Fouten kunnen voorkomen en er zijn dus ook biologische omstandigheden die onverwachte uitslagen kunnen geven. Maar dat zijn dan dus uitslagen waarbij géén match is gevonden! Op grond van een vals negatieve uitslag wordt niemand aangeklaagd.PomPomPom schreef op maandag 27 augustus 2018 @ 21:02:
Nerd vraag: weet iemand hoe betrouwbaar een DNA-match is?
Volgens mij sequencen ze niet het hele DNA maar een aantal (hoeveel?) markers.
Is er ook iets bekend over de foutgevoeligheid?
Bij een bedrijf waar ik werkte stuurden we ooit DNA van vrouwelijke proefpersonen voor een analyse van de SNP's (https://nl.wikipedia.org/wiki/Enkel-nucleotide_polymorfie) naar een lab. Vervolgens leek het erop dat een ongeveer de helft van de proefpersonen kenmerken zou hebben die alleen bij mannen voorkomen. Het lab verklaarde dat het mis was gegaan met uitlezen en voerde de analyse opnieuw uit.
Deze fout kwam toevallig aan het licht omdat we wisten dat alle proefpersonen vrouwen waren, en een collega goed oplette maar hoe weet je dat zo'n fout niet ook voorkomt bij forensisch dna onderzoek?
De kans op een vals positieve uitslag is astronomisch klein (1 op veel meer dan er mensen op aarde zijn, 100 miljard bij RFLP). De markers zijn specifiek gekozen op hun variabiliteit in de populatie en dan kan je uitrekenen hoeveel markers je moet testen om die kans zo klein te maken.
(Uitzondering hierop zijn de eeneiige tweelingen, want die zijn genetisch identiek. Op basis daarvan zou je kunnen claimen dat de kans op een match met twee personen toch echt wel een stuk groter is dan astronomisch klein. In theorie dan, de opsporingspraktijk lost dit wel op)
Bij een match heeft de verdediging altijd recht op een onafhankelijk onderzoek, op een nieuw monster uitgevoerd door een ander lab.