Verwijderd schreef op zaterdag 6 januari 2018 @ 03:52:
[...]
Dit is een totaal ongefundeerde, en onware stelling. Die dus echt volstrekt nergens op gebaseerd is. Je kunt iets wel blijven herhalen en en passant in je betogen verwerken, dat maakt het
niet ineens waar.
..........
@Verwijderd
Alhoewel ik de strekking van jouw verhaal heel goed begrijp, moet ik toch even reageren.
In zekere zin heb je een punt, al wordt "oorzaak" en "gevolg" een beetje door elkaar gehaald.
De kleine groep "ernstige fraudeurs" is procentueel misschien gering, maar tegelijkertijd verantwoordelijk voor het leeuwendeel van de totale (bijstands-)fraude: de openbare gegevens geven een indicatie van 60 tot 75 procent van de totale (bijstands-)fraude, terwijl de informele data uitgaan van 70 tot 90 procent.
Hoe groot het aandeel van de "ernstige fraudeurs" ook is in de totale (bijstands-)fraude, het doet niets af aan het feit dat het slechts om een heel kleine groep mensen (in absolute aantallen) gaat.
Sinds de invoering van de nieuwe wet- en regelgeving is ook een vertekend beeld ontstaan, omdat bepaalde gemeenten gebruik maken van hun (meer uitgebreide) bevoegdheid om grotere bedragen terug te vorderen.
Dit laatste neemt niet weg dat gemeenten ook fouten hebben gemaakt en iemand als "ernstige fraudeur" te boek hebben gesteld, terwijl geen sprake was van ernstige fraude, al dan niet in strafrechtelijke zin.
Een mooi voorbeeld daarvan is de oma van een "bekende" (oud-)rapper, die vanwege haar onbetaald werk als oppas (voor haar kleinkinderen), te maken kreeg met een volledige terugvordering van meerdere jaren aan verleende bijstand, dit terwijl het onbetaald werk in kwestie echt geen rechtsgrond tot terugvordering heeft kunnen vormen........... maar deze mevrouw stond wel te boek als "ernstige fraudeur", bij gemeenten, bij diverse openbare registers, in diverse systemen die door (alle) bestuursorganen gedeeld worden én in de officiële statistieken, zoals vastgelegd door het CBS.
Kortom, niet alles is zoals het lijkt of uit formele gegevens blijkt.
Nu zou ik graag even op een aantal punten uit jouw post willen reageren, dit met alle respect overigens.
Verwijderd schreef op zaterdag 6 januari 2018 @ 03:52:
De feiten zijn dat er bij steekproeven wél significante hoeveelheden ernstige fraude ontdekt worden. Niet tientallen procenten, maar zeker 1% of meer. Dat blijkt gewoon kijkhard uit de cijfers. Dat die aantallen van die steekproeven op het grote geheel wegvalllen, snap ik ook. Omdat er te weinig geconttoleerd wordt. ELKE KEER dat er gecontroleerd wordt, worden er gevallen gevonden.
De gemeente doet niet aan steekproeven, de gemeente "controleert" gewoon in het kader van de wettelijke plicht om bijstandsfraude actief op te sporen en ongedaan te maken.
Goed, er wordt relatief te weinig gecontroleerd, maar dat is simpelweg het eindresultaat van het feit dat vele gemeenten "stroperig en weinig flexibel" zijn en tot op de dag van vandaag nog niet in staat zijn of afdoende mankracht hebben om een behoorlijke invulling te geven aan de wettelijke plicht om fraude op te sporen.
Niets gaat snel bij bestuursorganen, dat weten we allemaal wel.
Verwijderd schreef op zaterdag 6 januari 2018 @ 03:52:
En hou nou eens op te doen alsof ALLES wat gevonden wordt, zielige onschuldige burgers zijn die door de overheid genaaid worden. Dat is gewoon pertinent hele grote onzin. Zo kwaadaardig is zelfs onze overheid niet. Er zullen zeker false positives zijn, en dat is kwalijk, maar meer dan 1-5% of zoits, op het geheel van fraudeurs, zal het echt niet zijn. Jij/jullie blijven maar doen alsof elke betrapte fraudeur onschuldig is en een keer wat vergeten was. Dat is echt vierkant onzin.
De overheid is in beginsel niet kwaadaardig, maar de overheid is een combinatie van bestuursorganen en politieke organen, met daarin politieke vertegenwoordigers.
Het probleem is dat er
soms heel lelijke wet- en regelgeving bestaat, al dan niet het gevolg van onkunde of een gebrek aan overzicht of een gebrek aan inzicht in de gevolgen van wetgeving.
De wijzigingen in de Participatiewet, zoals geïntroduceerd in 2013, geven gemeenten bevoegdheden die in de kern niet verkeerd zijn, maar maatschappelijk gezien onwenselijke gevolgen hebben.
Eigenlijk zijn er in 2013 een aantal zaken geïntroduceerd om (bijstands-)fraude tegen te gaan:
1 - een wettelijke plicht voor gemeenten om fraude op te sporen: dit is goed, nietwaar?
