:strip_icc():strip_exif()/u/242838/brilsmurf.jpg?f=community)
Er zijn wat persoonlijke verliezen te betreuren geweest en een vakantie, maar vanavond zal ik een update typen 
Inhoudsopgave
vorige delen:Idee en ruwe planning
Terug in Nederland en samenvatting
Vertrek uit Amsterdam en de grens met Kroatië over
Scheuren over een verlaten basis en de Plitvice meren
Vluchten voor bosbranden langs de Adriatische kust en afzien in Albanië
Route
Met de Plitvice meren in de achteruitkijkspiegel koerste we wederom richting de Adriatische kust, de navigatie stuurde ons naar Selina, waarom wij precies hierheen gingen? Simpel, op onze kaart stond dat hier een nationaal park was, Paklenica en voordat we ons Zadar in gingen storten leek het ons wel plezierig om in de ochtend een ommetje te maken zodat we in de namiddag door Zadar konden slenteren. Rond een uurtje of 10 in de avond kwamen we aan bij de ingang van het park, niemand te bekennen uiteraard, dus onze hoop op een park camping vervloog hier direct, maar gelukkig had het naburige dorp wel een camping, of nouja camping, het was meer een boomgaard zonder bomen. Met ons kleine tentje tussen de RV’s brachten wij de nacht door om de volgende ochtend voor de hitte het park te bezoeken. Aangekomen bij het park zagen wij verrassend veel mensen met een klimuitrusting lopen, Spoedig doemde er een enorme kloof op. Het is deze kloof die het voor de klimmers tot een waar Mekka maakt, met gemarkeerde klimpaden overal. Als niet klimmer zijnde was de kloof een ideale plek om prettig uit de zon een stukje te lopen, Terug bij de auto vervolgde we onze trip en gingen we naar Zadar.
Persoonlijk ben ik niet een, slenter-door-een-oude-stad-type, maar Zadar had wel een leuk sfeertje en goede ijsjes! Voor iemand die jaren steevast naar Azië afreist was dit stuk van de middellandse zee een openbaring, de zee was schoon, helder en heerlijk van temperatuur. Dus ga je naar Zadar, neem zwemspullen mee en spring vanaf de boulevard zo de zee in! In het algemeen zijn de Kroaten wel fan van de zee en zie je ze overal de zee in gaan voor een duik. Wat hierbij helpt is dat het grootste deel van de kust rotsachtig is en dat het snel diep is.
Na Zadar zijn we verder afgezakt over de kustroute naar het zuiden, waar we regelmatig getrakteerd werden op fly-overs van blusvliegtuigen
Langs de route doken we gemiddeld 2x per dag de zee in voor een verkoelende duik, een auto zonder airco is bij vlagen afzien maar over het algemeen is het heerlijk, de overgang tussen in en uit is kleiner en tijdens het cruisen met een gangetje of 70 kunnen de raampjes open en is het puur genieten. Na ons geluk op de surfplank beproefd te hebben bij Vodice zijn we richting KrKa Nationaal Park gereden.
Dit park wordt omschreven als het Plitvice waar je mag zwemmen, dit doet naar mijn mening het laatstgenoemde tekort. Niettemin is het een mooi park en als je in de buurt bent zeker een bezoekje waard al is het er, net als in de rest van Kroatië, wel erg druk. Naast de standaard “vijver” waar iedereen aan het badderen is,
is er ook nog een rivier middels het water wegstroomt uit het gebied, deze rivier is een stuk plezieriger om in te zwemmen, wel een kleine tip, ga niet op je rug liggen om te genieten van het zonnetje. Stiekem stroomt het water vrij gestaagd waardoor je dan verder en verder van de zwemvijver komt. Nadat we door de rondvaartboot uit het water gevist waren, een reprimande hadden aangehoord konden we door naar onze volgende bestemming.
De volgende bestemming op onze kaart was de stad Split, toeristische stad, niet mijn ding bij een ondergronds museum kwamen we bekende tegen uit onze studentenstad, hiermee ijsjes gegeten en geconcludeerd dat het toch echt wel te warm was in de stad. De ondanks toch nog wat mooi oude gebouwen gezien
Ook voorspelde wolken as van een naderende bosbrand niet veel goeds. Gelukkig hadden zij nog een leuk idee om de stad te ontvluchten en zijn we naar een van de vele sets van Game of Thrones geweest, Dit was het kasteel van Klis enkele tientallen kilometers buiten Split.
Vanaf dit hoger gelegen punt in de heuvels was de kust met de stad prachtig zichtbaar en zagen we ook de vlammen van de naderende bosbrand over de heuvels likken..
Tijd voor een plan B en snel ook. Na een kort overleg hadden we besloten om samen verder te gaan en Dubrovnik proberen te halen om zo alle branden achter ons te laten, met de ondergaande zon koerste wij nogmaals richting Split om hier de kustroute richting Dubrovnik te pakken. Dit was ondertussen veranderd in een totale chaos met as vallende uit de lucht, burgers met emmers, sirenes, een gebrek aan politie en vooral heel veel auto’s en een enorme hitte. Na een helse toch van ruim 8 uur waren we er helemaal klaar mee, nog steeds een half uurtje van Dubrovnik verwijderd hebben we de handdoek in de ring gegooid en kamp opgezet. Deze rit zou normaal een uurtje of 4 duren maar vooral rond split hebben we vele uren stilgestaan. Onderweg naar Dubrovnik moet je verplicht een stukje door Bosnië-Herzegovina, dit ging zonder problemen en leverde een van de goedkoopste tankbeurten van de reis op, ruim onder de euro voor een liter.
Zoals eerder aangeven ben ik zelf geen enorme fan van stadjes omdat het redelijk op elkaar lijkt. Dus na een dagje door Dubrovnik gestrompeld te hebben was het wat mij betreft tijd voor wat meer avontuur!
De brug naar de oude stad van Dubrovnik
Overzicht over de oude stad
De oude stadsmuur door om in het oude gedeelte te komen, parkeren rond Dubrovnik is een ramp!
Zonsondergang over het nieuwe deel van Dubrovnik
Onze volgende grote bestemming waren de Albanese Alpen. Onderweg op de kust route vanuit Dubrovnik zijn we nog even gestopt bij Kupari, bij dit kleine stadje is de beroemde “baai van verlaten hotels”. Gedurende de jaren 60 en 70 zijn hier een vijftal chique hotels verrezen uit de grond waar de elite van het Joegoslavië leger vakantie kon vieren. Tijdens de Joegoslavische burgeroorlog is de gehele baai verlaten en in verval geraakt. Hedendaags is het gehele terrein wonderbaarlijk genoeg toegankelijk, niet afgezet, en is het strand zelf redelijk bezocht door vakantiegangers. De grote massief betonnen resorts geven de baai een aparte sovjet achtige sfeer. Enkele van de hotels hebben we betreden, maar helaas is alles zo goed als gesloopt of eruit geroofd. Desalniettemin blijft het een gave plek om enkele uurtjes rond te struinen! Het en der zijn de kogelgaten nog zichtbaar van de oorlog. Plannen zijn er om de baai binnenkort met de grond gelijk te maken om ruimte te maken voor nieuwe en moderne resorts.
Overzicht over de baai van Kupari vanuit een van de verlaten resorts
Kogelgaten van de oorlog nog steeds zichtbaar
Na deze baai zijn we de grens overgegaan met Montenegro en hier werd het duidelijk waarom de open grenzen van de EU zo fijn zijn, na broeierige 2 uur waren we eindelijk in Montenegro!
Binnenlanden van Montenegro
Het verschil met Kroatië was enorm, waar Kroatië veilig en Italiaans aandoet ademt Montenegro een soort mix die zich tussen Zwitserland en de maffia inhoudt. Montenegro was voor ons echt een doorreisland dus zijn we rond de baai van Kotor gereden (ook hier veel bosbranden en rook) richting het meer van Skadar. Na hier de 3opreis crew tegengekomen te zijn hebben we de volgende dag een uitzichtpunt bezocht in de buurt bezocht om de beroemde bocht te zien, Horseshoe bend European style!
Vanaf hier nog een hike gedaan naar een afgelegen grote met dito zwemmeertje voor de verkoeling.
Hierna konden we na 1 nachtje Montenegro alweer verlaten, de grens met Albanië gaf ons een mooi voorproefje voor de grensovergangen die nog zouden komen. Een grensovergang bestaande uit een zandpad, een paar bouwketen en enkele geüniformeerde mannen stempelde ons in luttele minuten grens over.
Onze bestemming voor Albanië was Theth een klein dorpje met zo’n 80 inwoners midden in de Albaanse Alpen. We hoopte dit dorp voor het vallen van de avond te bereiken. Maar voordat we deze kant op konden koersen moesten we eerst opzoek naar geld. Op het internet hadden we gelezen dat de weg richting Theth lastig en uitdagend was maar dat het met een normale auto in de zomer wel te doen was. Na geld gepind en avond eten gekocht te hebben gingen we op pad. De weg richting Teth ging voorspoedig, het asfalt lag erbij zoals dat er ook bij ligt in Zwitserland! Halverwege de pas bij een uitzichtpunt kwamen we een Lada jeep tegen met daarin militairen.
Uitzicht halverwege terug op de vallei vanwaar we vandaan kwamen
Gebarende naar onze auto en het noemen van Theth probeerde we erachter te komen of onze auto dit dorp zou kunnen halen. Resoluut volgde daar, NO NO NO. Ojee dat beloofde niet veel goed en inderdaad, bovenaan de pas gekomen ging het asfalt over in gravel, oeps, zouden de horror verhalen van het internet dan toch kloppen!? Met al weer een ondergaande zon gingen we op weg. (somehow komen we altijd op de spannende stukken in schemering of in het donker). na een kilometer of 10 over een hobbelige, smalle, modderige en vooral steile weg naar beneden gehobbeld te hebben besloten we dat dit gekkenwerk was en dat we opzoek moesten naar een alternatief.
Aan het begin van de "Death Road to Theth"
Het keren van de auto bleek een hele uitdaging te zijn. Gelukkig kwam de auto wonder boven wonder zonder al te veel problemen de weg weer op. De vele rotsen en kuilen maakte het wel spannend, een carter pan van aluminium en voorbanden met niet bijster veel profiel waren niet de beste uitrusting. Gelukkig was er bovenop bij de pas een soort van herberg waar we onze tent op het gras mochten dumpen. Deze beste man wist ons met handen en voeten duidelijk te maken dat je ook naar Theth kon lopen om dan vervolgens met een speciaal taxibusje weer naar boven te geraken. Prima dat was ons plan B voor de volgende dag! Die nacht werden we getrakteerd op een prachtige sterrenhemel!
De volgende ochtend kropen we vol goede moed uit de tent om richting Theth te gaan, wat was het plan? Wandelen naar Theth daar in de tent slapen, wat wandelen in de vallei en terug naar de auto (take note). Hoopvol opende we de kofferbak om daar tot de conclusie te komen dat er, uuhh, geen eten en dus ook geen ontbijt meer was. Gewapend met een zak chips, een tent, sneakers en twee slaapzakken begonnen we, als meest onvoorbereide toeristen, aan onze toch naar beneden. Al snel werd duidelijk dat dit gebied oogstrelend mooi is en door de gering hoogte prima te bewandelen is!
Onderweg naar beneden zijn we langs “The Blue Eye” gekomen, dit hel blauw rond meer dat tussen bergen weggestopt ligt met echt waanzinnig koud water. Na dag wandelen is een duik wel meer dan verdiend!
