik op gesprek heb gehad (Allen tussen 27-33 en Master of Phd) lijkt er een omgekeerde correlatie te bestaan tussen thuiswonen en de kans dat ik je een baan aanbied. Mogelijk inderdaad ingegeven door bepaalde eigenschappen die relatief minder ontwikkeld zijn door het thuiswonen, of wellicht ingegeven door het verschil in karakter van iemand die bewust kiest voor uit huis gaan op zijn of haar 18 en iemand die die stap pas op 33-jarige leeftijd zet.

Dan weer; N=40+ dus het kan ook toeval zij.

Over welke eigenschappen hebben we het hier concreet dan?

[Pizza_Boom]

Koenoe schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 01:18:
Over welke eigenschappen hebben we het hier conreet dan?

Die vraag had ik ook al gesteld aan de vorige die dat riep... Antwoord is nog niet gegeven.

Ik heb wel een vermoeden welke richting dat op gaat. Zal wel hetzelfde zijn als toen ik aan het afstuderen was: "Toen ik zou oud was als jij was ik al getrouwd, had ik een koophuis, een auto en een kind. Ik zie aan mijn kinderen ook dat jullie minder materialistisch zijn, autobezit is niet zo belangrijk. Jullie gaan liever op reis."
De babyboomer (in dat geval) bullshit bingokaart had ik in 1x vol.

[ Voor 44% gewijzigd door Pizza_Boom op 25-08-2019 02:24 ]

[Hahn]

Don Quijote schreef op zaterdag 24 augustus 2019 @ 23:59:
[...]

Ik doe veel sollicitatiegesprekken en kan meestal wel redelijk inschatten of iemand nog thuis woont of niet. Uiteraard is de woonsituatie van een sollicitant geen factor in het gesprek en de uiteindelijke beoordeling; maar als ik naar de laatste 40+ personen kijk die ik op gesprek heb gehad (Allen tussen 27-33 en Master of Phd) lijkt er een omgekeerde correlatie te bestaan tussen thuiswonen en de kans dat ik je een baan aanbied. Mogelijk inderdaad ingegeven door bepaalde eigenschappen die relatief minder ontwikkeld zijn door het thuiswonen, of wellicht ingegeven door het verschil in karakter van iemand die bewust kiest voor uit huis gaan op zijn of haar 18 en iemand die die stap pas op 33-jarige leeftijd zet.

Dan weer; N=40+ dus het kan ook toeval zij.

Dit verhaal roept bij mij zoveel vragen op

• Je kan het 'redelijk inschatten of iemand nog thuis woont of niet', maar bevestig je dat vervolgens dan ook echt, of is heel je verhaal gebaseerd op "ik denk dat 'ie nog thuiswoont én ik heb 'm geen aanbod gedaan, dus..."?
• Woonsituatie is geen factor in het gesprek en de uiteindelijke beoordeling, zeg je... But is it not, though? Het feit alleen al dat je je hiermee bezig houdt bij sollicitanten laat mij denken dat dat misschien best wel eens je mening over iemand zou kunnen beïnvloeden.
• Welke eigenschappen zijn minder ontwikkeld door het (nog) thuiswonen?
• Als ik iets 40 keer (of meer) meemaak en 40 keer is de uitkomst hetzelfde, dan zou ik het geen toeval meer noemen. Zeg je 'N=40+ dus het kan ook toeval zijn' om jezelf in te dekken?

[Kecin]

PhilipsFan schreef op vrijdag 23 augustus 2019 @ 20:05:
Ik lees in dit topic maar weinig over de uitwerking van het fenomeen 'lang thuis blijven wonen' op de ouders. Het lijkt erop dat men daar geen rekening mee houdt. Leuk als je langer thuis kan blijven wonen om veel geld te sparen zodat je straks een woning kunt kopen, maar je ouders lijden misschien wel in stilte. Ze zullen nooit zeggen dat je weg moet, daar zijn het je ouders voor. En soms is het ook nog best gezellig.

Maar het is ook een inbreuk op je privacy. De kinderen gedragen zich in het algemeen niet als huurders, maar als volwaardige bewoners en bemoeien zich dus met alles. Daarbij betalen ze misschien wel kostgeld (volkomen terecht natuurlijk) maar dragen verder nauwelijks bij aan het huishouden. Mijn kinderen zijn nu rond de 18 en de mate van volwassenheid en verantwoordelijkheid nemen valt me heel erg tegen.

Ze smeren brood in de keuken en laten vervolgens de boter en broodkruimels op het aanrecht liggen. Dat brood nemen ze mee naar hun kamer om op te eten (prima), om vervolgens bord en bestek voor eeuwig op hun kamer te laten slingeren. Als ik er niet om vraag heb ik na een paar dagen zelf geen keukengerei meer om te eten. Als ik er wel om vraag krijg ik een diepe zucht en een opmerking dat ik zo moeilijk doe. En als ze het wel terugbrengen dan wordt het zo warrig in de vaatwasser gegooid dat ik alles nog een keer kan herschikken omdat m'n eigen spullen er niet meer bij passen.

Terwijl ik ze vaak genoeg heb uitgelegd hoe dingen moeten en werken. Het probleem is gewoon dat ze zelf niet de gevolgen merken van hun wanprestatie. Als er te weinig bestek is, dan zorg ik dat dat goed komt, want ik moet gewoon werken en dus eten. Als er ongedierte komt omdat ze zoveel eten laten slingeren, dan is het mijn huis en moet ik dat maar laten verwijderen. Maar als er tv gekeken moet worden of lang gedouched, dan is het opeens 'ook hun huis' en menen ze alle rechten te hebben.

Toen ze kind waren heb ik ze heus ook geleerd dat dingen niet vanzelf gaan. Ze hebben vaak genoeg gekookt, de vaatwasser in- en uitgepakt en de keuken en eethoek opgeruimd. Maar blijkbaar is dat niet genoeg om verantwoordelijkheid te leren. Hoeveel werk is het nou om de wc rol te vervangen als die op is? En de oude rol in de prullenbak te gooien ipv in het fonteintje? En waarom moet er telkens gediscussieerd worden als er even een klusje moet worden gedaan? Ik mis de mede-verantwoordelijkheid om het huis leefbaar te houden. Het voelt heel erg als 'wel de lusten, maar niet de lasten'. Logisch met kleine kinderen, maar met 16+ helemaal niet logisch.

Dit lijkt misschien wel heel zeurderig en het zijn ook wel betrekkelijke kleinigheden. Maar als je genoeg kleinigheden verzamelt, dan wordt het vanzelf een grote ergenis. Natuurlijk vind ik het ook wel gezellig om de kinderen thuis te hebben, maar als de verantwoordelijkheden niet worden opgepakt, dan zou ik het erg fijn vinden om zo langzaamaan mijn eigen huis en privacy weer terug te krijgen...

Lekker kort door de bocht maar ik meen het wel; neem dan geen kinderen of pleeg abortus in het geval het een ongelukje was. De rest is toch echt opvoeding.

Verder heb ik zelf altijd terug kunnen grijpen naar huis (2 adressen) en heb hier ook wel eens gebruik van gemaakt. Maar de studieperiode kan 1 van de mooiste van je leven zijn. Laat je kinderen genieten als ke er van houdt en leer ze de waarde van o.a. geld.

