Wat een WK is dit aan het worden.
Omdat ik eigenlijk vooraf niet had verwacht dat we door de poulefase heen zouden komen, en zeker niet dat we eerste zouden worden, had ik onze terugreis naar Engeland (waar we wonen) op zondagavond gepland, Hoek van Holland - Harwich. Wist ik veel drie maanden geleden dat dat het moment zou zijn waarop Oranje in die bakoven tegen Mexico moest spelen.
Check-in sloot om 20:45 maar ging pas om 18:45 open. We hadden vroeg kunnen gaan en op de parkeerplaats de eerste helft kunnen luisteren via Radio 1, maar besloten bij vrienden in Rotterdam te kijken, hopend op geen verlenging, wat ons een krap uur zou geven om in HvH te komen. Dat plan liep in de soep door wegwerkzaamheden en de drinkpauzes. We besloten dus om tijdens de tweede drinkpauze te gaan rijden.
Jack was niet optimistisch, en wij ook niet. Sneijder was waardeloos volgens hem en moest worden gewisseld. We gingen naar huis volgens Jack. Mijn vrouw en ik waren al op weg naar huis, dus dat kwam dan wel weer goed uit. De A20 was leeg op een oud echtpaar na dat een metertje of 30 achter onze auto - met Engels kenteken - reed, op weg naar HvH en uitschakeling. Ik kneep de AH-hamster aan de spiegel fijn onder het uitten van een desperate uitroep 'Kom op Hamstertje!!!'
Duizenden kilometers verderop in Fortaleza ragt Sneijder de bal keihard in de touwen.
Jack wordt gek. Ik word gek. Mijn vrouw houdt haar handen tegen haar oren om zich te wapenen tegen mijn gekrijs. Ik steek mijn oranje gemauwde arm uit het raam en schud naar het ouder echtpaar achter ons. Ze schrikken zich wild. We zitten weer in de race en het voelt al alsof we door zijn.
Ik ben nog niet bijgekomen als Jack opnieuw gilt 'penalty!' Opnieuw moet mijn vrouw haar handen aan haar oren doen. Twee eindeloze minuten verstrijken, ik dwijl over de A20 heen tot Jack eindelijk de verlossende woorden 'Hij scoort!' roept gevolgd door een prachtige evil laugh - toch een schwalbe dan misschien?
Inmiddels zitten we op de rijksweg en die is wat minder breed. Het is lastig de auto binnen de lijnen te houden en ook om aan de maximum snelheid te voldoen. Bovendien zitten er veel irritante vluchtheuvels in de weg zodat mijn vrouw meerdere malen moet oppassen haar hoof niet te stoten.
De rest van de rit is een zegetocht door het westland. Kinderen met vlaggen op straat, uitgelaten mensen in het oranje, en een vreemd stel in een Engelse auto die zich met knipperende lichten en getoeter verdacht Nederlands gedragen.
De volgende wedstrijd kijk ik weer gewoon voor de TV
These are my principles. If you don't like them, I have others.