Omgeving van the Blue Eye
Vanaf hier was het nog een tweetal uurtjes lopen naar Theth. Tot nu toe was Theth in onze gedachten een pittoresk dorpje in de bergen met een klein supermarktje, gezellig kroegje en restaurantjes. Nou bij het eerste aanblik werd duidelijk dat we dit beeld maar eens heftig moesten aanpassen! Theth is een verzameling van enkele huisjes langs een rivier, zeker wel een plek met veel charme! Duidelijk was wel dat hier geen supermarkt zou zijn, geen restaurant en al helemaal geen bar.. Al snel zagen we een plek waar een groep jongeren tenten aan het opzetten waren, overnachting gevonden! De aangrenzende herberg wilde ons ook wel voorzien van ontbijt en avondeten. Eind goed al goed!
Theth
De herberg
Die avond genoten we van een heerlijke uitgebreide maaltijd met bier in de buitenlucht aan een lange tafel met de gasten van de herberg, deze gasten waren nieuwsgierig naar onze verhalen en zo raakten we aan de praat en vertelde dat we eigenlijk geen plan hadden en wel wat tips konden gebruiken! Hier hoorde we over de mogelijkheid om het gebied aan de andere kant uit te wandelen om vervolgens via een pittoreske boottocht weer terug te geraken in Shköder. Een goede 70 km van waar wij de auto hadden achtergelaten, maar boeiend, dit klonk vet dit gingen we doen! Zo geschiede en gingen wij de volgende dag een rondwandeling maken in de Theth vallei waarbij we uiteindelijk uitkwamen op een hoger gelegen weide.
Onder weg naar de weide
De weide
De dag hierop begonnen we aan onze twee daagse avontuur terug richting de auto. In de vroege uurtje beklommen we de Valbona pas.
Onderweg naar boven
eenmaal boven werden we getrakteerd op een prachtig uitzicht over de vallei!
Bovenop de pas
De regel met passen is dat als je hem aan de ene kant beklimt je aan de andere kant weer afdaalt, zo geschiede en daalde wij af richting het dorpje Valbona.
Afgedaald aan de Valbona kant.
Vanaf hier was het idee om te gaan liften naar Bajram Curri vanwaar je met de boot kon, aldus onze tafelgenoten in de herberg. Anyway, ons was verteld dat liften geen probleem was en inderdaad de meeste auto’s stopten en wilde ons wel een lift geven de berg af! Onze laatste lift had, gezien het tijdstip een uurtje of 8 in de avond, echt al te diep in het glaasje gekeken. Deze zatlap slingerde over de weg, sneed iedere bocht af en schreeuwde ondertussen mee met de muziek. Iedere keer als wij weer uitbarstte in lachen was dit voor hem een teken om de muziek nog een stukje harder te zetten! Geen idee hoe we deze helse dronkenmansrit overleefd hadden maar wij hadden Bajram Curri bereikt! Met onze rugzakken waar de kampeerspullen provisorisch aan bevestigd waren trokken wij, zwak uitgedrukt, de aandacht van het uitgaanspubliek! Niemand bleek hier bekend te zijn met het woord camping. Samen hadden we afgesproken dat we 3 dagen in, het veel te kleine, trekkers tentje zouden slapen. Dus we zouden of een camping vinden of een plek waar niemand ons zou zien als we daar de tent opzette. Spoedig zagen we een mannetje op een pleintje lopen met een petje, heuptasjes en een mobiel, algemeen bekend; deze mannetjes kunnen dingen regelen. Zodoende zou de vriendelijke man ons de volgende dag zou hij ons in alle vroegte komen ophalen voor onze trip naar Fierze vanwaar de “bus boat” zal vetrekken voor de krap 2 uur durende tocht over Koman Lake. Maar, waar moest hij ons ophalen? Het woord camping was bij de beste man bekend alleen het principe camping niet helemaal bekend.. Zodoende uitgelegd dat we graag in een tent wilde slapen en we die ook zelf mee hadden genomen. De beste man dacht even na en gebied ons te volgen. We steken de straat over, naar wat ogenschijnlijk het mooiste hotel van Bajram Curri zijn moest. Hier moesten we even in de lobby wachten want hij ging even de manager halen en dan zouden we in het hotel mogen slapen.. Enkele minuten later komt de beste man terug met de manager, na even de hand geschud te hebben mochten we meelopen. Richting de tuinen van het hotel, benieuwd naar wat er komen gaat staken we het volle, met kaarsen verlichte terras over. Aangekomen aan het einde van het terras gebaart hij ons dat we op een willekeurige plek in de tuin van het hotel onze tent mogen opzetten! De volgende dag werden we in alle vroegte opgewacht door onze heuptasjes man, door het lage waterpeil in Koman Lake moesten we verder rijden dan normaal voor de boot dus het was nog even spannend of we het zouden halen, maar gelukkig kwam dat goed en lag daar de Dragobia op ons te wachten.
De boot bestaat uit een romp waarop een oude bus is gemonteerd. Heel gaaf gedaan want het interieur van de boot/bus is die van de bus! Koman Lake is een misleidende naam waar het eigenlijk een kloof is waar de boot op verschillende plekken aanmeert om mensen op en af te laten stappen.
Onderweg op Koman Lake
De boot meerde na een ontspannend tochtje aan bij de dam van Koman, vanaf hier had onze vriendelijke heuptasje meneer transport geregeld naar het centrum van Shköder. Vanaf hier zijn we verder gaan liften tot we uiteindelijk tegen het eind van de middag weer bovenop de pas naar Theth waren waar we onze auto hadden achtergelaten. Gelukkig startte de auto in 1x en konden we opzoek naar een camping met een welverdiend zwembad en douche voordat we koers zetten naar Griekenland voor een paar dagen relaxen, een vakantie in een vakantie!
:strip_icc():strip_exif()/u/30524/duke3d2.jpg?f=community)
Super mooie update @Brilsmurfffje ! Heb hem in één ruk uitgelezen Mooi geschreven en prachtige foto's 
Mooi geschreven en prachtige foto's
/u/99199/oudeman.JPG?f=community)
Wow! Kan niet anders zeggen, maar wat een ongelooflijk gave trip is dit toch geweest. Ik lees met veel plezier je verslagen
/u/706590/crop563a0599af4a8_cropped.png?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/46486/RayBan.jpg?f=community)
Wat een verhaal 
Dat verlaten hotel lijkt op iets wat ik laatst in een film zag. Kan bijna niet missen. Ben alleen de naam van die film kwijt
Hoofdrolspeler werd begeleid door iemand die daar zijn hoofdkwartier in had. Kwam voornamelijk als hologram voor omdat ie in een rolstoel zat oid. Damn, hoe heet ie nou...
Edit: Hardcore Henry dus. Dank u hieronder
Dat verlaten hotel lijkt op iets wat ik laatst in een film zag. Kan bijna niet missen. Ben alleen de naam van die film kwijt
Hoofdrolspeler werd begeleid door iemand die daar zijn hoofdkwartier in had. Kwam voornamelijk als hologram voor omdat ie in een rolstoel zat oid. Damn, hoe heet ie nou...
Edit: Hardcore Henry dus. Dank u hieronder
[ Voor 7% gewijzigd door The Eagle op 19-03-2018 23:14 ]
Al is het nieuws nog zo slecht, het wordt leuker als je het op zijn Brabants zegt :)
:strip_exif()/u/596116/crop57f4bfe7e2c0d.gif?f=community)
:strip_exif()/u/119562/gunther.gif?f=community)
:strip_icc():strip_exif()/u/560997/crop579b67853dd57_cropped.jpeg?f=community)
Wat een gaaf avontuur @Brilsmurfffje!
Ik ben deze zomer een weekje in Montenegro, leuk om hier ook wat over te lezen.
Het hele verhaal meerdere keren gelezen, komt er nog een afsluitend deel, of is er in Griekenland weinig bijzonders gebeurd?
Ik ben deze zomer een weekje in Montenegro, leuk om hier ook wat over te lezen.
Het hele verhaal meerdere keren gelezen, komt er nog een afsluitend deel, of is er in Griekenland weinig bijzonders gebeurd?
Anjunabeats
Dank allen voor de leuke reacties! Ik kan er nog meer schrijven! We zijn ook nog door Griekenland, Turkije, Georgië, Armenië en Azerbeidzjan gekomen! De mooiste avonturen moeten nog komen
:strip_exif()/u/300751/crop5df8fe05b9775_cropped.gif?f=community)
Dankje! Waar ben je in Montenegro geweest?:
Wat een gaaf avontuur @Brilsmurfffje!
Ik ben deze zomer een weekje in Montenegro, leuk om hier ook wat over te lezen.
Het hele verhaal meerdere keren gelezen, komt er nog een afsluitend deel, of is er in Griekenland weinig bijzonders gebeurd?
Diesel meer herrie dan benzine op de autobahn!?
Ik zou juist voor diesel gaan, rijdt veel prettiger in de bergen en de snelwegen.
Inderdaad ten oosten van Nederland is diesel veel geaccepteerder. Mijn familie in Roemenie kan kiezen:
24 euro per jaar wegenbelasting aan een benzine of 24 euro per jaar aan wegenbelasting aan diesel...
Dan in de bergen en ruwer terrein, door beekjes heen met een terreinwagen en je komt bij diesel uit.
Inderdaad even contact opnemen met de RDW, hoe je dit kan regelen.
Helemaal mee eens, nadeel is wel van de Transfăgărășan dat sinds de uitspraak van Jeremy Clarson "This is the best road in the world" het erg druk daar is en het asfalt niet voldoende is om echt sportief te rijden.:
In RO zou ik de Transalpina en Transfăgărășan aanraden - beide wegen over hoge passen in de Karpaten. In MD moet je iig naar Orheiul Vechi (kloof met woningen en kapellen in de rotswanden gehouwen) en de Saharna-kloosters gaan. Eh, en Tiraspol meemaken in Prednistrovie. Hopelijk zonder al teveel omkoopsommen afgetroggeld te worden
De Transalpina is een stuk rustiger (of was dat in ieder geval) en met gloednieuw asfalt echt een weg die uitnodigt om te racen.
Wij gaan van de zomer weer naar Roemenie en beide wegen gaan we sowieso doen! echt een aanrader.
Hahaha, ik moet toch eens op de data gaan letten, mijn commentaar hierboven is een beetje mosterd na de maaltijd...:Inhoudsopgave
vorige delen:
Idee en ruwe planningTerug in Nederland en samenvatting
Even een update, we zijn na krap 2 maanden weer terug in Nederland van een, wat voor ons, onvergetelijke reis was. we hebben krap 13000 km gereden, gemiddeld 1:15, hebben 11 liter olie verstookt (ja hij lustte een slokje) We zijn 20 grenzen overgegaan allen zonderproblemen. De auto heeft ons nergens in de steek gelaten. Alleen in Griekenland was de sway bar rechtsachter gebroken, deze weg laten snijden en vervolgens door gereden. Bij binnenkomst in Tbilisi ging de trailing arm van de achter ophanging stuk, deze is gefixt tezamen met de sway bar links en rechts achter voor het luttele bedrag van 30 euro.
De roadtrip voerde ons door een enorm breed scala aan landen, niet alleen in aantallen maar ook in diversiteit, van de alpen in Oostenrijk naar de schitterende kust van Kroatië naar de meren van Macedonië naar de semiwoestijnen van Azerbeidzjan tot de ruige Kaukasus in Georgië.
Mocht er meer interesse zijn dan wil ik graag meer vertellen en meer foto's delen. Voor nu wilde ik even laten weten dat het waanzinnig was, veel mensen hebben dit uit ons hoofd proberen te praten en waren sceptisch maar in onze beleving was de hele trip prima te doen en hebben we ons nergens onveilig gevoeld, nergens bang geweest voor inbraak en nergens echt lastig gevallen op de grenzen.