[Cobb]

Nieuwbouw markt is hier in mijn regio (Berkel en Rodenrijs) ook helemaal van het padje af. Regelmatig worden er nieuwe projecten gebouwd maar de prijzen komen niet onder de 3 ton. En het blijven redelijk compacte huizen met een postzegel tuin.
Ook vrij regelmatig duurdere prestigieuze projecten met.een blokje van 5 of 8 ton.

Feit is natuurlijk dat een aannemer meer winst maakt op dergelijke woningen dan op een starters woning, volgens mij scheelt het namelijk qua bouwtijd en materiaal niet zo heel veel. En als ik hier lees dat aannemers en bouwbedrijven het ook zwaar hebben kan ik ze het ook niet kwalijk nemen.

[haarbal]

Don Quijote schreef op zaterdag 24 augustus 2019 @ 23:59:
Ik doe veel sollicitatiegesprekken en kan meestal wel redelijk inschatten of iemand nog thuis woont of niet. Uiteraard is de woonsituatie van een sollicitant geen factor in het gesprek en de uiteindelijke beoordeling; maar als ik naar de laatste 40+ personen kijk die ik op gesprek heb gehad (Allen tussen 27-33 en Master of Phd) lijkt er een omgekeerde correlatie te bestaan tussen thuiswonen en de kans dat ik je een baan aanbied. Mogelijk inderdaad ingegeven door bepaalde eigenschappen die relatief minder ontwikkeld zijn door het thuiswonen, of wellicht ingegeven door het verschil in karakter van iemand die bewust kiest voor uit huis gaan op zijn of haar 18 en iemand die die stap pas op 33-jarige leeftijd zet.

Dan weer; N=40+ dus het kan ook toeval zij.

leuke catch 22. Woont thuis want geen baan, geen baan want woont thuis.

[Drumatiko]

Don Quijote schreef op zaterdag 24 augustus 2019 @ 23:59:
[...]


Ik doe veel sollicitatiegesprekken en kan meestal wel redelijk inschatten of iemand nog thuis woont of niet. Uiteraard is de woonsituatie van een sollicitant geen factor in het gesprek en de uiteindelijke beoordeling; maar als ik naar de laatste 40+ personen kijk die ik op gesprek heb gehad (Allen tussen 27-33 en Master of Phd) lijkt er een omgekeerde correlatie te bestaan tussen thuiswonen en de kans dat ik je een baan aanbied. Mogelijk inderdaad ingegeven door bepaalde eigenschappen die relatief minder ontwikkeld zijn door het thuiswonen, of wellicht ingegeven door het verschil in karakter van iemand die bewust kiest voor uit huis gaan op zijn of haar 18 en iemand die die stap pas op 33-jarige leeftijd zet.

Dan weer; N=40+ dus het kan ook toeval zij.

Interessant, zou je hier meer over kunnen vertellen? Ik ben met name benieuwd of je een ervaringslijst met positieve/negatieve eigenschappen voor zowel de vroege als late huis-verlaters zou kunnen opstellen.

Naar mijn mening maakt het niet zozeer uit wanneer iemand het huis uit gaat, maar wat de beweegredenen voor de keuze zijn (en dan nog gaat het enkel de direct betrokkenen wat aan waarvoor gekozen wordt). Wat is het lange termijn doel, wat ga je hiervoor doen, en hoe beïnvloed dit je omgeving? Als iemand z.s.m. het huis uit wilt en zijn eigen leven wilt opbouwen: prima! Blijft iemand langer thuis wonen om te sparen, voor familie te zorgen, of heeft diegene iets meer tijd nodig om voldoende basis op te bouwen om uit huis te gaan: prima! Blijft iemand thuis wonen om te teren op andermans centen of draagt diegene niets bij: niet prima!.

[Onbekend]

Don Quijote schreef op zaterdag 24 augustus 2019 @ 23:59:
[...]


Ik doe veel sollicitatiegesprekken en kan meestal wel redelijk inschatten of iemand nog thuis woont of niet. Uiteraard is de woonsituatie van een sollicitant geen factor in het gesprek en de uiteindelijke beoordeling; maar als ik naar de laatste 40+ personen kijk die ik op gesprek heb gehad (Allen tussen 27-33 en Master of Phd) lijkt er een omgekeerde correlatie te bestaan tussen thuiswonen en de kans dat ik je een baan aanbied. Mogelijk inderdaad ingegeven door bepaalde eigenschappen die relatief minder ontwikkeld zijn door het thuiswonen, of wellicht ingegeven door het verschil in karakter van iemand die bewust kiest voor uit huis gaan op zijn of haar 18 en iemand die die stap pas op 33-jarige leeftijd zet.

Dan weer; N=40+ dus het kan ook toeval zij.

Die sollicitanten die jij hebt geselecteerd voor een gesprek, zijn wel op basis van bepaalde criteria vooraf gefilterd, waarna de overgebleven kandidaten samen geen gemiddelde meer vormen van de werkloze bevolking.

De reden dat je op latere leeftijd nog thuis woont kan van alles zijn zoals

• langdurige ziekte
• mantelzorg
• te weinig spaargeld voor een huis
• geen vast contract bij werkgever
• helemaal geen baan
• na scheiding terug naar ouders

Maar er kan ook een reden zijn (wat niet altijd goed hoeft te zijn) waardoor je op je achttiende al het huis uit bent zoals

• slechte relatie met (gescheiden) ouders
• snel willen samenwonen
• op kamers wonen, en daarna een normaal huis
• partner heeft al een huis

Voor beide zijn voordelen en nadelen op te noemen voor gevolgen voor de langere termijn. Maar het zal per persoon zelf verschillen wat voor hem/haar de juiste leeftijd is om uit huis te gaan.

[Don Quijote]

Ik denk dat ik niet compleet helder ben geweest in mijn post gezien de reacties. Ik heb zeker de antwoorden niet op de vragen die worden gesteld.

Ik zie slechts vanuit mijn eigen situatie dat ik in de afgelopen jaren niemand heb aangenomen die nog thuis woont. Dat kan toeval zijn, sample bias etc. etc. etc. maar het is wel opmerkelijk. Vandaar dat ik me afvroeg of er een causaal verband is "langer thuiswonen leidt tot ontwikkeling in een bepaalde richting die de kans om bij mij aangenomen te worden verkleind" of wellicht een correlatie in de zin "Mensen die bewust kiezen langer thuis te wonen, hebben in de regel een ander karakter/eigenschappen dan mensen die bewust kiezen vroeger uit huis te gaan. Waarbij de tweede set beter aansluit bij wat ik zoek in medewerkers".

Indien er een causaal verband is zou je kunnen stellen dat langer thuis wonen een negatief effect heeft op baankansen (in mijn domein). Indien het tweede maakt het niet uit wat je doet, omdat het thuiswonen en je baankans (in mijn domein) beide een afgeleide zijn van je karakter.

Ik zal ook nogmaals benadrukken dat dit mijn ervaring is (N=1) in mijn specifieke omgeving (Consultancy / Financial).

Overigens kan het natuurlijk ook nog aan mij als werkgever liggen, waarbij ik onderbewust mensen die meer op mijzelf lijken eerder geneigd ben een "goede fit" te vinden dan mensen die verder van mij afstaan. Een bias waar ik mijn best voor doe mij van bewust te zijn, maar zeker niet volledig onder controle heb. Zeker wat betreft karakter is het moeilijk die bias volledig weg te krijgen. Ik vind dit veel makkelijker voor zaken als geslacht, seksualiteit, geloof, nationaliteit.

