In zijn beginsel is het een probleem van niet tot de kern van argumentatie
willen komen. We mogen daar best eerlijk over zijn.
Dit is niet beperkt tot het onderwerp van dit topic. Het is iets wat voor komt in het menselijke spectrum. De reflex om mening als realiteit te stellen. De reflex om voorbij te gaan aan daadwerkelijke argumentatie en interactie. De reflex om opzij te stappen van progressie daarbij, en terug te vallen op reflexieve mening.
En dan de spies omdraaien want wat anders is moet fout zijn - anders heeft de reflex geen basis meer.
Waarom dat zo is, nu ja, daar is dat topic in AWM over sociale psychologie wel een aanrader bij. Probleem blijft helaas dat elke keer weer de - inderdaad aanwezige - complexiteit bij het tot de kern van argumentatie komen te vaak en te reflexief afgewezen wordt als oefening.
Ten eerste is er het probleem van de status quo zoals die nu is. Het is (imho uiteraard) een vergissing om te denken dat de status quo de positie is die zich niet hoeft te verdedigen. De status quo kan alleen de positie hebben als het de beste argumenten heeft om de status quo te behouden. Verdedigen van de positie is hierin dus de kern.
Mensen leven in hun perceptie. Op korte afstand. We observeren weinig, minder dan we snel denken. Derhalve hebben we het idee dat er een status quo is. In perceptie, ja. In de realiteit is alles een proces van verandering.
Stappen we van perceptie naar realiteit, dan ligt er op zijn minst meteen een subtiele confrontatie.
Maar, let op. Status quo is ook een machtsdynamiek. Die hoeft zich niet te verantwoorden of verdedigen want het is nog steeds grotendeels geworteld in historisch conservatisme. Daarom dat perspectief van "het is zo dus" en "mijn mening".
En daar zit meteen voor velen een afgeleide drempel. Men beweegt binnen die dynamiek. Deze is
sacrosanct. Waarom zou men dan zelf de koppeling van mening & status quo moeten verdedigen. Het resultaat is een defensieve reflex.
Ten tweede is er het probleem van de aard van het onderwerp. Niemand kiest de eigen biologische eigenschappen, vanuit liberaal westers perspectief zou dit juist een argument moeten zijn om hierin geen onderscheid te maken of beperkingen op te leggen.
Practice what you preach 
Je legt nu wel een flinke vinger op een gevoelige plek

Dan gezegd hebbende kom je op de kern die denk ik in 2 kwesties uiteen valt:
- De mate van impliciete en expliciete acceptatie van biologische eigenschappen als minderheid in de maatschappij.
- De mate van expliciete wijzigingen noodzakelijk in onze taal, if any.
Het spanningsveld zit tussen kwestie 1 en 2, je kan 1 hebben zonder 2 en je kan 2 hebben zonder 1.
De kern van de kwestie is, als 1 waar is, zou dan automatisch 2 moeten volgen?
Of helpt het inzitten op het veranderen van kwestie 2 ook bij de kwestie 1?
Ik denk dat 2 zaken vaak door elkaar gehaald worden. Ik denk dat het alleen inzetten op kwestie 2 zolang je niet eerst 1 heb gewaarborgd qua menselijk gedrag niet werkt. Taal is verbonden met de cultuur en normen en waarden van een land. Taal is hierin volgend en niet leidend.
Taal is inderdaad volgend, het is echter ook constructie. Als ik zo vrij mag zijn, je raakt hier aan iets wat mensen gewoon niet graag willen weten. Men is niet het individu zoals men gelooft. Men is individu, maar dat is anders en minder dan het beeld. Opnieuw, confrontatie.
Denk aan zaken als beïnvloeding, disinformatie, marketing en zo meer. We willen het niet weten. Ergo, we worden makkelijk gemeen. Ja, ik drijf het iets op de spits, maar het is en blijft wel
grensoverschrijdend gedrag in respons op het niet willen aangaan van eigen confrontatie met eigen perceptie.
Groepsdynamiek dient daar behoorlijk bij te waken. We weten hoe dat eindigt.
Ik denk daarom dat de discussie in die volgorde belangrijker is, hoewel de kwestie taal hierin ook niet zwart/wit is. Het kan de discussie in positieve zin aanwakkeren, het kan ook averechts werken.
Als ik dan een stap terug neem dan heeft deze discussie imho last van een veel breder probleem en dat is dat we als maatschappij geen echte middelen meer hebben om tot een gezamelijke consensus te komen, zonder de disfunctionele excessen zoals je die ziet op sociale media. Social media schept de illusie dat als je maar genoeg bereik en invloed hebt dat verandering vanzelf volgt. Electorale resultaten bewijzen het tegendeel.
Ik weet niet of ik me daar in kan vinden. Ja, er is disfunctie in processen van consensus en compromis. Klopt.
Toch moet ik eerlijk zeggen (vanuit een stroom van papers van sociologie en meer) dat ik meer het idee heb dat de we de middelen wel hebben, dat ze ook functioneel zijn, maar dat onze "arena" zelf verstoord is geworden door aanwezigheid van toxische nodes in het netwerk. Waar we gewoon te veel ruimte aan geven. Wij zijn verstoord geworden.
Gezonde groepen waken daar tegen. Kaders, kennis, regels, communicatie. Volgorde is inderdaad belangrijk.
Het verloop van dit topic is in allerlei opzichten een microkosmos van lessen die we reflexief, voor mening, buiten de deur houden.
Dat gezegd, dat averechts werken is een dynamiek van gevolg. Van en op verstoring. De natuurlijke lijn van ontwikkeling is er een van diversiteit en sociale progressie - iets wat meetbaar ten gunste komt aan zowel groep als individu.
Dus ja, het kan averechts werken. Maar wel enkel wanneer er sprake is van georganiseerde en / of reflexieve disfunctie.
Daarmee zit het probleem niet bij de ontwikkeling of zelfs de discussie, maar bij degenen die de disfunctie verkiezen. En dat is heel hard om te zeggen, daar ben ik mij bewust van. Maar goed, dit is pijnlijk eenvoudig een toetsbare historische constante.
Een ander gevaar is hierbij het koppelen van groepsidentiteit aan eigenschappen. Biologische eigenschappen hebben nauwelijks invloed op uiteindelijke culturele normen en waarden. De liberale westerse democratisch rechtstaat zou juist ook groepsidentiteit moet loskoppelen aan biologische eigenschappen. Het uiteindelijk doel is om als individu bevrijd te zijn van een collectieve identiteit die geen expliciete eigen keuze is geweest.
Oei. Ik vrees dat je hier een onvolledige inschatting maakt. Social Psychology. Behavioural Biology.
Biologische eigenschappen hebben invloed, maar dan anders dan gedacht wordt. Ze kunnen een nuttige invloed hebben, zie functies van sociale progressie en diversiteit voor groepsdynamica en organisatie. Maar ook een negatieve en zelfs destructieve invloed. Zie de predispositie voor autoritarisme onder een klein maar significant actief segment van populatie.
Dus ja, aan de ene kant zouden we absoluut dat loskoppelen moeten doen. Aan de andere kant moeten we heel voorzichtig zijn, want er zit een daadwerkelijk echt probleem ook ingebakken. Enfin, dat is iets meer voor een heel eigen topic, maar dat zou wel een bitter explosieve verkenning zijn.
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.