Foto's:
Zeljave Airbase, bizar volgas crossen over 3 verlaten ladingsbanen:
[afbeelding]
Lake Skadar, super helder en heerlijk zwembaar water, hier kwamen we de 3 opreis crew nog tegen, dus dit meer zit in het komende seizoen
[afbeelding]
Cappadocia, bizar landschap wat, als je er met de auto naar toe gaat, redelijk abrupt overgaat in het cappadocia van de foto's, hier met een ballon gevlogen bij zonsopkomst.
[afbeelding]
Richting Mestia met waarschijnlijk Ushba op de achtergrond, prachtige gletsjers en geniale bergweggetjes om overheen te rijden.
[afbeelding]
Terug naar de Sovjet tijd in Chiatura, waanzinnig en jammer dat het nog niet in de Lonely Planet staat, in dit dorpje heeft de tijd echt stilgestaan en het openbaar vervoer bestaat uit een heel netwerk van kabelbanen omringt met oude, soms verlaten, fabrieken, machines en treinen.
[afbeelding]
Enigste keer dat de auto echt vast kwam te zitten, diep in de modder, hebben er dik 2 uur over gedaan voordat we hem uit deze modderwoestijn los hadden gekregen.
[afbeelding]
Straat circuit van Baku, ook het verste oostelijk dat we met de auto zijn geweest
[afbeelding]
Up next, Vertrek vanuit Amsterdam
Super gaaf man!!!
Echt super om te lezen!!!:
Dank allen voor de leuke reacties! Ik kan er nog meer schrijven! We zijn ook nog door Griekenland, Turkije, Georgië, Armenië en Azerbeidzjan gekomen! De mooiste avonturen moeten nog komen
We wachten met spanning af
Stiekem was ik er al vanuit gegaan dat er meer delen volgen, we zijn immers nog niet bij de Kaspische zee:
Ik kan er nog meer schrijven! We zijn ook nog door Griekenland, Turkije, Georgië, Armenië en Azerbeidzjan gekomen! De mooiste avonturen moeten nog komen
Vrijstaande woning 1998, 212m², RD3,6. Geen na-isolatie, originele beglazing. 100m² VV, Adlar 6KW
:strip_icc():strip_exif()/u/88819/larry_new.jpg?f=community)
Ik vond mezelf al stoer door met een gare Astra naar Zwitserland te rijden... 
Wow, erg gaaf dit. Dit vergeet je je hele leven niet meer.
Wow, erg gaaf dit. Dit vergeet je je hele leven niet meer.
Inhoudsopgave
vorige delen:Idee en ruwe planning
Terug in Nederland en samenvatting
Vertrek uit Amsterdam en de grens met Kroatië over
Scheuren over een verlaten basis en de Plitvice meren
Vluchten voor bosbranden langs de Adriatische kust en afzien in Albanië
Griekse stranden en cultuursnuiven in Istanbul
Route
We pakken het verhaal op waar we vermoeid en voldaan terug gekeerd waren bij onze auto bovenop de pas naar Theth. Vanaf hier zijn we met de auto afgedaald richting het plaatsje Shëngjin, op onze wegenkaart stond daar aan de kust een symbooltje van een camping. Eenmaal in de buurt van Shëngjin zagen we inderdaad borden en foto’s van een camping en dat was niet alles er stonden ook plaatjes bij van een zwembad, nog beter! Na 4 dagen niet douchen en hiken is er weinig prettiger dan schoonspoelen in een zwembad. Het zou Albanië niet zijn als we niet geconfronteerd zouden worden met een teleurstelling of some sort en die kwam er dan ook. Aangekomen bij de “camping” bleek dit eigenlijk gewoon een buitenzwembad te zijn waar toevallig ook 2 stukjes gras aanzaten, dit was precies genoeg plek voor onze tent en de tent van een jong koppeltje. Het zwembad was gelukkig boven verwachting, groot, schoon en bevatte, niet geheel onbelangrijk, een swim up pool bar! Na de nodige versnaperingen, een op de parkeerplaats gekookt avondmaal en een goede nacht slaap was het tijd voor een lange maar soepele rit richting het meer van Ohrid. De wegen in Albanië waren van verbazend goede kwaliteit, wel was dit het eerste land waar het rijden ansich wat meer een zooitje was. Het merendeel van de route bestond uit tweebaanswegen met een grote portie trage vrachtwagens. Gelukkig reden die het grootste gedeelte op de schouder van de weg en was inhalen een niet al te groot probleem. Onze auto bezat ook genoeg vermogen om vlotjes tussen de 50 en 100 km/h te accelereren. Het was per slot van rekening vakantie dus haast hadden we niet. Zo tegen het einde van de dag doemde het meer van Ohrid voor ons op, dit is het diepste en oudste meer van Europa met een diepte van bijna 300 meter, wij hadden verwacht dat dit een koud en donker meer zou zijn maar het tegendeel was waar.
Eenmaal afgedaald tot aan de waterkant bij het plaatsje Lis hebben we een duik genomen in het meer. Het water was iets kouder dan dat van de Adriatische zee maar veel scheelde het niet en was dus prima te zwemmen. Door de stenen was het water tevens kraakhelder!
Zwemmen in het meer
Vanaf hier zijn we langs het meer afgezakt naar het zuiden om vervolgens de grens met Macedonië over te gaan. Net na de grensovergang hebben we een bezoek gebracht aan het klooster van Sveti Naum. Een mooi klooster dat uitkijkt over het meer. Waarna we opzoek gegaan naar een camping in de buurt aan het meer.
Kloosters van Sveti Naum
De volgende dag zijn we richting Griekenland gegaan, onze geplande mini vakantie in een vakantie. Het idee was om een mooie camping te zoeken op een van de drie landtongen ten zuiden van Thessaloniki (Sithonia) om hier te genieten van het mooie weer, het strand en het lekkere eten. Tevens konden we hier een plan maken voor de rest van de reis door Turkije. De rit vanaf het meer naar Thessaloniki ging voorspoedig bij de grens waren we de enige en daarna was het snelweg tot aan Thessaloniki. De snelwegen in Griekenland zijn een aparte gewaarwording daar ze allemaal dubbelbaans beide kanten op zijn met zo goed als geen verkeer. Tevens waren de gevolgen van de financiële crisis aldaar goed zichtbaar daar auto dealers zonder uitzondering zo goed als geen auto’s in de showroom hadden staan. Via plaatjes op google maps hadden we besloten dat we voor de middelste landtong zouden gaan, hier waren de mooiste stranden. Ons oog viel op een camping helemaal in het zuidoosten, ver weg van de resorts en dichtbij een van de mooiste stranden Orange Beach. Ook vonden we het nog wel leuk door een stadje te lopen en een ijsje te eten wat hier ook mogelijk was.
Sithonia
Koken aan het strand van Orange Beach
Wat wij niet wisten was dat de door ons uitgekozen camping, Camping Paradiso, lag aan de uitgang van het doolhof van Kriaritsi. Dit is vervalen project van een ambitieuze project ontwikkelaar uit betere tijden waarbij enkel de infrastructuur is neergelegd voor een complete vakantiewoning wijk. Het resultaat nu is dat dit allemaal wegen zijn in verschillende staten van verval waarbij het maar de vraag is welke uitkomen bij het strand. Uiteraard kwamen wij hier aan in het donker en kost het ons een kleine 2 uur om de weg naar de camping te vinden! Meer info: http://kriaritsi.com/
de camping zelf was verder prima, beetje een hippie sfeer met veel uitgebouwde caravans op het strand. We waren hier enkel om te slapen, overdag reden we rond met de auto van dropje naar dropje en strandje naar strandje. Na een paar dagen hier bij gekomen te zijn van de reis tot nu toe en met gemaakte plannen voor Turkije vervolgende wij onze reis. Bij het uitrijden van een van de eerste dropjes hoorde wij een gerammel vanuit het onderstel van de auto komen, ons eerste gebrek was een feit! Een verbindingsstangetje van de stabilisator stang aan de achterkant had losgelaten en hing nu los onder de auto. Een vriendelijke Griek bij de lokale Mazda dealer was de beroerdste niet en sleep het stangetje onder de auto vandaan, probleem opgelost! Een korte check onder het motorruim vertelde ons tevens dat we nogal wat olie verstookt hadden. In Nederland hadden we de olie + filters laten verversen. Desondanks ging er hier in Griekenland weer een goede 2 liter in het blok! Vanaf nu was het zaak om vaker het oliepeil van de auto te controleren.
De rit richting de Turkse grens verliep verder zonder problemen en terwijl we in de file stonden voor de grens werden de visa voor Turkije aangevraagd, lang leve gratis roamen in de EU! Dit was tevens onze eerste serieus lange overgang want na een goede 4 uur wachten waren we Turkije in gestempeld. Het grote avontuur van het onbekende kon beginnen! Het was ondertussen donker geworden maar dat mocht de pret niet drukken. In Turkije hadden we nog gehoord over een mooie grot, niet echt op de kaart kijkende reden we richting Dupnisa Cave. Als je ooit in de buurt bent en je wilt een Turkse highlight bezoeken zonder westerlingen, dit is de plek. We werden nog net niet weggekeken maar het scheelde niet veel! De grot zelf was niet heel bijzonder, de ambiance er omheen echter wel. Na ons te hebben laten oplichten voor twee broodjes bij een klein kraampje met een oud vrouwtje was het tijd om uit te vinden hoe we bij de grot kwamen. Aangezien alles in het Turks was en niemand een idee had wat wij daar kwamen doen zijn we maar een willekeurig pad om hoog gelopen. Boven aangekomen bleek dat dit de uitgang van de grot was
. Met wat handgebaren van de uit de grot komende mensen kwamen we er achter waar de ingang. De grot zelf was verder niet bijzonder als je weleens in een van de vele grotten van de Alpen bent geweest.
De grot van binnen
Vanaf hier was het idee om vlak voor Istanbul een laatste nacht op een camping te slapen, vanaf hier zouden we dan op doordeweekse dagen 3 nachten slapen in Istanbul om de stad te bekijken in een poging de drukte te ontlopen. Het idee achter de camping was dat we dan vroeg in de ochtend de stad in konden komen met de auto om zo maximaal van ons parkeergeld te kunnen profiteren, echte Hollanders. Camping zijn een zo goed als niet bestaand iets in Turkije dus na een waardeloze ervaring op een camping aan de snelweg unaniem besloten dat de tent voor de rest van Turkije ingepakt kon worden. De volgende ochtend rond het middag uur waren we klaar om naar Istanbul te rijden, ons hotel bevond zich letterlijk naast de Aya Sofia dus begonnen we aan de onmogelijk opdracht daar te komen met de auto. Gelukkig bleek dit een foute aanname en was er zowaar een parkeerplek voor ons hotel vrij. Hier snel de auto neergezet en volgens de conciërge kon hij hier de gehele periode blijven staan voor de nops, geen slecht begin zo!