[begintmeta]

Als je het wil weten zul je het fatsoenlijk moeten onderzoeken, tot dan is er behalve een beschrijving van je perceptie eigenlijk weinig zinnigs over te zeggen.

[downtime]

PhilipsFan schreef op vrijdag 23 augustus 2019 @ 20:05:
Ik lees in dit topic maar weinig over de uitwerking van het fenomeen 'lang thuis blijven wonen' op de ouders. Het lijkt erop dat men daar geen rekening mee houdt. Leuk als je langer thuis kan blijven wonen om veel geld te sparen zodat je straks een woning kunt kopen, maar je ouders lijden misschien wel in stilte. Ze zullen nooit zeggen dat je weg moet, daar zijn het je ouders voor. En soms is het ook nog best gezellig.

Maar het is ook een inbreuk op je privacy. De kinderen gedragen zich in het algemeen niet als huurders, maar als volwaardige bewoners en bemoeien zich dus met alles. Daarbij betalen ze misschien wel kostgeld (volkomen terecht natuurlijk) maar dragen verder nauwelijks bij aan het huishouden. Mijn kinderen zijn nu rond de 18 en de mate van volwassenheid en verantwoordelijkheid nemen valt me heel erg tegen.

Verantwoordelijkheid neem je niet. Die krijg je in de schoot geworpen en dan zwem je of verzuip je. Pas als je aan verantwoordelijkheid gewend bent, en ook de gevolgen hebt ondervonden als je die niet neemt, ga je leren om dat ook spontaan te doen.
Waarom zouden jouw kinderen nu opeens "verantwoordelijkheid" nemen? Dat hebben ze nooit eerder hoeven doen en ze hebben er zelf geen belang bij om ermee te beginnen. En voor de klachten van pa zijn ze in de puberteit immuun geworden. Daarna neem jij toch zelf weer de verantwoordelijkheid en bevestigt daarmee dat zij het niet hoeven te doen.

Ik heb zelf tot m'n 18e thuis gewoond en ik deed vrijwel niets in huis. Door m'n studiekeuze ben ik op m'n 18e het huis uitgegaan en ben van de ene op de andere dag zelfstandig geworden. Maar dat was waarschijnlijk heel anders gelopen als ik thuis was gebleven. Mijn ouders namen immers de verantwoordelijkheid wel en er was helemaal geen noodzaak voor mij om dat ook te doen. En toen ik het huis verliet kon ik ook nauwelijks meer dan koffie zetten en een ei koken. Maar je leert vanzelf koken als de gekookte eieren je neus uitkomen.

[GAIAjohan]

downtime schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 11:50:
[...]

Verantwoordelijkheid neem je niet. Die krijg je in de schoot geworpen en dan zwem je of verzuip je. Pas als je aan verantwoordelijkheid gewend bent, en ook de gevolgen hebt ondervonden als je die niet neemt, ga je leren om dat ook spontaan te doen.
Waarom zouden jouw kinderen nu opeens "verantwoordelijkheid" nemen? Dat hebben ze nooit eerder hoeven doen en ze hebben er zelf geen belang bij om ermee te beginnen. En voor de klachten van pa zijn ze in de puberteit immuun geworden. Daarna neem jij toch zelf weer de verantwoordelijkheid en bevestigt daarmee dat zij het niet hoeven te doen.

Ik heb zelf tot m'n 18e thuis gewoond en ik deed vrijwel niets in huis. Door m'n studiekeuze ben ik op m'n 18e het huis uitgegaan en ben van de ene op de andere dag zelfstandig geworden. Maar dat was waarschijnlijk heel anders gelopen als ik thuis was gebleven. Mijn ouders namen immers de verantwoordelijkheid wel en er was helemaal geen noodzaak voor mij om dat ook te doen. En toen ik het huis verliet kon ik ook nauwelijks meer dan koffie zetten en een ei koken. Maar je leert vanzelf koken als de gekookte eieren je neus uitkomen.

Hele goede en ware post. Sowieso ben ik niet voor het 'opleggen' van zaken in huis voor je kinderen. Net als ouders die hun kind er op hun 18e uit willen schoppen. Sorry, maar juist die ouders hebben een verantwoordelijkheid genomen door te kinderen te krijgen. En dat houdt niet op bij 18 of 21 jaar. Immers als het niet aan jou had gelegen, waren die kinderen er nooit geweest.

Het huis is niet van de kinderen, dus de kinderen zullen zich niet verantwoordelijk voelen voor het huis, m.i. logisch.
Ook ik heb thuis nooit echt iets moeten doen.
Toen ik uiteindelijk op kamers ging moest ik natuurlijk wel zelf een was draaien, huis schoonhouden enz. Dan heb je de keuze niks te doen, of toch een beetje op te ruimen.

Maar ook jongeren zitten nog te zoeken naar zichzelf, en bij sommige huisgenoten was het gewoon een puinhoop, maar ook zij zullen op een gegeven moment leren wanneer er bv muizen in hun kamer zitten. Overigens was op kamers mijn oplossing vooral 1 bord, 1 vork, lepel, mes en 1 mok te gebruiken. Die na gebruik direct afwassen, en klaar.
Voor de douches en gezamenlijke ruimtes hadden we schoonmaakroosters.

Toen ik daarna weer thuis kwam wonen, was het weer zoals eerst, ik hoefde daar niks te doen. Toen ik weer op mezelf ging wonen was alles weer mijn verantwoordelijkheid, maar dat is toch logisch?!

Mocht ik kinderen krijgen, dan ben ik ook verantwoordelijk voor mijn huis. Mijn kinderen niet, hoe oud ze ook zijn..

[drooger]

Don Quijote schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 10:48:
Vandaar dat ik me afvroeg of er een causaal verband is "langer thuiswonen leidt tot ontwikkeling in een bepaalde richting die de kans om bij mij aangenomen te worden verkleind" of wellicht een correlatie in de zin "Mensen die bewust kiezen langer thuis te wonen, hebben in de regel een ander karakter/eigenschappen dan mensen die bewust kiezen vroeger uit huis te gaan. Waarbij de tweede set beter aansluit bij wat ik zoek in medewerkers".

Alle gebeurtenissen uit je leven hebben invloed op je kijk naar normen en waarden.
Voorbeeld:
Het is vrij aannemelijk dat iemand waarbij zijn/haar partner overspel gepleegd heeft, meer waarde hecht aan trouw en eerlijk zijn.
Zo ook bij iemand die onrecht aangedaan is -> rechtvaardigheid, iemand die slachtoffer is geweest -> veiligheid etc.

Ik denk dat mensen die lang thuis blijven wonen een andere waardering van bepaalde normen en waarden kunnen hebben dan mensen die vroeg op zichzelf gaan wonen, bijv. onafhankelijkheid en zelfstandigheid.
Mensen die lang thuis blijven wonen zullen dan gemiddeld genomen zelfstandigheid minder belangrijk kunnen vinden t.o.v. andere normen en waarden.

Het kan ook zijn dat het versterkend werkt: men gaat zelfstandigheid belangrijker vinden nadat ze het ouderlijk nest hebben verlaten.

