downtime schreef op woensdag 19 december 2012 @ 15:57:
[...]
Ik ken het merendeel van de feiten wel. Daarover hoeven we niet van mening te verschillen. De conclusie dat de Sovjetinval belangrijker was dan de atoombommen deel ik ook. Ook daar geen meningsverschil.
Het verschil van mening zit erin dat jij de Amerikaanse rol in de periode t/m juli 1945 wegpoetst, door je alleen op de gebeurtenissen van de laatste paar weken te focussen, terwijl de waarheid wat complexer is.
Daarmee doe je hetzelfde als Amerikanen vaak over de strijd in Europa doen: Ze vergeten de rol van de Sovjets en doen alsof de Amerikanen op eigen houtje Europa bevrijd hebben.
De Amerikanen waren doorslaggevend in het verslaan van de Japanse marine en luchtmacht, het bombarderen van de Japanse industrie en vooral de blokkade van Japan, die het land economisch brak. Japan was toen feitelijk al verslagen.
Zonder het voorbereidende werk van de Amerikanen die de Japanse marine uitschakelden, waren de Sovjets in Korea blijven steken, zoals de Duitsers in 1940 wel korte metten maakten met het Britse leger maar het Kanaal niet over konden steken vanwege de Britse marine.
Ik poets de rol absoluut niet weg, ik ben het enkel eens met de observaties indertijd en de bevestigingen van conclusies achteraf door de bevelhebbers van de Amerikaanse strijdkrachten indertijd. Japan brak trouwens zijn eigen luchtmacht, daar hadden de Amerikanen weinig meer aan te doen dan inspelen op strategische blunders en numeriek superioriteit. Waar de Amerikanen absoluut werk van hebben gemaakt is de strategische oorlog op zee, dat was ook de prioritaire insteek: zonder overwicht daar, geen verdere acties dan de opbouw van lucht- en landmacht met oog op het Europese front.
Al in '42 was Japan al niet meer in staat tot zogeheten force projection. Wat volgde waren een beperkt aantal offensieven van de VS als voorbode op wat later de Island hopping campaign genoemd werd. Vanaf de acties rond de baai van Milne (dat zelfde jaar) tot aan begin '45 koos de VS (onder groeiend bewustzijn van de hoge kosten in mensenlevens door de sporadische maar kostbare strategische acties) steeds meer voor een vertragende rol, en concentreerde zich op tactisch operaties. De beeldvorming daarbij was van cruciaal belang, de enige echte hiccup was de golf van Leyte. En even heel bruut maar eerlijk gesteld: de invloed binnen het kabinet van FDR van juist die partijen die de productiecapaciteit opbrachten was bepalend genoeg om juist de tijdlijnen aan te pakken. Op die manier wist men uiteindelijk 104 carriers op te leveren terwijl het target op 60 stond - maar diezelfde partijen bepaalden de financiering. A propos, een techniek die we in recente tijd gezien hebben bij Cheney en Rand Corporate Affiliates

Zelfs Bush met zijn speech van "it's ridiculous that we don't have enough bombs in stock" was een copycat van Dulles in dat opzicht, detail voor detail.
Met de verovering van Guam consolideerde de VS de opmars, in een tempo gekoppeld aan de voortgang in het Europese theater. Trager dus, en behoorlijk. Men kon dat prima, omdat vanaf Guam de Japanse eilanden binnen het bereik van zwaardere bommenwerpers kwamen. Zo gepland zo gedaan, en in een rustig tempo bombardeerde de VS stad na stad, zonder veel elint en vrijwel volledig zonder humint met als resultaat dat het vooral de bevolking was die getroffen werd, maar de industriële capaciteit veel minder. Saillant detail, Japan had een productiecapaciteit dermate laag al vanaf het begin van de oorlog dat verliezen in die capaciteit weinig impact hadden. Daar valt wel een wenkbrauw over op te trekken, dat men ondanks die beperking toch het conflict aanging (maar goed, veel keus werd ze niet gelaten, laten we eerlijk zijn).
De instorting van industriële capaciteit sloeg in met het Soviet offensief in Machuria. Dat was Japans safe resource reservoir. De impact van dat offensief was niet enkel een militaire catastrofe voor Japan, het was veeleer een economische catastrofe. Een van de drie punten van wat de keizer later aangaf als bepalend voor de beslissing tot overgave. Het tweede punt was het offensief tegen Kamchatka en Sachalin, wat het einde betekende van Japans laatste toevoer van strategische bronnen zoals olie. Zeker, de Amerikanen voerden na de golf van Leyte en de schrik van de Kamikaze ook bombardementen vanaf zee uit op Japanse doelen, echter sporadisch en gericht op haven infrastructuur. Er viel niet veel in een wurggreep te nemen voor strategisch economische doelen, Japan had zelf zijn koopvaardij verspild met troepentransporten over de jaren heen, steunend op het vermeende vermogen om snel te kunnen wisselen tussen vormen van gebruik (militair, economisch). Mooie droom, maar geen realiteit. Veel van de schepen die ze bijvoorbeeld achterlieten bij Port Moresby waren prima bruikbaar, maar leeg. Leiding zag niet het nut in van risico's van lege transporten. Inderdaad, vreemde gedachtegang.
