gambieter schreef op vrijdag 16 januari 2009 @ 10:41:
Weet je zeker dat je het tegen de juiste persoon hebt? De denkbeelden zijn de oplosmethode, de actie is de uitkomst. Ik ageer juist tegen het absoluut waar verklaren van 1 specifieke oplosmethode, en kijk juist naar de uitkomst.
Jij wil toch zoveel mogelijk 'vrije wil' als methode gebruiken, in plaats van een theocratisch of meerderheidsdictaat? Daarmee sluit je automatisch uit dat je het resultaat van tevoren weet, omdat je niet weet wie wanneer welke keuze gaat maken.
Als je moord tot ongewenst fenomeen wilt verklaren, dan maakt het niet uit of je dat doet uit een theistische of materialistische of gewoon common sense idee.
Het gaat erom waarom je moord ongewenst wil verklaren. De reden daarachter is dat 'men' vindt dat er een recht op leven bestaat. Dat recht is niet universeel, het bestaat niet, het is niet meer dan een regel op papier, een mening, opvatting, die in de praktijk niets voorstelt als de meerderheid zich daarvoor niet wil inzetten. Ga jij een van de honger stervende baby in Darfur maar vertellen dat hij het recht heeft om niet dood te gaan, ik denk dat hij daar erg blij mee zal zijn. Die 'universele rechten' zijn daarmee net zo (on)realistisch als de bijbel. Ze klinken misschien mooi, maar werken in de praktijk niet zonder de steun van de meerderheid; dat geldt overigens voor elke regel of wet. (Met meerderheid bedoel ik die groep die de meeste middelen heeft zijn wil op te leggen aan anderen, en 'middelen' niet per sé beperkt tot 'aantal mensen'.) En het afserveren van dit 'dictaat van de meerderheid' als middeleeuws of 'onverlicht' is hetzelfde als argumenten uit de bijbel gebruiken. Het heeft niets te maken met de realiteit.
Je voorbeeld met het gebouw klopt verder ook niet. Het zijn allemaal beginnende architecten zonder ooit enig bewijs van kunde te hebben geleverd, en toch schreeuwt de religieuze architect dat zijn plan het enige juiste is, en alle andere onwaar zijn en in zullen storten. En daar wil je dan een beslissing op nemen?
Ho, ik zeg niet dat de 'theocratische methode' wel een juiste methode is, ik zeg dat beide methodes niet werken, dat ze niet fundamenteel verschillen, alleen cosmetisch.
Alleen zegt de ene architect 'ik heb geen idee hoe ik dat gebouw moet gaan bouwen, laat het maar aan de individuele bouwvakkers over en dan zien we wel' (en misschien geeft hij ook nog een deadline of budget mee), terwijl de ander het ook niet weet maar wel exact dicteert welke stenen gebruikt moeten worden, wat net zo zinloos is, alleen op een ander niveau. Een goede architect verschaft de middelen, maakt de planning en de begroting, maar laat de feitelijke uitvoering over aan de (onder)aannemer(s) en het vakmanschap van de individuele bouwvakkers. Maar die bouwvakkers moeten zich wel houden aan de berekeningen van de architect, want anders kan het gebouw zo slecht zijn dat het instort. (Let wel: het kan ook goed gaan wanneer de architect zich nergens mee bemoeit, maar in dat geval weet je simpelweg niet waar je op uit komt.)
Ik wil een beslissing nemen op basis van de redelijkheid van de haalbaarheid van het resultaat. Het resultaat moet op zijn minst gedoogd worden door de meerderheid, anders is het in de praktijk niet te handhaven. Dat bedoel ik met de oplosmethode is me om het even, als het resultaat maar voldoende fundament heeft.
Ik sprak met iemand die bestuurder is van een school. In Engeland zijn schooluniformen verplicht, en ik gaf aan dat dit in Nederland niet zo is, en ook niet makkelijk te introduceren zou zijn. De bestuurder gaf aan dat ze niet anders konden, omdat vrijlaten tot pesten, afsnoeven en uit de pan rijzende kosten voor ouders zou resulteren. De man was absoluut voorstander van de uniformen, want dat voorkwam de problemen; maar dat is alleen het gevolg aanpakken, en de oorzaak negeren. Door naatschappelijke eenheidsworst op te leggen krijg je ook allerlei problemen, ongelukkige mensen. Maar degenen naar wiens ideaal de maatschappij is ingericht zal blij zijn.