Verder vind ik het vooral een jammerlijke ontwikkeling dat men ervaringen moet missen omwille van (sneller) toegang tot het materiële. (huis kopen)
Geef de mensen een fatsoenlijke kans tot uitwonend student zijn, periode van reizen en/of werken in het buitenland etc.
Nu wordt het haast afgeraden, want dan kan je weer geen huis kopen op je 25e/30e/...

[begintmeta]

Zweden springt er wel wat uit: https://appsso.eurostat.e...%23%2C%23%23%23.%23%23%23

[Koenoe]

downtime schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 11:50:
[...]

Verantwoordelijkheid neem je niet. Die krijg je in de schoot geworpen en dan zwem je of verzuip je. Pas als je aan verantwoordelijkheid gewend bent, en ook de gevolgen hebt ondervonden als je die niet neemt, ga je leren om dat ook spontaan te doen.
Waarom zouden jouw kinderen nu opeens "verantwoordelijkheid" nemen? Dat hebben ze nooit eerder hoeven doen en ze hebben er zelf geen belang bij om ermee te beginnen. En voor de klachten van pa zijn ze in de puberteit immuun geworden. Daarna neem jij toch zelf weer de verantwoordelijkheid en bevestigt daarmee dat zij het niet hoeven te doen.

Ik heb zelf tot m'n 18e thuis gewoond en ik deed vrijwel niets in huis. Door m'n studiekeuze ben ik op m'n 18e het huis uitgegaan en ben van de ene op de andere dag zelfstandig geworden. Maar dat was waarschijnlijk heel anders gelopen als ik thuis was gebleven. Mijn ouders namen immers de verantwoordelijkheid wel en er was helemaal geen noodzaak voor mij om dat ook te doen. En toen ik het huis verliet kon ik ook nauwelijks meer dan koffie zetten en een ei koken. Maar je leert vanzelf koken als de gekookte eieren je neus uitkomen.

N=1

Het zegt meer over opvoeding/persoonlijkheid/omstandigheden, dan over thuis wonen. M.a.w. je had al best een kopje koffie kunnen zetten voor je ouders, eten koken, stofzuigen, het gras maaien, enzovoorts. Kwestie van meedoen in het huishouden. Ook als puber valt dat best te begrijpen. Er zijn ook zat pubers die gewoon moeten werken. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat er niet genoeg geld in het laatje komt.

Omgekeerd, er is een grote groep jongeren die uit huis gaat en bij een studentencorps loopt. Het heeft allemaal voordelen enzo, maar echt volwassen kun je die shit niet noemen.

Kort gezegd. Wel of niet thuis wonen heeft echt niets (naja weinig dan) te maken met wel of niet volwassen zijn of worden. Dat het voor sommigen nodig is, of wel zo heeft gewerkt, is ook prima overigens. Maar dat inzicht had je best al thuiswonend kunnen krijgen.

[_Dune_]

worldfastest schreef op zaterdag 17 augustus 2019 @ 09:13:
[...]
Waarom ben ik een slechte ouder omdat ik mijn kinderen zelfstandig wil laten zijn?? Vreemde conclusie.

Je hoeft jouw kinderen niet vroeg het huis uit te zetten om ze zelfstandigheid bij te brengen. Zelf was ben ik ook eind 20 het huis uit gegaan, ver daarvoor kon ik mij al prima zelf redden. Leverde mij wel zo'n 55K aan spaargeld. Daar heb ik dan ook een huis mee gekocht. De hypotheek zo laag mogelijk gehouden en veel extra werk direct vanuit mijn spaargeld betaald.

Mogelijk bedoel je het niet zo, maar jouw reacties komen enigszins kortzichtig over.

Overigens mijn ouders hebben wel een heel mooie grote woonboerderij, met genoeg ruimte.

[haarbal]

Don Quijote schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 10:48:
Indien er een causaal verband is zou je kunnen stellen dat langer thuis wonen een negatief effect heeft op baankansen (in mijn domein). Indien het tweede maakt het niet uit wat je doet, omdat het thuiswonen en je baankans (in mijn domein) beide een afgeleide zijn van je karakter.

Of het thuiswonen is een gevolg van je baankans.

[psychodude]

begintmeta schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 12:57:
Zweden springt er wel wat uit: https://appsso.eurostat.e...%23%2C%23%23%23.%23%23%23

Is niet te vergelijken. Het studentenleven in Zweden is aanzienlijk goedkoper dan in Nederland. Al op de middelbare school krijgen leerlingen financiële compensatie, circa 100 euro per maand. Ook tijdens de studietujd krijgen ze een vorm van studiefinanciering. Je hebt geen collegegeld, en ook studieboeken werden in ieder geval voor de opleiding van mijn vriendin gratis verschaft.

Kosten op kamers? Ook aanzienlijk lager dan in Nederland op veel locaties. Zo bij mijn vriendin in de buurt had je een kamer voor circa 200 - 250 eur in de maand.

[GAIAjohan]

drooger schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 12:49:
[...]


Verder vind ik het vooral een jammerlijke ontwikkeling dat men ervaringen moet missen omwille van (sneller) toegang tot het materiële. (huis kopen)
Geef de mensen een fatsoenlijke kans tot uitwonend student zijn, periode van reizen en/of werken in het buitenland etc.
Nu wordt het haast afgeraden, want dan kan je weer geen huis kopen op je 25e/30e/...

Ik heb zelfs sterk het gevoel dat het 'niet toestaan' hiervan ook deels uit de samenleving komt.
Ik weet dat toen ik nog student was (in een betere tijd) met name vanuit mensen die geen student geweest zijn, vaak kwam dat studenten onzinnige dingen deden. "Waarom moet je op zo'n dure kamer zitten? Waarom moet je reizen, slaat toch nergens op? Je krijgt zoveel geld in de maand (€90 of zo), maar eigenlijk moet je gewoon werken (lees 40u) dat deden 'wij' ook. Wij zijn ook gewoon beginnen met werken toen we 15 waren.."
Of "leer je nu nog, ga je nu nog naar school"..

Verder is een deel van het anti studenten beleid vast ook dóór de corpsen ontstaan. Berichtgeving die lang niet positief was en deden voorkomen of er alleen gefeest werd.

_Dune_ schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 13:05:
[...]


Je hoeft jouw kinderen niet vroeg het huis uit te zetten om ze zelfstandigheid bij te brengen. Zelf was ben ik ook eind 20 het huis uit gegaan, ver daarvoor kon ik mij al prima zelf redden. Leverde mij wel zo'n 55K aan spaargeld. Daar heb ik dan ook een huis mee gekocht. De hypotheek zo laag mogelijk gehouden en veel extra werk direct vanuit mijn spaargeld betaald.

Mogelijk bedoel je het niet zo, maar jouw reacties komen enigszins kortzichtig over.

Overigens mijn ouders hebben wel een heel mooie grote woonboerderij, met genoeg ruimte.

Eens, en als puntje bij paaltje komt is iedereen met een goed stel hersens in een mum van tijd prima zelfstandig. Of diegene nu op z'n 18e of 30e het huis uit gaat. Of diegene thuis nou alles moest doen of juist kon luieren. Normale mensen kennen de noodzaak wel als ze zelf iets moeten doen.

[ Voor 27% gewijzigd door GAIAjohan op 25-08-2019 13:37 ]

[PhilipsFan]

GAIAjohan schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 12:17:
[...]