De stad Istanbul was mooi, de bekende highlights afgestreept zoals de blauwe moskee, Aya Sofia, Basilica Cisterne (helaas zonder water) naar wat van de bekende markten geweest en de Turkse cuisine geprobeerd, helaas viel dit bij beide slecht en zijn we allebei ontzettend ziek geworden in Istanbul. Wat we ook leuk vonden aan de stad was de manier waarop ze er omgaan met de zwerfkatten en honden. Deze lopen gewoon vrij over straat, krijgen te eten en mogen chillen waar ze willen. Als je van dieren houdt geeft dit de stad een vriendelijk aanzicht. Over deze katten is recent een documentaire/film gemaakt (Kedi 2016)
Binnenkant Aya Sofia
Basilica Cisterne uit Dan Brown Inferno
Overdekte markt
Aya Sofia @ night
Blue Mosque @blue hour
Na Istanbul zijn we verder getrokken door het land op een roadtrip van natuurlijke extremen naar de Georgische grens!
De bestemming is irrelevant aan t avontuur onderweg:
Ik vond mezelf al stoer door met een gare Astra naar Zwitserland te rijden...
Wow, erg gaaf dit. Dit vergeet je je hele leven niet meer.
Wat een leuk verslag weer en erg mooie foto's! Ik begin steeds jaloerser te worden. Op 9 mei ga ik naar Georgië; hoop dat tegen die tijd je verslag al zo ver is want dan kan ik mooi nog wat inspiratie op doen
/u/254540/debian%2520avatar.png?f=community){kind=avatar}
Leuk allemaal. We hebben paar jaar terug vergelijkbare route gedaan maar door naar Iran en uiteindelijk zelfs Nepal gegaan.
Vorig jaar nog met onze bus naar Albanië geweest. Ook naar Teth gereden, en via de andere kant weer terug. Dat was pas een zware weg, pfff (4x4 nodig). Maar wel mooi.
Ik zie veel bekende plekken op de foto's in ieder geval
Vorig jaar nog met onze bus naar Albanië geweest. Ook naar Teth gereden, en via de andere kant weer terug. Dat was pas een zware weg, pfff (4x4 nodig). Maar wel mooi.
Ik zie veel bekende plekken op de foto's in ieder geval
Ampera-e (60kWh) -> (66kWh)
Dank voor wederom een lekker stukje leesvoer
Zien jullie niet op tegen de vakantie dit jaar als je niet zo'n monstertocht gaat ondernemen? Ik bedoel, twee weekjes Frankrijk valt toch een beetje in het niets bij deze trip
Zien jullie niet op tegen de vakantie dit jaar als je niet zo'n monstertocht gaat ondernemen? Ik bedoel, twee weekjes Frankrijk valt toch een beetje in het niets bij deze trip
Wat gaaf! Wat voor bus heb je? Zagen zo een VW Transporter 4 motion en dat was toch wel een behoorlijk capabele 4x4:
Leuk allemaal. We hebben paar jaar terug vergelijkbare route gedaan maar door naar Iran en uiteindelijk zelfs Nepal gegaan.
Vorig jaar nog met onze bus naar Albanië geweest. Ook naar Teth gereden, en via de andere kant weer terug. Dat was pas een zware weg, pfff (4x4 nodig). Maar wel mooi.
Ik zie veel bekende plekken op de foto's in ieder geval
Voor deze reis was de voorbereiding een uurtje Googlen, we hadden vastgesteld dat we naar Georgie wilden omdat je daar vrij gemakkelijk van de auto kan afkomen en er geen Carnet de Passage nodig is voor de auto. De landen op de route zijn ook allemaal visum vrij, of visa on arrival.:
Dank voor wederom een lekker stukje leesvoer
Zien jullie niet op tegen de vakantie dit jaar als je niet zo'n monstertocht gaat ondernemen? Ik bedoel, twee weekjes Frankrijk valt toch een beetje in het niets bij deze trip
Voor 2 weekjes Frankrijk moet je eerste een locatie uitzoeken die moet dan leuk genoeg zijn dat alles in de buurt is. Dat levert veel meer stress op dan dat je zegt we gaan 13000+ km door Europa karren, dan kom je langs alle mooi dingen zonder moeite
Kijk bijvoorbeeld naar het stuk in Kroatië, zijn daar 9 dagen geweest, de dingen die wij gedaan hebben krijg je niet in een 2 weekse vakantie gepropt.
/u/111158/crop6235ec7a13a90.png?f=community)
Inhoudsopgave
vorige delen:Idee en ruwe planning
Terug in Nederland en samenvatting
Vertrek uit Amsterdam en de grens met Kroatië over
Scheuren over een verlaten basis en de Plitvice meren
Vluchten voor bosbranden langs de Adriatische kust en afzien in Albanië
Griekse stranden en cultuursnuiven in Istanbul
Turkije van west naar oost, toerend door het binnenland
Route
Allereerst mijn excuses voor het verlate plaatsen van het vervolg, het uitzoeken en bewerken van de foto's is stiekem meer werk dan in eerste instantie gedacht, Turkije is klaar dus hier komt ie:
De laatste keer dat ik hier schreef eindigde het verhaal in Istanbul, helaas niet optimaal kunnen genieten van Istanbul daar we beiden kampten met een heftige maagwand ontsteking. Ondanks dat was het na een paar dagen “bijkomen” in Istanbul tijd voor om het asfalt weer op te zoeken. De dag dat we vertrokken uit Istanbul was een bijzondere dag, het vertrek uit het hart van de stad ging soepel en al spoedig belande we op de E80. Na enkele minuten over de E80 kwam de mijlpaal, s ’werelds 24ste langste hangbrug, de Fatih Sultan Mehmet Bridge, welke Europa met Azië verbindt! Een uniek moment omdat we hiermee het Europese continent achter ons laten en verder gaan op het Aziatische.
Van deze eerste dag in de auto was dit ook vrijwel direct het hoogtepunt, de rest van de dag bestond uit het doorrijden naar Safranbolu. Wel maakten we al snel buiten Istanbul kennis met het Tolsysteem van Turkije. Over het bestaan van dit systeem wordt bij de grens met geen woord gerept, maar zodra Istanbul verdween naar de achteruitkijk spiegel stonden er bordjes richting de tol weg. Daar dit de snelste route was voor ons namen wij deze afslag. Wisten wij veel dat dit ook direct het punt van no-return was. Hoe werkt het tolsysteem in Turkije dan? Men wordt geacht een tag te kopen op kenteken, deze tag dient achter het voorraam geplaatst te worden. Bij het naderen van de tolpoortjes kan je zo doorrijden, geen persoon komt daar meer aan te pas. Maar wat nu als je geen tol tag hebt? Wel dan ben je de sigaar. Zo ook wij, zodra de tolpoortjes opdoemden voor de auto stond er aan beide kanten van de weg een dubbel hoge vangrail en was van de weg verlaten geen sprake meer. Dus restte enkel het kiezen van het tolpoortje waar we doorheen zouden rijden, allen ontbrak een slagboom en personeel was in geen velden te bekennen. Daar gingen wij door het meest universeel uitziende poortje. BIEPBIEPBIEP, een luidt kabaal verraste ons, wat was er zojuist gebeurt!?! Op het scherm voor ons kwamen verschillende bedragen langs begeleidt met Turkse tekst. Wij keken elkaar aan en besloten unaniem te doen wat wij vele malen in Top Gear gezien hadden, “When in doubt floor it!” Daar spoten we de tolweg op, zo snel als de 90 hoogbejaarde Japanse paardjes ons konden voortstuwen! Op de snelweg besloten we er bij de eerstvolgende afrit af te gaan om de juiste tag te regelen voor op de voorruit, dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Maar als we een ding geleerd hebben is dat de Nederlandse Turken in Turkije de meest behulpzame Nederlanders in het buitenland zijn! Deze kwamen wij tegen op het eerste de beste tankstation, de plek waar je zo een tag hoort aan te schaffen. Na hun verhalen gehoord te hebben besloten we dat de beste tactiek was er zo min mogelijk geld op te zetten en het gepiep van de poortjes te negeren. Zodoende arriveerden we aan het einde van de dag in Safranbolu.
Aanblik van Safranbolu
Safranbolu is een oud stadje met huizen gemaakt van klei en hout, waarbij dit nog duidelijk zichtbaar is aan de buitenkant, los van deze huisje was er voor ons niet veel te beleven en besloten wij weer verder te gaan de volgende dag.
Close-up van de huisjes
Voor deze dag stond een scenic drive op het programma de D010 oftewel de “Black Sea Costal Road”.
Onze eerste blik op de zwarte zee!
Deze route, voormalig hoofdroute, volgt de schitterende kustlijn van de zwarte zee. De weg duikt, klimt en slingertje langs de vele rotsformaties en baaitjes die zwarte zee rijk is. De weg is prachtig, het uitzicht overweldigend en zonsondergang oogstrelend. Helaas is de zee enkel bij vlagen bereikbaar voor een verkoelende duik. De zwarte zee heeft zijn naam niet mee, zwart is hij niet, schoon wel, wel is het zand vaak zwart, het water is warm, warmer dan in de middellandse zee en er zijn geen golven. We spendeerde de nacht in het nietszeggende kustplaatsje, Inebolu.
Zonsondergang onderweg naar Inebolu
De daarop volgende dag lagen er wederom veel kilometers asfalt tussen ons en de eindbestemming, een ruime 500km. Maar lange afstanden rijden door Turkije is geen enkel probleem. Het landschap is zeer afwisselend en van west naar oost is er een duidelijk verschil in begroeiingen. In dit oostelijke deel van Turkije zijn er ook geen tolwegen meer en bestaat de hoofdweg uit een dubbele tweebaansweg compleet met middenberm en vluchtstrook. Het ontbreken van de airco begon hier zijn parten te spelen op de inzittende, het was warm in de auto en het rijden met de raampjes open was maar tot een km of 80 à 90 per uur comfortabel. Met het vallen van de avond reden wij Göreme binnen het hart van Cappadocië. Dit gebied staat bekend om twee dingen, je hebt er prachtige landschappen en in de ochtend is het een waar spektakel van luchtballonnen in de lucht. Voor ons was het helder, wij kwam hier om vanuit een luchtballon het landschap te aanschouwen. Gelukkig wist onze host van het hostel precies wat wij Hollanders willen. In een luchtballon, niet doodgaan en zeker niet teveel betalen. Zo geschiede en werden wij de volgende ochtend voor zonopkomst al opgewacht door onze ballonvaarder. Een ballonvaart boven Cappadocië is werkelijk waar schitterend, de stilte van de ballon, het uitzicht, de sensatie als de ballon rakelings door een vallei heen drijft met het mandje aaiend door de toppen van de bomen om vervolgens moeiteloos naar grote hoogte te klimmen voor een spectaculaire zonsopkomst!
Het opstarten van de ballon
Langzaam maar gestaagd begint de ballon te hoogte te winnen
Laag door de valleien
Wij waren niet alleen
Hoog boven Cappadocië
Zonsondergang vanaf de grond
De overige twee dagen waren om wat van de omgeving te zien en uit te rusten. Deze rust was noodzakelijk want de volgende stop was Trabzon, terug aan de zwarte zee. De stad zelf was in onze ogen weinig bijzonder maar het nabijgelegen Soumela Monastery was spectaculair, dit klooster is deels uitgehakt in de bergwand en ligt in een prachtige omgeving. Helaas was ten tijden van ons bezoek het klooster gesloten wegens renovatie werkzaamheden en konden we het enkel vanaf een uitzichtpunt aanschouwen.
Onderweg naar Soumela
Schitterende wegen en bij vlagen Amerikaans aandoend landschap
Soumela klooster
Vanaf Trabzon zijn we verder getrokken in oostelijke richting voor wat actie in de omgeving van Yusufeli, deze plaats ligt aan de oevers van de razende Çoruh River, aldus de Lonely Planet. Helaas is deze rivier verre van razend meer. In tegenstelling tot het eerder genoemde klooster waar ze achter liepen op het schema, liepen ze hier klaarblijkelijk voor op schema en is het dammen project dusdanig vergevorderd dat de rivier veranderd is in een zachtjes kabbelend beekje.. De rivier bedwingen vanaf een raft zat er voor ons helaas niet meer in, wandelen activiteit twee in de omgeving was geen optie. Het had al dagen niet geregend dus het gebied was gortdroog en temperaturen ruim boven de 30 graden maakten deze optie ook verre van aantrekkelijk. Wij trokken daarom door richting Kars.