Correct. Deze variant op het 'theocratische model' (het opleggen van levenswijze) leidt evenmin tot een optimum. Maar, als je het niet doet ontstaan er andere problemen. Nu kun je zeggen 'de groeten, los die problemen maar zelf op', maar je bent het denk ik niet met me oneens dat dat zal escaleren. Je zult dan dus alsnog, op een ander niveau, moeten ingrijpen. Misschien heb je dan geen eenheidsworst in schooluniformen, maar in besteedbaar inkomen (omdat er herverdeling van middelen gaat plaatsvinden door belastingheffing ofzo). In principe maakt het niet uit. Je gaat, hoe dan ook, die eenheidsworst
ergens creëeren,
tenzij die eenheidsworst vanzelf ontstaat óf het gebrek aan eenheid niet escaleert; maar het probleem is dat je die beide zaken niet kunt voorzien. Je kunt dus ofwel actie ondernemen om problemen te voorkomen, maar dan weet je nooit of het terecht was (en waar of hoe je die maatregelen neemt maakt niet uit), ofwel je doet niks met het risico dat er escalatie optreedt en je alsnog extreme maatregelen moet nemen. En, let wel, dat risico blijft tot in de eeuwigheid als een Zwaard van Damocles boven je hangen.
Waarom moet dat? Pluriformiteit is juist kracht, omdat het progressie toe laat. Maar het is wel beangstigend voor de gevestigde (besturende) orde, da's waar.
Dat kan een uitkomst zijn, inderdaad; maar het vereist eenheid van uitgangspunten (zoals: iemand niet de strot afsnijden omdat hij ergens een andere mening over heeft). Als die eenheid er niet is kan die pluriformiteit net zo goed anarchie opleveren. En als je die anarchie niet wilt - en anarchie betekent praktisch gezien 'het recht van de sterkste', en
dus een inperking van vrije keuze van de minder sterke - betekent dat dat je eenheid van uitgangspunten moet opleggen, als die niet vanzelf ontstaat. Welke eenheid dat is, of waar die vandaan komt, waar ze op gebaseerd is, is niet belangrijk, zolang ze maar gedoogd wordt door de meerderheid. Zodra die eenheid niet gedoogd wordt door de meerderheid is er niets dat de minderheid praktisch gezien kan doen om te voorkomen dat die meerderheid een andere eenheid oplegt.
En toch zijn er zat mensen die zeggen dat als CU/SGP een meerderheid krijgt in de 2e kamer, dat ze dan het recht hebben om hun idealen wel rücksichtslos op te leggen. Want zo zou democratie werken.
Dat zal in de praktijk gebeuren. Net zoals de SP zijn punten door zal drukken wanneer zij voldoende macht hebben. Een minderheidsstandpunt is in de praktijk gewoon niet houdbaar als de meerderheid dat niet gedoogt. Ten koste van alles vasthouden aan het idee dat dat wel kan klinkt misschien mooi, maar is niet realistisch.
begintmeta schreef op vrijdag 16 januari 2009 @ 12:03:
[...]
Kun je dit nog wat nader toelichten? Je gaat als ik het goed begrijp ten eerste al uit van het gelijktijdig bestaan van de principes 'niemand onterecht vastzetten' en 'terroristische aanslagen altijd voorkomen'.
'Vrijheid' impliceert beide dingen. 'Vrijheid' betekent enerzijds dat je iemand niet in de gevangenis kunt gooien om iets wat hij (nog) niet heeft uitgevoerd. Anderzijds betekent het dat je niet kunt toestaan dat mensen de vrijheid van anderen inperken op een andere dan democratische wijze.
Verder hoeft de uitkomst van het niet vastzetten natuurlijk helemaal niet te zijn dat een terroristische aanslag wordt gepleegd. Begrijp ik het verkeerd? Verder ben ik het grotendeels met Gambieter eens.
Correct. Het laten lopen van een potentiële terrorist hoeft niet te betekenen dat er een aanslag volgt. Het opsluiten van iemand die een aanslag van plan is kan ook best betekenen dat je er wel een aanslag mee voorkomt. Beide oplossingen (laten lopen of opsluiten) hebben een mogelijk positieve, en een mogelijk negatieve uitkomst. Probleem: je kunt nooit vaststellen of de uitkomst positief is, en in één geval zelfs ook niet (makkelijk) of het negatief is (het opsluiten van een onschuldig persoon). Als je een mogelijke terrorist laat lopen en hij pleegt niet meteen een aanslag betekent dat niet dat hij het nooit zal gaan doen. Anderzijds, als je een mogelijke terrorist in de bak gooit weet je nooit of daarmee daadwerkelijk een aanslag hebt voorkomen.
Als je (zo onvoorwaardelijk mogelijke) vrijheid wil zul je paradoxaal genoeg die aanslag moeten laten plaatsvinden en vervolgens roepen dat het in strijd met je principe van zo onvoorwaardelijk mogelijke vrijheid was om die terrorist niet vast te zetten; dat is namelijk de
enige manier waarop je
zeker weet wat de uiteindelijke uitkomst was/is.