Hele goede en ware post. Sowieso ben ik niet voor het 'opleggen' van zaken in huis voor je kinderen. Net als ouders die hun kind er op hun 18e uit willen schoppen. Sorry, maar juist die ouders hebben een verantwoordelijkheid genomen door te kinderen te krijgen. En dat houdt niet op bij 18 of 21 jaar. Immers als het niet aan jou had gelegen, waren die kinderen er nooit geweest.

Dat is natuurlijk waar, maar dat betekent toch niet dat ze geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen? Ze leven toch ook in dat huis, maken daar dingen vies etc. Als ze fysiek in staat zijn om mee te helpen in de huishouding, dan zijn ze dat ook verplicht. Ik mag dan voor kinderen hebben gekozen, ik heb niet gekozen om tot in lengte van dagen al hun huishoudelijke klusjes te blijven doen die ze ook prima zelf kunnen.

Verantwoordelijkheid afschuiven kunnen ze namelijk als de beste. Als ik ergens troep zie liggen en ik vraag 1 van de kinderen om dat op te ruimen, dan zijn ze er altijd als de kippen bij om te zeggen dat zij die rommel niet gemaakt hebben. Dus het concept 'verantwoordelijkheid' begrijpen ze heus wel. Prima, maar ruim dan in ieder geval de rommel op die je wel maakt. Maar dat gebeurt ook niet.

Het huis is niet van de kinderen, dus de kinderen zullen zich niet verantwoordelijk voelen voor het huis, m.i. logisch.

Dit kun je op twee manieren interpreteren. Het is niet hun eigendom, maar ze wonen er wel. Dus zijn ze er ook gedeeltelijk verantwoordelijk voor. En andersom, ik heb juist zoiets van, als iets niet van mij is dan ben ik er juist extra voorzichtig mee. Als ik (in vakantie bv) in een huurappartement zit, dan ben ik heel zorgvuldig met de spullen daar (zorgvuldiger dan met m'n eigen spullen) en zorg ik dat ik het weer netjes achterlaat.

Ik snap wel dat je zoiets niet kan verwachten van een kind van 5. Maar een kind van 18 kan prima het aanrecht afvegen als hij brood heeft gesmeerd, of de boter na gebruik terugzetten in de koelkast. Ik heb gekozen voor kinderen, maar dat maakt me niet levenslang hun slaaf.

[begintmeta]

psychodude schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 13:16:
...
Is niet te vergelijken. Het studentenleven in Zweden is aanzienlijk goedkoper dan in Nederland. ...

Ik weet niet of kosten een dermate belangrijke factor zijn.

[psychodude]

begintmeta schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 14:50:
[...]

Ik weet niet of kosten een dermate belangrijke factor zijn.

Kosten spelen in deze keuze wel degelijk een belangrijke factor. Woningaanbod uiteraard een tweede. Maar indien jij op je achttiende nagenoeg gratis dankzij financiële compensatie van de overheid op jezelf kunt wonen? Tsja, dan denk ik dat ongeacht waar in Europa je je bevindt, een groot deel van de jeugd maar al te snel gedag zal zeggen tegen het ouderlijk huis.

In Nederland is dit echter niet het geval. Op jezelf wonen betekent werken naast de studie, ondanks dat doorgaans toch een verhoogde studieschuld omdat de kosten aanzienlijk op kunnen lopen in de grote steden. In Amsterdam met een gemiddelde huur van 571 Eur in de maand bijvoorbeeld in 2017 is niet mis. En het wordt er nog altijd niet beter op. Daarbij komt dan ook nog eens de additionele kosten, die je in het ouderlijk huis toch al snel een stuk minder zult hebben.

En dan uiteraard nog het tweede probleem, beschikbaarheid. De beschikbaarheid van studentenwoningen in Nederland is ook nog eens beperkt.

Nota bene ook na eventuele studietijd blijft het een probleem. Zeker voor alleenstaanden, is een start binnen het publieke huursegment nauwelijks betaalbaar. Gemiddelde huurprijzen al snel tegen de 1000 Eur in de randstad. En dat is dan nog eens kale huur. Komt dan nog GWL, verzekeringen, etc. boven op. Ook hier zie je dan dat mensen steeds vaker nog thuis blijven wonen, of indien ze op kamers gezeten hebben soms zelfs weer terug bij hun ouders gaan wonen.

In de komende jaren zal dit probleem vermoedelijk alleen nog maar groter worden mits de vrije sector hun gang kan blijven gaan. En de sociale huurwoningen, een rampzalig systeem voor mensen die voor hun werk toch elders in het land komen te wonen. Je wordt verplicht door de samenloop van omstandigheden de hoofdprijs te betalen in de vrije sector.

Sparen en een startersvermogen opbouwen? Nee, dat zit er in Nederland nauwelijks in indien je niet thuis blijft wonen.

Kan het beter? Ja, kijk bijvoorbeeld naar onze oosterburen. Het leven in Berlijn is aanzienlijk beter betaalbaar dan het leven in Amsterdam. Ondanks dat Berlijn qua stadsformaat aanzienlijk groter is. Kan het echter ook nog duurder? Jazeker, neem bijvoorbeeld Parijs. Met zo'n 2500 eur per maand aan gemiddelde huurkosten, hebben de Nederlandse steden nog redelijk wat ruimte om te groeien. En laten we alles aan vrije marktwerking over, dan zal ook in Nederland een gemiddelde huurprijs van 2000+ eur in een stad als Amsterdam niet ongehoord gaan zijn.

[begintmeta]

psychodude schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 15:13:
...

Kosten spelen in deze keuze wel degelijk een belangrijke factor. Woningaanbod uiteraard een tweede. Maar indien jij op je achttiende nagenoeg gratis dankzij financiële compensatie van de overheid op jezelf kunt wonen? Tsja, dan denk ik dat ongeacht waar in Europa je je bevindt, een groot deel van de jeugd maar al te snel gedag zal zeggen tegen het ouderlijk huis.

Even er vanuitgaand dat dit zo zou zijn, hoeven kosten van levensonderhoud en inkomstenmogelijkheden (bijvoorbeeld Luxemburgers of Zwitsers tussen 18 en 24 hebben een aanzienlijk hoger gemiddeld inkomen dan leeftijdgenoten in de meeste andere Europese landen) niet de kennelijk enige noemenswaardige factor te zijn. Dat het een relevante factor zou zijn, lijkt me trouwens best plausibel

Maar ook die factor kan heel goed weer uit andere factoren voortkomen of erdoor beïnvloed kunnen worden. Zo zouden bijvoorbeeld ook de maatschappelijke (relatieve) prioriteit die ondersteuning van jongeren, het beschikbaar zijn van voldoende woningen of het bevorderen van de verdiencapaciteit van jongeren factoren kunnen zijn die de makkelijk zichtbare kostenfactor voor een belangrijk deel bepalen. En die factoren hebben dan ook weer hun oorzaken...

Ook kunnen er naast hierboven aangegeven vermengde factoren die de leeftijd van verlaten van het ouderlijk huis beïnvloeden natuurlijk (vrijwel) volledig onafhankelijke factoren zijn.

... kijk bijvoorbeeld naar onze oosterburen. ...

Ondanks de lagere huurprijzen in de hoofdstad lijkt men daar overigens niet enorm veel vroeger het ouderlijk huis te verlaten. (En de Fransen ondanks de hogere in de hoofdstad niet veel later)

[ Voor 6% gewijzigd door begintmeta op 25-08-2019 15:38 ]

[PhilipsFan]

Kecin schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 04:20:
[...]