Wildlife langs de dammen projecten in de omgeving va Yusufeli
Kars is de toegangsweg tot voor wat ons betreft een van de hoogtepunten van Turkije, op voorhand wisten wij dit niet omdat foto’s de plek totaal geen recht doen, al ga ik dit natuurlijk zo wel proberen
De steppe onderweg naar Kars
Vanuit Kars is het een half uurtje rijden naar Ani, de voormalig hoofdstad van een Armeens koninkrijk rond het jaar 1000 na Christus. De stad was tevens een belangrijke haven in de zijde route. Kortom het was een stad met significatie en werd door het grote aantal kerken ook wel de stad van 1001 kerken genoemd. Op zijn hoogtijddagen bood de stad onderdak aan ongeveer 100.000 inwoners. Rond het jaar 1300 werd de stad getroffen door een grote aardbeving die het gros van de stad met de grond gelijk maakte, hierna is de stad flink gekrompen tot het formaat klein dorpje en langzaam in vergetelheid geraakt tot er uiteindelijk niemand meer woonde. Dit is gegeven de ligging niet gek, het ligt op een plateau te midden een uitgestrekte steppe waarbij het plateau deels omsloten wordt door een rivier. In de weide omgeving is er geen landbouw, dus vruchtbaar zal de grond niet geweest zijn..
Hedendaags zijn er enkel ruïnes te zien en ligt het in een, politiek gevoelig gebied, letterlijk aan de andere kant van de rivier is Armenië, vanuit de resten van de stad zijn de hekken en wachttorens welke de grens bewaken aan de Armeense zijde duidelijk zichtbaar. De ruïnes zijn verder vrij toegankelijk en toen wij er waren was het compleet uitgestorven iets dat de plek een surrealistische setting geeft. Onder de gebouwen die nog grotendeels in takt zijn vallen een deel van de stadmuur, de moskee en kathedraal, enkele kerkjes en het beroemde kappelletje.
Vanaf de stadsmuur uitkijkend over de "stad"
Het beroemde kappelletje
De rivier met aan de overkant Armenië, het grens hek loop aan de Turkse kant van de rivier
De kathedraal
Met de indrukken van Ani nog vers in ons geheugen was het tijd voor het volgende hoofdstuk van onze trip, Georgië! De rit hier naar toe ging niet zonder slag of stoot, na eerst bij een gesloten meer afgelegen grens gestaan te hebben waar wij door gewapende mannen werden weggestuurd hebben we ons uiteindelijk aangesloten bij de lange file voor de hoofdgrens overgang. Hier kwamen wij rond een uurtje of 11 in de avond aan voor iets wat zich het beste laat omschrijven als totale chaos..
:strip_icc():strip_exif()/u/242056/hellno%2520-%2520Copy.jpg?f=community)
Mooi! Wij vonden Ani ook heel indrukwekkend en mooi.
Groetjes vanuit de Altai in Rusland
Net Centraal Azië achter ons gelaten en straks Mongolië in.
Ah leuk, wij waren er in September. Heb idd sporen van brand gezien.
Groetjes vanuit de Altai in Rusland
Net Centraal Azië achter ons gelaten en straks Mongolië in.
Ampera-e (60kWh) -> (66kWh)
:strip_exif()/u/410701/crop6377a5bf2e524_cropped.gif?f=community)
Wat gaaf! Hier ook al druk bezig met het smeden van planen om een vervolg aan deze reis te geven. Druk bezig met het zoeken van reisgenootjes en na denken over een route.:
Mooi! Wij vonden Ani ook heel indrukwekkend en mooi.
[...]
Ah leuk, wij waren er in September. Heb idd sporen van brand gezien.
Groetjes vanuit de Altai in Rusland
Net Centraal Azië achter ons gelaten en straks Mongolië in.
De foto's in die ik initeel poste als een samenvatting komen uit mijn telefoon, OnePlus One en de rest is gemaakt met een Nikon D7100:
Mag ik vragen welk camera/telefoon je gebruik om zulke foto's te maken?
Ik betrap me erop dat ik eerst een Thump up geef wanneer je een reisverslag hebt gepost. Pas daarna ga ik lezen en wil ik nog een thump up geven. Wat een verhalen en pracht foto's!
:strip_icc():strip_exif()/u/323108/lambo.jpg?f=community)
Via de frontpage hier toevallig opgekomen. Alle delen gelezen van je verslag. Geweldig is het en geeft me goesting om iets soortgelijks te doen.
Tot nu toe heb ik al wel eens 5 weken Nieuw-Zeeland gedaan met een campervan en verder wat losse vakanties waar ik wel wat foto's van kan herken. Al 3x Kroatië (Zadar, Grožnjan, Pazin, Poreč, Plitvice, Split, Zagreb, Slavonski Brod, Donja Stubica, Dubrovnik, Kotor, Bled) en ook al eens Armenië (onder meer Yerevan, Garni, Sevan, Geghard en Artashat aan de Turkse grens) - komt nog in het volgende deel? Alvast Chapeau voor de moeite om dit uit te werken!
Tot nu toe heb ik al wel eens 5 weken Nieuw-Zeeland gedaan met een campervan en verder wat losse vakanties waar ik wel wat foto's van kan herken
. Al 3x Kroatië (Zadar, Grožnjan, Pazin, Poreč, Plitvice, Split, Zagreb, Slavonski Brod, Donja Stubica, Dubrovnik, Kotor, Bled) en ook al eens Armenië (onder meer Yerevan, Garni, Sevan, Geghard en Artashat aan de Turkse grens) - komt nog in het volgende deel? Alvast Chapeau voor de moeite om dit uit te werken!
[ Voor 3% gewijzigd door Lambo LP670 SV op 10-09-2018 22:09 ]
Inhoudsopgave
vorige delen:Idee en ruwe planning
Terug in Nederland en samenvatting
Vertrek uit Amsterdam en de grens met Kroatië over
Scheuren over een verlaten basis en de Plitvice meren
Vluchten voor bosbranden langs de Adriatische kust en afzien in Albanië
Griekse stranden en cultuursnuiven in Istanbul
Turkije van west naar oost, toerend door het binnenland
De Kaukasus en terug naar de Sovjet tijd
Route
Alle foto's zijn uitgezocht dus in de komende paar delen zal ik de rest van het verhaal uitschrijven en regelmatig een nieuw deel hier plaatsten voor de geïnteresseerde!
Nadat we zo goed als de ganse nacht in de file hebben gestaan voor de Turkse grens was het rond 5en in de ochtend tijd om de wielen voor het eerst in onze reis over Georgisch grondgebied te laten rollen. Compleet gesloopt van de enorme wachttijden bij de grens en toe aan zacht bed zijn wij direct opzoek gegaan naar een slaapplaats. De eerste stad na de grensovergang is de “badplaats” Batumi, dit is niet een badplaats zoals we die in Europa kennen. Na bijgekomen te zijn besloten we in de middag de stad te verkennen. De stad heeft een liefelijk en mooi ogend oud centrum, een foei lelijke boulevard aan het strand dat rechtstreeks uit de Sovjet tijd lijkt te komen. Aan de boulevard en op het strand staan veel vervallen en semi verlaten gebouwen. Dit wordt afgewisseld met extreem moderne kantoortorens en appartementen complexen. Kortom niet echt een memorabele en plek en voor ons enkel een noodzakelijke overnachtingsplek. De volgende dag zijn we met goede moed weer in de auto gekropen en hebben we de navigatie ingesteld op Mestia, gelegen in het Kaukasus gebergte.
Voor de eerste kilometers valt op dat het rijden hier een slagje avontuurlijker is dan in Turkije dit mede dat het fenomeen APK hier onbekend is. Op de wegen rijdt van alles rond, oude Lada’s, afgedankte Mercedes S-klasse’s en geïmporteerde auto’s uit Japan. Bij deze laatste zit het stuur dus aan de verkeerde kant en schijnen de koplampen de verkeerde kant op. Wat dit betekend voor het rijden in de nacht komen we later op terug. De route naar Mestia verloopt voorspoedig en de weg is van goede kwaliteit. De weg naar Mestia is prachtig met mooie uitzichten en is tevens ook de plek waar we de eerste sneeuw zien van onze reis, een paar dagen geleden stonden we nog in de woestijn en nu zien we sneeuw, een reis van extremen.
Ons eerste blik op sneeuw
Ons plan voor Mestia was om hier te gaan wandelen, helaas moesten we wegens tijdgebrek dit plan inkorten en konden we geen meerdaagse tocht doen naar een nabij gelegen dorp (Ushguli). We hebben daarom enkel een dagtocht ondernomen. De volgende ochtend zijn we met een auto een stukje dieper het indrukwekkende Kaukasus gebergte ingereden tot een parkeerplaats om vanaf hier naar de Chalaati gletsjer te wandelen. Helaas werkte het weer niet mee en regende het licht. Desondanks konden we gemakkelijk tot aan het ijs lopen en langs de stenen hellingen een stuk omhoog om een beter overzicht te krijgen. Indruk wekkend deze enorme stukken ijs!
De Gletsjer
In de avond hebben we nog een stukje door het dorp gewandeld om vanaf een afstandje de traditionele “Svan torens” te bewonderen. Deze torens dateren terug naar de 8ste eeuw en zijn tussen de 20 a 25 meter hoog. Vroeger werden deze torens gebruikt door de familie wonende in het aangebouwde huis om zich te verschansen tegen noodweer en aanvallen van buitenaf.
De verlichte Svan torens van Mestia
Vanaf Mestia zijn we doorgetrokken naar Chiatura, in deze stad lijkt de tijd stilgestaan te hebben, toeristen zijn hier afwezig en de gehele stad ademt Sovjet-Unie.
Een redelijk gebruikelijke auto in dit deel van Georgië
Chiatura ligt in een vallei met hoge steile rotswanden, ondanks deze onhandige ligging was het ten tijde van de Sovjet-Unie aan het begin van de 19de eeuw een belangrijke stad. In grond zaten enorme hoeveelheden erts en al snel explodeerde de stad naar 30.000 inwoners, hoofdzakelijk mijnwerkers, en werd er een spoorverbinding aangelegd.
Overzicht van delen van de stad
Een groot nadeel van de geografische ligging van de stad is dat de mijnwerkers iedere dag de uit het dal omhoog moesten klimmen naar de hoger gelegen mijnen. Als oplossing voor dit probleem werd er in de jaren 50 van de vorige eeuw een uitgebreid netwerk van +-20 kabelbaantjes aangelegd. Een deel van deze kabelbanen wordt gebruikt om de erts te vervoeren en het overgrote deel voor personeel.
Fabrieken/mijnen tegen de bergwand aangeplakt
Een greep uit de verschillende karretjes die gebruikt worden
Kunst in een van de stationnetjes
Tot op de dag van vandaag wordt een groot deel van deze kabelbanen nog steeds gebruikt, een groot deel van de kabelbanen ziet er totaal verlaten uit, maar dit schijn. Wij zijn per ongeluk in bedrijf zijnde fabrieken binnengelopen met het idee dat deze compleet verlaten zouden zijn, oordelend naar de staat van de buitenkant.
