segil schreef op zondag 5 januari 2025 @ 13:45:
Concessies maken voor een relatie gebeurt wel vaker. Op gebied van eten, hobbies, muziek, vakantiewensen, wooninrichting, etc. Je past je aan de andere aan (tot een bepaalde gezonde hoogte) omdat je om die persoon geeft Als het voor deze vriend werkt om buitenshuis te eten wat hij wilt, en ook nog op vakantie, dan kan dat voor hem prima voldoende zijn.
Absoluut, het hoort bij een relatie, maar in een relatie hoort ook een gezonde balans. Daar kan ik vanaf de bank zo natuurlijk totaal niet over oordelen betreffende het voorbeeld wat je gaf dus dat ga ik ook niet doen. Het enige wat ik ermee wilde zeggen is dat ik hoop dat hij het doet omdat hij het zelf oprecht wil, en niet omdat hij het gevoel heeft dat het moet.
Ik ga hier wel in mee, al zit er wel een verschil in de mate van hoe je dit doet. Ook een beetje wat jij zegt. Als ik haar mag geloven, dan wilt hij op vakantie altijd vlees eten als ze gaan uiteten. Dat klinkt alsof dat hij toch mag doen wat 'ie wilt? Maar als je het vanuit haar kant bekijkt: ze zijn samen op vakantie, leuke mooie sfeervolle omgeving, anders dan wat je thuis hebt. Je hebt het samen leuk en je wilt graag genieten, ook wanneer je gaat uiteten. Iets dat op vakantie al gauw een leuke activiteit kan zijn. Als hij vervolgens bij elk gerecht vlees zit te eten, maakt dat voor haar de ervaring toch een stuk minder. Mee eens?
Nee eigenlijk niet. Waarom laat zij haar vakantiegevoel verpesten door wat er op zijn bord ligt? Misschien zijn dat wel fijne gerechten die hij in Nederland zelden van dat niveau tegen komt, dan is het toch juist logisch om van te genieten
Wanneer wij bij een goed restaurant eten met een mooie kaart dan pakt mijn vriendin toch heel vaak nog de klassieke simpele basisdingen die er altijd op staan. Ik vind dat echt doodzonde om altijd en overal maar in de comfortzone te blijven hangen en heb mij daar ook vaak genoeg aan gestoord. Maar daar ga ik mijn eigen gevoel toch niet door laten verpesten? Ja het doet iets met de beleving, maar zij wil dat nu eenmaal en het is niet mijn bord. Dus dat is verder niet aan mij.
Je zou in dat geval een compromis kunnen afsluiten: 50-50 bijvoorbeeld, dat hij de helft van de keren vlees neemt, en de de andere helft van de keren niet. Dan is het voor beiden een compromis. Hij kan niet altijd vlees eten, en zij moet af en toe toezien dat haar geliefde een stuk dood dier eet en daarvan geniet (want zo vertaal ik het even voor haar).
Het is voor haar geen compromis als hij vlees eet, dat is zijn ding. Wellicht trekt zij het zich persoonlijk aan wat anderen doen, maar dat is bot gezegd dan toch echt haar keuze en haar eigen probleem.
Om parallellen te trekken: mag je als moslim verwachten dat niemand aan tafel varken bestelt? Mag je als niet-drinker verwachten dat niemand aan tafel alcohol bestelt? Mag je als iemand die vis vreselijk vindt verwachten dat niemand aan tafel vis bestelt? Mag je als iemand die sterk op de calorieën let verwachten dat niemand aan tafel iets verzadigends of meerdere gangen bestelt?
Mag ik als iemand die principieel sterk tegen verspilling is verwachten dat niemand meer bestelt dan hij op kan een de hele tafel netjes alles op eet?
In bepaalde situaties is het echt niet vreemd om wat solidariteit te verwachten, maar dat kan nooit de standaard zijn. Veganisme is daar niet uniek in.
Vandaar ook mijn oprechte vraag over een gemengd huishouden en ervaringen daarmee. Het lijkt mij namelijk best lastig en ik vraag mij oprecht af of het vaak lukt. Enerzijds qua praktische inrichting maar inderdaad ook qua verwachting in solidariteit.
Met die laatste redenatie ga ik niet mee, je kunt hedendaags niet meer zeggen dat je het niet wist. Er is zoveel informatie aanwezig en je krijgt er linksom of rechtsom zoveel over te horen. Als iemand echt durft te beweren dat 'ie het oprecht niet weet, dan is dat een bewuste keuze om het niet te willen weten.
Als je het gewoon erg lekker vindt, valt dat voor mij onder de term "gedoe". Gedoe, omdat je daarvan niet wilt afstappen en opgeven. Dat is dan blijkbaar te lastig en te moeilijk om het te laten, en dat noem ik dan maar even "gedoe". Maar een ander woord kan wellicht beter de lading dekken.
Dan denk ik dat jij het kennisniveau van de gemiddelde consument overschat en de invloed van de marketing van de industrie onderschat.
Als het je interesseert, zoals wij, dan is er veel informatie beschikbaar om een duidelijk beeld te krijgen. Heb je die intrinsieke interesse echter niet en zoek je er niet naar dan valt het vies tegen hoeveel details en duidelijkheid je vanzelf voorgeschoteld krijgt. Dan wint van toch echt de Yvon Jaspers charme het van de azijn van wakker dier, helaas.
Plus een nare boodschap voor de vaste mensen hier: heel veel consumenten interesseert het gewoon weinig. Ja een dier doden is zielig, maar er zijn zoveel dingen om rekening mee te houden tegenwoordig: dierenleed, milieu, mensenrechten, duurzaamheid, eerlijke prijzen, korte keten, politieke belangen, etc. etc. En de consument verdeelt dus meestal de aandacht, of raakt moe en laat het varen.
Daarom ben ik ook niet zo van de term gedoe. Dat suggereert een naïeve hoop dat iedereen in de basis veganist zou willen zijn als het maar makkelijk genoeg is, maar dat is ijdele hoop. Heel veel mensen boeit het gewoon niet zoveel en zijn blij als de frikandellen op zaterdag maar weer in de vetvijver drijven
Je hebt gelijk dat de zuivelindustrie nog erger is dan de vleesindustrie, qua leed dat plaatsvindt. Koeien die jarenlang lekker worden uitgemolken en wanneer de opbrengst niet hoog genoeg meer is, worden geslacht. Dit in tegenstelling tot vleesdieren, die "slechts" een beperkt aantal maanden te leven hebben en ellende meemaken. Een vriendin van me zei een keertje gekscherend dat ze vrouwen die vegetarisch en feministisch zijn, al helemaal niet begrijpt: ze laten vlees staan, wat vaak mannelijke dieren zijn. Terwijl ze wel kaas en eieren eten, die worden gelegd door vrouwelijke dieren.