Wormaap schreef op donderdag 1 april 2021 @ 09:44:
[...]
Dit is iets waar ik ook wel behoorlijk wat moeite mee heb hoor. Iedereen hoort wat anders in muziek, en dat betekent ook 'jouw kindje' voor iemand anders volslagen vuilnis is. Ik heb een klein groepje medemuzikanten die ik dingen die nog echt 'in progress' zijn laat horen. En die snappen ook allemaal dat ik 90% van wat ze voorstellen niet ga gebruiken, maar de input wel nodig heb om verder te komen. Dat gebeurt uiteraard over en weer, dus zo leren we van elkaar

Uiteindelijk weet ik zelf verdomde goed wanneer ik het goed vind of niet, en uiteindelijk is dat 'natuurlijk' alles dat telt. Daarom obsedeer ik op het eind ook ontzettend over minieme details, en als ik lui ben geweest en een onderdeel waar ik zelf nog niet 100% tevreden mee was laat staan, is er vaak ook wel iemand die het ook opmerkt. En ja, dat steekt, maar tegelijkertijd motiveert het om het de volgende keer beter te doen.
Dat vind ik zelf ook heel erg lastig merk ik.
Plus de balans tussen wanneer eigenwijs te zijn en te zeggen "ik heb het zo bedoeld, dus is het goed" en "je hebt gelijk, dit ga ik aanpassen".
Iemand riep eens "je pauk staat te hart, zo hard staat 'ie niet in een orkest". Daar kon ik heel weinig mee, omdat ik sowieso geen orkest na doe, eerder een neoklassiek ensemble en *dus* mag een pauk zo hard gemixt worden als ik 'm zelf mooi vind. Heck, ik mag 'm dwars door de distortion trekken en vervormen tot het niet meer herkenbaar is als dat is wat ik zoek.
Tegelijkertijd, het was mijn vrouw die een paar weken geleden zei "ik zou het outtro er af knippen", uur later had ik 16 maten van mijn compositie afgezaagd, eind van de dag stond 'ie op SoundCloud. Af. Klaar. Sinds september mee aan de knutsel, al weer bezig aan iets nieuws. "A song is never finished, only abandoned."
Maar dat dus. Muziek is zo bizar persoonlijk. Het is echt jouw kindje en iemand anders kan dat het meest verschrikkelijke vinden dat diegene ooit heeft gehoord. Wanneer levert iemand kritiek gebaseerd op smaak "ik vind dit niet mooi" en wanneer is het technisch "je ritme klopt niet, de mix is zompig ik hoor een valse noot".
Wat je zegt over andermans spul beluisteren herken ik deels wel, al probeer ik er positiever mee om te gaan. Een goede vriend van me is ont-zet-tend begenadigd in compositie/songwriting. Toen ik vroeger met hem in een prog-metal band speelde stuurde ik hem een riff van vier maten en kreeg ik drie uur later een compleet nummer terug. En hij besloot vorige week dat'ie een orkestraal stuk in sonatevorm wilde schrijven, en gisteren vertelde'ie dat het op wat laatste tweaks na af was. Als ik dan zelf een week lang zit te beeldhouwen om het nummer te vinden in een paar synth-sounds die ik gaaf vind voelt dat wel eens alsof ik helemaal niks kan. Maar ieder zijn proces, en elke keer leer ik weer.
*oef* Ja, precies dat.
Daarom durf ik dus wel naar Einaudi, Jean-Michel Jarre, Philip Glass en andere professionele muzikanten te luisteren waar ik inspiratie uit haal, maar nauwelijks naar andere hobbymuzikanten, al helemaal niet als ze met dezelfde soort muziek bezig zijn als ik.
Tegelijkertijd, mijn vrouw en schoonouders zijn redelijk kritisch. Laatst stuurde ik mijn schoonvader mijn laatste compositie. Hij zette dat op, mijn schoonmoeder kwam binnen, wist niet dat dit werk van mij was en schijnt iets geroepen te hebben over dat ze het zo mooi vond.
Ik heb ook 1x vrij geïmproviseerd waar zij bij waren. Mán, dat ik dat durfde... Maar het ging goed en ze waren onder de indruk. Ik hoor op dat moment ieder micronootje dat ik verkeerd speel. Vrij improviseren is helemaal zo'n ding. Dat vind ik al eng als de buren thuis zijn. (Een van de redenen dat ik dat vaak boven op mijn electronisch spul doe.)
Overigens ga ik mezelf daar wel voor het blok zetten.
Een van de redenen om die Push2 en Ableton Live aan te schaffen, is mezelf voldoende te bekwamen in vrije improvisatie dat ik het de moeite waard vind de opname daarvan aan anderen te laten horen. Daar zal heel andere muziek uit komen dan uit mijn minutieus gepriegel in mijn score editor, maar ik hoop dat ik beter word en het minder eng vind het aan anderen te laten horen, JUIST door het vaker aan anderen te laten horen.
(Da's een techniek die ik vaak toe pas in de rotsen of in de hal. Als ik bang word, loodrecht naar beneden kijken, net zo lang tot de angst voldoende onder controle is om juist te helpen een pas te halen, ipv dat 'ie belemmerend werkt.)
Één van de belangrijkste lessen die ik heb geleerd is dat niet alles goed hoeft te zijn. Niet elk idee is goed, en niet elk nummer hoeft een wereldhit te zijn. De dingen die het niet halen zijn ook een goede leerschool. Met die mindset ben ik vooral méér gaan schrijven/produceren, en met elk ding dat ik maak raak ik meer overtuigd van het feit dat geen enkel nieuw speeltje en geen enkele cursus of boek een vervanging is voor 1000 nummers schrijven.
Dat is een heel goede idd.
Ik probeer zelf wel zo min mogelijks stubs te maken. Geen 100.000 losse composities die nooit af komen, maar volle bak proberen iedere compositie (ik ben er nog steeds niet uit hoe ik mijn tracks wil noemen, tracks, composities, nummers, songs) zó te maken, dat ik het eindresultaat op SoundCloud wil zetten.
Voor mij is dat een belangrijke stok achter de deur.
Maar ja, oefenen, oefenen, oefenen. Er kan weinig op tegen de beruchte 10.000 uur om een skill te masteren.
Vind het een goede opmerking, niet iedere track hoeft een wereldhit te zijn. Realiseer me dat dat zelfs bij grote bands ook niet zo is. Genoeg spul dat gemaakt word dat ze alsnog op een album gooien, waarbij de kritieken op zijn best lauw zijn.
Met die reden heb ik gisteren ook hard de knoop doorgehakt voor nu even geen extra hardware te kopen los van die Push2, maar juist de hard- en sotware die ik nu heb, beter te leren kennen en proberen die spullen en kennis in nieuw werk te stoppen. Het kan er altijd weer uit. Die 16 maten zijn ook met de kettingzaag van mijn stuk gehakt en zien misschien nooit een compositie.

(Ik heb ze wel bewaard, voor het geval dat.)
Ná Scaoll. - Don’t Panic.