Op het oog verlate fabrieken, maar schijn bedriegt..
Uiteraard wilden wij een ritje maken in een kabelbaantje, daar wij geen doodswens hebben besloten we te zoeken naar een minder roestig exemplaar. En zo geschieden, na het betalen van een paar cent aan de oude man die de lift bediende zoefde wij in stilte omhoog. Boven aangekomen kwamen we tot de conclusie dat daar niks was los van wat typische Sovjet appartementenblokken. Al snel stonden wij weer in het karretje naar beneden. Chiatura was een indrukwekkende stad om te zien omdat de tijd er compleet stil gestaan lijkt te hebben. Het is geen absoluut geen “mooie” stad en er is nog steeds actieve intensieve mijnbouw.
Vanaf Chiatura zijn we oostelijk getrokken richting Tbilisi, maar niet voor te zijn gestopt in de geboorte plaats van Joseph Stalin, Gori.
Veel tijd om deze stad te verkennen hadden we niet dus zijn we linea recta naar zijn geboorte huis gegaan. Dit is huis is geconserveerd en ombouwt door een monument/museum. Achter dit monument staat oude treinwagon waarmee de leider zich verplaatste.
Het oude huis van Stalin
De wagon
Het museum hebben we verder niet bezocht omdat wij door gegaan zijn richting Stepantsminda, bekend van Gergeti Trinity Church en “Wie is de Mol” en onze tweede stop in de Kaukasus. De route hiernaartoe was prachtig met mooie uitzichten en een goede kwaliteit weg. Onderweg zijn we nog gestopt bij een van de vele kloosters die langs deze route staan.
/u/442901/1000px-AMD_Radeon_logo.svg_.png?f=community){kind=logo}
Die kabelbanen 
Fantastisch om te zien maar ik weet niet of ik het lef zou hebben er in te stappen.
Eerste indruk was "mooie oude meuk", tweede "WTF, dr zit iemand in, die is in gebruik"
Fantastisch om te zien maar ik weet niet of ik het lef zou hebben er in te stappen.
Eerste indruk was "mooie oude meuk", tweede "WTF, dr zit iemand in, die is in gebruik"
Al is het nieuws nog zo slecht, het wordt leuker als je het op zijn Brabants zegt :)
Dit vatte precies onze hele ervaring met deze stad samen, we hebben dik een kwartier rondgereden om überhaupt een hotel te vinden. Zoveel gebouwen zien er voor ons zo ouderwets uit dat je denk, dit moet leegstaan..:
Die kabelbanen
Fantastisch om te zien maar ik weet niet of ik het lef zou hebben er in te stappen.
Eerste indruk was "mooie oude meuk", tweede "WTF, dr zit iemand in, die is in gebruik"
We zijn uit eindelijk met dit kabelbaantje omhoog en weer naar beneden gegaan:
Als je in de buurt bent en je hebt de beschikking over een auto is het absoluut de moeite waard om te bezoeken.
Als je in de buurt bent zegt ie....als ik daar al ooit van mijn leven in de buurt ben ben ik hopeloos verdwaald en heb ik denk ik iets anders aan mijn hoofd dan een kabelbaan bezoeken
Al is het nieuws nog zo slecht, het wordt leuker als je het op zijn Brabants zegt :)
Inhoudsopgave
vorige delen:Idee en ruwe planning
Terug in Nederland en samenvatting
Vertrek uit Amsterdam en de grens met Kroatië over
Scheuren over een verlaten basis en de Plitvice meren
Vluchten voor bosbranden langs de Adriatische kust en afzien in Albanië
Griekse stranden en cultuursnuiven in Istanbul
Turkije van west naar oost, toerend door het binnenland
De Kaukasus en terug naar de Sovjet tijd
Zadelpijn in de Kaukasus en problemen met de auto
Route
De vorige keer hebben we het verhaal verlaten in Stepantsminda (Kazbegi). Onderweg naar Stepantsminda was het duidelijk dat we richting de Russische grens aan het rijden waren. Constant werden we op de meest gevaarlijke stukken ingehaald door dikke auto’s (5serie, 7serie, s-klasse etc) die met hoge snelheid over deze onoverzichtelijke weg aan het knallen waren. Gelukkig kwamen ze enkel van achterop, ze reden meestal letterlijk enkele centimeters vanaf de achterbumper, half over andere weghelft om er zo vlak voor blinde bochten langs te knallen. Enkele tientallen kilometers voor Stepantminda kwamen wij in soort van file terecht. In de berm en half op de weg stonden allemaal auto’s met Russische kenteken stil, vele welke ons zojuist voorbij gescheurd waren. Onduidelijk wat hiervan de bedoeling was besloten we er maar lang te rijden om te zien wat er aan de andere kant van de file was. Aan het begin van de file stond een nors ogende Georgiër met een machinegeweer, oeps, misschien was het langs de file rijden niet zo een slim idee. Tot stilstand gekomen gebaarde hij het raampje te openen;
‘Hello sir, where are you from and where are you going? Russia?’
“No not going to Russia, we’re from Holland and we want to go to Stepantminda, is that possible?”
“Yes yes, possible very beautiful, have good trip!”
En zodoende waren we, sneller dan verwacht, weer onderweg, bij binnenkomst van Stepantminda was het duidelijk dat het hier significant drukker was dan in Mestia en dat het dorp groter was. Zomaar een betaalbare slaapplek vinden zat er niet in en een korte zoektocht op booking.com later hadden we een idyllisch hostel gevonden. Het hostel lag aan de rand van het dorp en keek uit over het dorp, helemaal mooi! Nu was het nog zaak dit hostel te vinden, ondertussen was de zon ondergegaan en was het los van de paar aanwezige straatlampen pikkedonker op straat. Gelukkig wist maps.me het hostel af en zodoende lieten we al snel de geasfalteerde hoofdstraat achter ons en hobbelde we over een gravel pad de berg op. Bij het hostel aangekomen moesten we nog 1 steil weggetje op. Waar de eerste paar pogingen mislukten om boven te komen bleek later dat gang alles was en zodoende stond onze auto met wat wielspin uiteindelijk voor het hostel.
Helaas stond het weer niet aan onze zijde met mist en regen. Daarop besloten we enkel de trek naar de 5000+ meter hoge Gergeti gletsjer te ondernemen. De volgende ochtend vertrokken we vol goede moed aan de 1600 hoogtemeters richting de gletsjer.
Net vertrokken uit het dorp
Onderweg naar de gletsjer kom je langs de bekende Gergeti Trinity Church, het hoogste punt waar auto’s kunnen komen.
Vanaf hier was het nog een aantal uren klimmen tot het ijs van de Gletsjer inzicht kwam. Nog voordat we bij het ijs waren liepen we al in de dichte mist, zeker nabij het ijs was het een enorme zoektocht naar waar het pad liep tussen de vele kabbelende stroompjes en heftig stromende beek smeltwater. Uiteindelijk voelde we de koude wind vanaf het ijs komen en stonden we oog in oog met de enorme ijsplaten. Af en toe trok de mist een beetje op maar veel verder dan enkele meters hebben we nooit kunnen kijken. Helaas hebben we de top van de gletsjer nooit gezien. Tijd om terug naar beneden te gaan.
Op de weg naar boven voorbij de eerste band laaghangende wolken
het gletsjer ijs net als de mist een beetje weg begint te trekken
Onderweg omhoog waren we per toeval een studiegenoot tegengekomen die alleen aan het rondreizen was in Georgië. Op de weg naar beneden hebben we onze plannen besproken voor de komende dagen. Wij wilde graag weg uit Stepandsminda omdat het weer slecht was en ook in de voorspelling geen beter weer te zien was. Uiteindelijk hebben we besloten om met zijn drieen richting Omalo, gelegen in de Kaukasus, te gaan en hier met zijn 3en paarden te huren voor een meerdaagse tocht. Daar de andere 2 nog nooit op een paard hadden, koste het de schrijver wat overtuigingskracht om ze voor dit idee enthousiast te maken.
En zo geschiede, eenmaal beneden aan de berg zijn we met z’n drieën in de auto kropen en richting Telavi vertrokken.
Gelukkig is het nooit saai om te rijden in Georgië want al snel vonden we onszelf tussen de plaatsjes Tianeti en Akhmeta op een hobbelig offroad pad met een sporadische rivieroversteek zonder brug. Kortom dit was een grote dolle bende, zeker in het donker. Voor sommige stukken was het noodzakelijk dat een persoon uit de auto een stukje van de weg ging verkennen om te voorkomen dat we vast kwamen te zitten. Dit was niet altijd zonder gevaar zo kwamen we per toeval achter. Bij een huis met een buitenlamp waren we even gestopt om in dit licht de papieren kaar te bekijken, dit om te kijken waar we ons bevonden en hoelang dit hobbelende offroad pad nog zou duren. Nog voordat we tot stilstand waren gekomen werden we opgeschrikt door een luid geblaf en kwam er 3 honden uit het donker naar auto gerend en hapte naar de spiegels. Tijd om hier heel snel weg te gaan en om niet meer uit de auto te stappen. Later hoorde we dat het in deze regio van Georgië zeer normaal is om zeer agressieve honden te hebben die het vee te beschermen. Net na middernacht kwamen we uitgeput aan bij ons hotel voor de nacht.
De volgende dag hadden we een rustig programma, we hoefden enkel transport te regelen naar Omalo, dit dorpje in het hart van het Tusheti gebied zou ons startpunt zijn voor een paardentocht, daar we op internet hadden gelezen dat het vanuit hier mogelijk was. Uiteraard is Omalo niet zomaar te bereiken, om er te komen moet je over de hoge Abano Pass (2826m) welke gesloten is van oktober t/m april. In die periode is Omalo geïsoleerd van de buitenwereld. Deze pas is helaas niet geschikt voor onze Mazda, dus vandaar dat we 4x4 met bestuurder moesten regelen in Telavi.
De rit over de pass was werkelijk spectaculair, met prachtige vergezichten, indrukwekkende kloven en boven de boomgrens een prachtige lichtval over grasvelden. De weg ansich was minder spannend dan het internet doet geloven en de auto die wij hadden had er geen enkele moeite mee. Tegen zonsondergang kwamen we aan in Omalo. Na een korte zoektocht, de locals wisten niet wat wij wilden, hadden we een basic homestay gevonden voor de nacht.
De volgende dag hebben we in het dorp ons best gedaan om 3 paarden en gids te regelen. Onze gids sprak geen enkel woord Engels los van “very good”. Met onze handen en voeten en een kaart uit kunnen leggen wat ons doel was, in drie dagen rond Omalo trekken met een paard en overnachten in de dorpjes. Very good!
De volgende ochtend zijn we vertrokken, ieder een eigen paard, in het begin van de tocht waren we meer bijrijder dan bestuurder van het paard. Maar gedurende de eerste dag begonnen onze paarden ons te accepteren als hun baas en konden we meer invloed uitoefenen op de richting van het paard. Een heel gaaf gevoel. Ook is een paard het ideale vervoermiddel in bergachtig gebied want het paard maakt korte metten met iedere klim en is sneller boven dan een mens. Als het pad naar beneden ging liepen we naast het paard, ideaal omdat je zo het bloed weer even terug kon laten stromen in de benen. Het unieke van op de rug van een paard zitten is dat je een prachtig overzicht hebt over omgeving. Ook is het minder saai dan gedacht omdat je constant het paard kan bijsturen, linksom de tak, niet eten van deze struik, huphup bij de groep blijven etc. Onderweg sliepen we in kleine homestays waar we ook te eten kregen. In de avonden werden we getrakteerd op een prachtige sterrenhemel en overdag was het weer ook prima, de regen liet zich gelukkig na de eerste dag niet meer zien.