Lekker kort door de bocht maar ik meen het wel; neem dan geen kinderen of pleeg abortus in het geval het een ongelukje was. De rest is toch echt opvoeding.

En dan noem je mij kort door de bocht?

[Pizza_Boom]

begintmeta schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 15:29:
Even er vanuitgaand dat dit zo zou zijn, hoeven kosten van levensonderhoud en inkomstenmogelijkheden (bijvoorbeeld Luxemburgers of Zwitsers tussen 18 en 24 hebben een aanzienlijk hoger gemiddeld inkomen dan leeftijdgenoten in de meeste andere Europese landen) niet de kennelijk enige noemenswaardige factor te zijn. Dat het een relevante factor zou zijn, lijkt me trouwens best plausibel

Maar het gemiddelde inkomen in Zwitserland en Luxemburg ligt natuurlijk ook in de top van Europa. Noorwegen en Zweden doen het nog beter en Monaco als absolute top, mja. Nederland komt er, zeker netto, echt niet zo goed uit (waar Zwitserland op 1 staat en Luxemburg op 3, Noorwegen is 2) met een 16e plaats. En dat terwijl we wereldwijd qua BBP op een 18e plaats eindigen en naar hoofd van de bevolking 7e (6e als je alleen Europese landen meerekent). Daar ligt dus een behoorlijke discrepantie.

[Hogader]

PhilipsFan schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 14:06:
[...]

Dat is natuurlijk waar, maar dat betekent toch niet dat ze geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen? Ze leven toch ook in dat huis, maken daar dingen vies etc. Als ze fysiek in staat zijn om mee te helpen in de huishouding, dan zijn ze dat ook verplicht. Ik mag dan voor kinderen hebben gekozen, ik heb niet gekozen om tot in lengte van dagen al hun huishoudelijke klusjes te blijven doen die ze ook prima zelf kunnen.

Verantwoordelijkheid afschuiven kunnen ze namelijk als de beste. Als ik ergens troep zie liggen en ik vraag 1 van de kinderen om dat op te ruimen, dan zijn ze er altijd als de kippen bij om te zeggen dat zij die rommel niet gemaakt hebben. Dus het concept 'verantwoordelijkheid' begrijpen ze heus wel. Prima, maar ruim dan in ieder geval de rommel op die je wel maakt. Maar dat gebeurt ook niet.

[...]
Dit kun je op twee manieren interpreteren. Het is niet hun eigendom, maar ze wonen er wel. Dus zijn ze er ook gedeeltelijk verantwoordelijk voor. En andersom, ik heb juist zoiets van, als iets niet van mij is dan ben ik er juist extra voorzichtig mee. Als ik (in vakantie bv) in een huurappartement zit, dan ben ik heel zorgvuldig met de spullen daar (zorgvuldiger dan met m'n eigen spullen) en zorg ik dat ik het weer netjes achterlaat.

Ik snap wel dat je zoiets niet kan verwachten van een kind van 5. Maar een kind van 18 kan prima het aanrecht afvegen als hij brood heeft gesmeerd, of de boter na gebruik terugzetten in de koelkast. Ik heb gekozen voor kinderen, maar dat maakt me niet levenslang hun slaaf.

Maar zeg jij dit soort dingen dan ook tegen je kinderen?
Want als je het ze niet 'leert' en de consequenties laat aanvaarden, dan gaat het natuurlijk nooit veranderen.

Er zijn veel jongeren op die leeftijd die niet luisteren en precies doen wat je in jouw betogen schrijft. Daarnaast zijn er ook veel die wel mee helpen in het huishouden, wel bijdrage aan zaken etc. Het verschil volgens mij is samen te vatten in 1 woord: 'Opvoeding'.

Don Quijote schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 10:48:
Overigens kan het natuurlijk ook nog aan mij als werkgever liggen, waarbij ik onderbewust mensen die meer op mijzelf lijken eerder geneigd ben een "goede fit" te vinden dan mensen die verder van mij afstaan. Een bias waar ik mijn best voor doe mij van bewust te zijn, maar zeker niet volledig onder controle heb. Zeker wat betreft karakter is het moeilijk die bias volledig weg te krijgen. Ik vind dit veel makkelijker voor zaken als geslacht, seksualiteit, geloof, nationaliteit.

Ik denk dat je met deze alinea over jouw verhaal de spijker op de kop slaat. Er is namelijk zoveel variatie tussen de mate van 'verantwoordelijkheid' dat het wel heel toevallig zou zijn als je bij de andere redenen hetzelfde resultaat zou hebben. Ik zou bijna zeggen, aan onmogelijk grenzende toevalligheid.

Niet dat het verkeerd of erg is, maar het onderkennen is al een goede eerste stap.

Daarnaast een vraag die hierop inhaakt: "Hoe kijk jij aan tegen sollicitanten die alleen op 'lange' reis zijn geweest, en vergelijking met mensen die altijd in gezelschap zijn gegaan?"

[T-MOB]

Pizza_Boom schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 09:20:
[...]
En dat terwijl we wereldwijd qua BBP op een 18e plaats eindigen en naar hoofd van de bevolking 7e (6e als je alleen Europese landen meerekent). Daar ligt dus een behoorlijke discrepantie.

Maar dat komt ook omdat we in Nederland een heel aantal brievenbusfirma's faciliteren. Die dragen op papier wel bij aan je BBP, maar in de praktijk voegen ze helemaal niets toe aan de reele economie: ze betalen geen belasting en zorgen ook niet voor werkgelegenheid. Het meest concrete gevolg van deze kunstmatig hoge BBP-score zijn hogere afdrachten aan de EU.

[Lan Mandragoran]

Hahn schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 02:35:
[...]

Dit verhaal roept bij mij zoveel vragen op

• Je kan het 'redelijk inschatten of iemand nog thuis woont of niet', maar bevestig je dat vervolgens dan ook echt, of is heel je verhaal gebaseerd op "ik denk dat 'ie nog thuiswoont én ik heb 'm geen aanbod gedaan, dus..."?
• Woonsituatie is geen factor in het gesprek en de uiteindelijke beoordeling, zeg je... But is it not, though? Het feit alleen al dat je je hiermee bezig houdt bij sollicitanten laat mij denken dat dat misschien best wel eens je mening over iemand zou kunnen beïnvloeden.
• Welke eigenschappen zijn minder ontwikkeld door het (nog) thuiswonen?
• Als ik iets 40 keer (of meer) meemaak en 40 keer is de uitkomst hetzelfde, dan zou ik het geen toeval meer noemen. Zeg je 'N=40+ dus het kan ook toeval zijn' om jezelf in te dekken?

In mijn geval is het ongeveer N=20 met studenten in de juridische sector, waarvan circa een derde thuiswoonde. Thuiswoners kwamen vrijwel in alle gevallen een stuk minder volwassen en minder flexibel over en stonden simpelweg minder stevig in hun schoenen tijdens het gesprek. Dat lijkt me ook logisch toch als je nog steeds veilig bij je ouders woont in plaats van dat je je eigen boontjes hebt leren doppen in een vreemde omgeving?