2 - een wettelijke plicht om een bestuurlijke boete op te leggen: dit is weinig correct gebleken, de CRvB (de Centrale Raad van Beroep, het hoogste bestuursorgaan in het bestuursrecht) heeft al op diverse manieren en vrij vroeg "reparaties" van de wetgeving uitgevoerd, dit in de vorm van omvangrijke jurisprudentie die deels tot wijziging van de wetgeving heeft geleid, maar opmerkelijk genoeg is niet alles aangepast (!),
en daarbij moet opgemerkt worden dat
3 - de bestuurlijke boete, op grond van de Algemene wet bestuursrecht, toekomt aan de gemeente,
4 - het teruggevorderde benadelinngsbedrag (lees: het bedrag van de fraude) niet toekomt aan de gemeente.
Nu zeg jij "Zo kwaadaardig is zelfs onze overheid niet."
Maar het tegendeel lijkt (niet: blijkt) waar te zijn.
Gemeenten krijgen jaarlijks per bijstandsgerechtigde:
a - de kosten van bijstandsverlening: de uit te betalen uitkering, inclusief af te dragen loonheffingen, PLUS
b - dossierkosten, die enkele
tienduizenden euro's per bijstandsgerechtigde zijn.
Het
probleem zit in de wijze van financiering van de kosten van bijstandsverlening: gemeenten krijgen elk jaar een bepaald bedrag voor het verlenen van bijstand (kleine gemeenten: bedrag conform het aantal bijstandsgerechtigden, grote gemeenten: een vast bedrag) ..........
.........
maar er lijkt geen plicht te zijn om teruggevorderde bijstand aan 's Rijks schatkist terug te betalen dan wel er lijkt geen bewijs te zijn dat gemeenten teruggevorderde bijstand daadwerkelijk terugbetalen.
Al het voorgaande betekent in de praktijk dat een gemeente bij terugvordering van bijstand ontvangt:
- de vergoeding voor kosten van bijstandsverlening PLUS dossierkosten, in de periode dat de bijstand werd toegekend en uitbetaald aan de bijstandsgerechtigde, (plus)
- het bedrag dat
achteraf wordt teruggevorderd, vermeerderd met invorderingskosten en rente, (plus)
- de bestuurlijke boete, afhankelijk van het bedrag dat wordt teruggevorderd en de aard van de fraude,
en dit is simpel gesteld "tenminste twee tot drie keer ontvangen van bedragen" voor een persoon, die naar de mening van de gemeente niet eens bijstandsgerechtigd is.
Persoonlijk heb ik het idee dat men in Den Haag zit te slapen, omdat dit in strijd is met de rechten van de mens......... en eigenlijk een zeer kwetsbare doelgroep (die eigenlijk recht op bijstand zou moeten hebben, zeker nadat sprake is geweest van terugvordering) in alle opzichten benadeeld wordt.
De beerput zal nog wel een keer geleegd moeten worden, maar dat zal nog wel even duren.
Hoe dan ook, lokale overheden als gemeenten zijn af en toe inderdaad kwaadaardig te noemen.
Ik denk dat je nu ook wel snapt waarom sommige gemeenten niet zomaar controleren in het kader van hun plicht om fraude op te sporen, maar té vaak een
target hebben, welk target gehaald moet worden.
Een gemeente heeft gewoon baat bij het opsporen van "fraudeurs", aangezien het voor hen big business is.
Een gemeente weet ook dat de gemiddelde bijstandsgerechtigde niet in staat is om het gehele traject tot aan de CRvB te doorlopen, waardoor regelmatig onterechte terugvorderingen gewoon geïnd worden middels verrekening met opnieuw toegekende bijstand.
Inderdaad,
opnieuw toegekende bijstand: gemeente hebben belang om "fraudeurs"
opnieuw bijstand te verlenen, omdat daarmee (enerzijds) teruggevorderde bedragen middels verrekening geïnd kunnen worden en (anderzijds) opnieuw geld ontvangen kan worden voor de kosten van bijstandsverlening!
Het lijkt misschien een onwerkelijk verhaal, maar zo kán het in de praktijk werken en veelal zal het ook zo in de praktijk aanwezig zijn.
Weet je, ik snap jouw sentiment heel goed.........
...... maar ik denk dat we eerder moeten kijken naar wat er achter de schermen bij gemeenten gebeurt én bovendien moeten kijken naar het feit dat "echt hardcore fraudeurs" gewoon door kunnen gaan, indien zij in staat zijn om opnieuw een bijstandsuitkering toegewezen te krijgen: de maatschappij betaalt dubbel voor de fraude én de gemeente ontvangt (meer dan) dubbel voor iemand die een échte fraudeur is.
Dat is geheel correct, bewijs zal niet aangeleverd kunnen worden, omdat het ontbreekt: ik heb reeds in een eerdere post uitgelegd dat op geen enkele wijze sprake was van dwang om de "baan" aan te nemen, het is en blijft gewoon een instantie die dacht een goed "proefballonnetje" op te gooien.
Nou, de Raad voor de Rechtspraak is niet gehouden om alles te publiceren en doet dat ook niet: alleen de zaken die geacht worden in het publieke belang te zijn worden gepubliceerd, althans indien en voor zover daarmee de belangen van de betrokken partijen niet geschaad worden.
Bovendien is de Raad voor de Rechtspraak niet altijd tijdig (lees: snel) in de publicatie van uitspraken.
Goed, in beginsel zou alles openbaar gemaakt moeten worden, maar dat is in de praktijk net wat anders.