Op de laatste dag kwamen de paarden erachter dat we weer onderweg waren naar Omalo, dit had tot gevolg dat enkele paarden uit de groep niet meer onder controle te houden waren. Het gevolg was dat het paard van de schrijver er met ruwweg 50+ km/h vandoor spoot in galop over een bospad en daarmee ook het paard van de gids achter zich liet
. Op de rug van het paard stond ik werkelijk waar doodsangsten uit omdat het paard zich niet liet stoppen en zo nu en dan de indruk wekte half te struikelen. Uiteindelijk kwam de dollemans rit ten einde en kon ik van het paard stappen om met knikkende knietjes te wachten op de andere paarden. Zodra de rest er was en ik er weer op mijn paard geklommen was spoot zij er weer vandoor, nu ik erop voorbereid was kon ik er meer van genieten.Al met al was dit een zeer geslaagde tocht en ook voor mensen die nog nooit op een paard gezeten hebben is het een absolute aanrader! Teruggekomen in Omalo konden we onze kont eindelijk rust geven en organiseerde we voor de volgende dag ons transport terug naar Telavi.
Onderweg met de paarden naar een klein berg meertje
zoals overal in Georgië, ook hier kerken/kloosters op de meest afgelegen plekken
even een gemakkelijk stukje op het paard, tijd voor een foto
een blik op de vallei die we doorgestoken zijn
een van de homestays waar we overnacht hebben met 3 van de 4 paarden en onze gids
kleine nederzettingen onderweg
paden waar we overheen liepen
Dit rit terug over de pas ging voorspoedig en al snel waren we weer in onze eigen auto waarmee we tegen middernacht Tiblisi binnenreden. Hier is het voor het eerste echt goed misgegaan met onze auto, potentieel het einde van de roadtrip. De ringweg van Tiblisi zit vol met gaten, hobbels, gravel en andere ongein. Straatverlichting is sporadisch aanwezig. Toen we over een hobbeltje reden hoorde we het geluid van metaal op het asfalt komende vanuit het onderstel aan de achterkant. We zijn direct gestopt en een korte inspectie onder de auto leerde ons dat een trailing arm van de achterwielophanging het loodje had gelegd en nu over de weg sleepte. Daar wij geen enkel gereedschap bij ons hadden zat er niks anders op dan voorzichtig doorrijden richting ons hostel, hopende dat de auto in 1 stuk zou blijven. In dit hostel hebben we afscheid genomen van onze studie genoot.
Met het moraal op een absoluut dieptepunt zijn we de volgende dag begonnen met zoeken naar een garage om daar te informeren of het onderdeel nog vervangen dan wel gelast kon worden. Gelukkig stikt het in Tbilisi van de garages, en zodoende zijn we naar, een op google, professioneel uitziend bedrijf gereden met de hoop dat ze hier wel Engels zouden spreken. Eenmaal aangekomen zag het er allemaal zeer professioneel uit met wachtkamers en verschillende werkplaats gebouwen. Na uitgelegd te hebben wat het probleem was stond onze auto al snel op de brug. En toen gebeurde het, de monteur wierp een blik op de onderkant van onze auto en barste uit in een lachen, haalde zijn collega’s erbij om tezamen te lachen over de staat van de onderkant van onze auto
. Nadat iedereen uitgelachen was en wij onze thee hadden opgedronken kwam de manager, het was niet mogelijk om dit onderdeel te bestellen en ze konden ons niet helpen. Een grote domper voor ons. Maar zo snel zouden we niet opgeven, via de manager uiteindelijk kunnen uitleggen wat we nog van de auto wilde, ermee in Azerbeidzjan komen, meer niet. Hij begreep ons probleem en gebaarde oudste werknemer van de werkplaats. Deze ging aan de slag en heeft de trailing arm weer gefixt, als bonus heeft hij ook de stabilisator stang aan beide kanten weer aan elkaar gelast. Kortom na enkele uurtjes werk hadden wij weer een werkende auto! Gelukkig zorgde het afrekenen voor een aangename verassing, omgerekend 30 euro waren wij kwijt voor de reparatie, niet slecht! 
De monteur die onze auto heeft gefixt en met rood omcirkeld het belangrijkste deel dat gefixt is. Let niet op de staat van de rest van het onderstel, de auto sleet zijn leven in de omgeving van Urk..
In de namiddag hebben wij nog wat door de straten van Tiblisi gewandeld, een gezellige stad, hier moeten we later in de reis nog wat meer de tijd voor nemen.
De volgende dag hebben wij Tiblisi achter ons gelaten en zijn wij richting Azerbeidzjan gereden, de grensovergang was soepel en spoedig reden we in Azerbeidzjan. Wat direct opviel was dat, in tegenstelling tot wat je op de tv ziet, Azerbeidzjan een stuk armer oogt dan Georgië, het stikt op de wegen van de Lada’s en her en der zie je nog muildieren met een karretje. Dit terwijl je in Georgië veel meer westerse en Japanse auto’s zag rondrijden en muildieren niet te zien waren. Ook houden de Azeri’s enorm van hun vlag, het ene dorp heeft een nog grotere vlaggenmast dan de andere. Onderweg naar Baku maakten we en tussenstop voor een overnachting in Sheki. Hier hebben we het weinig bijzondere paleis van de Shaki Khans bezocht. De volgende dag zijn we door een woestijnachtig landschap verder richting Baku gereden. De weg was een prachtig aangelegde snelweg met letterlijk om de kilometer een flitser.
Shaki
Oude ambachten
Na een zeer vermoeiende rit, mede door de snelheidsbeperkingen, checkpoints onderweg en de intense hitte komen we aan in Baku. Baku laat zich het beste vergelijken met Dubai, het stikt hier op de weg van de dure auto’s en ook de stad is er eentje van extremen. In de buitenwijken houdt t asfalt geregeld op en rij je over de gravel, hier rijdt je hoofdzakelijk tussen de Lada’s. Een paar kruispunten verder rijd je ineens op asfalt zo glad als een biljartlaken langs de Paul Gautier en Prada winkels en sta je naast een Porsche en een Bentley op het straten circuit van Baku voor een stoplicht te wachten. Bizar hoe er zo een verschil kan zijn binnen enkele kilometers in dezelfde stad.
De volgende keer gaan we verder met Moddervulkanen, Armenië en het achterlaten van de auto!
Verwijderd
Ziet er uit als een fantastische reis! Hoeveel waren jullie al met al kwijt hiervoor? Begint ondertussen toch wel te kriebelen om een soort gelijk iets te doen 
Voor de gehele reis exclusief vliegtickets waren we denk ik voor de 7 a 8 weken ongeveer 3400 euro kwijt, dat is dan inclusief auto, reparaties, brandstoffen, overnachtingen, eten. Allen vliegtickets zitten daar niet in.:
Ziet er uit als een fantastische reis! Hoeveel waren jullie al met al kwijt hiervoor? Begint ondertussen toch wel te kriebelen om een soort gelijk iets te doen
Natuurlijk een smak geld maar sinds Istanboel hebben we geen tentje meer opgezet en ook niet meer zelf gekookt.
Inhoudsopgave
vorige delen:Idee en ruwe planning
Terug in Nederland en samenvatting
Vertrek uit Amsterdam en de grens met Kroatië over
Scheuren over een verlaten basis en de Plitvice meren
Vluchten voor bosbranden langs de Adriatische kust en afzien in Albanië
Griekse stranden en cultuursnuiven in Istanbul
Turkije van west naar oost, toerend door het binnenland
De Kaukasus en terug naar de Sovjet tijd
Zadelpijn in de Kaukasus en problemen met de auto
Naar de Kaspische zee en afscheid nemen van de auto
Route
We pakken het verhaal op in Baku, na ons eerste nachtje slapen in Baku besloten we wat sightseeing in de omgeving te doen en vertrokken we richting Qobustan. Voor vele is dit een onbekende plek maar het is een van de weinig plekken op de wereld waar je zogeheten moddervulkanen kan bekijken. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden zijn het geen “echte” vulkanen in die zin dat ze lava produceren. In plaats daarvan wordt er ondergronds door de aarde water opgewarmd en gemixt met grond, deze gevormde modder wordt vervolgens naar boven gestuwd. Aan het aardoppervlakte komt het langzaam naar boven borrelen uit kleine kraters waardoor het een soort mini vulkanen zijn.
Dit rit richting Qobustan voerde ons langs de Kaspische zee, het meest oostelijke puntje van onze roadtrip, zo’n 3700km hemelsbreed vanaf huis. De Kaspische zee in de omgeving van Baku biedt weinig Kodak momenten omdat de horizon letterlijk bezaaid is met olieplatformen. Olie is dan ook het hoofdexport product van dit land, maar daar later meer over. Na enkel tientallen kilometers is het zaak om de hoofdweg te verlaten en slaan we een zandpad op richting de vulkanen. Dat pad werd steeds hobbeliger en zodoende reden wij steeds verder de woestijn in, tot we op een gegeven moment een geparkeerde auto zagen onder aan een heuvel. Uitgestapt liepen we de heuvel op en zagen daar de moddervulkanen liggen. Een inspectie van dichtbij leerde dat de modder niet warm was maar wel extreem zacht.
Modder krater
Vulkanen
Na wat rond gewandeld te hebben was het tijd voor wat actie, een weddenschapje of de auto de helling die wij zojuist opgelopen was ook op kon rijden?
Eerste poging, ongeveer halverwege, tweede poging, meer snelheid, nauwelijks verder op de heuvel voordat de wielen begonnen te slippen. Tijd voor een ander plan, een inspectie te voet gaf ons een betere lijn en we besloten het zonder passagier te proberen voor meer momentum. Een boel wielspin en bijbehorende stofwolken later stond de auto boven tussen de moddervulkanen, mission accomplished. Dit was het punt waar het uit de hand liep, rond de vulkanen was de toplaag van de modder gedroogd door de zon, echter daaronder kwamen we later achter, was de modder nog nat en boterzacht. De eerste keer over deze laag was dolle pret, de auto slipte met de vier wielen tegelijk door de bocht. Poging twee, iets meer risico en toen zat de auto vast in de blubber, muurvast en met ongeveer een dikke centimeter aan modder op de voorwielen, voorlopig gingen wij nergens heen. Het kwik van de thermometer was ondertussen opgelopen tot ruim boven de 30 graden en de andere mensen waren vertrokken.. Niet ons slimste idee van de vakantie. Gelukkig voor ons lagen er in de buurt meerdere kleine ruwe stenen. Na wat trail en error lukte het om de voorwielen hiermee genoeg grip te geven om de auto uit de modder te kunnen rijden een kleine 3 uur later.
muurvast in de modder
Met de auto bevrijdt uit de modder was het de hoogste tijd om weer terug te gaan naar Baku. Aangekomen in de stad hadden we nog een rondje over het straten circuit gereden, bekend van de Formule 1. Daarna zijn we te voet de rest van de stad gaan verkennen. Ergens is het toch wel bizar wat er in een stad kan verrijzen als geld niet zo een issue is. De stad voelt minder artificieel aan dan een Dubai of Abu Dhabi, maar dat komt doordat het oliegeld in Baku al langer stroomt, er staan meer oude gebouwen en minder moderne wolkenkrabbers. We zijn langs de kenmerkende Baku Fire Towers gelopen welke vlammen symboliseren. Gedurende de nacht zijn deze in zijn geheel verlicht met afwisselend de vlag van Azerbeidzjan, vlammen of random disco kleuren.