Dit betekent niet dat je woonplaats een bepalende factor is in een gesprek. Maar in mijn geval betekende het wel dat de verschillen tussen uit- en thuiswoners behoorlijk opvallen. Overigens hebben enkele van deze thuiswoners ook gewoon een stage gelopen, waarbij het des te meer opviel dat ze in de regel toch echt een stukje 'hulpelozer' waren dan mensen die al enkele jaren uit huis waren. Hiermee bedoel ik dat ze meer verlegen waren, mensen minder makkelijk durfden aan te spreken en moeilijker meekwamen in de flow van het bedrijf.

[begintmeta]

Lijkt me niet makkelijk dat op zo'n manier goed te onderzoeken trouwens.

[jadjong]

Lan Mandragoran schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 11:22:
[...]


In mijn geval is het ongeveer N=20 met studenten in de juridische sector, waarvan circa een derde thuiswoonde. Thuiswoners kwamen vrijwel in alle gevallen een stuk minder volwassen en minder flexibel over en stonden simpelweg minder stevig in hun schoenen tijdens het gesprek. Dat lijkt me ook logisch toch als je nog steeds veilig bij je ouders woont in plaats van dat je je eigen boontjes hebt leren doppen in een vreemde omgeving?

Wat bedoel je met flexibel?

[PhilipsFan]

Hogader schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 10:24:
[...]


Maar zeg jij dit soort dingen dan ook tegen je kinderen?
Want als je het ze niet 'leert' en de consequenties laat aanvaarden, dan gaat het natuurlijk nooit veranderen.

Elke.dag.weer. 1000.keer. Of voor mijn gevoel nog wel vaker.

Het is niet zo dat ze helemaal niks doen. Ze doen wel klusjes, maar ik moet het ze steeds vragen. En controleren of ze het (goed) gedaan hebben. En ze rappelleren als het niet goed of niet af is. En dat is uiteindelijk zo'n gedoe dat ik het netzogoed zelf kan doen. Verantwoordelijkheid is juist dat ze zelf inzien dat iets moet gebeuren, het dan ook doen en ook volledig afmaken. En dat blijkt erg moeilijk om te leren.

[Lan Mandragoran]

jadjong schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 11:59:
[...]

Wat bedoel je met flexibel?

Met flexibel bedoel ik dat ik heb gemerkt dat thuiswonenden zich minder snel aanpassen aan de nieuwe werkplek en de nieuwe omstandigheden dan studenten die al een tijd uit huis zijn. Dat verschil is aanzienlijk.

[Verwijderd]

PhilipsFan schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 12:15:
[...]
Elke.dag.weer. 1000.keer. Of voor mijn gevoel nog wel vaker.

Het is niet zo dat ze helemaal niks doen. Ze doen wel klusjes, maar ik moet het ze steeds vragen. En controleren of ze het (goed) gedaan hebben. En ze rappelleren als het niet goed of niet af is. En dat is uiteindelijk zo'n gedoe dat ik het netzogoed zelf kan doen. Verantwoordelijkheid is juist dat ze zelf inzien dat iets moet gebeuren, het dan ook doen en ook volledig afmaken. En dat blijkt erg moeilijk om te leren.

Had je niet beter dat geld wat je in je kinderen gestopt hebt uit kunnen geven aan een schoonmaakster?

Als jij mij 1000 keer per dag ging vertellen wat ik moest doen zou ik ook weerstand gaan bieden.

[Pizza_Boom]

PhilipsFan schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 12:15:
[...]
Elke.dag.weer. 1000.keer. Of voor mijn gevoel nog wel vaker.

Het is niet zo dat ze helemaal niks doen. Ze doen wel klusjes, maar ik moet het ze steeds vragen. En controleren of ze het (goed) gedaan hebben. En ze rappelleren als het niet goed of niet af is. En dat is uiteindelijk zo'n gedoe dat ik het netzogoed zelf kan doen. Verantwoordelijkheid is juist dat ze zelf inzien dat iets moet gebeuren, het dan ook doen en ook volledig afmaken. En dat blijkt erg moeilijk om te leren.

Maar die verantwoordelijkheid laat jij ze niet nemen. Want als het gedaan is controleer je, je zeurt 100x dat ze wat moeten doen en als puntje bij paaltje komt doe je het zelf toch altijd, of de kinderen het nou gedaan hebben of niet. Er is voor jouw kinderen dus geen noodzaak om de verantwoordelijkheid op te pakken, laat staan een omgeving om deze verantwoordelijkheid te kweken, want er is niets om verantwoordelijk voor te zijn. Stofzuigpapa komt toch altijd alles beter doen. Dat is een hele grote demotivator.

Over de spullen op de kamers: Laat dat een keer lekker spaaklopen. Eten koken en als ze dan beneden komen, erachter komen dat er geen materiaal is om de tafel te dekken. Flikker je lekker hun aardappels, groente en vlees op die placemat die vol met broodkruimels ligt.
Lege pleerol lekker laten hangen en vooral geen nieuwe rol klaarzetten. Zitten dan, met hun smerige gat op een pot zonder manieren om het schoon te maken (uiteraard neem je zelf wel een rolletje mee heen en weer, alsof je op de camping zit).

Men zegt altijd: wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten, maar als ze bijna hun billen branden, trek jij ze toch weer weg bij die warmtebron.

Blijven jouw kinderen alleen thuis in de tussenvakanties? Als ze wel eens een avondje alleen thuis zijn, is dan alles vooraf al geregeld of moeten ze het lekker uitzoeken? Als jij ze geld meegeeft, tel je alles dan exact na als je terugkomt of geloof je ze wel? Kan jij geld laten liggen in huis of is dat dan pleite? Mijn ouders konden rustig geld laten liggen, daar raakte geen cent van kwijt als het niet voor ons was. Wellicht als ze ergens 1000 euro zouden laten liggen dat wij het zouden opruimen, maar kwijt raakte er nooit iets. En dat soort bedragen lager er vroeger, toen mijn ouders nog de penningmeester van de sportclub waren, best wel eens in huis. Ik had als enige trainer een sleutelset met complete toegang tot alle ruimten, de sleutelset van mijn ouders die bij hun bestuursfunctie hoorde. Waar andere leden een keertje toen het magazijn open stond een aantal Mars, Twix en Snickers repen gekaapt hadden, kwam dat in mij niet eens op (terwijl ik de sleutels en alles had en die anderen slechts een gelegenheid).
Wij hebben al jaren een portemonneetje voor kleine boodschappen: een brood, een zak aardappelen, aanbiedingen. Niemand telt het na. Ergens anders lag nog 50 euro voor als er wat leeg was, aangeven als dat bijgevuld moet worden. Kan jij dat soort dingen met jouw kinderen ook doen?

Je komt, mede door je laatste post, op mij aardig over als een controlfreak. Het gevoelsmatige iedere 5 minuten controleren of iets ook daadwerkelijk gebeurt is en wel zoals jij het wil. Beetje zoals @Euler212 ook aangeeft. Ik heb hetzelfde met collega's, sommige weten toch alles beter: Doe je het toch lekker zelf Geef jij je kinderen het vertrouwen zelf iets te doen, zelf fouten te maken en zelf hun neus te stoten?
@downtime Omschrijf het hier heel mooi: Verantwoordelijkheid neem je niet. Die krijg je in de schoot geworpen en dan zwem je of verzuip je. Pas als je aan verantwoordelijkheid gewend bent, en ook de gevolgen hebt ondervonden als je die niet neemt, ga je leren om dat ook spontaan te doen.
Als ik het zo lees, zijn jouw kinderen nog in de fase dat ze die verantwoordelijkheid moeten krijgen.