Simpele realiteit is dat het conflict tussen Japan en de VS na Midway volledig gedomineerd werd door de prioritaire focus op de Europese fronten, en men Island hopping na Guam als een schoolvoorbeeld van attritie ten uitvoer bracht. In de overtuiging dat het zo ook wel genoeg zou zijn. Dat dit niet zo was, bleek begin '45 op Iwo Jima en met name op Okinawa. Daar trok men de conclusies aan Amerikaanse zijde dat FDR gelijk had gehad en dat men moest wachten op de Soviets. Dat deed men dus.
Zeker, de Amerikanen hebben het strategisch gewicht van Japan op zee verwijderd. Het grootste gedeelte van dat werk had Japan echter zelf al gedaan. Kwestie van simpele berekeningen, kijk enkel naar het verschil in productiecapaciteit maar ook in de tijd die de VS zich kon nemen. Japan was nooit in staat tot invasie van de VS, al werd dat mooi voorgesteld, daar had het de grondstoffen noch de reserves voor. Zelfs met een volledige exploitatie van veroverd gebied had dat in de beste ramingen van zowel de Japanse generale staf als de Amerikaanse nog minstens een decennium gekost. De Soviets gebruikten trouwens hun eigen Marine en Luchtmacht om de eenheden van Japan rond Kamchatka en Sachalin uit te schakelen tijdens die invasies (en niet voorafgaand aan). Eenheden gestationeerd in Korea waren op dat moment al door Japan terug getrokken naar de eigen eilanden omdat Machuria toen al verloren was.
Ik onderschat niet wat het de Amerikanen in mensenlevens gekost heeft. Dat is nooit zonder belang. Toch is het nihil in vergelijking tot de Japanse dodenlijsten. Ik onderschat ook niet de significantie van Midway, toch had Leyte veel meer impact dat Midway op strategisch niveau. Met de veel betere logistieke dominantie en productiecapaciteit alsmede training van de VS was Japan geen partij. Het land is nooit partij geweest voor de VS, een conflict tussen beiden was er een waar elk voordeel bij de VS rustte - met dat ene cruciale verschil van wilskracht (waar de VS het verkoos om geen scenario van attritie onder vuur en fanatisme aan te gaan. Het verschil bestond uit het traineren door de Amerikanen van de planning en het "probleem" van het Japanse fanatisme. Om het simpel te stellen, de VS waren niet bereid de prijs in levens te betalen als ze zelf de job deden. Japans strategisch gewicht op zee was slechts een klein aspect van die taak, kijk maar eens naar de prijs in levens aan Amerikaanse zijde - met al hun inherente voordelen. Interessant detail, het waren uiteindelijk voornamelijk Britse onderzeeboot eskaders die het restant van Japanse koopvaardij en transportcapaciteit in de havens hielden. Hun doelenlijsten vergelijken met die van de VS is een serieuze eyeopener in dat opzicht.
Het conflict in de Pacific theatre is een schoolvoorbeeld van instigatie en controle van verloop. De veroveringen door Japan kwamen volledig overeen met de Amerikaanse belangen (het breken van Brits en Frans imperialisme was daar een inherent en vitaal onderdeel van), hetzelfde voor het tijdsverloop. Om heel bruut te zijn, de VS hebben in dat conflict slechts een zeer beperkt aantal momenten van serieuze confrontatie gehad - maar wel telkens momenten die men zonder veel moeite met productie- en trainingscapaciteit kon opvangen. Port Moresby was eigenlijk de enige echte militaire situatie van "scramble". Er is veel beeldvorming, te veel, zie de mythos geschapen rond het verlies van de Yorktown. Een carrier, zet dat af tegen de verliezen van de Japanners en zie dan hoe lang het Japan met hun productiecapaciteit kostte om hun schepen te vervangen versus de VS. Het is niet echt leuk om er door heen te spitten, we zijn mensen en kijken gewoon graag met de ogen van overwinnaar die geschiedenis schrijft en naar de eigen toekomst. Introspectie is er zelden bij. Het conflict in de Pacific was een gecontroleerd conflict, van begin tot einde. Japan had gewoon nooit een kans. Het had een mogelijkheid daartoe kunnen opbouwen, dat werd echter niet door de VS toegestaan, een oorlog werd geforceerd willens en wetens in het vooruitzicht van een gecontroleerd conflict. Amerikanen hebben daar absoluut offers voor gebracht, veel meer nog dan de republiek zelf. Dat verandert echter niets aan de instigatie tot, planning voor en gecontroleerd verloop van het conflict. Uiteindelijk koos de VS in dat verlengde voor het gebruik van de Soviets, iets wat eigenlijk enkel berustte op het vertrouwen opgebouwd tussen Stalin en FDR. Het idee dat een gruwel als Stalin zijn woord heeft gehouden ook na de dood van FDR (en ondanks Truman) is een ander debat op zich

Maar juist die relatie was bepalend voor de keuze van doelen en tijdlijn voor het conflict in de Pacific door de VS, volledig gericht op synchronisatie te bereiken met de Soviet Unie na beëindiging van het Europese conflict.