De volgende dag was het alweer tijd om Baku te verlaten en terug te rijden richting Georgië, in de ochtend zijn wij naar nog een bijzonder natuurlijk fenomeen geweest, Yanar Dag. Dit is een permanent stuk brandende berm omdat hier natuurlijk gas uit de grond stroomt. Een aparte gewaarwording om hier vlammen uit het zandsteen te zien komen, verder was hier niet veel te zien dus zijn we weer in de auto gesprongen.
omgeving van Baku
De rit naar Georgië terug was lang en vermoeiend (door de vele snelheidscamera’s, rechte wegen en vele checkpoints). Met het vallen van de avond bereikte we de grens en na een redelijk soepele overgang waren we terug in Georgië. Onze volgende stop was het David Gareji klooster, een van de mooiste kloosters van het land, dit klooster ligt op de grens met Azerbeidzjan en is enkel vanaf de Georgische zijde te bezoeken. De weg ernaartoe was een enorme speurtocht met de gps, het was ondertussen aarde donker en al spoedig na het overgaan van de grens verlieten we wederom het asfalt om over een gravelweg onze reis voort te zetten. Deze weg werd spoedig erg erbarmelijk en voerde ons langs een legerbasis, geen fijne plek om te stranden. De weg liep lichtelijk omhoog en zat vol met enorme erosie geulen. Geen idee hebbende hoever deze weg nog door zou gaan en met geen zicht op verbetering vanuit de auto besloten we de weg te voet een stukje te verkennen, in ieder geval tot een stuk waar we konden draaien. De weg leek te beteren na de erosie geulen en aangezien we verder wilden komen was omdraaien geen optie. Met de hulp van de passagier buiten de auto kregen we uiteindelijk de auto zonder schade door de geulen heen. Heel eventjes heeft de auto gebalanceerd op twee wielen, cool! Intussen hobbelde wij verder tot daar ineens uit het niets ASFALT! Vanaf hier was het een soepel rit naar onze overnachting in de buurt van het klooster.
De volgende ochtend zijn we met de auto naar het klooster gereden, in de deze regionen van de wereld is het eigenlijk nooit druk dus op een enkele andere toerist na hadden we het gehele klooster voor onszelf. Het klooster ligt werkelijk prachtig tussen en half in de berg met een mooi uitzicht over de rest van de omgeving.
De weg naar het klooster vanaf de slaapplek
Vanaf het klooster zijn we terug gegaan naar Tbilisi om hier te onderzoeken hoe gemakkelijk het is om de auto te verkopen. Bij binnenkomst in Batumi hadden we onze vluchten terug geboekt daar we allebei weer voor een bepaalde datum terug moesten zijn in Nederland. Een van de grootste automarkten van de omgeving zit in Rustavi, hier komen mensen uit Rusland, Armenië, Georgië en Azerbeidzjan bij elkaar om auto’s te kopen. Het is een enorm terrein, wat helaas een beetje over zijn hoogtepunt heen was door veranderende wetgeving betreffende de verkoop van auto’s. Waar voorheen alles kon en mocht zijn er nu strenge import regels voor auto’s..
Gelukkig liepen wij al snel een persoon tegen het lijf die onze auto wel wilde overkopen, dat gaf ons goede hoop. Dus besloten we het maximale uit onze tijd te halen en gingen we nog even kijken in Armenië. Gegeven de beperkte tijd was het niet mogelijk om helemaal richting Yerevan te gaan, daarop besloten we het Aragats Cosmic Ray station te bezoeken, of in ieder geval die regio. Gedurende de reis hadden we nog geen echt mooie sterrenhemel gezien met de Melkweg en we dachten, aangezien daar een observatorium zit moet het wel mooi zijn. Spoiler: nee het was niet mooier..
De volgende ochtend vertrokken we vol goede moed vanuit Tbilisi richting Armenië, de weg naar de grens was een waar avontuur. Daar hij het laatste stuk van de route off-road was en vol zat met zeer diepe plassen. Geen idee wat de officiële maximale doorwaaddiepte van een Mazda 626 is maar bij een plas kwam het water over de motorkap, gelukkig bleef de auto lopen! De grens zelf was weinig spannend aan de Georgische kant, aan de Armeense kant begon het feest. Zo moesten we lappen voor een visum, autobelasting en wegenbelasting.. Best een domper daar we maar kort daar verbleven. Enfin, spoedig waren we op weg. Onderweg zijn we nog gestopt bij een klooster nabij een liefelijk ravijn om onze benen even te strekken. Hierna begon Armenië zich tegen ons te keren en kregen we voor het eerst in de reis te maken met corrupte politie agenten. We werden aan de kant gezet en zouden ingehaald hebben over een doorgetrokken streep, dat was correct, de gehele weg had een doorgetrokken streep en we naderde een ossenkar
. Enfin de boete zou voor ons 150USD bedragen, of we dat contant wilde overhandigen. Na wat heen en weer geloop tussen onze auto begon de agent nog over een verzekering die we miste, de boete daarvoor moest ook contant, 250USD. Duidelijk voor ons was dat dit een corrupte agent was, eentje uit de wanhopige categorie want wij zagen en nou niet bepaald uit als rijke stinkerds . Enfin die boetes oke, laten we maar naar het bureau gaan om ze te betalen! Nou daar had de agent geen zin in en we konden ook niet met onze auto rijden omdat er geen verzekering was. Okido dan stappen we bij jullie in! Nou dat was ook geen goed idee en de agent had ook door dat er weinig te halen viel en liep terug naar zijn auto en reedt weg. Ons verbaasd achterlatende door deze plotselinge plottwist. Na bijgekomen te zijn van het lachen konden we onze weg weer vervolgen. Nog geen 50km verderop werden we weer aangehouden door de politie..Een beetje klaar met de corrupte bende kwamen we aan bij onze slaapplek, in de avond zijn we nog even omhoog gereden naar de top van de berg om naar de sterren te kijken. Dit was een kleine teleurstelling door de grote hoeveelheid strooilicht..
De volgende dag zijn we weer in de auto gesprongen voor onze reis terug naar Tbilisi, het begon ons nu te dagen dat deze te gekke roadtrip op een einde begon te lopen.. Onderweg werden we nog een keer of 2 staande gehouden door corrupte agenten en we waren ondertussen helemaal klaar met Armenië. Gelukkig ging de grensovergang met Georgië soepel en ook het laatste stukje naar onze slaapplek verliep zonder problemen. Aangekomen op onze slaapplek konden we beginnen met uitmesten van de auto, alle spullen die mee naar Nederland gingen konden ingepakt worden en de rest verdween in de kliko. De volgende dag, met de auto verlost van alle spullen konden we ons begeven naar de automarkt in Rustavi om hier de auto te verkopen. Even na middernacht zouden we terug vliegen naar Nederland.
Aangekomen op de automarkt kwamen we erachter dat het A) Geen handelsdag was en
dat het vandaag een nationale feestdag was en alle overheidsdiensten gesloten waren. Kortom vandaag gingen we de auto niet meer verkopen.. Een absolute klapper voor ons moraal, in een laatste poging van wanhoop hebben we nog geprobeerd via de douane op de luchthaven de auto uit het paspoort te laten schrijven. De auto zou dan een autosloop op gereden worden, helaas was dit niet mogelijk. Er zat niets anders op dan een plan B bedenken. We zouden de auto ergens op een veilige plek parkeren in de stad, de nummerplaten verwijderen en later terugkomen om de auto af te handelen. Het was nu zaak een veilige plek te zoeken waar de auto een aantal weken kon blijven, we kozen uiteindelijk voor het ministerie van financiën. We zagen door de gehele stad her en der auto’s staan die er al zeer lang moesten staan. Bang voor het wegslepen waren we niet dat leek niet echt aan de orde. Bij de achteringang het ministerie was 24 uur bewaking aanwezig. Leek ons een veilige plek en zo geschiede.Een aantal uur voor onze vlucht reden wij naar deze plek met de auto en alle spullen, parkeerde de auto, dubbel checkte dat alle deuren op slot zaten en verwijderde de nummerplaten. Middels een taxi bereikten we de luchthaven. Hier was het wachten op onze vlucht naar …… Doha, Qatar!
Europa is lastig aan te vliegen vanuit Georgië en gaat eigenlijk altijd gepaard met een tussenstop in Turkije via budget airlines. Niet ideaal daar wij 2 grote duffelbags hadden en een gooitent. Gelukkig bood Qatar redelijk scherp geprijsde tickets met als bonus een bijna 24 uur durende layover in Doha zodat we daar ook nog wat konden rondkijken! Zo geschiede dat we na de landing in Qatar opzoek gingen naar een huurauto! Voor onze trip door Qatar hadden we 1 doel, kamelen zien en niet de vlucht naar Amsterdam missen! We kwam in de ochtend aan op de luchthaven en na het uitzoeken van een huurauto konden we beginnen aan onze korte maar krachtige Qatar avontuur. Vanaf de luchthaven zijn wij richting het zuiden gereden, opzoek naar kamelen! Spoedig na het verlaten van de stad kwamen we de eerste kamelen tegen langs de weg. Naïef als we waren, zijn we uitgestapt en liepen we richting de kamelen. De intense hitte verhinderen ons meer dan enkele tientallen meters te lopen en dus gingen wij terug naar de auto. Bij de auto aangekomen stond er een politie auto geparkeerd achter onze huurauto langs een verder lege weg… Oeps, het was te warm voor de agenten om uit te stappen dus wij moesten naar de hun auto lopen.
Agent – Wat doen jullie hier
TS – We gingen kijken bij de kamelen
Agent – Waarom???!
TS – Nog nooit een kameel gezien
Agent – Foto’s maken is niet toegestaan
TS – We hebben geen foto’s gemaakt en gaan alweer verder, sorry!
Agent – Okay go!
Terug in de auto, had de airco er de grootste moeite mee om de temperatuur dragelijk te krijgen in de auto. We zijn daarna met de auto nog over een zandpad een stuk de woestijn ingereden. Nog even langs een kamelenrace parcours om kamelen van dichtbij te bekijken. Wat opvalt tijdens het reizen door Qatar is dat het allemaal extreem nep en besloten is. Buiten Doha zijn er wel stadjes maar daar mag je niet in als je er niet woont, kortom allemaal afgesloten. Een consequentie hiervan was ook dat we bijna zonder brandstof zaten op de weg terug naar Doha, buiten de afgesloten stadjes zijn er zo goed als geen benzinestations. Toch bizar voor een land waar het hoofdexportproduct olie is en het landschap bezaaid is met pijpleidingen. Verder is het een land met extreme temperaturen, de zee is er te warm om in te zwemmen dus in plaats daarvan hebben we gecrashte in het zwembad van een resort.
Op avontuur door de woestijn
Kamelen!
In de ochtend zijn we terug gegaan naar de luchthaven en hebben we daar onze vlucht naar Amsterdam gepakt, 24h in Qatar was genoeg om alles van het land te zien en een mooie afsluiter van een onvergetelijke roadtrip!
Er komt nog 1 update met daarin de verdere afhandeling van de auto in Georgië..
[ Voor 100% gewijzigd door Brilsmurfffje op 01-08-2019 17:57 ]
Wat een prachtig verhaal weer @Brilsmurfffje . Ik kijk vol verwachting uit naar het laatste deel van je verhaal.
Man man....wat een reis moet dit geweest zijn
Man man....wat een reis moet dit geweest zijn
Ik doe wat ik kan, zodoende blijft er veel liggen.
:strip_icc():strip_exif()/u/124535/Avatar_GoT_new.jpg?f=community){kind=avatar}