[ Voor 8% gewijzigd door Pizza_Boom op 26-08-2019 13:39 ]

[jadjong]

Pizza_Boom schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 13:32:
[...]
Maar die verantwoordelijkheid laat jij ze niet nemen. Want als het gedaan is controleer je, je zeurt 100x dat ze wat moeten doen en als puntje bij paaltje komt doe je het zelf toch altijd, of de kinderen het nou gedaan hebben of niet. Er is voor jouw kinderen dus geen noodzaak om de verantwoordelijkheid op te pakken, laat staan een omgeving om deze verantwoordelijkheid te kweken, want er is niets om verantwoordelijk voor te zijn. Stofzuigpapa komt toch altijd alles beter doen. Dat is een hele grote demotivator.

Ik leerde al vrij vroeg dat herhaaldelijk iets verkeerd doen er voor zorgde dat je het dan helemaal niet hoefde te doen.

[Pizza_Boom]

jadjong schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 13:35:
[...]

Ik leerde al vrij vroeg dat herhaaldelijk iets verkeerd doen er voor zorgde dat je het dan helemaal niet hoefde te doen.

Ik heb het gevoel dat Philipsfan deze les ook onbewust aan zijn kinderen heeft geleerd.

[Verwijderd]

Pizza_Boom schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 13:40:
[...]
Ik heb het gevoel dat Philipsfan deze les ook onbewust aan zijn kinderen heeft geleerd.

Sowieso, ouders die over hun eigen kinderen klagen... Die heb je zelf opgevoed.

Kan me nog goed herinneren toen ik bij een "tot ver in zijn dertigste thuiswonende"-vriend van me was. Die ging zijn moeder die op vakantie was bellen om te vragen welke pan hij mocht gebruiken om een ei te bakken...

Nooit echt wat van terecht gekomen van die jongen.

[Pizza_Boom]

Verwijderd schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 13:42:
Kan me nog goed herinneren toen ik bij een "tot ver in zijn dertigste thuiswonende"-vriend van me was. Die ging zijn moeder die op vakantie was bellen om te vragen welke pan hij mocht gebruiken om een ei te bakken...

Nooit echt wat van terecht gekomen van die jongen.

Toen ik 14 was belde ik mijn ouders met de vraag of wij de gordijnen open of dicht hadden 's nachts.
Met luilak de hele nacht opblijven om een eventueel ei op de muur meteen eraf te kunnen halen (leuk hoor, sloopgroepjes die rondtrekken).

Maar ligt ook heel erg aan de kinderen. Maat van mij was altijd kinderlijker dan ik, wat minder zelfstandig. Totdat die een paar keer half Europa door ging en uiteindelijk, toen ik in het 2e jaar van mijn 2e studie zat, werd hij voor het eerst vader. Ik merk nu gewoon dat hij in een heel andere levensfase zit dan ik.

[psychodude]

begintmeta schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 15:29:
[...]

Even er vanuitgaand dat dit zo zou zijn, hoeven kosten van levensonderhoud en inkomstenmogelijkheden (bijvoorbeeld Luxemburgers of Zwitsers tussen 18 en 24 hebben een aanzienlijk hoger gemiddeld inkomen dan leeftijdgenoten in de meeste andere Europese landen) niet de kennelijk enige noemenswaardige factor te zijn. Dat het een relevante factor zou zijn, lijkt me trouwens best plausibel

Luxemburgers verdienen gemiddeld beter ja. Maar deze verlaten dan ook op eerdere leeftijden het ouderlijk huis. Op gemiddelde leeftijd van 21.4 jaar in 2017 volgens eurostat data.

begintmeta schreef op zondag 25 augustus 2019 @ 15:29:
Ondanks de lagere huurprijzen in de hoofdstad lijkt men daar overigens niet enorm veel vroeger het ouderlijk huis te verlaten. (En de Fransen ondanks de hogere in de hoofdstad niet veel later)

De mensen geboren in Parijs, verlaten steeds vaker Parijs. Zie zo ook:
https://www.thelocal.fr/2...ore-likely-to-leave-paris

Het is simpelweg niet te betalen. Welke starter kan er dit soort bedragen neerleggen voor een woning . Collegae van mijn die in Frankrijk hebben gezeten voor onderzoek hebben daar in kamers vertoefd van circa 12-15 m² waarvoor ze zo'n 1000 - 1200 euro per maand betaalden. Het is gewoonweg niet te doen, wonen in Parijs.

In Duitsland is een groot probleem een woningtekort in de steden zoals Berlijn. De woningen zijn daar gemiddeld genomen niet duur, maar er is een gebrek aan aantal beschikbare woningen. Een probleem waarbij het einde nog niet in zicht lijkt.

Problemen die we enkel en alleen nog maar verder zullen zien gaan toenemen indien de huidige tendens in Europa niet doorbroken wordt. Relatief gezien te weinig baankansen buiten de grote steden. Te weinig woonruimte binnen de grote steden. En vaak dan ook nog eens huurprijzen die voor starters niet toegankelijk zijn.

Ook in Nederland zal het zo op termijn niet vreemd zijn dat mensen tot op circa 30 - 35 jaar thuis bij de ouders blijven wonen. En dit is dan ook zeker iets waar je als jonge ouder sterk rekening mee moet gaan houden, dat een verlaten van het ouderlijk huis op jonge leeftijd toch echt een onwaarschijnlijkheid zal zijn.

[begintmeta]

@psychodude , het enige dat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ik niet denk dat woonkosten de enige noemenswaardige potentiële factor is als het gaat om de leeftijd waarop men het ouderlijk huis verlaat

[Scrtz]

jadjong schreef op maandag 26 augustus 2019 @ 13:35:
[...]

Ik leerde al vrij vroeg dat herhaaldelijk iets verkeerd doen er voor zorgde dat je het dan helemaal niet hoefde te doen.

Haha same here. Ofja, ik kon nog wel eens lomp zijn, dus hoefde ik ook niet de afwas ofzo mee te doen want 'ow weej als ik eens een bord kapot zou laten vallen' (mijn ouders waren nogal ouderwets en (te) zuinig op alles), nou prima dan help ik toch niet mee

Zelfde met de hond uitlaten, was een vervelende Terriër die je niet zomaar bij andere mensen laat staan honden kon houden. Ook daar dachten mijn ouders dat het niet goed zou gaan, nou prima dan laat ik toch nooit meer de hond uit .

[Yogibeer]

Scrtz schreef op dinsdag 27 augustus 2019 @ 08:12:
[...]

Haha same here. Ofja, ik kon nog wel eens lomp zijn, dus hoefde ik ook niet de afwas ofzo mee te doen want 'ow weej als ik eens een bord kapot zou laten vallen' (mijn ouders waren nogal ouderwets en (te) zuinig op alles), nou prima dan help ik toch niet mee

Zelfde met de hond uitlaten, was een vervelende Terriër die je niet zomaar bij andere mensen laat staan honden kon houden. Ook daar dachten mijn ouders dat het niet goed zou gaan, nou prima dan laat ik toch nooit meer de hond uit .

Had ik ook een handje van. Iets herhaaldelijk verkeerd doen tot ik het niet meer hoefde te doen. Best sneu als ik er achteraf aan terugdenk