Wat opvalt is dat de VS bewust koos om het ene schrikbeeld te confronteren met hun eigen andere schrikbeeld: speel de ene fanatische horde uit tegen de andere. Wachten op de Soviets had minder te maken met de Atoombom dan met de blik op scenario's na de oorlog. Diezelfde angst voor de oude hordes, instinctief voor een cultuur gevormd uit samensmelting in het weglopen van die oude hordes is tekenend voor de VS zowel tijdens de oorlog als erna. Ook nu nog. Kijk naar Eisenhower met zijn beleid voor kernwapens (just like regular ammunitions that must be available to commanders in the field), maar ook tegenwoordig naar de drone wars. De VS acht zichzelf niet in staat, en niet willig om zich geconfronteerd te zien met numerieke superioriteit en grijpt daarbij altijd naar strategische wapens. Op cultureel vlak is dat na 60+ jaar ook geïnternaliseerd in de samenleving van het land. Een wapen op afstand (op meer dan een manier) is een validatie van actie in zichzelf.
Ik ben geen tegenstander van de VS, hoe gruwelijk hun evolutie als republiek zich ook heeft uitgewerkt het is een onfortuinlijk verlengde geweest van dat conflict, en in al te veel opzichten zelfs een noodzakelijkheid voor ons in Europa. Het is mij wel duidelijk dat de geschiedenis prima duidelijk maakt dat de VS te ver is doorgeschoten, en zonder tegenwicht zich nog verder zal ontwrichten. En tja, gezien hun geschiedenis in dat opzicht baart het toch zorgen dat het ze maar niet lukt om zelf een tegenwicht te vinden / scheppen.
En daar komen we weer terug on topic. De VS als cultuur ziet wapens niet als wapens, maar als instrument. Dat lijkt een subtiel verschil, het is echter van wezenlijk belang. Gekoppeld met de inherente neiging tot isolationisme en in conflict met de sturing tot imperialisme heeft dat geleid tot een gespleten visie op wapens. Het recht op wapen is vervangen door het concept de noodzaak van wapen. En daar zit een structureel probleem. Dat is geen kwestie van wetgeving. Dat is een kwestie van omslag van cultuur.
En juist dat zit er gewoon niet in, de VS is verslaafd geraakt aan zijn eigen gecreëerde mythologie. Maar goed wat verwachten er ook van, laten we eerlijk zijn. Omslag van cultuur vereist introspectie, en dat voor een land wat meent dat ze de bewoners van Berlijn gered hebben van de hongerdood door een massaal offer van mankracht, tijd en grondstoffen met een massale luchtbrug vol met voedsel en brandstof en zo voorts. En dat terwijl in Berlijn men gewoon voedsel kon kopen op de markt, waar de marktlui hun voedsel gewoon kochten in wat later de DDR werd. En zo voorts. Zeker, uitdaging en ramp en drama, en pijnlijk, maar zie het hanteren van beeldvorming door de VS ongeacht schaal of detail van realiteit. De meeste Amerikanen weten nog steeds niet dat een deel van de oplossing van de Cuba crisis het door de Amerikanen terugtrekken van nucleaire raketten uit Turkije was, iets wat voor de Soviets exact hetzelfde was als Soviet raketten voor de VS in Cuba - en raad eens wie welke raketten waar het eerst had
Dus eh nee, ik koester weinig hoop voor de vereiste introspectie voor de VS en hun cultuur en samenleving om het debat over wapenbezit op constructieve wijze aan te gaan. Daarvoor heerst kunstmatige mythologie te zeer. Dat is spijtig, maar dat betekent wel dat het best scenario er een is van wat schipperen met definities van wapentypes, types vergunningen en termijnen voor het verstrijken van eventuele nieuwe regels terug naar de juridische situatie van nu (iets wat in de VS absoluut geen onbekend stuk methodiek is).
Enfin, zo interessant als de kleine sidestep is, het is waarschijnlijk iets voor een heel eigen topic. Het lijkt me wat ver door te voeren voor het huidige debat hier in het topic over het drama recent en de discussie rond wapens in de VS
Populisme: de weigering van complexiteit en de poging om simplistische antwoorden te formuleren op ingewikkelde vraagstukken middels gebruik van elke mogelijke prikkel van gedrag - i.p.v. moeite te doen voor gezonde participatie.